All Chapters of อัมพุชินี จอมใจไอยคุปต์: Chapter 11 - Chapter 20

แพทย์หลวงประจำราชสำนักถูกเรียกมาเข้าเฝ้าทันใด พระองค์เป็นกังวลกับเธอมาก จึงรับสั่งให้นางกำนัลกับข้ารับใช้ ไปจัดเตรียมห้องรับรองพระญาติ ที่เคยใช้รักษาอาการบาดเจ็บของเธอคราวถูกลอบทำร้ายเมื่อก่อนหน้านั้นครานี้อัมพุชินีพยายามปฏิเสธคำรับสั่งของพระองค์ เกรงว่าจะรบกวนการบรรทม ซึ่งก่อนที่เธอจะทูลลากลับออกไป พระองค์เริ่มมีอาการง่วงงุนเต็มที่แล้ว“ข้ากระหม่อม มิได้บาดเจ็บอันใดเลย เพคะ ข้าขอทูลลา...”เธอกำลังจะคุกเข่าขึ้น แต่ถูกพระองค์ทรงโอบเอวรั้งร่างพาไปยังห้องข้างที่ประทับ และส่ายพระพักตร์เหมือนไม่ยอมรับคำถวายบังคมลาจากเธออัมพุชินีได้รับการตรวจอาการทั้งภายนอกและภายในร่างกายจากแพทย์หลวงอย่างละเอียด พระองค์ทรงประทับอยู่ด้วยเพื่อรอฟังผลการวินิจฉัย“ฝ่าพระบาท นางมิได้มีอาการส่อเค้าถึงพิษจากการปะทะ... พระเจ้าข้า” ยาคูเรหัวหน้าแพทย์ผู้นี้เป็นคนที่ฟาโรห์ทรงไว้วางพระทัยมากที่สุดการรักษาของเขาผสมผสานทั้งศาสตร์ที่เป็นเวทวิทยาและการสวดคาถาอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์เบื้องบน คือ เทพคอนชู ซึ่งเป็นเทพทรงพลังยิ่งในการปกป้องเยียวยาแก่สรรพสัตว์ทั้งปวงด้วยรัศมีแสงจันทราฟาโรห์ทรงส่งสัญญาณให้แพย์หลวงออกไปแล้ว

หลังพิธีเฉลิมฉลองโอเปตเฮบผ่านไปได้เพียงหนึ่งอาทิตย์ ฟาโรห์ทรงมีความสุขกับอัมพุชินีทุกยาม ไม่ว่าเช้าสายบ่ายค่ำ พระองค์รู้สึกสำราญพระทัยที่มีนางอยู่ในตำหนักสนมชั้นใน ตรงด้านหลังตำหนักทรงบรรทมของพระองค์ แม้ยามพระกระยาหารเช้า พระองค์จะทรงอนุญาตให้เธอเข้าเฝ้าร่วมโต๊ะเสวยบางมื้อ แต่ในทุกยามหัวค่ำพระองค์จะทรงรับสั่งให้เธอปรุงน้ำโอสถถวายและร่วมโต๊ะเสวยกับพระองค์ เป็นโอกาสที่อัมพุชินีได้รับ...ให้ถวายงานพิเศษนี้ ส่วนงานวาดรูปนั้น...ในเวลานี้พระองค์ทรงสามารถกระทำด้วยพระองค์เองบ้างแล้ว โดยเธอไม่จำเป็นต้องช่วยจับพระหัตถ์วาดพู่กัน... ... ... ...ในยามนี้ท้องฟ้าเหนือแม่น้ำไนล์แห่งนครวาเซต ทอดแสงละมุนดั่งผืนแพรทอง สายลมอบอุ่นพัดผ่านแนวเสาหินของพระราชวัง เสียงฝีเท้านางกำนัลและทหารอารักขาดังก้องประสานกับเสียงนกกระสาที่เรียกกันว่า เบนนู ในสวนหลวง แต่ใต้ความงดงามนั้นกลับแฝงไว้ด้วยเงาแห่งภัยร้ายณ ตำหนักจิตรกรหลวงอันแสนเงียบสงบ สถานที่ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นห้องพำนักของอัมพุชินี เต็มไปแปรงพู่กัน ผืนผ้าเปลือกไม้ และกล่องหีบไม้แกะลายดอกบัวใบเขื่อง ที่บรรจุด้วยสมุนไพรอบแห้งบดเก็บไว้ในตลับใบน้อยวางซ้อนเรียงร

