All Chapters of FakeLove ปลอมรักมัดใจ: Chapter 11 - Chapter 20

“ทำไม...ท่านปู่ถึงคิดแบบนั้นคะ”สิ่งที่ฉันสงสัยมันมีมากมายจนไม่กล้าคิดไปเกินขอบเขต เพราะมันจะกลายเป็นว่าเข้าข้างตัวเองจนเกินไป แต่ฉันก็คิดอย่างที่ท่านปู่พูดเหมือนกัน ทุกอย่างมันลงล็อก เข้าทางเขาไปหมด“หนูก็น่าจะรู้ว่าอีวานเหมือนคนที่จะอยู่ในคำสั่ง กฎเกณฑ์ ยอมรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทำตาม และเคารพการตัดสินของคนรอบตัว แต่ความจริงเขาคือตัวท้าทาย และทำลายกฎทุกข้อได้อย่างแนบเนียน”“....” เขาทำให้คนรอบตัวรู้สึกแบบนั้น ทำให้ฉันเคยเชื่อใจมาแล้ว“แต่ไอ้ความแนบเนียนนั่นแหละ ที่มันย้อนมาทำร้ายเขาเมื่อหกปีก่อน แล้วก็กำลังกลับมาแก้ในอีกหกปีต่อมา โดยทำทุกอย่างให้หนูกลับมาหา ไม่ว่าต่อจากนี้จะโดนทำร้ายหรือเสียใจ แต่อีวานจะเลือกเสียใจ และไม่ยอมเสียหนูไปอีก”“ท่านปู่คะ...ถ้าหนูจะพูดว่าไม่เชื่อได้มั้ย หนูไม่คิดว่าเขาจะยอมโดนทำร้ายคืนค่ะ”“ได้สิ” ถึงท่านปู่จะบอกว่าได้ และเข้าใจในสิ่งที่ฉันคิด แต่สายตาที่มองมาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกอ่านใจเลย“ความจริงเขาไม่เห็นต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากเลยค่ะ แค่ซื่อสัตย์ก็พอแล้ว หนูเลยคิดว่าคนอย่างอีวานน่ะไม่ตั้งใจทำอะไรให้หนูแบบนั้นหรอกค่ะ ตอนนั้นเขาแค่คาดเดาหนูไม่ได้ก็แค่น

“อื้อ! ยะ หยุดนะอีวาน ว้าย!” มือเล็กยกยันไหล่กว้างพร้อมกับหันใบหน้าหนีริมฝีปากของคนตัวสูงที่ไล่ต้อนเธอไม่หยุดภายในรถยนต์พื้นที่จำกัดไม่ใช่ปัญหาของอีวาน แต่มันคือปัญหาของฉันเอง ร่างบางถูกคร่อมด้วยผู้ชายตัวใหญ่กว่า และไม่ว่าจะขยับไปทางไหนก็ไร้หนทางหนีพึ่บ!คนตัวสูงลุกออก แล้วทิ้งตัวนั่งบนเบาะ พร้อมกับจับแขนทั้งสองข้างให้ลุกตามขึ้นมา ใช้มือข้างหนึ่งโอบเอวบาง ออกแรงยกคนตัวเล็กให้มานั่งคร่อมบนตักหันหน้าเข้าหาเขาฝ่ามือเล็กจับบ่ากว้างไว้แน่นประคองตัวเองไม่ให้ตก ในขณะที่อีวานก็ใช้แขนข้างหนึ่งกอดเอวไว้แน่น และมืออีกข้างลูบไล้ต้นขา ถกชายชุดเลื่อนขึ้นจนถึงชั้นในตัวจิ๋วที่ปกปิดส่วนสำคัญหมับ!“....” ริมฝีปากบางเม้มแน่น มือที่จับมือของเขาเอาไว้พยายามออกแรงดึงออกจากต้นขา“แฟนใหม่ไม่บอกเหรอว่าเริ่มแล้วห้ามหยุดกลางทาง”“เริ่มอะไรล่ะ อย่าบ้าให้มากอีวาน” ยิ่งพยายามดึงมือเขาออก อีกฝ่ายก็ยิ่งออกแรงมากขึ้น และแน่นอนว่าคนที่แรงเยอะกว่าย่อมชนะ“หยุดดิ้นได้แล้ว”“ก็ปล่อยสิ”“คืนนี้ไปนอนกับฉัน” ชวนไปนอนกันง่าย ๆ แบบนี้เลย!“ไม่” ฉันปฏิเสธทันทีอย่างไม่ต้องคิด ใครจะไป ไปก็ไม่รอดหรอก สภาพตัวเองตอนนี้ก็เกินร้อ

