All Chapters of FakeLove ปลอมรักมัดใจ: Chapter 21 - Chapter 30

ปลอมรัก บทที่ 20 : กฎของคู่หมั้น 2/2“ทางนี้เป็นห้องพักของพระคู่หมั้นค่ะ” ผู้ดูแลเดินนำเข้ามายังห้องพักหรู ณ พระราชวังส่วนใหญ่ ที่นี่จะเป็นที่พักชั่วคราวของฉันเท่านั้นตามที่ขอเอาไว้เมื่อถึงงานแต่งก็ต้องย้ายเข้าสู่ชีวิตจริง คือการอยู่ในที่ของอีวาน ตอนนี้เหมือนเป็นการยื้อเวลาเพียงเท่านั้น ยื้อเวลาให้ได้เตรียมตัวรับมือกับเขา สองเท้าก้าวเดินตามหลังผู้ดูแลเข้ามายังห้องพัก สายตามองไปยังกลุ่มคนที่กำลังจัดของของฉันให้เข้าที่แต่คิ้วเรียวก็ขมวดเป็นปม เมื่อเห็นของใช้ผู้ชายกำลังถูกจัดเรียงให้เข้าที่ ดวงตากลมมองตามหญิงสาวสองคนที่กำลังถือเสื้อผ้าผู้ชายผ่านหน้าไป อีกคนถือกล่องนาฬิกาเรือนหรูมากมาย เดินเคียงข้างกันเข้าไปยังห้องแต่งตัว“เดี๋ยว...ทำไมมีของผู้ชายคะ” ฉันถามขึ้นในขณะที่สายตายังคงมองไปที่ความวุ่นวายภายในห้องนั้น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ของผู้ชายพวกนี้...“ของฉันเอง” เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลัง ฉันหันไปมองเขา สายตาของความไม่พอใจยิ่งชัดเจนมากขึ้น เมื่อผู้ดูแลกำลังทยอยเอาของใช้ของอีวานทั้งหมดเข้ามาในห้อง“หมายความว่ายังไง?” นิ้วเรียวชี้ไปยังสิ่งที่เกิดขึ้น ในขณะที่สายตายังจับจ้องแ

“ใครอะ ใคร ใคร!” เธอดูจะยังตกใจไม่หายความวุ่นวายเกิดขึ้นไม่หยุดระหว่างเราทั้งสอง จนเสียงเล็ดลอดออกไปนอกตัวรถ จนทำให้ผู้ดูแลเดินมาดูแล้วโชคดีที่รอดมาได้“คุณเป็นใครคะ” เธอหันมาถามด้วยความสงสัย หลังจากเคลียร์กับผู้ดูแลได้แล้ว“ชื่อคาริสม่าค่ะ” ฉันแนะนำตัวพร้อมส่งรอยยิ้มหวาน“คู่หมั้นพี่อีวาน!” และนั่นยิ่งทำให้เธอตกใจมากขึ้นกว่าเดิม“อย่าไปสนใจเรื่องอะไรแบบนั้นเลยนะคะ ข้ามได้ข้ามค่ะ หมั้นกับไอ้คนแบบนั้น” พูดออกจากใจจริงด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น“....!!” แต่คนฟังกลับดูเหมือนจะอยู่ในอาการช็อกจนฉันเริ่มเป็นห่วง“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมอ้าปากค้าง หรือไม่สบาย หรือเป็นอะไร เดี๋ยวฉันออกไปตามคนให้มาช่วยนะคะ!” วุ่นวายหนักกว่าเดิมอีกตอนนี้ ฉันทำให้คู่หมั้นเจ้าชายราฟาเป็นอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะตายตามเธอมั้ยเนี่ย!“จะลงไปตามคนมาช่วย แล้วที่หลบขึ้นมาบนรถนี่ล่ะคะ” เธอถามกลับด้วยสีหน้าสงสัย นั่นสิ ฉันแอบขึ้นมาแล้วจะลงไปให้พวกนั้นเจอตัวทำไม“นั่นสิ เอ่อ ตอนนี้หายแล้วใช่มั้ยคะ” ฉันถามกลับเพื่อความแน่ใจ พร้อมรอยยิ้มหวาน“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ เมื่อกี้แค่ตกใจคำว่าไอ้คนแบบนั้น” อ๋อ เผลอปากเร

“อือ...” เสียงหวานหลุดครางในลำคอร่างบางหลับตาพริ้ม ความรู้สึกดำดิ่งในจูบของคนตัวสูง อีวานใช้มือกอบกุมหน้าอกนิ่มเต็มมือที่มีเพียงชุดนอนตัวบางปกปิด ปลายนิ้วสะกิดยอดอกจนมันแข็งชูชันดันผ้าขึ้นมาอีวานแทรกกายเข้ากลางระหว่างสองขา เขาเลื่อนฝ่ามือผ่านแขนเรียว สีข้าง จนมาถึงชายชุดนอน แล้วสอดมือเข้าสัมผัสผิวกายเนียนใต้ชุดนอนเขาผละริมฝีปากออก ไล่จูบขบเม้มตามผิวกายใต้ร่มผ้า แต่แล้วร่างบางก็ต้องสะดุ้ง เมื่อต้นขาสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ดุนดัน อยู่ภายใต้ผ้าขนหนูที่พันรอบเอวพึ่บ!มือเล็กยกดันอกกว้างออกสุดแรง แล้วใช้เท้าดันกระเถิบตัวหนี แต่ก็ถูกมือของอีวานคว้าแขนเอาไว้ นัยน์ตาคมจ้องมองใบหน้าแดงก่ำของหญิงสาวตรงหน้า“...บอกว่าอย่าดันออกไง” เสียงแหบเอ่ยขึ้น ความขัดใจที่แสดงออกชัดทางน้ำเสียงส่วนฉัน...นิ่งค้าง เรียกได้ว่าแทบหยุดหายใจ ส่วนแข็ง ๆ ที่ใช้มือจับตอนนั้น พอมันสัมผัสต้นขา และขยับเข้าใกล้ ทำเอาหายใจผิดจังหวะ“เอ่อ...” ตั้งสติคาริสม่า...หายใจลึก ๆ จะยั่วให้เขาเป็นบ้า อย่าพึ่งพลาดท่าซะเองสิ!“ครับ” อีวานซุกใบหน้าลงจูบข้างต้นคอ ในขณะที่มือยังบีบเคล้นอกนิ่ม“ไหนบอกว่าหลังแต่งงาน” ถ้าเขาไม่หยุด ฉันก็จ