ดวงจันทร์เสี้ยวลอยเด่นเหนือหอคอยศิลาสูงตระหง่าน ได้ทอดเงาพระราชวังทองคำอันงดงามลงบนผืนทรายกว้างใหญ่ สายลมพัดพาความหนาวเย็นเข้ามาภายในราชวังหลวง ในค่ำคืนเงียบสงัดยามนี้...ดูผิดไปจากทุกวัน ฟาโรห์เมเรนคาเรประทับอยู่ภายในพระตำหนักทรงบรรทม พระพักตร์นิ่งสงบ พระเนตรฉายแววความกังวลในพระทัย ราตรีนี้พระองค์ทรงรับสั่งให้อัมพุชินีกลับไปยังตำหนักของเธอทันที หลังจากทรงรับน้ำปรุงโอสถต้มจากดอกบัวหลวงแล้ว ทั้งยังทรงปฏิเสธการเรียนวาดภาพศิลปะอัมพุชินีเข้าใจถึงหทัยที่ทรงแบกรักอย่างหนักหน่วง ด้วยข้อท้วงติงว่า...เข้าข้างเธอโดยไม่ฟังคำเตือนจากเหล่าเสนาบดี และ สนมเอกอย่าง ...เนเฟรตารี นางผู้มาจากตระกูลสูงศักดิ์ มีสายเลือดใกล้ชิดฟาโรห์ เป็นธิดาฝ่ายพระญาติผู้น้องทางพระชนนีของพระองค์หลังจากที่นาเยรีสนมคนโปรดผู้เคยถวายงานพัด ได้สารภาพว่าผู้วางแผนลอบทำร้ายอัมพุชินี คือพระมารดาเงา...แม่นมผู้บริบาลองค์ฟาโรห์ตั้งแต่ทรงพระเยาว์ ฟาโรห์จึงได้ทรงบัญชาให้จับตัวพระมารดาเงาไปคุมขังไว้ในห้องใต้ดินลับเฉพาะสำหรับสมาชิกราชวงศ์ เพื่อป้องกันภัยจากผู้ที่กำลังวางแผนร้ายแอบอ้างชื่อนางอีก และเพื่อสืบหาความจริงเบื้องหลังเหตุการณ์ใน

แม้ลมราตรี ณ ยามค่ำคืนนี้ จะพัดหอบไอเย็นเอื่อยๆ ลอดตามบานประตูหน้าต่างของราชวังทองคำแห่งนี้ แต่ภายในหทัยร้อนรุ่มของ ฟาโรห์เมเรนคาเร นั้น...ยังหาความสงบลงมิได้เลยแม้แต่น้อยภัยในเงามืดยังคงแทรกซึมอยู่ อันตรายคืบคลานมาจากคนใกล้ตัว ไม่ว่าจากสนม เสนาบดี ขุนนาง และแม้กระทั่งนางกำนัลในตำหนัก ขณะที่พระมารดาเงายังคงอ่อนแรงด้วยพิษสะสม ซึ่งยังไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของนางใด พระองค์ทรงรับรู้แน่ชัดแล้วว่า ศึกครั้งนี้มิใช่ศึกประจัญหน้ากับคมดาบของศัตรู แต่คือศึกพิษร้ายที่แฝงเงาลับไว้ในทุกย่างก้าวภายในห้องทรงอักษร แสงประทีปพลิ้วไหวลู่ไปตามแรงลมโชยมาอ่อนๆ เงาที่ปรากฎบนผนังโยกคล้ายอำนาจลึกลับกำลังเริงระบำอย่างปรีดา อัมพุชินีนิ่งเงียบหมอบอยู่เบื้องพระบาทหน้าแท่นประทับขององค์ฟาโรห์ มือเรียวประคองพู่กันไม้ ดวงตาเธอเหลือบไปยังผืนผ้าเปลือกไม้ที่ยังมิได้แต้มสีใดใด ด้วยในใจของเธอยังเต็มไปด้วยความว้าวุ่นหาความสงบลงไม่ได้เฉกเช่นกัน“ฝ่าพระบาท... ข้ากระหม่อมเกรงว่าข่าวลือทั้งหลายจักก่อภัยใหญ่หลวง” เสียงสั่นแผ่วเบาเอ่ยขึ้นเมเรนคาเรทอดพระเนตรมายังสาวน้อยที่บัดนี้ได้กำหทัยของพระองค์ไปหมดแล้ว แววพระเนตรแสนเหนื่อยล้าแต

ยามราตรีในนครวาเซตเงียบสงัดกว่าทุกคืนที่ผ่านมา แสงจันทร์เต็มดวงทอดเงาแสงสีเงินงามลงบนกลีบบัวหลวงที่ลอยอยู่เหนือผิวน้ำแห่งสระบัวข้างพระตำหนักทรงบรรทม สายลมบางเบาหอบไออบอุ่นจากแม่น้ำไนล์ พัดโชยเอากลิ่นดอกบัวนิลุบลสีฟ้าครามลอดผ่านม่านประตูด้านหน้าของของตำหนักชั้นในเคล้ากลิ่นสมุนไพรให้ลอยตลบอยู่ภายในห้องนอนของอัมพุชินีภายในห้องเล็กของตำหนักเคยเป็นที่ประทับรับรององค์ฟาโรห์ยามดึกสงัดคราพระองค์ทรงกลัดกลุ้มในพระทัย และเป็นที่ซึ่งเพลงรักของพระองค์กับอัมพุชินีได้บรรเลงขึ้นอย่างไพเราะผสมผสานเสียงพิณซึ่งขับขานอยู่ทุกชั่วยามในทุกราตรีอันแสนหวานแต่มาบัดนี้เต็มไปด้วยความหม่นหมองตรอมตรมของการจากลา แม้ไม่มีถ้อยคำใดเปล่งออกมา แต่กลับดังอยู่ในทุกจังหวะเต้นกลางหัวใจของหญิงสาวบนโต๊ะไม้หอมมีจดหมายผืนเล็กพับวางอยู่ข้างแท่นประทีป ด้านบนเขียนด้วยลายมือที่สั่นเทา“ขอทรงประทานอภัย ที่ข้ากระหม่อมจากไปโดยมิได้ทูลลา”หยาดน้ำตาหลายหยดร่วงลงประทับบนลายหมึกนั้น คือเครื่องหมายแทนหัวใจที่แสนทุกข์ทรมานยากต่อการจากลาเสียเหลือเกินณ ราตรีนั้น การตัดสินใจของอัมพุชินีเด็ดเดี่ยว ยากจะฉุดรั้ง...ก่อนหน้าเพียงไม่กี่ชั่วยาม