All Chapters of ตรวนร้าย(สามี)ไร้รัก: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter 22 “อะไรนะ ชบาหายตัวไปเหรอ?” อลิซพูดด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินจากปากของรำไพเอ่ยในตอนสายของอีกวัน “ค่ะ น่าจะหายไปเมื่อคืน เมื่อเช้าชบาไม่มาช่วยทำอาหาร ตอนแรกคิดว่าชบาไม่สบาย รำไพไปดูก็ไม่อยู่ค่ะคุณอลิซ เสื้อผ้าหายไปหลายชุดกระเป๋าเดินทางก็ไม่อยู่ค่ะ”“พรุ่งนี้ก็จะแต่งงานแล้ว ทำไมชบาถึงได้หายไป” อลิซพูดอย่างเป็นกังวล บรรยากาศบนโต๊ะอาหารกร่อยลงทันที“ใจเย็น ๆ ก่อนครับคุณแม่ ชบาอาจจะไปเที่ยวกับชนาธิปก็ได้ เราอย่าพึ่งตีโพยตีพายไปก่อนเลยนะครับ” ฉลามเอ่ยกับมารดา เพราะไม่อยากให้ท่านกังวลจนเกินเหตุ“ถ้าไปชบาก็จะบอก ชบาไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลยนะ”“มันก็ไม่แน่หรอกคุณย่า” พันแสงเสียงเรียบ มองทับทิมที่นั่งรับประทานอาหารกับตะวัน ตอนนี้ทั้งสองเปิดตัวคบหากันอย่างเปิดเผย แต่แปลกจริงที่เขากลับไม่ได้ประสาทแดก ไม่ได้ตีโพยตีพายไม่ได้ร้องไห้แสดงความเจ็บปวด เหมือนตอนแรก ๆเหมือนหัวใจของเขายอมรับว่าไม่สามารถเป็นอย่างอื่นกับทับทิมไปได้มากกว่าเพื่อน“ย่าเลี้ยงของย่ามา ย่ารู้ว่าชบาแก้วเป็นคนยังไง” อลิซเสียงขุ่น แม้จะไม่ได้เลี้ยงชบาแก้วมาตั้งแต่แบเบาะ แต่ชบาแก้วเธอก็เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กๆ เธอรู้ว่านิสัยขอ

24“ไม่จำเป็นค่ะ”“จำเป็นสิ ช่วยกันทำหน้าที่พ่อแม่”“พี่ไม่สบายหรือเปล่าคะ วันก่อนพี่ยังไม่ต้องการลูกอยู่เลย ตอนนี้กลับอยากมาช่วยดูแล”“ยังไงเขาก็ลูกพี่นะชบา” พันแสงมองหญิงสาวด้วยสายตาอ่อนลง พันแสงเองยอมรับว่าพูดไม่คิด ตอนนั้นพูดเพราะโมโห อยากตอกหน้าชบาแก้วให้รู้สึกเจ็บ“ลูกอะไร พี่ยังจะให้ชบาไปเอาออกอยู่เลย พี่เคยบอกว่า ถ้าชบาท้องลูกพี่จริง ๆ ก็อย่าให้เกิดมาดีกว่า การมีแม่ร่าน ๆ แบบชบา” ชบาแก้วเสียงเครือ เบือนหน้าหนี ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้หัวใจของเธอมีแต่ความเสียใจ น้ำเสียงของเขายังคงดังกึกก้องอยู่ในหู มันกรีดลึกลงในหัวใจทุกค่ำคืน “ชบาถูกตราหน้าว่าเป็นคนร่าน คนร่านอย่างชบาไม่อยากให้พี่มาวุ่นวายกับลูกหรอกค่ะ”“พี่….” พันแสงเสียงเบา เขารู้ดีว่าตัวเองผิดที่พูดแบบนั้น เขาโมโหเขาไม่ชอบที่เห็นชบาแก้วไปเป็นของคนอื่น ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ที่ตัวเองมีความรู้สึกแบบนั้น“พี่กลับไปเถอะ” “ชบา” พันแสงเสียงอ่อน เขารู้ว่าชบาเสียใจ เขาเองก็รู้สึกไม่ดีที่พูดใจร้ายกับเธอ อยากจะใจร้ายที่สุด สั่งตัวเองห้ามเมาเพราะกลัวจะไปหาหล่อนในตอนกลางคืน ตอนที่เธอจะหมั้นกับคนอื่น เขาไม่ชอบ

26ชบาแก้วนั่งรับประทานอาหารอย่างเงียบๆ พันแสงที่นั่งรับประทานอยู่ด้วย ก็พูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบบนโต๊ะอาหาร“ชบาฝากท้องหรือยัง?” คำถามของเขาทำให้ชบาแก้วต้องขมวดคิ้ว เธอแค่แปลกใจไม่คิดว่าผู้ชายอย่างพันแสงจะพูดเรื่องฝากครรภ์“ยังค่ะ ตอนที่ชบากลับไปที่บ้านนอกชบาตั้งใจเอาไว้ว่าจะไปฝากท้องตอนอายุครรภ์ประมาณสี่เดือน”“ทำไมต้องรอ”“ก็ชบา…” ชบาแก้วก้มหน้ามองมือตัวเอง “ชบาคิดว่าตอนนั้นน่าจะดี”“พี่ว่าน่าจะสี่เดือนแล้ว ฝากช้าไม่ดี”“พี่รู้ด้วยเหรอคะ?”“รู้สิ พี่หาข้อมูลเกี่ยวกับหญิงตั้งครรภ์ทุกอย่างเลยนะ นับวันเวลาที่เราเคยมีอะไรกันด้วย ถ้านับตั้งแต่ตอนนั้น ตอนนี้ชบาก็น่าจะท้องได้สี่เดือนกว่าแล้ว”“…” ชบาแก้วมองเขาอย่างอึ้ง ๆ ไม่เคยคิดเลยว่าพันแสงจะใส่ใจในเรื่องพวกนี้“ต่อไปนี้พี่จะดูแลชบากับลูกเอง” ชบาไม่ได้เชื่อคำพูดของพันแสง แต่การที่เขาจะมารับผิดชอบลูกช่วย มันก็ย่อมเป็นอะไรที่ดี ทุกอย่างอยู่ในสายตาดวงดาราตลอด มือเล็กกำแน่น มองชบาแก้วอย่างโกรธจัด นังผู้หญิงแพศยาจะเอาผู้ชายให้หมดโลกเลยหรืออย่างไรกัน ถึงได้ยั่วทุกคนแบบนี้ คิดแล้วแค้นยิ่งนัก จากที่เกลียดอยู่แล้วยิ่งทำให้เธอเกลียดมากกว่าเดิ

