Semua Bab เกิดมาร่าน NC20+: Bab 31 - Bab 40

เหนื่อยจัง...ลูกแพรบ่นในใจ ในหัวนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนที่เธอกับลุงสิงห์มีอะไรกันตั้งแต่สามทุ่มยันตีสี่ เนื้อตัวของเธอตอนนี้รู้สึกเหมือนว่ามันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ โดยเฉพาะตรงกลีบเสียวของเธอที่มันทั้งบวมเป่งแล้วก็แดงก่ำเสียจนน่าใจหายตอนนี้เธอกำลังทำกับข้าวให้คุณป๋าอยู่ในครัว โดยเลือกเมนูง่ายๆ อย่างต้มจืดหมูสับ เพราะว่าเธอเหลือแรงอันน้อยนิดเลยทำได้เพียงเท่านี้จริงๆสงสัยคงต้องงดเรื่องเซ็กส์ไปสักพักแล้วล่ะ...หมับ!ฟอดดดดดดด“คิดถึงจัง…” ทรงพลเดินย่องเข้ามาในครัวก่อนจะสวมกอดเรือนร่างเย้ายวนของลูกแพรจากด้านหลัง ฝังจมูกโด่งลงบนแก้มนุ่มนิ่มแล้วสูดดมความหอมเข้าปอดอย่างหลงใหลเมื่อคืนเธอไปนอนกับสิงหนาทพี่ชายของเขา เลยทำให้เขารู้สึกโหยหาร่างนุ่มนิ่มนี่เหลือเกินแม้ว่าจะห่างกันไปแค่คืนเดียวก็ตามก็เขารักของเขานี่นา...“อื้ออออ...คุณป๋าล่ะก็ แพรตกใจหมดเลย” ลูกแพรยิ้มน้อยๆ ส่วนในมือก็ล้างผักต่ออย่างไม่รีบร้อน“เมื่อคืนป๋าคิดถึงหนูแพรแทบแย่แหนะ…” เขาพูดไปพลางใช้ริมฝีปากไล่จูบตามซอกคอและหลังใบหูขาวผ่องของเมียสาวสุดที่รักอย่างแผ่วเบา มือไม้ก็เริ่มอยู่ไม่สุข เลื่อนไปลูบไล้สะโพกอวบกลมมนภายใต้กระโปรงบาน

ลูกแพรหวีดร้องเสียงหลงเมื่อคุณป๋าดันท่อนเนื้อยักษ์เข้ามาในรูเสียวของเธออย่างหนักจนมันคับแน่นไปหมด หลังจากบทเสียวเมื่อคืนของเธอกับลุงสิงห์เธอก็ยังเจ็บอยู่เลย คุณป๋าทำแบบนี้มีหวังได้เดินขาถ่างไปอีกหลายวันแน่“ซี้ดดด...อย่าเกร็งสิหนูแพร ป๋าขยับไม่ได้” ทรงพลซี้ดปาก ใช้มือสากลูบไล้เนื้อนิ่มตรงสะโพกขาวอวบให้เธอผ่อนคลาย เพราะว่าข้างในโพรงเนื้อสาวนั้นบีบรัดท่อนลำใหญ่ของเขาอย่างรุนแรงจนแทบขยับเข้าออกไม่ได้“คะ คุณป๋าโกหก...ซี้ดดด ไหนบอกว่าแค่ข้างนอกไงคะ”“โถ่ คนดี...ป๋าคิดถึงหนูใจจะขาด อย่าใจร้ายกับป๋านักเลย...ซี้ดดด ป๋าสัญญาว่าจะทำให้หนูมีความสุขที่สุด หนูอยากได้อะไรป๋าจะหามาให้หนูทุกอย่าง” เขาพูดหว่านล้อมเด็กสาวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พลางจับเอวคอดกิ่วไว้ด้วยสองมือ เมื่อรู้สึกว่าเธอเริ่มผ่อนคลายบ้างแล้ว เขาก็ขยับสะโพกบดเบียดท่อนเนื้อสีเข้มเข้าใส่รูเสียวของเธอเป็นจังหวะแม้ว่าภายในจะยังตอดรัดอยู่ก็ตาม แต่ก็ยังดีกว่าเมื่อครู่ที่ขยับแทบไม่ได้เลยพลั่บ! พลั่บ! พลั่บ! พลั่บ!“อะ อ๊ะ อ๊ะ...บะ เบาๆ ค่ะคุณป๋า...ซี้ดดด อ๊าส์...แพรเจ็บ!”ใบหน้าหวานเหยเกอย่างหนัก ลูกแพรแอ่นเนินเนื้ออวบอูมไปด้านหลัง ใช้มือสอ

