All Chapters of ว่าจะ(ไม่)รักเมียเด็กคนนี้: Chapter 11 - Chapter 20

“พ่อว่าสิ้นเดือนนี้จะไปที่มาเก๊ากับแม่สักหน่อย ดินจะไปด้วยกันไหม?”“พ่ออยากให้ผมไปดูแลที่นั่นจริงเหรอครับ”“สำหรับพ่อคิดว่าดินมีคุณสมบัติเพียงพอจะทำงานของเราได้นะ แต่ส่วนจะไปคุมที่ไหน พ่อก็อยากให้เราตกลงกับเตอีกที”เสียงพูดคุยของสองพ่อลูกดังขึ้นระหว่างการรับประทานอาหารมื้อค่ำด้วยกันอย่างเช่นทุกวัน เพียงแต่วันนี้บทสนทนาของทั้งคู่กลับไม่สามารถเรียกความสนใจจากเด็กสาวที่นั่งอยู่ได้เลยในหัวของลลินตอนนี้มันคิดถึงแต่เรื่องเมื่อหลายชั่วโมงก่อนซ้ำ ๆ ด้วยความกังวล...เธอไม่อยากไปจากที่นี่ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ไม่ใช่เพราะการรักชีวิตที่สุขสบาย แต่เพราะลลินรักทุกคนเหมือนกับคนในครอบครัวแล้วต่างหาก“ลิน”“ค คะ?” แรงสะกิดจากคนด้านข้างทำให้ลลินหลุดออกจากภวังค์ความคิดฟุ้งซ่าน เธอหันไปหากานต์พิชชาด้วยสีหน้าที่ตกใจเล็กน้อยก่อนจะพบว่าสายตาทุกคู่ต่างจับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว“เหม่ออะไรตัวเล็ก พ่อเขาเรียกเราตั้งหลายรอบ”“ขะ...ขอโทษค่ะ หนูเอาแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเลยไม่ได้ยินพ่อเลย” มือเล็กสั่นเทาจนแทบจะเก็บอาการไม่อยู่ในตอนเผลอสบตากับฉัตรพลตรง ๆ ลลินกำมือแน่นแล้วพยายามคลี่ยิ้มกลับไปให้เป็นปกติมากที่

@ห้องเสื้อ M‘น่ารักจัง...’ คำนี้คือสิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของลลินหลังจากที่เธอได้ลองชุดเจ้าสาวครั้งแรก ผ้าสีขาวนำเข้าที่ถูกตัดเย็บขึ้นมาเป็นพิเศษให้เข้ากับผู้สวมใส่จากแบรนด์ห้องเสื้อที่บ้านเทพพิพัฒน์ใช้บริการมาหลายสิบปี ประกอบกับโบว์ที่ถูกประดับตรงแขนทั้งสองข้างยิ่งทำให้เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มดูน่ารักน่าเอ็นดูมากขึ้นไปอีกดวงตาใสไล่มองร่างกายของตนเองผ่านเงาสะท้อนของกระจกบานใหญ่พลางคลี่ยิ้มออกมาด้วยความถูกใจ เช่นเดียวกับกานต์พิชชาที่นั่งอยู่ซึ่งรู้สึกว่าชุดนี้ดูเข้ากับกับลลินมาก ๆลูกสาวของเธอในตอนนี้กำลังเหมือนนางฟ้าตัวน้อยที่เป็นแก้วตาดวงใจของคนเป็นพ่อแม่...แต่ทุกอย่างมันคงจะดีกว่านี้หากเป็นงานแต่งงานที่ถูกจัดขึ้นจากความรักของคนทั้งสองคน เด็กสาวคิดในใจอย่างนึกเสียดายที่ภาพที่เธอวาดฝันเอาไว้ไม่ได้เกิดขึ้นในตอนนี้“พอดีไหมลิน?”“พอดีเลยค่ะ”“มาให้แม่ดูใกล้ ๆ หน่อย”มือเรียวไล่เช็คความเรียบร้อยตามจุดต่าง ๆ ของชุดพร้อมกับการสังเกตเด็กสาวใกล้ ๆ ไปด้วย ยิ่งมองเธอก็ยิ่งอยากทะนุถนอมลลินให้มากขึ้นไปอีก“ลูกไม่อยากแก้อะไรแล้วใช่ไหม?”“ไม่เลยค่ะ เพราะชุดนี้มันสวยมาก ๆ สำหรับหนูแล้ว”ดีไซเนอร์

