Todos os capítulos de FakeLove ปลอมรักมัดใจ: Capítulo 31 - Capítulo 40

พึ่บ!ฝ่ามือเล็กผลักอกแกร่งให้ทิ้งตัวลงนอน แล้วพาตัวเองขึ้นนั่งคร่อมทับกลางลำตัวอีวานเอาไว้ น้ำหนักตัวที่นั่งลงมา ไม่ทำให้รู้สึกหนักเลยสักนิด เขาใช้สองมือรวบเข้าที่เอวบาง แล้วออกแรงอุ้มให้เธอนั่งลงบนส่วนที่กำลังตื่นตัวขึ้นมาคนตัวเล็กโยกสะโพก บดเคล้าคลึงจุดอ่อนไหวไร้สิ่งปกปิดเข้ากับกลางลำตัวเพียงเบา ๆ ก็ทำให้เขาแทบคลั่งกับสิ่งที่คนตัวเล็กแสดงออกให้เห็น ชุดคลุมอาบน้ำถูกถอดออก กองไว้ที่พื้นนัยน์ตาคมไล่สำรวจมองไปทั่วเรือนร่าง หน้าอกซ่อนรูปที่มีแค่เขาเท่านั้นเป็นเจ้าของ เอวคอดบนหน้าท้องยังปรากฏรอยแดงจ้ำที่ตั้งใจสร้างมันเอาไว้“คาริสม่าครับ” อีวานใช้แขนยันตัวลุกขึ้น เสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกชื่อ แล้วจับฝ่ามือเล็กมาทาบไว้ข้างแก้ม“ฉันเหม็นกลิ่นบุหรี่ แต่ก็ไม่เคยห้าม จำเรื่องนี้ได้ใช่มั้ย” เป็นสิ่งหนึ่ง เมื่อตอนที่เราคบกัน อีวานจะไม่สูบให้ฉัน เห็นหรือถ้าสูบมาแล้วเขาก็จะมีวิธีดับกลิ่นนั้นทันที“จำได้ ก็มัน...” อีวานไม่หลบสายตา แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดบางสิ่งออกมา“พูด” ฉันใช้มือที่เขาจับไปทาบไว้ข้างแก้ม มาจับปลายคางออกแรงบีบ บังคับให้อีกฝ่ายเปิดปากพูด“เพราะยาคุม” คนตัวสูงยกแขนสวมกอดเอวบาง แล้วโน้มใ

“เหล้าขนาดนี้ ตั้งใจมอมกันหรือเปล่าเนี่ย”ขวดบรั่นดีวางเรียงอยู่บนโต๊ะสี่ขวด กระเช้าบอลลูนลอยขึ้นเหนือพื้นดิน ในระดับที่สูงพอสมควร รอบข้างถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวบาง สามารถมองเห็นพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินลมเย็นพัดผ่านผ้าพื้นบาง เข้ามากระทบผิวกาย ร่างบางที่สวมชุดเดรสตัวบางและมีผ้าคลุมไหล่ มันแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย แต่เดี๋ยวก็จะมีของร้อนเข้ามาช่วยให้หายหนาวฉันมองตรงไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม อีวานกำลังเปิดฝาขวดบรั่นดีออก แล้วรินของเหลวสีน้ำตาลเข้มลงในแก้ว ก่อนจะดันมันมาตรงหน้าฉัน“ของแค่นี้เองทำอะไรคาริสม่าไม่ได้หรอก” เขายังจำได้ดี ว่าฉันคอแข็งในระดับหนึ่ง แต่ก็บ่อยครั้งที่ดื่มแล้วต้องให้อีวานอุ้มกลับ“....” ฉันใช้มือเท้าคาง สายตาจ้องมองไปยังผู้ชายตรงหน้า“ถามมาได้เลย พร้อมตอบทุกอย่างแล้ว” เขายกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม หลังจากพูดจบ แต่สายตาก็ยังคงมาที่ฉันเช่นกัน“รู้ด้วยว่าฉันคิดอะไร”“รู้สิ รู้ทุกอย่างนั่นแหละ” อีวานวางแก้วเหล้าในมือลง“แต่ควีนให้เรามาดินเนอร์กันนะ เกิดถามออกไป แล้วคำตอบของนายทำฉันอยากโดนลงจากบอลลูนจะทำยังไง”“คาริสม่าไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก อาจจะเป็นฉันก็ได้ที่โดดเอง” เป็น

(ก่อนบินไปญี่ปุ่น1วัน)ณ บ้านตระกูลทริกซี่ (บ้านคาริสม่า)“ก็เหมือนกับการไปฮันนีมูนที่ญี่ปุ่น แล้วจะได้เบบี้กลับมาด้วยมั้ย” คาร่าพูดด้วยความอารมณ์ดี“ไม่ได้ไปฮันนีมูน ไปทำงาน” จะต้องให้พูดกี่ครั้งว่าไม่ได้ไปทำอะไรแบบที่คาร่าเข้าใจพรุ่งนี้เราทั้งคู่ต้องเดินทางไปประเทศญี่ปุ่น ในฐานะตัวแทนของควีนที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงของราชวงศ์ญี่ปุ่น ซึ่งแน่นอนว่าเราควรจะพักผ่อนให้เต็มที่ และเตรียมตัวสำหรับการเดินทางแต่คาร่าที่ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว เพราะพ่อกับแม่ติดงานสำคัญด้วยกันทั้งคู่ ฉันจึงทำตัวเป็นพี่สาวที่ดีชดเชยระยะเวลาที่หายไป โดยการมาอยู่กับน้องสาวตัวเองในคืนนี้และมันก็ควรจะเป็นแค่ฉันกับคาร่า ไม่ใช่ฉัน คาร่า และวีนัส! สองมือยกขึ้นนวดขมับ คาร่าโทร. ชวนวีนัสโดยที่ฉันไม่รู้ ไหนจะอีวานที่กำลังตามมา ยิ่งกว่าผีสิงร่างไม่ยอมแยกห่างจากตัวแม้แต่วินาทีเดียว“ต้องได้อยู่แล้ว! ฉันจะเป็นป้าคนแรกของหลานที่จะเรียกชื่อได้ เรียกชื่อป้านะคะ ป้าชื่อวีนัส ~” วีนัสที่เริ่มเมาจนตัวเอียง ใช้มือลูบท้องฉันไปมาหมับ!“หลานยังไม่มาหรอก มีแต่ข้าวเที่ยงที่อยู่ในท้อง มันไม่สามารถเรียกชื่อแกได้!” ฉันจับมือวีนัสออกด้วยควา