28“ยะ…อย่านะ” ชบาแก้วหน้าซีดเผือดดึงเสื้อดวงดาราเอาไว้แน่น เธอกลัวตกลงไป ตอนนี้ไม่ใช่ห่วงตัวเอง แต่เธอเป็นห่วงลูกในท้อง“แกกำลังกลัวอยู่ใช่ไหม?” ดวงดาราแค่นหัวเราะอย่างสะใจ หล่อนหาจังหวะทำเรื่องนี้มาตลอดหลายวัน แต่ไม่มีโอกาสได้ทำเลย วันนี้แหละหล่อนจะปาดเลือดแค้น ทำให้ชบาแก้วต้องกระอักเลือด เจ็บปวดให้กับความสูญเสีย “ฉันชอบจังเวลาที่ได้เห็นแกทำหน้ากลัวแบบนี้”“อย่านะดารา อย่าทำอะไรชบากับลูกเลยนะ อย่าทำเลยนะ”“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม? ว่าต่อให้เธออยากแย่ง ฉันก็จะไม่มีทางยอม ฉันไม่มีทางยอมให้เธอมาแย่งเขาไปจากฉัน ฉันไม่มีวันยอมให้แกเอาเขาไป”“ชบาไม่ได้ต้องการแย่งพี่พันแสงเลยนะ”“แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธเขาเลย แกอยากเป็นเมียเขาจนตัวซีดตัวสั่นมาตลอด”“ไม่ใช่แบบนั้นเลยดารา”“ทำไมจะไม่ใช่” ดวงดารากำผมชบาแก้วจนหน้าหงาย “แกคิดว่าฉันโง่นักเหรอนังชบา แกคิดว่าฉันไม่รู้ทันคนอย่างเธอเหรอ?”“ดารา ชบาเจ็บนะ ปล่อยชบาเถอะ” ชบาแก้วเบ้หน้า เมื่อถุกกำผมแรง ๆ จะต่อสู้ก็กลัวตกลงไป ได้แต่หาหนทางถ่วงเวลาเอาไว้ เผื่อพันแสงออกมาเจอเธอกับดวงดาราตอนนี้“เจ็บตายไปเลยนังร่าน ฉันเกลียดที่แกทำหน้าตาใสซื่อ เกลียดที่แกทำท่าทางอ่อน

30“ไม่ไปไม่ได้เหรอชบา?” ชบาแก้วหันไปมองเจ้าของเสียง พันแสงเดินตรงมาหาเธอแล้วคว้าข้อมือเดินตรงไปที่ข้างบ้าน“พี่พันแสง”“ไม่ไปไม่ได้เหรอชบา?” พันแสงเอ่ยถามอีกครั้ง แววตาของเขาเจือปนไปด้วยความเศร้า การสูญเสียลูกมันต่างกรีดลึกลงในหัวใจของทั้งสอง เขาเสียใจ ชบาแก้วเองก็เสียใจ ที่ไม่สามารถดูแลลูกจนคลอดออกมาลืมตาดูโลกได้“ชบาอยากกลับค่ะ” เธอยิ้มเศร้า แต่น้ำตาเอ่อคลอเต็มสองตา “ชบาทำใจมองตรงบันไดไม่ได้ ชบา ฮึก ชบาอยากกลับไปอยู่บ้าน”“ชบาไปอยู่คอนโดพี่ก็ได้ ชบาอยู่ต่อได้ไหม ไม่กลับบ้านได้ไหม?” พันแสงกุมมือเธอเอาไว้ เขาอยากจะรั้งเธอเอาไว้ ไม่อยากให้เธอออกไปจากชีวิตเขา “ตอนนี้เราไม่มีพันธะต่อกันแล้วค่ะพี่พันแสง ลูกเราไม่อยู่แล้ว เราต่างมีชีวิตของตัวเอง พี่เองก็ควรใช้ชีวิตของตัวเอง” ชบาแก้วเสียงสั่น พยายามข่มน้ำเสียงให้นิ่ง ตอนนี้ไม่มีพันธะต่อกันแล้ว ไม่มีลูกถ่วงกันเอาไว้แล้ว เขาก็ควรได้เดินหน้าต่อใช้ชีวิตของตัวเอง “ชีวิตพี่อยากมีชบานะ”“เราไม่ได้รักกันค่ะพี่พันแสง พี่ต้องเดินต่อไป ชบาก็จะเดินหน้าต่อไปเหมือนกัน” ชบาแก้วใช้มือปาดน้ำตา ยิ้มเจื่อน ๆ เธอรักเขามาก รักมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่พันแสงไม่ได