“อื้อ!”ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกกอดแน่นขึ้น มือที่ปิดปากไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บ เพราะอีวานเกร็งแขนเพียงเท่านั้น เขาไม่ได้ออกแรงกดมือ แล้วด้วยแรงที่น้อยกว่า จึงทำได้เพียงดิ้นไปมาอยู่ในอ้อมแขนของเขา“ขอตัวภรรยาผมคืนนะครับ ส่วนคุณ...จะให้คนอื่นมาดูแลแทน” พูดจบอีวานก็ปล่อยมือจากปาก แล้วเปลี่ยนมาจับมือฉันพาเดินออกจากตรงนั้น“อย่ามาทำตัวงี่เง่านะอีวาน ยังไงพี่โฮชิก็เป็นแขกของฉัน!” มือเล็กพยายามดึงแขนเขาและยื้อตัวเองไว้ผู้ดูแลเดินผ่านพวกเราตรงเข้าไปดูแลพี่โฮชิ ฉันหันไปมองด้านหลัง ก็พบกับสายตาที่มองมาจากเขา รอยยิ้มบางปรากฏพร้อมกับพยักหน้า เป็นการบ่งบอกว่าเขาเข้าใจฉันดี“โตขนาดนั้นแล้ว ก็น่าจะดูแลตัวเองได้” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่ง อีวานออกแรงดึงแขนฉันเข้าหาตัว แล้วใช้แขนแกร่งกอดเอวบางบังคับพาเดินไปพร้อมกับเขา“ยังไงก็ถือว่าเป็นแขกของฉัน ปล่อย!” ต่อให้บุคคลนั้นจะไม่ใช่พี่โฮชิ ฉันก็ยังไม่อยากไปกับอีวานในตอนนี้!“งานเลี้ยงจบแล้ว ไม่จำเป็นต้องดูแลแขกอีก ให้ดูแลตัวเองไปเถอะ”“อีวาน ไม่เหมือนที่พูดเอาไว้เลยนะ อะไรที่พูดออกมาทำไม่ได้สักอย่าง!”อีวานไม่สนใจสิ่งที่ฉันพูด ผู้ดูแลเคลียร์ทางเดินปล่อยให้เขาพาตั

เช้าวันต่อมาพึ่บ! พึ่บ!ร่างบางในชุดนอนสายเดี่ยวตัวบาง รอยจ้ำแดงเด่นชัดบริเวณต้นคอขาว คนตัวเล็กนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ เธอพลิกกายเปลี่ยนท่า แต่ก็รู้สึกเหมือนมีมือของใครบางคนมาจับให้กลับมาอยู่ในท่าเดิม“อื้อ!”เสียงทักท้วงในลำคอด้วยความหงุดหงิด ความรู้สึกตอนนี้ปวดไปทั้งตัวยังกับว่าไปออกกำลังกายมาอย่างหนักหน่วง แค่พลิกเปลี่ยนท่าเมื่อกี้ยังรู้สึกร้าวไปทั้งร่าง“อือ...”สองมือเล็กยกขึ้นดันบางสิ่งออกห่างจากตัว เพราะรู้สึกถึงความอึดอัดที่ไม่ชอบ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก แล้วค่อย ๆ คลำมือไปตามสิ่งที่กำลังสัมผัสอยู่ เมื่อสติเริ่มกลับมาก็ทำให้รับรู้ได้ถึงกลิ่นหอมเฉพาะที่คุ้นเคยพึ่บ!ตาแป๋ว ~ดวงตากลมลืมขึ้นมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แผงอกกว้างภายใต้เสื้อเชิ้ตสีครีม แล้วมองไล่ไปตามท่อนแขนแกร่งที่สวมกอด เลื่อนขึ้นมาจนกระทั่งหยุดที่ใบหน้าหล่อเหลาของอีวานรู้สึกว่าเขาจะตื่นก่อนเสมอ ทั้งที่เมื่อคืนเราสองคนก็น่าจะหมดแรงพร้อมกัน เขาจัดการตัวเองเรียบร้อย แล้วตอนนี้ก็ยังนอนกอดฉันอยู่บนเตียง ในขณะที่อีกฝ่ายมีเพียงชุดนอนปกปิดร่างกาย“มอร์นิงครับภรรยา” เสียงทุ้มเอ่ยกล่าวทักทายทันทีที่เราสบตากัน รอยยิ้มปรา