ร่างบางถูกผลักให้นั่งลงบนเตียง คาริสม่ายกมือขึ้นดึงกางเกงนอนคนตัวสูงให้ขยับเข้ามายืนกลางระหว่างขา ก่อนจะขยับขอบกางเกงเลื่อนลง ช่วงล่างแข็งขืนผงาดออกมาท้าทายสายตาร่างบางมองความแข็งชันตรงหน้าอย่างชั่งใจ ประเมินได้ถึงความคับแน่นที่จะเกิดขึ้นในโพรงปาก มือนุ่มกำท่อนเอ็นแข็ง ริมฝีปากเล็กไล่จูบส่วนกลางลำปลายลิ้นแตะเลียส่วนหัว ในขณะที่ดวงตากลมช้อนขึ้นมองแล้วค่อย ๆ อ้าปากเล็กครอบครองท่อนเอ็น แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คิด เมื่อคนตัวเล็กเริ่มขยับริมฝีปากขึ้นลงอย่างไม่ค่อยถนัด“อา...” เสียงแหบพร่าหลุดครางเมื่อแก่นกายถูกครอบครองด้วยริมฝีปากเล็ก ช่องปากร้อนกลืนกินความใหญ่โตจนมิด มือหนายกสัมผัสเส้นผมสีสวย แล้วลูบมันอย่างเบามือ พลางเม้มริมฝีปากแน่นเกิดเสียงจุ๊บจั๊บเมื่อเธอกำลังลิ้มรสไอศกรีมที่ไม่มีวันละลาย ขยับหัวเป็นจังหวะ การกระทำของคนตัวเล็กทำให้เขาเผลอไผล หลับตาพริ้มอย่างเคลิบเคลิ้มปลายลิ้นเล็กตวัดเลียส่วนหัว เธอใช้ปลายนิ้วถูวนเมือกใสเคลือบแท่งเนื้อ แล้วค่อยครอบปากหยักลงกวาดเลียเก็บกลืนจนสุด ฝ่ามือเล็กยังคงรูดชัก ลิ้นร้อนก็กวาดสร้างความชุ่มฉ่ำปากเล็กครอบอมไปได้ครึ่งลำก็โยกศีรษะ โดยมีร่างสูงจับท

ณ ห้องพักโรงแรม เวลา 19.00 น.ตั้งแต่ที่เรากลับจากศาลเจ้ามาถึงโรงแรม ฉันก็แทบจะไม่ได้พูดอะไรกับอีวานเลย บรรยากาศชวนอึดอัดที่ไม่ชอบเริ่มขึ้นแล้ว จนตอนนี้ที่เราต้องเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงก็แยกกันแต่งตัวความรู้สึกที่ฉันยังไม่เข้าใจตัวเองในตอนนี้ ก็ไม่สามารถหาคำตอบจากใครได้ นอกจากตัวเอง ความสับสนในใจ คำถามมากมาย และสิ่งที่อีวานพูดยังดังก้องอยู่ในหัว“พอแล้วค่ะ ขอบคุณนะ” ฉันส่งยิ้มให้แก่ช่างทำผมและช่างแต่งหน้า พวกเขารีบเก็บของแล้วออกจากห้องไปทันทีปึง!ทั้งห้องเหลือไว้เพียงความเงียบ ทั้งที่มีอีกคนยังอยู่กับฉันมาตั้งแต่เริ่มทำผม นั่นก็คือผู้ชายที่ทุกคนรับรู้ว่าเขาเป็นสามีของฉัน อีวานที่เตรียมตัวเสร็จก่อนแล้ว เขายังคงอยู่กับฉันตลอดเวลาอย่างเช่นทุกครั้ง แต่ที่มันแปลกไปคือความเงียบ ดวงตากลมมองภาพสะท้อนในกระจก ร่างสูงนั่งก้มมองโทรศัพท์ในมือ มือข้างหนึ่งวางบนที่พักแขน นิ้วชี้เคาะเป็นจังหวะเขาอยู่ในท่านี้ตั้งแต่เข้ามา และไม่เงยหน้าขึ้นมามองฉันแม้แต่นิดเดียว“อีวาน”“ครับ” เสียงทุ้มขานตอบกลับ แต่ก็ยังคงเอาแต่ก้มหน้าตามเดิม“เราต้องไปงานกี่โมงนะ” ลองหาเรื่องคุยก่อนแล้วกัน“ตอนนี้”“แต่ฉันยังแต่ต