“แพร แกเหม่ออะไรของแกอยู่น่ะ?”เสียงของกุ้งเพื่อนสนิทของแพรเอ่ยถาม เธอเห็นว่าเพื่อนรักชอบเหม่อขณะที่ทั้งสองคนกำลังกินเนื้อย่างอยู่ที่ร้านอาหารที่กำลังเปิดใหม่แห่งหนึ่งตั้งแต่เข้ามานั่งอยู่ในร้าน เพื่อนของเธอก็ออกอาการเหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง เหมือนมีเรื่องอะไรคาใจอยู่ เธอจึงเลือกถามออกไปเพราะสงสัย“ห้ะ?...อ๋อ เปล่าหรอก มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ” ลูกแพรยิ้มบาง เลือกที่จะไม่เอ่ยเรื่องที่อยู่ในหัวออกไปเพราะว่าเธอยังไม่กล้าบอกเพื่อนรัก ตอนนี้กุ้งยังไม่รู้ว่าเธอกับคุณป๋าเป็นผัวเมียกันเรียบร้อยแล้ว ซึ่งเหตุผลที่เธอยังไม่ได้บอกนั่นก็เป็นเพราะว่า เธอยังไม่รู้ว่าจะเริ่มเอ่ยความสัมพันธ์ออกไปยังไง ในเมื่อเธอก็ยังมีอะไรกับลุงสิงห์อยู่เรื่อยๆ“เออๆ แกมีอะไรก็บอกฉันแล้วกัน อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว ปวดหัวซะเปล่า”“อื้ม ขอบใจนะกุ้ง...เอ้อ ว่าแต่แกกับผู้ชายคนนั้นเป็นยังไงบ้าง ตกลงคบกันแล้วหรือยัง?” ลูกแพรเอ่ยยิ้มๆ อย่างล้อเลียนเพื่อนรัก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้เธอกำลังคุยกับคนหนึ่งอยู่ เธอเองก็ไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้ของเพื่อนหรอก แต่ว่าเจ้าหล่อนชอบโทรมาอวดเธออยู่เรื่อยว่าเขาน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้“พี่หมอกน

วันนี้ลูกแพรและทรงพลไม่ได้ทำงานที่ร้าน เนื่องจากเธอเคยพูดเปรยๆ ไว้กับเขาว่าอยากจะเที่ยวต่างจังหวัดบ้าง แถมช่วงนี้เขาก็ไม่ค่อยได้พาเธอออกไปไหน เขาก็เลยถือโอกาสนี้พาเธอไปเที่ยวซะเลย“แล้วสรุปคุณป๋าจะพาหนูไปที่ไหนกันแน่คะเนี่ย?” ลูกแพรเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะว่าตั้งแต่ขับรถออกมาจากบ้าน เขายังไม่ได้บอกเธอเลยว่าที่ที่เขาจะพาไปนั้นเป็นที่ไหนกันแน่“ถึงแล้วก็รู้เองนั่นแหละน่า...เอาเป็นว่าหนูต้องชอบมากแน่ๆ เพราะป๋าภูมิใจนำเสนอสุดๆ” ทรงพลยกยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงสถานที่ที่จะพาลูกแพรไปเที่ยว สายตาเจ้าเล่ห์ตอนนี้หยาดเยิ้มคิดไปไกลถึงกิจกรรมสวาทที่เขาตั้งใจจะทำกับเธอที่นั่น จนลูกแพรที่นั่งข้างๆ อดจะหมั่นไส้ไม่ได้“ให้มันจริงๆ เถอะ…ถึงแล้วปลุกแพรด้วยนะคะ ตอนนี้แพรง่วงมากเลย”พูดจบลูกแพรก็เอาศีรษะพิงกับประตูรถแล้วหลับตาลงเตรียมตัวนอน เพราะว่าร่างกายตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ เมื่อคืนคุณป๋าเล่นจัดหนักจัดเต็มเสียจนแทบไม่ได้นอน เพราะงั้นเธอคงต้องของีบสักหน่อย“โอเคจ้ะที่รัก” ทรงพลพูดยิ้มๆ อย่างเอ็นดูที่คนตัวเล็กพูดแล้วก็หลับไปได้อย่างรวดเร็ว สายตาคมจดจ้องไปที่ถนนเบื้องหน้าแล้วขับรถแล่นไปยังจุดหมายปลายทางทั

06 : 02 น.“อืออออ...คุณป๋าปลุกแพรทำไมแต่เช้าคะเนี่ย” ลูกแพรพูดเสียงงัวเงีย พลางยกแขนทั้งสองข้างกางขึ้นแล้วบิดตัวไปมาเพื่อคลายความง่วงจากการถูกทรงพลปลุกให้ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่ พร้อมกับเดินตามเขาไปที่ไหนสักที่อย่างคนง่วงงุนเมื่อคืนกว่าเธอกับเขาจะได้นอนก็ปาไปตีหนึ่งตีสองแล้ว ตอนนี้จะให้ตื่นแต่เช้าเธอเลยออกอาการงอแงตามประสาคนนอนไม่เต็มอิ่ม“ลืมที่ป๋าบอกไว้แล้วหรือไง...ที่ว่าจะพามาดูอะไรสวยๆ น่ะ” ทรงพลยิ้มเอ็นดูพลางสวมกอดร่างนุ่มนิ่มของลูกแพรจากด้านหลัง เขาเอาคางเกยไหล่บางไว้ ชี้ไม้ชี้มือไปที่วิวธรรมชาติสวยสดตรงหน้าที่ดวงตะวันยังไม่ทันขึ้นจากขอบฟ้า และเห็นแสงสว่างเพียงรำไร“อ๋อ...แหะๆ หนูลืมจริงๆ ด้วย...ก็หนูง่วงนี่นา” ลูกแพรยิ้มแหยก่อนจะเอามือวางทับบนมือหนาทั้งสองข้างของเขาที่กำลังกอดเธออยู่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนอยู่บริเวณใกล้หน้าผาสูงชันที่มีวิวทิวทัศน์สวยสดงดงามเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ เสียงนกเสียงแมลงมีให้ได้ยินประปราย ลมเย็นเอื่อยๆ พัดมากระทบใบหน้าชวนให้รู้สึกสดชื่นเมื่อต้องลืมตาตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้า“เป็นไง...สวยใช่ไหมล่ะ?”ฟอดดดดดดดดทรงพลพูดใกล้ๆ ใบหูเล็กก่อนจะอดใจ