Semua Bab ว่าจะ(ไม่)รักเมียเด็กคนนี้: Bab 21 - Bab 30

“แม่ชอบคนนี้นะเทมป์ ให้ผ่านแบบไม่ต้องคิดอะไรเลย” จิตราภาสะกิดบอกลูกชายในตอนที่ขอเวลาออกมาคุยเรื่องส่วนตัวกันสองคน ซึ่งเรื่องส่วนตัวที่เธอหมายถึงก็หนีไม่พ้นเด็กสาวที่กำลังนั่งรออยู่ด้านใน“ผมก็ชอบน้องเหมือนกันครับ แต่แม่ไม่รังเกียจใช่ไหมเรื่องที่ลลินไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของคุณฉัตรพล”“แม่เองก็ไม่ใช่จะไม่รู้เรื่องนี้นะเทมป์ ถึงคนที่บ้านนั้นจะไม่ได้พูดถึง แต่แม่ก็พอได้ยินมาบ้าง”“...แต่ถ้าเทมป์ชอบคนนี้จริง ๆ แม่ก็จะสนับสนุนเหมือนกัน”@ห้างสรรพสินค้า“มื้อนี้ลินเลี้ยงพี่เทมป์เองก็ได้นะคะ เพราะเมื่อเช้าพี่เทมป์ก็เลี้ยงลินไปแล้วเหมือนกัน” ลลินเอ่ยบอกกับคนด้านข้างด้วยความเกรงใจ แต่แทนที่เทมป์จะยอมตามใจ เขากลับพาเธอเดินเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นที่เด็กสาวชอบกิน“พี่อยากดูแลเรา ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”ลลินชะงักไปเมื่ออีกฝ่ายยกมือขึ้นมาลูบหัวเธอเบา ๆ แบบที่คนในครอบครัวชอบทำ แต่ถึงอย่างนั้นเด็กสาวก็ไม่ได้มีท่าทีต่อต้านผู้ชายตรงหน้า เพราะความอ่อนโยนที่ได้รับจากรุ่นพี่หนุ่มเป็นเหมือนการพักกายพักใจให้กับคนที่เจอเรื่องราวร้าย ๆ อย่างลลินได้เป็นอย่างดี“พี่เทมป์รู้ด้วยเหรอคะว่าลินชอบให้ลูบหัว”“รู้มาจากไอ้เพ

ทันทีที่กดรับสาย น้ำเสียงไม่พอใจก็ดังขึ้นให้ได้ยิน แต่นั่นก็ไม่สามารถที่จะทำให้คนอย่างเตชินท์รู้สึกอะไรได้“ผมแค่พาเธอมาตามหน้าที่ แล้วลลินก็เต็มใจที่จะมาด้วยกัน”(มันไม่ใช่หน้าที่ของลลิน และที่นั่นมีแต่คนอันตราย พ่อไม่เห็นด้วยที่จะดึงให้ลลินเข้ามาในสังคมของเรา)ฉัตรพลพยายามอธิบายด้วยเหตุผลให้ลูกชายของเขาเข้าใจ“กลัวว่าผมจะทำอะไรลูกสาวของพ่ออีกงั้นเหรอ?”“...เป็นห่วงมันก็ดี แต่ถ้ามากเกินไปจะกลายเป็นว่าเด็กคนนั้นจะดูแลตัวเองไม่ได้เหมือนกับตอนนี้”(เมื่อไหร่แกจะเลิกเอาความเกลียดชังทั้งหมดไปลงที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งสักที)(พ่อไม่เข้าใจสิ่งที่แกต้องการจะทำเลยสักอย่าง ลลินควรจะได้เป็นตัวเองและสดใสตามประสาของเธอ แกจะดึงน้องเข้ามาทำไม)“ถ้าพ่อจะถามแบบนั้นก็ไม่ควรจับให้ผมแต่งงานตั้งแต่แรกนะ”(ที่ฉันกับแม่ทำแบบนี้เพราะอะไร แกรู้ตัวดี)มาเฟียทรงอิทธิพลตอบกลับไปเสียงเข้มโดยไม่ได้มีการใช้อารมณ์แบบครั้งก่อน ไหน ๆ เตชินท์ก็พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เขาก็อยากจะทำความเข้าใจในฐานะคนเป็นพ่อเหมือนกัน(ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นคนสั่งสอนแกมาไม่ให้ช่วยเหลือศัตรู แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นฉันเองที่เป็นคนกลืนน้ำลายตัวเอง

“อึก...ฮืออ” หญิงสาวฟุบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่แล้วสะอื้นไห้ออกมาอย่างหนักกับสิ่งที่ตัวเองต้องเจอ ทั้ง ๆ ที่เมื่อไม่กี่วันก่อนเธอเพิ่งจะได้มีโอกาสได้มีความสุขแบบคนอื่นไป แต่วันนี้ก็กลับต้องมานั่งร้องไห้เพราะคนใจร้ายอีกครั้งยิ่งรู้ว่าทุกอย่างเป็นแผนการที่เตชินท์วางไว้ทั้งหมดแล้วลลินก็ยิ่งรู้สึกหมดหนทางมากกว่าเดิม เพราะต่อให้เธอจะหาเงินลงทุนมาได้ตามที่ต้องการ หรือยอมออกจากบ้านไปภายในวันนี้ ก็ยังไม่สามารถหนีอีกคนพ้นได้อยู่ดี เนื่องจากทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของมาเฟียหนุ่มทั้งหมดตั้งแต่แรกเด็กสาวนอนร้องไห้จนกระทั่งหลับไป ก่อนจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นอีกครั้งในช่วงเกือบเที่ยงวัน ซึ่งลลินไม่พบใครที่อยู่ในห้องแล้ว มีเพียงถุงแบรนด์เนมซึ่งถูกวางไว้อยู่บนโต๊ะกระจกกลางห้องเท่านั้น โดยที่ในนั้นมีเสื้อผ้าที่เธอต้องการในตอนแรกทั้งหมดลลินเดินกลับเข้าไปใส่เสื้อผ้าที่ถูกเตรียมเอาไว้อย่างเร่งรีบจากนั้นจึงนั่งแท็กซี่เพื่อออกมาจากคอนโดของมาเฟียหนุ่ม หากให้เดาเตชินท์คงจะไปทำงานหรือพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจของเขา แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ลลินจะต้องใส่ใจ เธอตรงไปที่ร้านขายยาเพื่อซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินทันทีโดยไม

