All Chapters of ว่าจะ(ไม่)รักเมียเด็กคนนี้: Chapter 31 - Chapter 40

ลลินเดินกลับมามองคนที่นอนหลับอยู่อย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินว่าเตชินท์จะยอมเฝ้าเธอทั้งคืนแบบนั้น แต่ดูจากความอ่อนล้าและความรู้สึกต่อสิ่งรอบข้างที่ช้าลงเป็นอย่างมากก็พอจะเป็นเครื่องยืนยันได้ว่าเตชินท์อดหลับอดนอนจริง ๆทว่าการกระทำที่ดูดีเพียงเล็กน้อยก็ไม่สามารถที่จะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นได้ในเมื่อภาพความโหดร้ายต่าง ๆ ที่เขากระทำ และเรื่องของเธอกับเทมป์ที่จบลงไปก็มาจากชายหนุ่มทั้งหมด...เธอไม่สามารถที่จะรู้สึกดีกับเตชินท์ได้จริง ๆ“ทำไมตื่นแล้วไม่ปลุกฉัน” เตชินท์เดินเข้ามาด้านในห้องอาบน้ำที่ลลินกำลังอาบอยู่แล้วเอ่ยถามเสียงเข้ม ใบหน้าของเขาดูอ่อนล้ากว่าทุกวันแต่ก็ยังคงหล่อเหลาตามฉบับของผู้ชายที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี“ยังมีไข้อยู่ไหม?”“ไม่มีแล้วค่ะ”เตชินท์พยักหน้าเป็นเชิงตอบรับแล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกต่อหน้าลลินก่อนจะมาแช่น้ำในอ่างเดียวกันกับเธอ เขาไม่ได้ถือสาน้ำเสียงที่ดูเย็นชาของลลินเนื่องจากคิดว่าเธอน่าจะยังเพลียเพราะพิษไข้อยู่“ถ้าวันนี้มีไข้อีกก็โทรหาฉัน”“ลินหายดีแล้วค่ะ”“แม่บอกว่าร่างกายเธอไม่แข็งแรง เพราะฉะนั้นไม่ต้องอวดเก่ง”เขามองแผ่นหลังขาวเนียนของคนตรงหน้าอย่างอดไม่ได

หลังจากวันนั้นเตชินท์ก็ไม่ได้กลับมาหาเธออีก ลลินไม่รู้ความเคลื่อนไหวของเขาว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง แต่เธอรู้เพียงแค่ว่าเทมป์ยังคงปลอดภัยดี เตชินท์ไม่ได้ทำอะไรแบบที่เด็กสาวกังวล“เลิกคิดมากได้แล้วลิน” ลลินสะบัดหน้าเรียกสติของตัวเอง เมื่อเผลอนึกถึงคนใจร้ายที่ทำร้ายเธอซ้ำ ๆ ก่อนจะเตรียมตัวอาบน้ำและเข้านอนติ้ง~เสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้นทำให้ลลินที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำต้องหมุนตัวกลับมาดู มีแวบหนึ่งที่เธอรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง และมันก็เป็นจริงเมื่อพบว่าเตชินท์เป็นคนที่ส่งข้อความเข้ามาเตชินท์ : มาหาฉันที่คาสิโนภายในครึ่งชั่วโมงถึงจะเป็นเพียงแค่คำสั่งที่ธรรมดาแต่ลลินกลับรับรู้ได้ถึงความน่ากลัวเหล่านั้น เธอรีบหยิบกุญแจรถและมุ่งหน้าไปที่คาสิโนของเขาอย่างเช่นทุกครั้งที่ชายหนุ่มมักจะพาเธอไปด้วยกันบ่อย ๆ ต่างกันแค่ครั้งนี้เขาไม่ได้ขับรถมารับเธอแบบเมื่อก่อน“เธอมาช้าไปสองนาที” น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออกโดยมีเตชินท์นั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา ใบหน้าหล่อร้ายที่เคร่งขรึมมากกว่าปกติทำเอาลลินเสียวสันหลังวาบ แต่เธอก็ต้องจำใจเดินเข้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้“ทางที่ลินขับมา

“เฮ้อ~ สอบเสร็จสักที”“แต่สอบควิซยากมากเลยนะ แบบนี้มิดเทอมพวกเราจะไม่ตายกันเหรอ”“ปากเสียยัยข้าว! เราต้องทำให้ได้สิ” เสียงโหวกแหวกดังขึ้นหลังจากที่ทุกคนผ่านการทำแบบทดสอบของวิชาเรียนในชั้นปีที่สองซึ่งเป็นวิชาภาคที่นักศึกษาอย่างพวกเธอต้องพยายามทำคะแนนออกมาให้ได้ดีมากที่สุดขณะที่ลลินแม้เมื่อคืนเธอจะได้พักผ่อนแต่มันก็ยังคงมีอาการอ่อนเพลียบ้างอยู่ดี เด็กสาวหวังว่าวันนี้เตชินท์จะสงสารและปล่อยให้เธอได้พักแบบนั้นอีกครั้ง ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องวันนั้นก็ผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้วทว่ารอยร้าวของทั้งคู่ก็ยังคงไม่ดีขึ้นอยู่ดี การกระทำของเตชินท์หลังจากวันนั้นมันแย่กว่าช่วงแรก ๆ ที่เขาทำร้ายเธอ แต่บางครั้งสายตาเจ็บปวดที่ลลินบังเอิญไปเห็นไปทำให้เด็กสาวอดสงสัยไม่ได้...คนอย่างเตชินท์จะมีความรู้สึกแบบนั้นด้วยหรือ?เด็กสาวถอนหายใจเบา ๆ เมื่อต้องกลับไปหาเตชินท์ด้วยตัวเองอีกครั้ง แต่ตอนนี้เธอเลิกเรียนแค่ครึ่งวัน สถานที่ที่กลับไปก็คงเปลี่ยนเป็นคอนโดของเขาแทน“เธอจะกลับเลยเหรอ?” ใบข้าวหันมาถามเมื่อเห็นคนด้านข้างดูเหม่อลอยราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง เช่นเดียวกับอีกสองคนที่หันมาให้ความสนใจกับลลินเช่นกัน“เอ่อ...แล้วพ

