All Chapters of ว่าจะ(ไม่)รักเมียเด็กคนนี้: Chapter 41 - Chapter 50

@บ้านเทพพิพัฒน์“ผมจะไม่ทนรออีกแล้ว” เตชินท์ประกาศกร้าวขณะที่กำลังนั่งรับประทานอาหารร่วมกับครอบครัวอย่างเช่นทุกวัน ตั้งแต่ที่ลลินย้ายออกไปเขาก็เข้ากลับมาอยู่ที่บ้านหลังนี้และใช้ห้องนอนของเธอเป็นที่หลับนอนในตอนกลางคืนแทน เพราะภายในห้องนั้นยังคงมีกลิ่นหอมของเธอ รวมถึงมีความทรงจำที่ทั้งคู่เคยใช้เวลาร่วมกันที่ช่วยบรรเทาความคิดถึงที่มันยิ่งเพิ่มขึ้นในทุกวันได้เขาอดทนรอตามคำแนะนำของทุกคนมามากเกินพอแล้ว ต่อไปนี้คงถึงเวลาที่จะเป็นฝ่ายเข้าหาและพยายามเพื่อเธอบ้าง“ถ้ายังไม่มีเหตุผลแบบนี้ก็รอต่อไป” ฉัตรพลเรียกสติของลูกชายคนโต“ผมเฝ้ามองลลินอยู่ตลอดเวลาโดยที่ไม่ทำอะไร แถมยังยอมเชื่อฟังคำแนะนำของทุกคน แค่นี้ยังมีเหตุผลไม่พออีกเหรอ”“แล้วคิดว่าน้องไม่รู้ตัวเหรอว่าเตไปตามเฝ้าอยู่”คำถามถัดมาของกานต์พิชชาทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งไป ถึงจะพยายามหลอกตัวเองยังไง แต่เขาก็รู้ว่าลลินรู้ตัวอยู่ตลอดว่าถูกตาม เพียงแต่เธอเลือกที่จะเมินเฉยก็เท่านั้นมีบางครั้งที่เตชินท์รู้สึกว่าตัวเองได้มีโอกาสสบตากับคนตัวเล็กผ่านกระจกของรถยนต์ แต่สุดท้ายก็เป็นลลินเสียเองที่เป็นฝ่ายเดินกลับเข้าไปในร้านก่อน“ถ้าน้องรู้แต่ไม่ทำอ

“ฉันมาจ่ายเงินมัดจำ คิวของเดือนหน้า” เตชินท์เดินกลับเข้ามาในร้านดอกไม้อีกครั้งพร้อมกับเงินสดในมือ หลังจากที่เขาตัดสินใจใช้ไลน์ที่สร้างขึ้นมาใหม่ส่งมาบอกลลินว่าจะเอาเงินไปให้วันนี้ ในเมื่อตั้งใจที่จะแสดงความจริงใจกับเธอแล้ว เตชินท์คิดว่าลลินก็ควรจะรู้ความจริงทั้งหมดเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องมาเสียความรู้สึกในภายหลัง“คุณจริง ๆ ด้วยสินะคะ”“ขอโทษที่โกหกเพื่อพยายามเข้าหาเธอ”“ลินฟังคำขอโทษของคุณมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วค่ะ เลิกพูดมันออกมาพร่ำเพรื่อสักที”“ในเมื่อคุณมีจุดประสงค์อื่นในการสั่งงั้นลินขอยกเลิกงานทั้งหมดค่ะ เพราะลินไม่สามารถไว้ใจคนแบบคุณได้อีก”“ลิน”“เชิญออกไปได้แล้วค่ะ”“งั้นฉันขอแค่ช่อเดียวได้ไหม” เตชินท์ยังคงพยายามต่อรองอย่างไม่ลดละ เขาไม่ได้โลภมากที่จะให้เธอยอมทั้งหมด แต่หากจะให้ปล่อยโอกาสไปก็ทำไม่ได้เหมือนกัน“แค่ชิ้นเดียวที่เธอทำให้ฉัน”ลลินนิ่งไปครู่หนึ่งอย่างพยายามใช้ความคิดว่าควรจะเดินตามเกมของเขาหรือไม่ แต่หากจะไล่เขากลับไปก็จะดูเนรคุณกับคนที่เลี้ยงเธอมาหรือเปล่า“ถ้าในฐานะคนจากบ้านเทพพิพัฒน์ ลินก็พอทำให้ได้ค่ะ เพราะบ้านนั้นมีพระคุณกับลิน”“ขอบคุณ” เท่านี้เขาก็พอใจแล้ว“ถ้