วันต่อมา“อ อ๊ะ!” เรียวปากเล็กหลุดเสียงร้องออกมาในตอนที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นในช่วงสาย เพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อยความรู้สึกเจ็บปวดบริเวณช่วงล่างก็เป็นสิ่งแรกที่ตรงเข้าเล่นงาน เหตุการณ์เมื่อคืนต่างจากในครั้งก่อนเมื่อเธอมีสติครบถ้วนในการรับรู้ทุกอย่างชัดเจนลลินฟุบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่อย่างไร้เรี่ยวแรงพลางสะอื้นไห้ออกมาแล้วทบทวนถึงสถานะของตัวเองที่เตชินท์คอยย้ำเตือน ไม่ว่าทุกคนจะพยายามปกป้องอย่างไรแต่สุดท้ายเธอก็หนีชายหนุ่มไม่พ้นอยู่ดี เพราะสุดท้ายเขาก็มีวิธีที่จะทำให้เธอจนมุมได้ในที่สุด และหากหญิงสาวยังคงดื้อรั้นต่อไป เตชินท์คงจะไม่ยอมหยุดอยู่แค่นี้อย่างแน่นอนลลินฝืนดันตัวลุกขึ้นแล้วก้าวขาสั่นเทาลงจากเตียงอย่างทุลักทุเลพร้อมกับไปเก็บเสื้อผ้าที่เตชินท์เหวี่ยงลงมาเมื่อคืน รอยแดงยังคงปรากฏบนข้อมือเล็กราวกับเป็นเครื่องย้ำเตือนถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เธอเลือกที่จะมองข้ามแม้ลึก ๆ จะยังคงรู้สึกเจ็บปวดกับมัน แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระล้างความเหนอะหนะตามร่างกาย“นายหญิงจะไปไหนเหรอครับ” ทันทีที่เดินลงมาชั้นล่าง เสียงของบอดี้การ์ดที่คอยทำหน้าที่ขับรถให้กับลลินก็เอ่ยถามเจ้านายด้วยความนอบน้อมพร้อมกับก้มหั

สองสัปดาห์ต่อมา@บ้านเทพพิพัฒน์“ทำเยอะขนาดนี้จะทานหมดเหรอคะ” แม่บ้านที่คอยเป็นลูกมือเอ่ยถามลูกสาวเจ้านายซึ่งกำลังปาดวิปครีมตรงหน้าอย่างตั้งใจ ก่อนเจ้าของใบหน้าหวานจะหันมาตอบเสียงใส“หนูทำเผื่อบ้านนู้นด้วยค่ะ จะเอาไปฝากพี่พราวแล้วก็เพลิงด้วย เพราะคุณพ่อของพี่พราวกำลังป่วย หนูเลยอยากให้กำลังใจ”“แล้วของคุณเพลิงล่ะคะ” แม่บ้านถามเย้าแหย่“อืม...ของเพลิงให้เพราะความเป็นห่วงเหมือนกันค่ะ แต่ห่วงว่าเพลิงสุขภาพจะแย่ลงกว่านี้ เพราะตั้งแต่โดนทิ้งก็กินแต่เหล้าแทนข้าวตลอดเลย”“ฮ่า ๆ เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีกหรอกค่ะ” แม่บ้านที่ยืนอยู่หัวเราะออกมากับความสัมพันธ์ของเจ้านายทั้งสอง คงมีแค่คนเดียวที่ลลินจะกล้าต่อปากต่อคำด้วยก็คือเพลิงซึ่งเป็นลูกชายคนเล็กของภูวนาถพี่ชายฉัตรพล“หนูไม่ได้หาเรื่องก่อนนะคะ เพลิงต่างหากที่ชอบแกล้งหนู แค่ไปดูใจตอนนี้ก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว”“เห็นทะเลาะกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ก็ยังมองว่าน่าเอ็นดูอยู่ดีนะคะ”ลลินคลี่ยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีแล้วลงมือจัดการทำขนมตรงหน้าต่อ ซึ่งวันนี้เธอได้ลงมือทำเครปเค้กครีมสดตามสูตรที่ไปเรียนมาเมื่อสัปดาห์ก่อน และตั้งใจว่าจะลองให้ทุกคนได้ชิม โดยปอนด์แรกเธอจะ

วันต่อมา@บ้านหลังใหญ่“แน่ใจใช่ไหมคะว่าลินไม่ได้มารบกวนพี่เทมป์...” ร่างเล็กหันไปถามรุ่นพี่หนุ่มน้ำเสียงเกรงใจหลังจากได้เข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่ดูจะคล้ายกับโรงแรมเสียมากกว่า เนื่องจากทุกคนในบ้านล้วนทำงานกันอยู่ตลอดเวลา จนเธอเกรงว่าอาจจะมารบกวนเวลาทำงานในบ้านของเขาได้“แน่ใจสิ ปกติคนในบ้านพี่ก็ทำงานตลอดเวลาอยู่แล้ว เพราะคุณปู่ค่อนข้างเจ้าระเบียบน่ะ แต่ท่านไม่ดุหรอกถ้าเราไม่ได้ทำผิด”เนื่องจากสัปดาห์ก่อนเขาได้ไปเจอลลินในคลาสทำขนมพอดี จึงทำให้เทมป์เพิ่งได้รู้ว่าเด็กสาวก็มีความสนใจในด้านของหวานเหมือนกัน และกำลังมีแพลนที่จะเปิดร้านขนมเล็ก ๆ ในช่วงเรียนมหา’ลัยแบบนี้ ชายหนุ่มจึงได้ชวนให้ลลินมาชิมสินค้าที่บ้านเขาเป็นคนนำเข้ามาเผื่อจะช่วยเป็นแนวทางสำหรับเด็กสาวที่เพิ่งเริ่มต้นใหม่ได้ เพราะลลินก็เป็นรุ่นน้องในคณะที่เขาเอ็นดูมากคนหนึ่ง และเป็นน้องของเพลล์ เพื่อนที่เขาเตะบอลด้วยกันบ่อย ๆ อีกต่างหาก“มากันแล้วเหรอลูก” ไม่นานเสียงหวานของเจ้าของบ้านก็ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของหญิงวัยกลางคนที่เดินเข้ามาทางหนุ่มสาวทั้งสอง ซึ่งลลินที่รู้ว่าคนคนนั้นเป็นใครก็รีบยกมือไหว้อย่างนอบน้อมทันที“สวัสดีค่ะคุณ