All Chapters of ของหวงจอมทมิฬ: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่20สามองครักษ์หนุ่มต่างวัยแต่ดวงใจกลับคิดเห็นตรงกับราวกับนัดบ่อยยิ่งนักในช่วงนี้เมื่อได้ฟังคำกล่าวของนายท่านหรือคุณชายเซียวที่เพิ่งเอ่ยชวนหลงจู๊แปลกหน้าร่วมโต๊ะ ชวนผู้อื่นร่วมโต๊ะพวกเขาไม่คิดอันใด แต่ที่พวกเขาตกใจจนแทบสิ้นสติก็คือนายท่านของพวกตนดันเอ่ยปากจะเลี้ยงน้ำชาอีกฝ่าย เรื่องนี้แม้แต่พวกตนเองที่มีเงินอยู่ในกระเป๋าอยู่บ้างยังไม่กล้า ทว่านายท่านที่แม้แต่อีแปะเดียวยังต้องอาศัยนายหญิง แล้วนางก็เข้มงวดมาก คราวนี้นายท่านของเขาอาจชะตาคงถึงฆาตแล้วจริงๆ"เสี่ยวเอ่อเอาใบชาอู่ชิงมาสักสองกา""เดี๋ยว!" จงเจิ้งร้องขึ้นเป็นคนแรกหลังจาก 'นายท่าน'สั่งน้ำชาออกไป"ช้าก่อน!" ตามด้วยหลุนเปียวที่ตาโตแทบกระเด็นออกจากเบ้าตาทั้งสอง"จะดีหรือนายท่าน?" เกาเหิงเป็นคนสุดท้ายที่คัดค้านด้วยกิริยาสำรวมก็ใบชา'อู่ชิง'นั้นราคาสูงที่สุดหนึ่งกากว่าสองตำลึงเงิน เพราะเป็นใบชาจากดินแดนเจียงหนานที่เก็บทั้งยากกับปลูกยิ่งยากเย็นกว่าทั้งการขนส่งและอีกหลายสิ่งจึงนับเป็นของหายากสำหรับชาวบ้านทั่วไป นี่ไม่ใช่ว่านายท่านของพวกตนลืมตัวอีกแล้วหรอกนะ เพราะหากเป็นเช่นนั้นคราวนี้อาจได้ลืมชีวิตกันบ้างแล้ว นายหญิงอะไรก็ดีทั้งหมด

บทที่22"เอาละเมื่อครู่เกิดอันใดขึ้น"พอแยกตัวลงมาจากชั้นที่สามเซียวอู๋เกอนั้นจึงเอ่ยถามขึ้นไม่เจาะจงว่าเป็นผู้ใดแต่น้ำเสียงนิ่งๆ นั้นบอกกล่าวเป็นนัยว่าตนเองต้องได้คำตอบ ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดล้วนตอบเขาออกมาได้ทั้งนั้น แต่หากไม่ได้สมดังใจวันนี้คงเจ็บตัวกันถ้วนหน้าแล้วเป็นแน่"เมื่อครู่นายหญิงมาหานายท่านด้วยความโมโหอย่างยิ่งเพราะ...."เป็นจงเจิ้งที่ใช้เท้าสะกิดให้เกาเหิงเสนอหน้าออกไปรับผิดชอบสิ่งตนเองนั้นเล่าทุกสิ่งจนนายหญิงบันดาลโทสะแทบจะเผาผลาญหอจิ่วฉาได้ ยังดีว่านางเป็นสตรีมีสติจึงไม่ลงมือเหี้ยมโหดดังกล่าว พอเซียวอู๋เกอนั้นได้ฟังทุกสิ่งจนกระจ่างก็ไม่พูดไม่จาเร่งตรงไปที่ม้าแล้วเหวี่ยงกายขึ้นหลังม้าติดตามจางเยี่ยนจื่อนั้นตรงกลับโรงเตี๊ยมทันทีด้วยกิริยาร้อนใจเกินบรรยายเกิดมาจนบัดนี้ชายหนุ่มไม่เคยร้อนใจได้ขนาดนี้มาก่อนฝ่ายของจางเยี่ยนจื่อนั้นถึงกิริยาภายนอกจะสงบนิ่งและสง่างามแต่พอกลับมาอยู่เพียงลำพังนางก็รู้สึกทั้งเสียใจและโมโหพอกลับถึงโรงเตี๊ยมอาบน้ำเสร็จร้อยก็ลงไปซื้อสุรามาจากหลงจู๊ก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งบนหลังคา มองดวงจันทร์ปล่อยให้สายลมพัดพาเอาโทสะออกไปจากกาย นางยังไม่อยากพบหน้าของเซียวอู๋เ

