All Chapters of Under His Command ใต้คำสั่งของบอส : Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากพายุข่าวลือพัดผ่านไป ท้องฟ้าบนชั้น 32 ก็กลับมาสู่ความสงบอีกครั้ง...แต่เป็นความสงบที่แปลกไปจากเดิม เสียงซุบซิบนินทาได้จางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความเงียบและความเกรงขามที่ทุกคนมีต่อเลขาฯ ส่วนตัวของท่านประธาน แต่สำหรับลลินแล้ว ความเงียบภายนอกกลับยิ่งขับเน้นเสียงพายุที่ยังคงหมุนวนอยู่ในหัวใจของเธอให้ดังขึ้น ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับภาคินได้เข้าสู่สภาวะที่ไร้ชื่อเรียก มันไม่ใช่เจ้านายกับลูกน้อง ไม่ใช่ศัตรู และก็ยังไม่ใช่คนรัก มันคือความเปราะบางที่ทั้งสองฝ่ายต่างก็รับรู้และไม่กล้าที่จะแตะต้องมันแรงๆ ราวกับกลัวว่ามันจะแตกสลายไป ภาคินยังคงรักษาระยะห่างที่ให้เกียรติ แต่สายตาของเขามักจะมองมาที่เธอเสมอ...เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบ และความห่วงใยที่เขาไม่ได้เอ่ยมันออกมาตรงๆ ส่วนลลินก็ยังคงหลบเลี่ยงการสบตาเขาอยู่เสมอ ไม่ใช่เพราะความเกลียดชังอีกต่อไป...แต่เป็นเพราะความกลัว กลัวว่าหากจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้นนานเกินไป เธออาจจะเผลอแสดงความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองออกไปจนหมดสิ้น แล้ววันศุกร์ที่แสนธรรมดา...ก็กลายเป็นวันที่ไม่ธรรมดาอีกต่อไป ช่วงบ่ายแก่ๆ ขณะที่ลลินกำลังเตรี

วันจันทร์กลับมาเยือนอีกครั้ง แต่เป็นวันจันทร์ที่ไม่เหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา ลลินก้าวเข้าสู่ชั้น 32 ด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ความหวาดระแวงและความเกลียดชังที่เคยเป็นดั่งเงาตามตัวเธอได้จางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นระลอกใหม่ที่หนักแน่นและชัดเจนกว่าเดิม...แต่ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นความมุ่งมั่นที่แฝงไปด้วยความรู้สึกอันซับซ้อนและอันตราย ตอนนี้...เธอไม่ได้ต่อสู้เพื่อพ่อของเธอเพียงลำพังอีกต่อไป แต่เธอกำลังต่อสู้เคียงข้างภาคิน ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากลายเป็นความลับซ้อนความลับอีกชั้นหนึ่ง ภายนอก...พวกเขายังคงเป็นประธานกรรมการบริหารและเลขานุการส่วนตัวที่ทำงานร่วมกันอย่างมีประสิทธิภาพ แต่เบื้องหลังฉากหน้าอันเป็นทางการนั้น คือสายใยของความเป็นพันธมิตรที่มองไม่เห็น มันคือการสื่อสารผ่านรหัสลับที่พวกเขาสร้างขึ้นมากันเอง การสบตากันนานกว่าปกติเพียงเสี้ยววินาที...คือการส่งสัญญาณว่ามีเรื่องด่วน การขยับแฟ้มเอกสารไปวางไว้ที่มุมซ้ายของโต๊ะ...หมายถึง ‘คืนนี้ทำงานดึก’ คำสั่งที่ว่า “ช่วยสรุปรายงานการประชุมจากสิงคโปร์ให้ผมด้วย”...แท้จริงแล้วคือ “ช่วยตรวจสอบเส้นทางการเงินของ เค.ที. โฮลด

เครื่องบินลดระดับลงแตะรันเวย์ของท่าอากาศยานนานาชาติเชียงใหม่ในเวลาตีหนึ่งสิบห้านาที ลลินก้าวลงสู่ผืนแผ่นดินของเมืองที่ไม่คุ้นเคย อากาศยามดึกที่เย็นและชื้นกว่ากรุงเทพฯ อย่างชัดเจนโอบล้อมรอบกายเธอ มันคือการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพที่สะท้อนถึงการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของเธออย่างสมบูรณ์แบบ...เธอกำลังอยู่ในดินแดนที่ไม่รู้จัก เคียงข้างผู้ชายที่เธอเคยคิดว่ารู้จักดีที่สุดในฐานะศัตรู และกำลังมุ่งหน้าไปสู่อนาคตที่ไม่อาจคาดเดาได้ ไม่มีรถลีมูซีนหรูหรามารอรับพวกเขาที่ทางออก แต่เป็นชายหนุ่มท่าทางธรรมดาในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่ยืนรออยู่พร้อมกับป้ายชื่อปลอม เขาคือ ‘คม’ หนึ่งในเครือข่ายคนที่ไว้ใจได้ของภาคิน เขาไม่พูดอะไรมาก เพียงแค่พยักหน้ารับแล้วนำทางพวกเขาทั้งสองคนไปยังรถกระบะสี่ประตูที่จอดรออยู่ในมุมที่มืดที่สุดของลานจอดรถ ทุกอย่างถูกจัดการอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบที่สุด มันคือปฏิบัติการของคนที่คุ้นเคยกับการเคลื่อนไหวในเงามืด รถกระบะเคลื่อนตัวออกจากสนามบินอย่างนุ่มนวล ทิ้งแสงสีของเมืองไว้เบื้องหลังแล้วมุ่งหน้าไปยังเส้นทางที่มืดและเงียบสงบยิ่งขึ้น ลลินมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเพียงเงาตะคุ่มของดอยสุเทพท

