บททั้งหมดของ คู่หมั้นร้าย ไม่อยากจะรัก: บทที่ 41 - บทที่ 50

“รับลูกค้าหน่อยจ้าริศา อย่ามัวแต่เหม่อคิดถึงใครอยู่นะ” ปลีกตัวออกมาเพราะความเขินได้ไม่นานไม่วายเสียงเจ้าของร้านก็ลอยมาแซวซ้ำอีกครั้งในขณะที่มีลูกค้าคนหนึ่งเปิดประตูร้านเข้ามา ริศาจึงละมือจากทุกอย่างที่ทำอยู่และคว้าเมนูเพื่อที่จะเดินไปรับออเดอร์กับลูกค้า “รับอะ…อ้าว! สวัสดีค่ะ” ทว่าพอได้เห็นหน้า

ร่างเล็กถูกมือแกร่งกระชากให้เดินตามเขาเข้ามาภายในห้องพักห้องเดิมก่อนจะเหวี่ยงเธอลงที่โซฟามุมห้องอย่างแรงโดยที่ไม่สนใจเลยว่าเธอจะเจ็บหรือไม่ ครั้นพอเธอจะลุกขึ้นก็กลับถูกมือแกร่งข้างเดิมกดให้นั่งลงไปใหม่อีกครั้ง “อ๊ะ!” “ทำอะไรทำไมไม่บอกฉันก่อน” รามตวาดเสียงเข้มใส่คนที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าที

เอี๊อดด~ เสียงรถคันหรูของเพทายขับเข้ามาจอดบริเวณหน้าคอนโดที่พักของริศา “ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ต้องรบกวน” “ไม่เป็นไรครับ” เพทายตอบกลับคนด้านข้างพร้อมสังเกตใบหน้าสวยที่ยังคงมีนัยน์ตาดูเศร้าอยู่ ถึงแม้ว่าจะรู้สึกสงสารอยู่ลึกๆในใจทว่าก็ไม่อยากที่จะเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของทั้งสองให้มาก

ด้านริศา… ดวงตากลมนั่งเหม่อมองคลื่นน้ำทะเลใสๆที่ซัดเข้าหาหาดทรายสีขาวอย่างรู้สึกเพลินตา หลายๆวันที่ผ่านมาอาการเจ็บปวดที่หัวใจของเธอมันก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นบ้างแต่ก็เพียงแค่เล็กน้อย เธอไม่อยากจมอยู่กับความคิดฟุ้งซ่านหรือการคิดถึงใครคนนั้นอยู่ตลอดเวลาจึงได้พาตัวเองมาพักใจอยู่ที่บ้านพักริมทะเลแห่งหนึ่

“ปีสามวันแรกก็โดนยกคลาสซะงั้น ไอ้เราก็อุตส่าห์มาแต่เช้า ดูสิเนี่ยแต่งหน้ามาอย่างสวยเลยเห็นว่าอาจารย์หล่อหรอกนะ” เสียงมะนาวบ่นอุบอยู่คนเดียวในระหว่างที่ทั้งสามเดินออกมาจากตึกคณะเพื่อมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนตัวประจำของพวกเธอ “น้อยๆหน่อยเหอะได้ข่าวว่าเพิ่งมีแฟนไม่ใช่หรือไง” แป้งร่ำจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ย