Under His Command ใต้คำสั่งของบอส

เสียงลิฟต์ความเร็วสูงดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับบานประตูสเตนเลสที่สะท้อนเงาของ ลลิน หรือ ลิน อย่างเลือนราง หญิงสาวในชุดเดรสสูทสีเทาเข้มที่ตัดเย็บอย่างดี สูดลมหายใจเข้าลึก กลิ่นหอมสะอาดของน้ำยาปรับอากาศในอาคาร ‘พีรพัฒน์ เอ็นเตอร์ไพรส์’ เย็นเฉียบจนรู้สึกได้ ‘ชั้น 32’ ตัวเลขดิจิทัลสีแดงเหนือประตูลิฟต์คือจุดหมายปลายทางของเธอ...และอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง ลินก้าวเท้าออกจากลิฟต์สู่พื้นที่โอ่โถงที่ปูด้วยหินอ่อนมันวาว ผนังกระจกสูงจากพื้นจรดเพดานเผยให้เห็นทิวทัศน์ของกรุงเทพฯ ที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ทุกอย่างที่นี่ตะโกนบอกถึงคำว่า ‘อำนาจ’ และ ‘ความสำเร็จ’ ซึ่งเป็นสิ่งที่พรากทุกอย่างไปจากครอบครัวของเธอเมื่อสิบปีก่อน หัวใจของเธอเต้นแรง ไม่ใช่เพราะความประหม่า แต่เป็นความมุ่งมั่นที่ซ่อนอยู่ใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย “คุณลลินใช่ไหมคะ ดิฉันวิภา เป็นหัวหน้าแผนกเลขาฯ ค่ะ ท่านประธานรออยู่ข้างในแล้ว” หญิงวัยกลางคนที่ดูภูมิฐานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยการประเมิน “ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณวิภา” ลินตอบกลับพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ฝึกฝนมาอย่างดี บานประตูไม้สักขนาดใหญ่ถูกเปิดออกอย่างเงียบเชียบ เผยให้เห็นห้อง

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป... ลลินเริ่มคุ้นชินกับจังหวะการทำงานบนชั้น 32 ที่ทุกอย่างเคลื่อนไปอย่างรวดเร็วและเฉียบขาด เธอพิสูจน์ตัวเองได้อย่างไร้ที่ติ ตารางงานของภาคินถูกจัดการอย่างสมบูรณ์แบบ เอกสารทุกฉบับถูกเตรียมพร้อมก่อนเวลา และทุกสายที่ต่อถึงเขาถูกกรองอย่างมีประสิทธิภาพ เธอกลายเป็นเลขาฯ ที่สมบูรณ์แบบในสายตาของทุกคน... เป็นเพียงเปลือกนอกที่เธอสร้างขึ้นมาห่อหุ้มเป้าหมายที่แท้จริงไว้อย่างมิดชิด แต่ทุกครั้งที่เธอเหลือบมองตู้เซฟใต้โต๊ะทำงาน คำสั่งของภาคินยังคงดังก้องอยู่ในหัวราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน มันคือการย้ำเตือนว่าสันติสุขที่เธอรู้สึกเป็นเพียงเรื่องจอมปลอม บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่ลินกำลังจดจ่ออยู่กับการตอบอีเมลสำคัญ จู่ๆ เงาของร่างสูงก็ทาบทับลงบนโต๊ะทำงานของเธอโดยไม่มีสัญญาณเตือน ลินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อภาคินมายืนซ้อนอยู่ด้านหลังเก้าอี้ของเธออย่างเงียบเชียบ กลิ่นโคโลญจน์ประจำตัวของเขาโชยมาอีกครั้ง...ใกล้กว่าทุกที “กำลังทำอะไรอยู่เหรอ” น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างใบหูของเธอ มันเบาจนเกือบเป็นเสียงกระซิบ แต่กลับทรงพลังพอที่จะทำให้ลินขนลุกซู่ “กำลังจัดการอีเมลจากฝ่ายการตลาดค่ะท่านประธาน” เธอ

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นตอนตีสี่ครึ่ง ลลินลืมตาขึ้นในความมืด ห้องนอนของเธอเงียบสงัด แต่ในหัวกลับมีพายุแห่งความคิดพัดกระหน่ำ เธอไม่ได้นอนเลยทั้งคืน ภาพลายเซ็นของภาคินและคำพูดทิ้งท้ายอันเป็นปริศนาของเขาวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุดหย่อน ความเกลียดชังและความสับสนกัดกินใจเธอจนแทบคลั่ง แต่เช้านี้...เธอต้องกลับไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง ลลินใช้เวลาเตรียมตัวนานกว่าปกติ เธอเลือกชุดสูทกางเกงสีดำที่ดูเคร่งขรึมและเป็นทางการที่สุด แต่งหน้าอย่างประณีตเพื่อปกปิดร่องรอยความอ่อนล้าใต้ดวงตา เมื่อส่องกระจกเป็นครั้งสุดท้าย เธอก็เห็นเพียงเลขาผู้บริหารที่เยือกเย็นและไร้ความรู้สึก...หน้ากากที่เธอต้องสวมใส่มันให้แนบสนิทที่สุดในวันนี้ เมื่อเธอมาถึงชั้น 32 ตอนหกโมงเช้า บรรยากาศรอบตัวเงียบเชียบและวังเวง แสงไฟถูกเปิดไว้เพียงบางส่วน แต่ที่น่าแปลกใจคือ ประตูห้องทำงานของภาคินเปิดแง้มไว้อยู่แล้ว และมีแสงไฟลอดออกมา เขาก็มาเช้าเหมือนกัน ลลินวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ จัดการเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์และเตรียมเอกสารเบื้องต้นสำหรับเขาเงียบๆ เธอตัดสินใจว่าจะยังไม่เข้าไปรบกวน จนกว่าเขาจะเรียก แต่เพียงไม่ถึงห้านาที ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ

