All Chapters of ท่านประธานร้อนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

‘ไม่ ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องนั้น!‘ลอร่ารีบตบแขนแอชเชอร์และชี้ไปที่เครื่องดื่ม เขาก็ดูเหมือนจะเข้าใจทันทีและคว้าแก้วมาช่วยให้เธอจิบน้ำไปสองสามอึก“ทีนี้ตอบผมมา!” เขากล่าวเสียงขรึม ดวงตาขุ่นมัวด้วยความสงสัย “คุณร้องไห้เพราะอดีตคู่หมั้นของคุณกำลังจะแต่งงานงั้นเหรอ? หืม? คุณยังมีใจให้เขาอยู่ใช่ไหม?”แน่นอนว่าลอร่าตกใจที่โนอาห์จะแต่งงานเร็วกว่าที่คาดไว้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ปล่อยเขาไปแล้วเพราะมันชัดเจนแล้วว่าโนอาห์ไม่ได้ถูกกำหนดให้คู่กับเธอสิ่งที่ทำให้เธอตกใจจริง ๆ คือการตัดสินใจของแอชเชอร์ที่จะเลื่อนงานแต่งงานของพวกเขาให้เร็วขึ้นเขาเคยบอกเธอว่าพวกเขาจะมีพิธีแต่งงานอย่างเงียบ ๆ และเป็นส่วนตัว ซึ่งเป็นความหวังเล็ก ๆ ที่เธอเกาะกุมเอาไว้ นั่นจะทำให้เธอมีเวลาคิด มีเวลาเตรียมตัว หรือหาคำอธิบายถ้าหากไซม่อนหรือโนอาห์มีคำถาม ก่อนที่แอชเชอร์จะเปิดเผยการแต่งงานของพวกเขาต่อสาธารณะแต่ตอนนี้น่ะเหรอ? เขาเปลี่ยนทุกอย่างตามใจชอบ เร่งรัดงานแต่งงานโดยไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่น้อยเมื่อข่าวแพร่สะพัดไป ไซม่อนและโนอาห์ก็จะรู้ความจริงที่ว่าเธอกำลังอุ้มท้องลูกของแอชเชอร์ สมิธ พวกเขาจะรู้

เช้าที่สดใสเข้ามาทักทายลอร่า แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้องอย่างนุ่มนวล ขณะเสียงนกที่อดัมเลี้ยงไว้ดังไปทั่วบริเวณ สาวใช้สิบกว่าคนยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบที่ทั้งสองข้างของเตียง รอให้เธอลืมตา พวกเธออยู่ที่นั่นมาครึ่งชั่วโมงแล้ว“ตื่นได้แล้ว เอ็มม่า...” ลอร่ากระซิบ พลางค่อย ๆ เขย่าเอ็มม่าที่ยังคงขดตัวอยู่ข้าง ๆ เธอเอ็มม่าขยับตัว ยืดเส้นยืดสายก่อนจะลืมตาขึ้น เมื่อลอร่าลุกขึ้นนั่ง เอ็มม่าก็ลุกตาม แต่ก็ต้องตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจเมื่อเห็นสาวใช้เรียงแถวอยู่ตรงหน้าพวกเธอ“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณลอร่า คุณเอ็มม่า!” สาวใช้ทักทายพร้อมกันก่อนที่เอ็มม่าจะตั้งสติได้ สาวใช้สองคนก็รีบเดินเข้ามา นำเธอออกจากเตียงอย่างสุภาพแต่ขันแข็ง และพาไปยังห้องอื่น ส่วนคนที่เหลือก็ช่วยพยุงให้ลอร่าลุกขึ้นยืน แล้วพาเธอเข้าไปในห้องน้ำกลิ่นกุหลาบเตะจมูกเธอทันที ในห้องนั้นอบอุ่น เต็มไปด้วยเสียงน้ำไหลเบา ๆ และเสียงหึ่ง ๆ อย่างเตรียมพร้อม มีโต๊ะนวดปูด้วยผ้าลินินใหม่รอเธออยู่ สาวใช้สิบคนเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วรอบตัวเธอ แต่ละคนจัดการงานที่แตกต่างกัน สองคนทำผมให้เธอ สี่คนนวดด้วยสครับที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ตามแขนและขาของ