(จริงเหรอเต แล้วตอนนี้น้องเป็นยังไงบ้าง)กานต์พิชชาถามลูกชายด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงหลังจากได้รู้เรื่องราวทั้งหมดจากปากขอเตชินท์ที่โทรมาเล่าให้เธอฟังว่าเด็กสาวนั้นคิดถึงคนที่บ้านมากขนาดไหน“ตอนนี้ลลินกำลังอาบน้ำอยู่ครับ ส่วนผมรอที่ชั้นล่าง”(งั้นพรุ่งนี้แม่เข้าไปหาดีไหม ไปอยู่คนเดียวจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้)“พรุ่งนี้ลลินน่าจะกลับเย็น ถ้าแม่อยากมาใช้เวลาอยู่กับเธอ ผมว่าเป็นช่วงวันหยุดน่าจะดีกว่า”(ได้เลย งั้นเดี๋ยววันเสาร์นี้แม่ทำอาหารไปให้ และก็จะอยู่เป็นเพื่อนน้องเอง ดูสิเป็นขนาดนี้ยังกล้าปากแข็งโกหกแม่อีก)(ส่วนเตถึงน้องจะยอมให้เราเข้าใกล้เธอมากขึ้นแล้ว แต่ว่ายังไงสิ่งที่เกิดขึ้นก็ไม่มีทางลบได้ง่าย ๆ หรอกนะ เข้าใจใช่ไหมว่าแม่หมายความว่ายังไง?)(...อย่าบังคับและกดดันน้องแบบเดิมอีก แม่อยากให้ลินได้เลือกทางของตัวเอง แม้แต่คนรักก็ตาม)“ครับ ผมไม่ได้บังคับหรือตามตื๊อให้ลลินต้องอึดอัด แต่จะพยายามแสดงความจริงใจออกมาให้เธอได้รู้ว่าผมเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ”“ผมไม่มีทางยอมแพ้ง่าย ๆ ไม่ว่ายังไงผมก็จะไม่ยอมให้ลลินต้องเจ็บปวดอีก และจะพยายามพาเธอกลับบ้านของเราให้ได้” เตชินท์รับคำเสียงหนักแน่นก่อนจะกระซิ

“อื้อ~” ทว่าการรับรู้ความรู้สึกของเตชินท์ยังคงไวกว่าคนอื่นเสมอ เพียงแค่ลลินสัมผัสเบา ๆ ชายหนุ่มที่เพิ่งงีบไปได้ไม่นานก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เขาปรือตามองใบหน้าจิ้มลิ้มตรงหน้าแล้วเอ่ยถามเสียงแหบพร่า“มาได้ยังไง”“ลูกน้องของคุณต่างหากค่ะที่พาคุณมาหาลิน ทำไมดื่มมาเยอะแบบนี้คะ” เตชินท์ยกแขนขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้แทนการตอบกลับไป ทำเอาลลินปั้นหน้าบูดบึ้งเมื่อโดนคนเมาตรงหน้าเมินใส่“จะไม่ตอบลินจริง ๆ ใช่ไหมคะ”“ฉันเหนื่อย”ดวงตากลมโตชะงักไปเมื่ออีกฝ่ายหลุดปากพูดออกมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความรู้สึกที่แท้จริงของเขาหรือว่าฤทธิ์ของแอลกอฮอล์จึงทำให้เตชินท์แสดงความรู้สึกออกมาชัดเจนแบบนี้“มีอะไรก็บอกลินได้นะคะ”“เธอจะโกรธฉันไหมถ้าฉันบอกว่าที่ฉันกินเหล้าแบบนี้ก็เพราะเธอ” เตชินท์ยกแขนออกจากใบหน้าแล้วหันมาสบตากับเธอตรง ๆ ซึ่งลลินเองก็ดูอึ้งไปกับคำพูดของเขาเช่นกัน“...”“ฉันรู้สึกเหมือนเป็นแค่คนที่เคยได้ร่างกายของเธอมา แต่ตอนนี้มันกลับไม่เหลืออะไรเลย”“เมื่อก่อนฉันไม่เคยรู้ว่าการได้หัวใจมามันสำคัญมากขนาดไหน เพราะฉันถือว่าแค่เธออยู่กับฉัน นอนกับฉัน เธอก็ต้องเป็นของฉันคนเดียว”“เพราะแบบนี้ตอนนั้นเลยเรียกให้ลินไ

“แล้วเธอจะกลับไปอยู่ที่บ้านของเราไหม? หรือว่าอยากได้บ้านใหม่ที่มีแค่เราสองคน” เตชินท์ผละตัวออกมาแล้วเอ่ยถามความเห็นของลลิน เพราะในตอนนี้เขาอยากให้เธอเป็นคนที่ช่วยคิดและช่วยตัดสินใจในเรื่องที่จะทำด้วยกัน“ลินคิดถึงทุกคนที่บ้านค่ะ แต่ว่าร้านดอกไม้นี้ลินก็จะไม่เลิกทำเหมือนกัน” เธอพูดขึ้นอย่างรู้ทันความคิดของอีกคน ซึ่งมันก็ไม่ผิดจากที่คาดการณ์เอาไว้เมื่อเตชินท์แสดงอารมณ์ขุ่นเคืองออกมาทันทีหลังเด็กสาวอยากที่จะทำงานต่อ“ในเมื่อเธอยอมให้โอกาสฉันแล้วจะทำมันทำไม เมียคนเดียวฉันเลี้ยงได้สบายอยู่แล้ว เธอมีหน้าที่แค่เรียนก็พอ” เพราะตั้งแต่ที่ตามง้อเธอ มันทำให้เตชินท์รับรู้ว่าลลินทำงานหนักมากแค่ไหน ไหนจะเรื่องเรียน ไหนจะงานที่ร้าน ซึ่งมันไม่มีความจำเป็นเลยเพราะเขาตั้งใจจะให้ลลินอยู่อย่างสุขสบายอยู่แล้ว“ลินเพิ่งเปิดร้านยังไม่ถึงครึ่งปีเลยนะคะ จะให้ปิดได้ยังไง”“แค่ฉันบอกจะเลี้ยงดูเธออย่างสุขสบาย แค่นี้ยังไม่พออีกหรือไง”“ฉันไม่ได้บังคับ แต่แค่ไม่อยากเห็นเมียตัวเองต้องลำบากอีกแล้ว” คนตัวเล็กนิ่งไปด้วยความประหม่ากับคำว่าเมียที่หลุดออกมาจากปากคนตัวสูง ดูเหมือนว่าเธอเองต้องพยายามปรับตัวหลาย ๆ อย่างกับเ