สามวันก่อนถึงวันนัดหมาย...เซฟเฮาส์ที่เชียงใหม่ได้กลายสภาพเป็นห้องบัญชาการสงครามที่ทำงานตลอด 24 ชั่วโมงอย่างแท้จริง เวลาที่เหลือน้อยลงทุกทีบีบคั้นให้ลลินและภาคินต้องทำงานแข่งกับศัตรูที่มองไม่เห็น พวกเขาไม่ได้ต่อสู้กับ ‘ความเป็นไปได้’ อีกต่อไปแล้ว แต่กำลังจะลงสู่สนามรบจริงที่ทุกการเคลื่อนไหวมีความเป็นความตายเป็นเดิมพัน การเตรียมการของพวกเขาละเอียดลออในทุกขั้นตอน มันคือการผสานทักษะของคนสองคนที่แตกต่างกันอย่างลงตัว ภาคินรับบทบาทเป็น ‘นักยุทธศาสตร์’ เขาวางแผนภาพรวม ประเมินความเสี่ยง และใช้เครือข่ายของเขาในการหาข้อมูลเชิงลึก ส่วนลลินรับบทบาทเป็น ‘นักวิเคราะห์’ เธอเจาะลึกไปในรายละเอียด สร้างโปรไฟล์ของเป้าหมาย และคาดการณ์รูปแบบพฤติกรรมที่เป็นไปได้ทั้งหมด “คุณหมอวันวิสาเป็นคนที่ยึดมั่นในหลักการและเหตุผล” ลลินสรุปหลังจากใช้เวลาสองวันเต็มในการศึกษาทุกแง่มุมของผู้หญิงที่ชื่อวันวิสา “เธอเป็นแพทย์ที่เก่ง ไม่เชื่อเรื่องอะไรง่ายๆ การจะทำให้เธอเชื่อเรื่องที่เหลือเชื่อแบบนี้ได้...เราต้องมีมากกว่าคำพูด เราต้องมีหลักฐานที่จับต้องได้” “ผมเตรียมไว้แล้ว” ภาคินพูดพลางชี้ไปที่แท็บเล็ตของเขา “สำเนาบันทึกการ

เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดของคุณวิเทศที่ถูกตัดจบลงอย่างเฉียบพลันนั้นไม่ได้จางหายไปกับความเงียบ...แต่มันยังคงก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของลลินและภาคินราวกับตอกลิ่มตรึงพวกเขาทั้งสองคนไว้กับที่ ความหวังและความสำเร็จที่เพิ่งจะฉายประกายขึ้นมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนได้ถูกบดขยี้ลงอย่างโหดเหี้ยมภายใต้น้ำหนักของความเป็นจริงอันน่าสยดสยอง ลลินยืนนิ่งงันราวกับถูกสาปให้เป็นหิน มือของเธอยกขึ้นปิดปากตัวเองไว้แน่นเพื่อสะกดกลั้นเสียงสะอื้นที่กำลังจะเล็ดลอดออกมา ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้...ไม่ใช่เพราะความหนาว...แต่เป็นเพราะความหนาวเหน็บที่แล่นจับขั้วหัวใจ ภาพของครอบครัวเธอเมื่อสิบสองปีก่อนฉายซ้อนขึ้นมาในมโนสำนึก...ภาพของพ่อที่แตกสลาย...ภาพของแม่ที่ร้องไห้จนหมดน้ำตา...และตอนนี้...เธอกำลังจะทำให้ครอบครัวของคนอื่นต้องมาเผชิญกับชะตากรรมเดียวกัน “ไม่...” เธอกระซิบออกมาเสียงแผ่ว “มันต้องไม่เป็นแบบนี้” ในขณะที่ลลินกำลังจะจมดิ่งลงไปในทะเลแห่งความรู้สึกผิด ภาคินกลับถูกเผาไหม้ด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธแค้นที่เย็นเยียบที่สุด ความสงบเยือกเย็นที่เคยเป็นดั่งเกราะป้องกันตัวเขาเสมอมาได้แตกสลายลงจนหมดส