ของหวงจอมทมิฬ의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

บทที่10หลังจากไล่คนของตนเองออกไปจนหมด เซียวอู๋เกอก็ทอดกายลงนอนหงายมองหลังคากระท่อมทอดถอนหายใจออกมารุนแรง เหตุผลที่เขาคอยแต่จะดึงรั้งให้จางเยี่ยนจื่อนั้นอยู่ใกล้ตัวย่อมมีแน่นอนและไม่เกี่ยวข้องอันใดกับคำว่าสามีภรรยาแม้แต่น้อย แต่ล้วนเป็นเพราะนางปากเก่งเถียงเก่งไม่เคยหวาดกลัวเขาเช่นผู้อื่นต่างจากองครักษ์และขันทีหรือแม้ท่านลุงกับท่านป้าเพ่ยที่เอาแต่หวาดกลัวแต่เกรงใจบารมีเขาจนจะเอ่ยอันใดล้วนแทบไม่กล้ากันทั้งสิ้นจนบางครั้งเขายังรู้สึกรำคาญอยู่บ่อยครั้งจางเยี่ยนจื่อนั้นช่างกล้าหาญและต่อปากต่อคำกับเขาไม่เคยไว้หน้าแม้แต่ถีบเขาจนตกเตียงนางยังเคยทำมาแล้วก็คิดดูว่านางไม่กลัวตายมากเพียงใด และนางช่างกล้าจะถกเถียงกับเขา หากเขาทำไม่ถูกหรือยั่วยุอารมณ์ของนาง จางเยี่ยนจื่อนั้นไม่คิดจะเกรงใจไว้หน้าแม้บัดนี้เขาจะเป็นฮ่องเต้ถึงแม้จะเป็นฮ่องเต้ผู้ไร้บัลลังก์ก็ตาม แต่คนอื่นๆ ไม่มีวันปฏิบัติกับเขาเช่นที่นางกระทำเป็นแน่ และเพราะนางเป็นเช่นนั้นตลอดหลายวันเขาจึงไม่ต้องจมอยู่กับความโศกเศร้าที่ต้องสูญเสียบิดาไปจากการที่เขาวางใจคนผิดเพราะมีจางเยี่ยนจื่อเขาจึงไม่ฟุ้งซ่านจนขาดสติพาตนเองไปหาความตายพุ่งไปยังกับดักท

บทที่12หลังจากผ่านด่านดังกล่าวมาอย่างราบรื่นทุกคนก็ต่างหายใจสะดวกขึ้นเล็กน้อย แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เซียวอู๋เกอก็มอบให้หลุนเปียวหาทางส่งข่าวไปหาจงเจิ้งและหย่งเซิ่งเสียก่อน เพราะกังวลว่าทั้งสองอาจขึ้นเขาแล้วไปพบกับทหารชุดดังกล่าวเข้าอาจจะลำบากมิสู้แจ้งข่าวให้อีกฝ่ายทราบแล้วตามไปพบกันยังหมู่บ้านถงซานย่อมดีกว่า หลังจากจัดการทุกสิ่งเรียบร้อยทั้งเจ็ดชีวิตก็ตรงไปยังบ้านของสองผู้เฒ่าแซ่เพ่ยทันทีกว่าจะเดินทางไปถึงหมู่บ้านถงซานก็ดวงอาทิตย์ใกล้ชิงพลบเสียแล้ว ซึ่งทั้งหมดก็เดินตามกลุ่มนายพรานและชาวบ้านที่ออกไปเก็บข้าวสาลีผ่านซุ้มประตูทางเข้าหมู่บ้านไปได้ด้วยดี มีหลายคนที่ทักทายสองผู้เฒ่า แต่พอเห็นหน้าของจางเยี่ยนจื่อพวกเขาก็ไม่ตามต่อ เพราะทราบดีว่าท่านหมอจางนั้นเป็นผู้มีพระคุณใหญ่หลวงของสองผู้เฒ่าแซ่เพ่ยจึงเคารพอีกฝ่ายราวกับเทพธิดา เนื่องจากจางเยี่ยนจื่อเมื่อสามหนาวก่อนนางได้ช่วยชีวิตของบุตรชายคนเดียวของท่านลุงและท่านป้าเพ่ยที่ไปสอบเป็นเสมียนอำเภอหนิงเสวียนจากพิษของงูแมวเซาต่อมาเมื่อหนึ่งหนาวก่อนฮูหยินของบุตรชายของสกุลเพ่ยนั้นคลอดลูกยากจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดก็เป็นท่านหมอจางอีกที่ไปช่วยทำคล

บทที่14ดังนั้นหลายวันมานี้จางเยี่ยนจื่อจึงรู้สึกว่ามีบางสิ่งขาดไป คิดทบทวนจนแน่ใจหญิงสาวก็กระจ่างว่าที่หายไปก็คือ'เจ้ากรรมนายเวร'เช่นเซียวอู๋เกอนี่เอง ถึงจะอยู่เรือนเดียวกันนอนห้องเดียวกัน แต่เดี๋ยวนี้นอกจากเวลาทำแผลใส่ยาเขาก็หายหน้าไปตลอดวันและถึงจะนอนห้องเดียวกันพอนางล้มตัวลงนอนอีกฝ่ายก็ลุกไปกลับมายามใดนางเอกก็ไม่รู้เช่นกัน พอนางตื่นขึ้นมาเขาก็หายไปแล้วกรี๊ด! 'ในที่สุดข้าก็หมดเวรสิ้นกรรมกับเจ้าคนหน้าหนาหน้าทนแล้ว'จางเยี่ยนจื่อไม่สนใจหรอกว่าเกิดอันใดขึ้นกับอีกฝ่าย นางสนใจแต่อีกฝ่ายไม่เป็นดังเงาตามติดก็เพียงพอแล้วเพราะหากมีโอกาสนางจะได้หนีไปสักครา แค่คิดถึงอิสระจางเยี่ยนจื่อก็มีความสุขจนเดินผ่านสุนัขนางก็ยิ้มให้มัน เดินผ่านไก่แจ้ แมวเหมียว แม้แต่วัวหรือกระบือนางก็สามารถยิ้มพร้อมโบกมือทักทายพวกมันอย่างสนิทสนมจน ฉางเฉี่ยนกับหลุนเปียวนั้นชักจะกลุ้มใจแล้วจริงๆอีกคนก็เคร่งขรึมจนน่าหวาดหวั่นอีกคนก็ดูร่าเริงอารมณ์ดียิ้มได้ทั้งวันราวกับไปกินสมุนไพรผิดชนิดจนเมามายแล้วมีอาการตาหวานเยิ้มหนักข้อขึ้นทุกวันจนใกล้วันจะเดินทางไปจากหมู่บ้านถงซานแห่งนี้เข้าไปทุกทีอาการประหลาดของผู้เป็นนายทั้งสองก็ท

