Semua Bab เกิดมาร่าน NC20+: Bab 51 - Bab 60

คืนนี้เองที่ลูกแพรจะต้องไปเคลียร์เรื่องราวทุกอย่างกับลุงสิงห์ของเธอ พอเก็บร้านทำความสะอาดเสร็จเธอก็กลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วนั่งทานข้าวกับคุณป๋าอย่างที่ทำเป็นประจำทุกๆ วัน“คุณป๋าคะ...คือว่าคืนนี้แพร...” ลูกแพรชั่งใจว่าจะบอกเรื่องที่เธอจะไปพบกับลุงสิงห์คืนนี้ดีหรือเปล่า“มีอะไรเหรอแพร?” ทรงพลวางช้อนส้อมลงเพราะดูเหมือนเมียเด็กต้องการจะบอกอะไรบางอย่างกับเขา“แพรจะไปหาลุงสิงห์ค่ะ...แพรอยากเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย”เธอคิดทบทวนมาดีแล้ว แม้ว่าคุณป๋าจะใจกว้างยอมให้เธอไปมีอะไรกันกับคนอื่น แต่เธอก็รู้ดีว่าในใจลึกๆ แล้วคุณป๋าเองก็เจ็บปวดอยู่ไม่น้อย“หนูแพร...” ทรงพลยิ้มบางเพราะเข้าใจว่าเธอต้องการจะสื่ออะไรเขาดีใจที่เธอตัดสินใจแบบนี้ แต่ว่าคนอย่างสิงหนาทไม่ใช่คนที่จัดการด้วยง่ายๆ แถมมันก็รักลูกแพรมากๆ ไม่ต่างจากเขา จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจบความสัมพันธ์ยุ่งเหยิงนี้แล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม“แพรไม่รู้หรอกค่ะว่าจะตกลงกันได้หรือเปล่า...แต่แพรอยากให้คุณป๋ารู้ไว้นะคะว่ายังไงแพรก็รักคุณป๋ามาก...คุณป๋าเป็นทุกอย่างของแพรนะคะ”“ป๋ารู้ที่รัก...หนูไม่ต้องคิดมากนะ ยังไงป๋าก็อยู่ตรงนี้รอหนูเสมอ”เธอเอง

ลูกแพรครางเสียงดังลั่นเมื่อลำใหญ่ยาวของลุงสิงห์กระแทกเข้ามาในรูเสียวของเธอ ขาขาวเนียนทั้งสองข้างสั่นเทิ้มอย่างห้ามไม่อยู่เพราะมันช่างรุนแรงเสียเหลือเกิน“ซี้ดดด...อ่าส์ หนูแพรจ๋า...ลุงคิดถึงหนูเหลือเกิน” สิงหนาทครางเสียงต่ำเพราะว่ารูเล็กคับแน่นของเด็กสาวตอดรัดลำเนื้อขาแน่น จึงต้องตอกลำเนื้อใหญ่ยาวเข้าไปในรูเสียวฉ่ำเยิ้มอย่างดุดันตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมาเขาเอาแต่ทำงาน แทบไม่มีเวลาโทรหาเด็กสาว อยากจะไปหาเธอที่บ้านแต่ก็ไม่อยากไปเจอหน้าไอ้น้องชายตัวดี เพราะเขาเองก็ห้ามมันไม่ให้มายุ่งกับคลับของเขาเหมือนกันต่างคนต่างได้ตกลงกันเอาไว้แล้ว ว่าให้เด็กสาวเป็นคนตัดสินใจว่าจะไปอยู่กับใคร และห้ามไปวุ่นวายด้วยหากเด็กสาวกำลังใช้เวลาอยู่กับใครคนใดคนหนึ่งปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!“อะ อ๊ะ อ๊าส์...แรงๆ ซี้ดดด...อ๊ะ อ๊ะ...อะ เอาแพรแรงๆ กว่านี้!”ใบหน้าแดงก่ำของลูกแพรบิดเบ้อย่างเสียวซ่าน เธอทั้งร้อนทั้งปวดหัว แต่กลับอยากโดนกระแทกเข้ามาแรงๆ กว่านี้อีก แม้ว่าตอนนี้มันจะใกล้เคียงคำว่าซาดิสม์แล้วก็ตามมือเล็กข้างหนึ่งเลื่อนมาขย้ำเต้าเนื้อของตัวเอง ส่วนอีกข้างก็เลื่อนลงไปขยี้เนินเสียวด้านล่างที่ลุงสิงห์กำลังก