30 นาทีผ่านไปกริ๊ก!ประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวในชุดนอนเสื้อเชิ้ตแขนยาว กางเกงขาสั้นเข้าชุดกันเดินออกมา อีวานละสายตาจากโทรศัพท์ในมือมองมา ฉันวางชุดคลุมอาบน้ำในมือไว้บนเก้าอี้ให้อยู่ในระยะที่หยิบง่าย“ท่านปู่รู้ไซซ์ฉันได้ยังไง แปลกจังว่ามั้ย” ท่านปู่ไม่มีทางรู้ แต่หลานคนโตเนี่ยไม่แน่เสื้อผ้าและของใช้ที่อีวานบอกว่าท่านปู่เตรียมไว้ให้ รอต้อนรับฉันที่กำลังจะแต่งงานแล้วย้ายเข้ามาอยู่ มันน่าสงสัยที่ท่านปู่จะรู้แม้กระทั่งกลิ่นน้ำหอมที่ฉันชอบ“รู้แม้กระทั่งว่าฉันชอบใส่เสื้อผ้าแบบไหน ชุดนอนก็ด้วย”“....” อีวานมองตามร่างบางที่เดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า“น้ำหอมมีทุกกลิ่นที่ฉันใช้ด้วย” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม“....” คนถูกจับผิดลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าเดินเข้ามาใกล้ร่างสูงเปลือยท่อนบน ผิวขาวเนียน สัดส่วนของผู้ชายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยสมส่วน ฉันพยายามสนใจแค่ใบหน้าของเขา แม้ว่าตาเจ้ากรรม กลับมองต่ำลงเป็นระยะก็ตามใจเย็นคาริสม่า...สนใจแค่หน้า ใบหน้าที่เห็นมาจนเอียนแล้ว ห้ามมองร่างกายของเขาใจเย็น...เย็นไม่ไหว!พึ่บ!ฉันเบี่ยงตัวหลบ เดินผ่านเขาไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กคลุมหัว แล้วเริ่ม

“คาริสม่าแม่ว่าหนูผอมลงมากเลยนะ” ควีนยังคงพูดคุยกับฉันเหมือนตอนที่ยังคบกับอีวานเรากำลังเดินไปยังห้องอาหารประจำที่พักส่วนตัวของท่านปู่ วันนี้เหมือนเป็นวันครอบครัวของฝ่ายอีวาน ที่เขาไปรับฉันก็เพราะมาพบท่านปู่จริง ๆ แต่เรื่องลองชุดอะไรนั่นโกหก...“หนูทานไม่ค่อยเป็นเวลาค่ะ”“เพราะงานที่ทำใช่มั้ย”“ใช่ค่ะ” ถึงเราจะคุยกันสองคน แต่ผู้ร่วมทางก็ยังมีอีวานที่เดินนำหน้าข้างหน้า“เดี๋ยวหนูก็ลาออกจากสถาบันวิจัย หลังจากนั้นก็ต้องทานอาหารให้ตรงเวลานะคะรู้มั้ย แม่เป็นห่วง”“ลาออก?” สองเท้าหยุดเดิน หันไปถามควีนด้วยสีหน้าสงสัยในสิ่งที่พระองค์พูด“ใช่ อีวานยังไม่บอกเหรอ” สายตาดุของผู้เป็นแม่มองไปยังลูกชายที่หยุดเดินแล้วหันกลับมามองเช่นกัน“ครับ ก็คิดว่าเดี๋ยวจะให้แม่บอกเอง ถ้าพูดไปเดี๋ยวจะมีคนเข้าใจว่าบังคับอีก” อีวานมองมาที่ฉัน เพราะเรื่องการบังคับหรือไม่บังคับเราพึ่งจะเถียงกันมาก่อนขึ้นรถ“เรานี่ก็...คาริสม่า เดี๋ยวทางเราจะแจ้งเรื่องลาออกไปที่สถาบันวิจัยเอง เพราะงานแต่งของหนูกำลังถูกเลื่อนเข้ามาเร็วขึ้น ไม่ถึงหนึ่งเดือนที่กำหนดเอาไว้” ควีนอธิบายให้ฉันได้เข้าใจทุกอย่าง“เร็วขึ้น? ทำไมล่ะคะ มีอะไรเร่งด

“ก็ไม่น่าโง่ไปกว่าคนที่เลิกกับเจ้าชายอีวานหรอกค่ะ นี่อย่าบอกนะว่ากลับมาเพราะเรื่องนี้ รอฟังประกาศทางข่าวก็ได้นะคะ ยังไงก็ได้เห็นหน้าแน่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” เธอก็พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ฉัน ในขณะที่แม่ของเธอเองดูจะสะใจไม่น้อยในสิ่งที่ลูกสาวพูด“ทำไมล่ะคะ ฉันจะมาฟังด้วยหูตัวเองแล้วมันยังไง” สายตาของเราจ้องมองกัน ริมฝีปากส่งยิ้มหวานเป็นการทิ่มแทงกันได้เจ็บกว่าคำพูดซะอีก“รับได้เหรอคะ ถ้าผลออกไม่ใช่ตัวเอง ทั้งที่ตอนนั้นใคร ๆ ก็คิดว่าจะเป็นคุณคาริสม่า”“ตัดสินคนอื่นเก่งจังนะคะเนี่ย” ก็ผลมันคือตัวเองไง! ฉันรับไม่ได้มาตั้งแต่แรกแล้ว“พูดจริงค่ะ หายไปตั้งนาน ฉันไม่คิดว่าคุณจะเลิกกัน คงแค่งอนแล้วเจ้าชายไปตามง้ออะไรแบบนี้ ที่ไหนได้เลิกจริง ผู้ชายไม่ตามง้อเหรอคะก็เล่นหนีไปต่างประเทศ เจ้าชายคงไม่ว่างไปตาม” ลามไปเรื่อยเลยนะยายนี่“คุณป้า ไม่สอนลูกสาวบ้างเหรอคะว่ามารยาทขั้นพื้นฐานของชีวิตไม่ควรเข้ามาพูดกับคนอื่นเขาแบบนี้ หรือว่าไม่มีเหมือนกัน ก็เลยไม่ได้สอน” ครั้งนี้ฉันหันไปพูดกับแม่ของเธอที่ยืนฟังอยู่นาน“ป้าคิดว่ามันก็แค่การทักทายทั่วไป เราก็คนกันเองทั้งนั้น” ว่าแล้ว...เหมือนกันทั้งแม่ ทั้งลูกจร