บทที่16พอตกบ่ายจางเยี่ยนจื่อก็ตื่นขึ้นมาในสภาพหัวยุ่งหน้าตาบวมปูด จมูกแดงปากจิ้มลิ้มก็เจ่อจนดูตลก คราวนี้ท่านหมอจางคนเกิดก็เกิดปัญหาใหญ่ขึ้นมาแล้ว คราวแรกนางเกือบก้าวเท้าออกจากห้องแล้วยังดีพี่ฉางเอ๋อร์คนงามของนางนั้นร้องทักพร้อมส่งคันฉ่องมาให้ดู จางเยี่ยนจื่อจึงม้วนตัวกลับเข้าห้องมาอย่างว่องไว สภาพตลกเล่นนี้แม้แต่เจอสุนัขล่าเนื้อของชาวบ้านมันยังเห่าดังนั้นอย่าได้คาดหวังเลยว่าผู้คนพบเข้าจะไม่ขบขันนาง"ข้าชิงชังเขายิ่งนัก!"โมโหเดือดขึ้นมาท่านหมอจางคนเก่งจึงระเบิดคำพูดออกมาโดยลืมยั้งคิด พอตั้งสติได้จึงค่อยเหลียวซ้ายแลขวาราวกับหนูกลัวแมว ก็คนบ้าผู้นั้นน่ากลัวเกินไปประเดี๋ยวก็ดีประเดี๋ยวก็ร้ายทำตัวราวกับสตรีวัยใกล้หมดรอบเดือนทั้งที่เขาก็เพิ่งจะอายุเพียงยี่สิบสองเท่านั้น หรือว่า? ..."นี่พี่ฉางเอ๋อร์ข้ามีเรื่องอยากหารือ"จางเยี่ยนจื่อนั้นกระโดดลงจากเตียงลงไปนั่งบนเก้าอี้ข้างฉางเฉี่ยนจนขันทีคนงามต้องผวาถอยห่างออกไปราวกับอีกฝ่ายคือยาพิษ ทำเอาหญิงสาวถึงกับชักสีหน้าใส่อีกฝ่ายด้วยความไม่พึงใจนักที่อีกฝ่ายดูรังเกียจตนเองแปลกๆ"ข้าไม่ใช่หนอนบุ้งสักหน่อยพอเข้าใกล้จะได้คัน"ฉางเฉี่ยนไม่อยากจะกล่าว

บทที่18"ท่านรู้หรือไม่ครั้งแรกที่ข้าติดตามท่านอาจารย์มายังหมู่บ้านถงซานครั้งแรกนั้นอายุของข้าเพียงสิบเอ็ดหนาวเท่านั้น"หลังกินจนอิ่มมื้อค่ำไปทางดึกแล้วจางเยี่ยนจื่อนั้นก็จัดการล้างมือบ้วนปากจนเสร็จเรียบร้อย จางเยี่ยนจื่อนั้นจึงเริ่มเอ่ยปากเล่าเรื่องในอดีตขึ้นมา ฝ่ายเซียวอู๋เกอนั้นเขาเองกลับขยับกายนั่งตัวตรงโดยไม่รู้ตัว ต่างจากหญิงสาวที่นางนั้นเอนกายพิงหลังทิ้งน้ำหนักทั้งหมดของร่างกายนั้นแนบลงไปกับต้นไม้ใหญ่ราวกับว่านางผ่อนคลายหนักหนา แต่ภายในใจนั้นกลับหนักอึ้งราวกับถูกภูเขาทั้งบรรพตนั้นกดทับเอาไว้ก็มิปานด้วยภาพความผูกพันของตนกับคนในหมู่บ้านมีมากเสียยิ่งกว่าคนในจวนสกุลหลัวเสียอีก"ครั้งแรกที่ข้านั้นเป็นเพียงท่านหมอฝึกหัดตัวน้อยนั้น ทุกคนล้วนมองว่าข้าเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่คงทำได้แค่เพียงเช่นซุกซนไปทั่วมากกว่าจะรักษาชีวิตคนได้ ดังนั้นที่ตัวของข้าติดตามท่านอาจารย์และศิษย์พี่ในสำนักไปรักษาผู้คนภายนอกยามใดก็เป็นได้เพียงผู้ช่วยหยิบจับข้าวของ ไม่มีผู้ใดยินดีให้ข้าตรวจรักษาเพราะข้ายังเยาว์เกินไปหวั่นเกรงกันไปว่าข้าจะทำผิดพลาดอาจทำพวกเขาเกิดอันตรายมากกว่าจะรักษาให้หายดี"น้ำเสียงของน