ตึก ตึก ตึกแอดดดดเสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้ร่างหนาที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกได้ว่าเด็กสาวกลับบ้านมาแล้ว พอกลับมาจากคลับแล้วเขาก็บึ่งรถกลับบ้านทันที แล้วก็นอนรอเด็กสาวอยู่ในห้อง แม้จะรู้ลึกๆ อยู่ในใจว่าคืนนี้เธออาจจะไม่กลับมา“คุณป๋าคะ...” ลูกแพรเดินเข้ามาใกล้ทรงพลที่กำลังนอนหันหลังให้เธออยู่บนเตียง หย่อนสะโพกลงนั่งแล้วเอื้อมมือไปจับแขนแกร่ง แต่จังหวะนั้นเขากลับเขยิบออกเล็กน้อยเธอจึงคว้าได้เพียงอากาศ“คุณป๋าหลับแล้วเหรอคะ…”“........”ช่างเป็นคำถามที่โง่เสียจริง เพราะเธอก็เห็นๆ อยู่ว่าเขาหลับอยู่แต่ก็ไม่แน่เสมอไป...เขาอาจจะไม่ได้หลับอย่างที่เธอคิด แต่แค่ไม่อยากที่จะคุยกับเธอก็เท่านั้น...“แพรไม่รู้ว่าคุณป๋าได้ฟังแพรอยู่หรือเปล่า...แต่แพรแค่อยากจะพูดกับคุณป๋าในตอนนี้ แล้วอยากให้คุณป๋ารับรู้ไว้...”“.…..” ทรงพลยังคงหลับตาแน่น แต่ก็ยังคงนิ่งเงียบรับฟังสิ่งที่เด็กสาวกำลังจะพูด แม้ว่าในใจจะรู้สึกปวดหนึบจนไม่อยากรับรู้อะไรก็ตามที“แพรขอโทษนะคะ...”“........”“ขอโทษที่เป็นแบบนี้...ขอโทษที่รักษาสัญญาไม่ได้...”ร่างเล็กของลูกแพรค่อยๆ ล้มตัวลงนอนข้างกับร่างหนาที่นอนแน่นิ่งบนเตียง สอดแขนข้างหนึ

TrrrrrrrrrrrrrrrrrrTrrrrrrrrrrrrrrติ๊ด![ฮัลโหล...แกออกมายังแพร]เสียงของกุ้งดังออกมาจากลำโพงมือถือ วันนี้เธอกับกุ้งนัดกันไว้ว่าจะไปซื้อเสื้อผ้าไปงานเลี้ยงรุ่นโรงเรียนเก่ากัน ซึ่งเธอไม่ค่อยอยากจะไปสักเท่าไหร่เพราะว่าเมื่อคืนก็เกิดเรื่อง ส่วนวันนี้คุณป๋าก็ยังจะขอแยกกันอยู่กับเธอไปเมื่อเช้านี้เอง“คือ...ฉันเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จอะ เดี๋ยวรีบตามไปนะ” ลูกแพรยังตัดสินใจไม่ได้เลยว่าจะบอกเรื่องของพี่หมอกแฟนของกุ้งเมื่อไหร่ดี แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะเริ่มอธิบายยังไง แค่เรื่องคุณป๋าคนเดียวเธอก็จะเอาไม่รอดแล้ว[เสียงแกเป็นอะไรอะแพร แกร้องไห้เหรอ?]“ปะ เปล่าหรอก...เป็นหวัดนิดหน่อยน่ะ”ความจริงก็คือเธอร้องไห้หนักมากจนเสียงแหบต่างห่างล่ะ[แกไม่ต้องมาโกหกฉันยัยแพร...แกมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า แกบอกฉันได้นะเว้ย]เมื่อได้ยินเพื่อนสนิทพูดแบบนั้นลูกแพรก็น้ำตารื้นขึ้นมาทันที กุ้งเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวที่เธอมีอยู่ ตั้งแต่เธอออกมาช่วยคุณป๋าทำงานในร้านเครื่องดื่มก็ไม่ค่อยได้ไปพบปะกับเพื่อนคนอื่นๆ เพราะต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนไปทำงานกันหมดจะเหลือก็แต่กุ้งที่ยังคงมาเจอกับลูกแพรอยู่เรื่อยๆ ส่วนหนึ

หลายวันต่อมาลูกแพรก็ยังคงใช้ชีวิตตามปกติ ตื่นเช้าไปทำงานที่ร้านเครื่องดื่มของคุณป๋า กลับบ้านมาก็ทำกับข้าวแล้วก็นั่งกินคนเดียว ซึ่งบางครั้งก็มีกุ้งมากินเป็นเพื่อนบ้างเพราะว่าเธอเองก็เพิ่งจะเลิกกับพี่หมอกไป ทั้งคู่ทะเลาะกันหนักมากตอนที่เลิกกัน แต่ในที่สุดก็จบไปได้เสียทีกับความรักห่วยๆ ที่มีแต่ความหลอกลวง“แกว่าฉันแต่งหน้าจัดไปไหมอะ?” กุ้งหันมองกระจก เอ่ยถามลูกแพรที่กำลังใส่ชุดเดรสเตรียมไปงานเลี้ยงรุ่นศิษย์เก่าของโรงเรียนที่กำลังจะจัดขึ้นในวันนี้ และน่าจะลากยาวไปจนถึงตอนกลางคืน“ไม่หรอก...สวยแล้วล่ะ” ลูกแพรยิ้มบาง หันมาสนใจเสื้อผ้าของตัวเองต่อใบหน้าหวานยังคงดูเศร้าซึมไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับงานเลี้ยงรุ่นเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าเธอกับคุณป๋าห่างกันมาหลายวันแล้ว และเธอก็ไม่กล้าโทรไปหาคุณป๋าด้วยเพราะกลัวว่าจะรบกวนคุณป๋าเข้า ส่วนหนึ่งก็อาจเป็นเพราะว่าเธอไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขานั่นเอง“แกอย่ามาทำหน้าเศร้าแข่งกับฉันได้ไหมวะ...ยิ้มหน่อยๆ” กุ้งยิ้มยิงฟันให้เพื่อนสาว จนลูกแพรหัวเราะออกมาทีหนึ่งเพราะท่าทางตลกๆ ของเธอความจริงแล้วเธอก็รู้สึกอิจฉากุ้งนิดหน่อยที่เลิกกับแฟนแล้ว แต่ก็ยังกลับมายิ้มและ