@โรงพยาบาล“ไหวไหมลูก” กานต์พิชชาลูบหัวเด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเบา ๆ เนื่องจากลลินได้หมดสติไปจากความเครียดและร่างกายที่อ่อนเพลียสะสมเป็นเวลานาน“ไหวค่ะ ตอนนี้ไม่เวียนหัวแล้ว”“ไม่ต้องเครียดกับการเรียนมากก็ได้นะ ทำแบบนี้แม่จะยิ่งเป็นกังวลมากกว่า”ลลินปล่อยให้กานต์พิชชาคิดว่าที่เธอร่างกายอ่อนเพลียจนต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้เป็นเพราะเรื่องเรียนต่อไป ซึ่งหญิงวัยกลางคนตรงหน้าไม่มีทางรู้เลยว่าทุกอย่างมีสาเหตุมาจากลูกชายของตัวเอง และทั้งสองคนกำลังมีปัญหากันขั้นรุนแรงอยู่“ลิน...”“มีอะไรเหรอคะ” ลลินเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นสีหน้าที่ลำบากใจของคนตรงหน้า ก่อนจะใช้เวลาครู่หนึ่งกานต์พิชชาจึงยอมเอยถามออกมา“แม่ก็ไม่ได้อยากจะล้ำเส้นเรื่องส่วนตัวนะ แล้วก็เข้าใจด้วยว่ามันเป็นเรื่องของหนุ่มสาวที่จะมีเรื่องแบบนี้กัน โดยเฉพาะลินกับเตที่ตอนนี้เริ่มเข้าใจกันแล้ว”“...แต่ว่ารอยตามตัวของลิน เตเป็นคนทำจริง ๆ เหรอลูก” ไม่ใช่เธอจะคิดว่าลลินนอกใจลูกชายตัวเองไปมีคนอื่น แต่เพราะเธอเห็นว่ารอยรักที่ฝากไว้ตามผิวขาวเนียนมันมีจำนวนมากราวกับทั้งสองคนได้ทำเรื่องแบบนี้กันอย่างหนักหน่วง ทำให้กานต์พิชชาอดที่จะเป็นห่วงร่างบ

ติ้ง~เสียงแจ้งเตือนในโทรศัพท์มือถือทำให้ลลินที่กำลังจัดแจกันดอกไม้ให้ลูกค้าอยู่ต้องวางมือจากสิ่งของตรงหน้า เธอหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปด้วยความสุภาพLL : สั่งดอกไม้หน่อยครับLalin flower : สวัสดีค่ะ ต้องขออภัยด้วยนะคะ พอดีคิวเดือนนี้เต็มแล้วค่ะคุณลูกค้าLL : แล้วจะสั่งได้อีกเมื่อไหร่?Lalin flower : ปลายเดือนนี้เดี๋ยวลินจะเปิดรับสั่งจัดช่อดอกไม้นะคะ แต่ว่าจะงดจัดแจกัน หรืองานประเภทอื่นก่อนค่ะLL : ผมจองคิวเดือนหน้าทั้งเดือน ให้ราคาเป็นสองเท่าจากราคาปกติ และถ้าจะบวกเพิ่มค่าจองก่อนก็สามารถคิดมาได้เลยลลินขมวดคิ้วกับความใจร้อนของลูกค้าที่ติดต่อเข้ามา เพราะแม้แต่ลูกค้าประจำของเธอก็ยังไม่ได้เหมาคิวทั้งเดือนแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเด็กสาวก็ไม่ได้เอะใจอะไรLalin flower : หากคุณลูกค้ามีดอกไม้ที่เลือกไว้อยู่แล้ว ลินคงรับจองตอนนี้ไม่ได้นะคะ เนื่องจากต้องรอดอกไม้แต่ละรอบก่อนว่ามีดอกอะไรเข้ามาบ้าง รวมถึงบางครั้งก็อาจจะสั่งชนิดที่ลูกค้าต้องการมาให้ไม่ได้ค่ะเธอนั่งตอบลูกค้าคนนี้อยู่พักใหญ่ แต่เขาก็ยังยืนกรานที่จะจองคิวจัดดอกไม้ของเธอเช่นเดิม ทำให้ลลินต้องยอมรับคิวของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เ