“เห็นดินบอกว่าลินจะไปเรียนจัดดอกไม้เหรอลูก” กานต์พิชชาเอ่ยถามลูกสาวคนเล็กขณะกำลังรับประทานอาหารมื้อเย็นร่วมกัน ซึ่งแน่นอนว่าเตชินท์เองก็ได้ร่วมโต๊ะด้วยเช่นกัน“ค่ะ...หนูแค่อยากหาความรู้ไว้เยอะ ๆ น่ะค่ะ” ลลินตอบกลับไปโดยไม่ได้ลงรายละเอียดมากกว่านั้น เพราะถึงอย่างไรทุกคนก็ต้องรู้เรื่องเรียนของเธออยู่ดี แต่ให้พวกเขารู้เพียงเท่านี้น่าจะดีกว่ามารู้ว่าเธอได้วางแผนชีวิตต่อจากนี้ยังไง“ถ้าลินมีความสุขพวกเราก็พร้อมที่จะสนับสนุนลูกนะ แต่ถ้าเครียดเกินไปก็ไม่ต้องกดดันตัวเองเหมือนกัน พวกเราไม่ได้บังคับว่าลินต้องทำในสิ่งที่พ่อกับแม่ชอบอยู่แล้ว” หญิงวัยกลางคนลูบหัวเด็กสาวเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู ซึ่งทุกอย่างล้วนอยู่ในสายตาของเตชินท์ทั้งหมด เมื่อก่อนเขามักจะกลับมาที่บ้านนาน ๆ ครั้งจึงไม่ได้เห็นภาพเหล่านี้ แต่ว่าช่วงหลังที่ใช้เวลาร่วมกัน มันเลยทำให้ชายหนุ่มได้รู้อะไรมากขึ้น และรับรู้ในสิ่งที่ทุกคนได้เห็นเช่นเดียวกัน“แล้ววันนี้จะเข้าไปที่คาสิโนไหม?” ฉัตรพลหันไปถามลูกชายคนโตที่กำลังนั่งรับประทานมื้อเย็นอยู่เช่นเดียวกัน“ผมใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นอยู่แล้ว”“แต่ตอนนี้เหมือนจะอยู่ที่บ้านเพิ่มอีกที่นะ” เขาเอ่ยแซวพล

“เธอเป็นคนพูดมากตั้งแต่เมื่อไหร่” เพราะลลินใช้เวลาอยู่กับเพียงพราวเป็นชั่วโมง อีกทั้งเธอยังพูดคุยกับหญิงสาวตลอดเวลาอีกต่างหาก แต่ตอนที่อยู่คาสิโนกับเขาเด็กสาวก็เพียงแค่บ่นไปตามประสาเท่านั้น ไม่ได้ชวนพูดคุยแบบวันนี้“คุณไม่เข้าใจคนที่ต้องสูญเสียหรอกค่ะ”“ฉันดูเป็นคนเลวร้ายขนาดนั้นเลย?”“คุณเป็นยิ่งกว่านั้นอีกค่ะ” มาเฟียหนุ่มมองคนที่เถียงเขาได้อย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะนึกถึงคำพูดที่คุยกับติณณภพได้ เขาตบหน้าตักของตัวเองเบา ๆ พร้อมออกคำสั่งกับคนด้านข้าง“มานี่”“คุณจะทำอะไรคะ?”“มานั่งคร่อมบนตักฉัน”“ตะ...แต่นี่ยังอยู่ในโรงพยาบาลอยู่เลยนะคะ” ลลินมองรอบรถอย่างหวาดระแวง แม้ที่ตรงนี้จะเป็นลานจอดรถของโรงพยาบาลที่นาน ๆ ครั้งจะมีคนออกมาในช่วงเวลาพลบค่ำแบบนี้ แต่เธอก็อดที่จะรู้สึกกระดากอายไม่ได้หากจะต้องมาสนองความต้องการของอีกคน“หรือจะให้ฉันข้ามไปที่ฝั่งของเธอ”“อ อ๊ะ! ทำอะไรคะ!” เด็กสาวโวยวายใส่คนด้านข้างเมื่อเขาเอื้อมมือมากระชากชุดนักศึกษาของเธออย่างแรงจนกระดุมหลุดออกจากกัน เตชินท์จับที่ต้นแขนเรียวเล็กเบา ๆ แล้วออกแรงรั้งตัวของเธอเข้าหาจนลลินต้องก้าวข้ามมานั่งที่ฝั่งคนขับอย่างเลี่ยงไม่ได้ท่าทางล