เช้าวันจันทร์หลังมื้อค่ำมื้อนั้นหนักหน่วงราวกับมีหมอกหนาทึบเข้าปกคลุมชั้น 32 ลลินพยายามอย่างยิ่งที่จะทำตัวให้เป็นปกติ เธอจดจ่ออยู่กับตารางงานและเอกสารตรงหน้า บังคับตัวเองไม่ให้สบตาภาคินโดยตรง และตอบคำถามของเขาด้วยประโยคที่สั้นและเป็นทางการที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอกำลังสร้างกำแพงของตัวเองขึ้นมาใหม่อีกครั้ง...สูงและหนากว่าเดิม ภาคินรับรู้ได้ถึงระยะห่างนั้น แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่สายตาคมกริบคู่นั้นมักจะจับจ้องมาที่แผ่นหลังของเธอบ่อยครั้ง ราวกับจะมองให้ทะลุเข้าไปถึงความสับสนวุ่นวายที่เธอซ่อนไว้ ความน่าอึดอัดดำเนินไปจนกระทั่งช่วงค่ำของวัน เมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น ระบบเครือข่ายหลักของบริษัทเกิดล่มกะทันหัน ส่งผลกระทบต่อข้อมูลสำคัญที่ต้องใช้ในการเจรจากับนักลงทุนต่างชาติในวันรุ่งขึ้น ทั้งชั้นผู้บริหารจึงตกอยู่ในภาวะฉุกเฉิน ลลินต้องทำงานร่วมกับภาคินอย่างใกล้ชิดเพื่อประสานงานกับฝ่ายเทคนิคและรวบรวมข้อมูลสำรองทั้งหมด พวกเขาวิ่งวุ่นอยู่ในห้องทำงานของภาคินจนเวลาล่วงเลยไปเกือบสี่ทุ่ม ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดเช่นนี้ กำแพงที่เธอพยายามสร้างขึ้นมาก็ค่อยๆ ถูกทลายลงด้วยความเป็นมืออาชีพที่ต

เศษเสี้ยวของความปลอดภัยที่ลลินรู้สึกได้ในอ้อมแขนของการปกป้องจากภาคินนั้นเปราะบางราวกับแก้ว มันทั้งสวยงามและอันตรายในเวลาเดียวกัน ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา บรรยากาศระหว่างพวกเขาทั้งสองคนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง กำแพงที่เคยขวางกั้นได้ทลายลงแล้ว เหลือเพียงความตระหนก ความประหม่า และความปรารถนาที่ซ่อนเร้นซึ่งลอยวนอยู่ในอากาศรอบตัวพวกเขาราวกับกระแสไฟฟ้าสถิต ลลินพยายามอย่างยิ่งที่จะกลับไปทำตัวเป็นเลขาผู้เย็นชา แต่ทุกครั้งที่ภาคินเดินผ่านโต๊ะของเธอ หรือยื่นเอกสารให้จนปลายนิ้วเฉียดกันเบาๆ หัวใจของเธอก็จะกระตุกอย่างรุนแรงจนต้องแอบสูดลมหายใจเพื่อตั้งสติ เธอกำลังสูญเสียการควบคุม...ไม่ใช่แค่กับสถานการณ์ แต่กับหัวใจของตัวเอง แล้วเทียบเชิญที่ไม่อาจปฏิเสธก็มาถึง... ‘งานเลี้ยงขอบคุณพนักงานประจำปี’ ของพีรพัฒน์ เอ็นเตอร์ไพรส์ มันเป็นงานเลี้ยงใหญ่ที่จัดขึ้นในห้องแกรนด์บอลรูมของโรงแรมหรูระดับห้าดาว เป็นงานที่ทุกคนในบริษัทต่างรอคอย แต่สำหรับลลินแล้ว มันคือนรกดีๆ นี่เอง เธอต้องเผชิญหน้ากับสายตาซุบซิบนินทาของเพื่อนร่วมงาน ต้องเห็นภาพของมินาและพรรคพวกที่จ้องมองมาด้วยความเกลียดชัง และที่เลวร้ายที่สุด...เธอต้อง