บทที่24อรุณรุ่งมาเยือนพื้นพิภพอีกคราว หมู่มวลนกกาต่างพากันโบยบินออกจากรวงรัง เสียงของไก่ขันปลุกให้จางเยี่ยนจื่อตื่นขึ้นจากนิทราขึ้นช้าๆ เปลือกตาคู่งามขยับเปิดขึ้นอย่างง่วงงุน ความรู้สึกแรกที่มาเยือนก็คืออาการปวดศีรษะ มือเล็กยกขึ้นแตะที่ข้างขมับก่อนที่ปากเรียวที่ยังรู้สึกตึงๆ ชาๆ หลุดเสียงร้อง ‘ซี้ด’ เบาๆ"ไยจึงปวดหัวเช่นนี้?"หญิงสาวบ่นพึมพำออกมาต่อจากนั้นเพราะนางมึนงงด้วยฤทธิ์สุรา"ดื่มน้ำแกงแก้เมาก่อน เมื่อคืนเจ้าดื่มสุราดูเมามายไม่น้อย"ถ้วยน้ำแกงถูกยื่นมาตรงหน้า กลิ่นสมุนไพรโชยมาเตะจมูกโด่งเรียว สายตาของจางเยี่ยนจื่อเหลือบไปมองก็พบมือแกร่งประคองถ้วยกระเบื้องใบย่อมยื่นมาตรงหน้า ดวงตาคู่งามจึงกะพริบปริบๆ คล้ายคงยังสติไม่ครบถ้วนซึ่งก็เป็นจริงดังนั้น นางยังงงงันและเรียบเรียงเรื่องราวก่อนหน้าไม่ได้ แต่มือเล็กของนางก็ยังรับเอาถ้วยน้ำแกงดังกล่าวมาดื่มอยู่ดี"น้ำเปล่า"ถ้วยน้ำอุ่นถูกยื่นมาตรงหน้า นางก็รับมาดื่มอีก ด้วยกิริยาราวกับตนเองกำลังฝันอยู่เพราะยังไม่คืนสติดีนั่นเอง"เจ้าอยากล้างหน้าก่อนหรือจะไปทำธุระส่วนตัวก่อน"คราวนี้จางเยี่ยนจื่อยิ่งตกตะลึง เพราะหากนางจำไม่ผิดคำถามเหล่านี้มันคื

บทที่26อีกหลายวันต่อมาขบวนของทั้งเจ็ดชีวิตก็เดินทางออกจากอำเภอหลิงอี้มุ่งหน้าสู่ไห่โจวเพราะสายข่าวของกิเลนโลหิตรายงานมาว่าหนทางภายหน้าถูกคนของหน่วย'เก็บกวาด'ให้แล้ว ซึ่งการเดินทางคราวนี้เซียวอู๋เกอหารถม้ามาให้ภรรยาของตนเองได้นั่งออกจากเมือง เพราะหิมะนั้นเริ่มตกมากขึ้นแล้วต้นฤดูหนาวเริ่มมาเยือนแดนใต้แล้ว พวกตนเองเป็นบุรุษอยู่บนหลังม้าไม่เท่าใดนักหรอกแต่เช่นไรจางเยี่ยนจื่อนั้นนางก็ยังเป็นสตรีต่อให้นางอดทนแต่ร่างกายจะต้านทานความหนาวเหน็บระหว่างเดินทางไกลได้เช่นไรกันเล่า"รถม้าอาจจะเป็นจุดเด่นเกินไปนะเจ้าค่ะ"จางเยี่ยนจื่อนั้นอดจะกังวลเรื่องนี้เสียมิได้ ความสบายแลกกับความปลอดภัยนางย่อมเลือกลำบากแต่ทุกคนปลอดภัยมากกว่า"อย่างกังวลไปเลย กังวลว่าตนเองจะป่วยไข้ไปจะดีกว่า หิมะตกเช่นนี้ข้าเป็นห่วงเจ้ายิ่งนักจื่อจื่อน้อยของข้า"คิดทบทวนตามที่เซียวอู๋เกอนั้นกล่าวอยู่ครู่หนึ่งจางเยี่ยนจื่อก็รู้สึกว่าที่เขากล่าวมาก็มีเหตุผลผู้อื่นบาดเจ็บป่วยไข้นางยังสามารถช่วยรักษาได้แต่หากนางล้มป่วยดูแล้วจะเป็นภาระให้ทุกคนเสียมากกว่า การเดินทางจะล่าช้าไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว จากที่นางฟังคุณชายเซียวนั้นปรึกษาหารือกับอง

บทที่28ทางด้านคุณชายเซียวหรือก็คือหลีเซี่ยงหลิ่วฮ่องเต้ผู้ถูกแย่งชิงบัลลังก์นั้นเร่งเดินทางไม่หลับไม่นอน พบจุดพักม้าได้ก็อาศัยช่วงชิงม้าตัวใหม่มาเปลี่ยนสุดท้ายในที่สุดในช่วงปลายยามเฉินของวันที่สามก็พบกับกองทัพทหารม้าเกราะเหล็กของตนเองที่มีซ่งไฉ่หมิงเป็นแม่ทัพที่ชายแดนของแคว้นปิ้งโจวพอดี กำลังพลกว่าสามหมื่นเจ็ดพันนายอยู่ตรงหน้า กับอีกไม่กี่วันกองทัพของมู่หยางอ๋องผู้เป็นเสด็จลุงซึ่งเป็นพี่ชายแท้ๆ ของมารดาของเขาก็จะมาสมทบอีกเช่นกัน"ไฉ่หมิงถวายพระพร ฝ่าบาท อายุยืนหมื่นปี หมื่นๆ ปี"ทหารกว่าสามหมื่นเจ็ดพันชีวิตเร่งคุกเข่าลงทำความเคารพฮ่องเต้ที่พวกเขายอมรับเพียงหนึ่งเดียวอย่างพร้อมเพรียง ชายหนุ่มมองภาพดังกล่าวแล้วใจก็นึกถึงจางเยี่ยนจื่อ ภาพเช่นนี้นางสมควรได้ร่วมมาเคียงข้างเขาเพื่อชื่นชมมันด้วยกันสามเดือนเศษที่ผ่านมานางลำบากร่วมทุกข์มากับเขาจนแทบเอาชีวิตไม่รอดก็หลายครั้งชาตินี้เขาไม่มีวันลืมว่านางเป็นยิ่งกว่าสตรีในห้องหอหรือตำหนักหลังแต่จางเยี่ยนจื่อคู่ชีวิตอย่างแท้จริง!"ลุกขึ้นเถอะ ยามใดที่เรายังไม่ได้สังหารคนชั่วที่ปลิดชีพเสด็จพ่อเราจะไม่ขอยอมรับฐานะฮ่องเต้เด็ดขาด หากหลีซือหลางไม่สิ้นชี