Under His Command ใต้คำสั่งของบอส

 เสียงลิฟต์ความเร็วสูงดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับบานประตูสเตนเลสที่สะท้อนเงาของ ลลิน หรือ ลิน อย่างเลือนราง หญิงสาวในชุดเดรสสูทสีเทาเข้มที่ตัดเย็บอย่างดี สูดลมหายใจเข้าลึก กลิ่นหอมสะอาดของน้ำยาปรับอากาศในอาคาร ‘พีรพัฒน์ เอ็นเตอร์ไพรส์’ เย็นเฉียบจนรู้สึกได้

 ‘ชั้น 32’

 ตัวเลขดิจิทัลสีแดงเหนือประตูลิฟต์คือจุดหมายปลายทางของเธอ...และอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

 ลินก้าวเท้าออกจากลิฟต์สู่พื้นที่โอ่โถงที่ปูด้วยหินอ่อนมันวาว ผนังกระจกสูงจากพื้นจรดเพดานเผยให้เห็นทิวทัศน์ของกรุงเทพฯ ที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ทุกอย่างที่นี่ตะโกนบอกถึงคำว่า ‘อำนาจ’ และ ‘ความสำเร็จ’ ซึ่งเป็นสิ่งที่พรากทุกอย่างไปจากครอบครัวของเธอเมื่อสิบปีก่อน

 หัวใจของเธอเต้นแรง ไม่ใช่เพราะความประหม่า แต่เป็นความมุ่งมั่นที่ซ่อนอยู่ใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย

 “คุณลลินใช่ไหมคะ ดิฉันวิภา เป็นหัวหน้าแผนกเลขาฯ ค่ะ ท่านประธานรออยู่ข้างในแล้ว” หญิงวัยกลางคนที่ดูภูมิฐานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยการประเมิน

 “ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณวิภา” ลินตอบกลับพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ฝึกฝนมาอย่างดี

 บานประตูไม้สักขนาดใหญ่ถูกเปิดออกอย่างเงียบเชียบ เผยให้เห็นห้องทำงานที่กว้างขวางจนน่าทึ่ง การตกแต่งเป็นแบบมินิมัลลิสต์ เน้นโทนสีเข้มอย่างดำ เทา และน้ำเงินเข้ม แต่สิ่งที่ดึงสายตาของลินไปจนหมดคือร่างสูงสง่าที่ยืนหันหลังให้เธออยู่ตรงผนังกระจกบานนั้น

 แผ่นหลังกว้างภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวสั่งตัดรับกับช่วงไหล่ที่แข็งแรง เขายืนนิ่งเหมือนรูปสลัก จ้องมองเมืองหลวงที่อยู่ภายใต้อำนาจของเขาราวกับเป็นเจ้าชีวิต

 แล้วร่างนั้นก็หันกลับมา

 ภาคิน พีรพัฒน์

 ซีอีโอหนุ่มผู้กุมบังเหียนบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งนี้ ดวงตาของเขาคมกริบราวกับใบมีด ริมฝีปากหยักได้รูปเหยียดออกเล็กน้อยคล้ายรอยยิ้ม แต่ก็ไม่เชิง เขากวาดตามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ช้าๆ...และจงใจ

 “คุณลลิน วชิรเมธี” เขาเอ่ยชื่อเต็มของเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำก้องกังวานในความเงียบ “ผมอ่านประวัติของคุณแล้ว น่าสนใจมาก”

 “ขอบคุณค่ะท่านประธาน” ลินตอบ พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น

 “ความสามารถของคุณโดดเด่น... แต่ที่น่าสนใจกว่าคือเหตุผลที่คุณเลือกมาสมัครที่นี่ ทั้งที่คุณมีข้อเสนอจากที่อื่นที่ดีไม่แพ้กัน” ภาคินพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ โต๊ะทำงานราคาแพงระยับคั่นกลางระหว่างพวกเขา แต่ลินกลับรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรกั้นขวางสายตาคู่นั้นได้เลย

 สายตาที่เหมือนจะมองทะลุเข้ามาในความคิดของเธอ

 “ดิฉันมองว่าพีรพัฒน์ เอ็นเตอร์ไพรส์ คือโอกาสที่ดีที่สุดในการเรียนรู้และเติบโตค่ะ” เธอตอบตามบทที่เตรียมมาอย่างดี

 ภาคินหัวเราะในลำคอเบาๆ “การเติบโต...งั้นเหรอ”

 เขาเท้าแขนลงบนโต๊ะ โน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย ดวงตาของเขาจับจ้องเธอไม่วาง “ตำแหน่งเลขาส่วนตัวของผมต้องใช้มากกว่าความสามารถ คุณต้องมีความภักดีสูง และต้องเก็บความลับได้ดีเยี่ยม... โดยเฉพาะความลับที่เจ้าของไม่อนุญาตให้เปิดเผย”

 คำพูดนั้นเสียดแทงเข้ามาในใจของลินราวกับลูกศร มันตรงเกินไป...เหมือนเขากำลังพูดถึงเรื่องอื่น เรื่องที่เธอซ่อนไว้ลึกที่สุด

 “ดิฉันเข้าใจดีค่ะ”

 “ดี” ภาคินยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ กลิ่นโคโลญจน์จางๆ ที่หอมเย้ายวนปนอันตรายลอยมาแตะจมูก “ผมรับคุณเข้าทำงาน เริ่มพรุ่งนี้”

 เร็วกว่าที่คิด...เร็วจนน่าสงสัย

 “ขอบพระคุณค่ะท่านประธาน ดิฉันจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด”

 “ผมหวังว่าอย่างนั้น” เขามองลึกลงไปในดวงตาของเธอ แววตาของเขามีประกายบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก มันไม่ใช่แค่ความพอใจที่ได้เลขาฯ คนใหม่ แต่มันซับซ้อนกว่านั้น...เหมือนผู้ชนะในเกมที่เธอเพิ่งรู้ตัวว่าได้เดินเข้ามาในสนามแล้ว

 “ยินดีต้อนรับสู่ชั้น 32 คุณลลิน” เขายื่นมือมาตรงหน้า

 ลินยื่นมือที่เย็นเฉียบของตัวเองออกไปสัมผัส วินาทีที่ปลายนิ้วของพวกเขาสัมผัสกัน ความรู้สึกแปลบประหลาดก็แล่นผ่านร่างของเธอ ภาคินบีบมือเธอเบาๆ แต่มั่นคง สายตาของเขายังคงตรึงเธอไว้

 “หวังว่าคุณจะสนุกกับ ‘เกม’ ของที่นี่”

 คำพูดสุดท้ายของเขาทิ้งให้ลินยืนนิ่งงัน แม้หลังจากที่เขาปล่อยมือและหันหลังกลับไปแล้ว เธอก้าวออกจากห้องทำงานนั้นด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

 เธอคิดว่าเธอเป็นฝ่ายคุมเกมมาตลอด...แต่การสบตากับภาคินเมื่อครู่ทำให้เธอไม่แน่ใจเสียแล้ว

 บางที...เขาอาจจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเธอมาตั้งแต่แรก

 และนี่ไม่ใช่แค่การเริ่มต้นทำงาน...แต่มันคือการเริ่มต้นสงครามประสาทระหว่างเธอกับเขา... บอสคนใหม่ที่อยู่ภายใต้คำสั่งของเขา