“อ…อะไรนะ... ฉันไม่…”“ธีโอ คอยดูแลและอยู่เป็นเพื่อนลอร่า วิลสันซะ” แอชเชอร์ตัดบท ก่อนหันหลังและเดินจากไป เขาเดินตามอดัมและเรจิน่าไป‘ใครบอกว่าฉันจะร้องไห้เพราะโนอาห์กัน?’ ลอร่ารู้สึกหงุดหงิดอย่างมากที่ถูกกล่าวหาอย่างไม่ยุติธรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เธอตัดสินใจที่จะพยายามรักและยอมรับแอชเชอร์แล้วแบบนี้ธีโอเข้าใกล้ลอร่าทันที เขารอให้เธอเคลื่อนไหว ลอร่ากระทืบเท้าแล้วเดินตามครอบครัวใหม่ของเธอไปในที่สุดพวกเขาก็มาถึงทางเข้าสถานที่จัดงานแต่งงาน ลอร่าสามารถมองเห็นได้จากระยะไกลว่าคู่รักในชุดแต่งงานที่อยู่ด้านหน้าดูรักใคร่กันมากแค่ไหนนอร่ายิ้มกว้างในขณะที่แขกอวยพร โนอาห์เองก็ยิ้มไม่หุบสายตาของลอร่าหยุดอยู่ที่พ่อและแม่เลี้ยงของเธอ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่ลอร่าได้เห็นไซม่อนดูมีความสุขอย่างแท้จริงภาพนั้นทำให้ลอร่าเจ็บปวด ไซม่อนสามารถยิ้มกว้างได้ราวกับว่าเขาไม่เคยสูญเสียลอร่าไปเลย‘พ่อต้องลืมไปแล้วแน่ ๆ ว่าเคยมีลูกอย่างฉัน’ ลอร่าคิดอย่างขมขื่นลอร่าส่ายหัวเล็กน้อยและดึงสติกลับมา เธอเดินตามแอชเชอร์และพ่อแม่สามีของเธอไปยังที่นั่งที่สงวนไว้สำหรับตระกูลสมิธ ธีโอก็มาน

“ลุกขึ้น” แอชเชอร์สั่งด้วยเสียงต่ำแอชเชอร์จับมือของลอร่าเบา ๆ และพาเธอไปที่เตียง ผิวของลอร่าเย็นเฉียบและมีเหงื่อออก แอชเชอร์ยิ้มจาง ๆ เขารู้ว่าลอร่าประหม่ามากแค่ไหนลอร่าต้องการการนำทางจากเขา เมื่อนึกถึงวลีนั้น แอชเชอร์ก็ยกยิ้มประกายอบอุ่นแผ่ออกมาจากรอยยิ้มนั้นเป็นสิ่งที่ลอร่าไม่เคยเห็นมาก่อนและทำให้เธอตกตะลึง‘แอชเชอร์... กำลังยิ้ม....’ ลอร่าจ้องมองใบหน้าของชายตรงหน้าเธอตาไม่กะพริบ ความเป็นผู้ใหญ่ที่แผ่ออกมาจากสามีของเธอทำให้หัวใจของลอร่าเต้นรัวแอชเชอร์เริ่มประสานริมฝีปากเข้าหาเธอ ความอ่อนโยนอย่างไม่คาดคิดของเขาขับไล่ความตึงเครียดและความประหม่าที่ลอร่ารู้สึกออกไปลอร่าทำตามการเคลื่อนไหวของริมฝีปากของแอชเชอร์อย่างเงอะงะ นี่เป็นการจูบแรกของลอร่าในขณะที่เธอมีสติครบถ้วนด้วยการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้า ราวกับไม่ต้องการให้ผิวอันเรียบเนียนและอ่อนนุ่มของภรรยามัวหมอง แอชเชอร์ปลดสายของชุดบนไหล่ของเธอลง ลอร่าปล่อยริมฝีปากของพวกเขาเมื่อเธอรู้สึกถึงลมจากเครื่องปรับอากาศที่สัมผัสผิวส่วนบนของเธอ“ท่านคะ...” ลอร่ากลัว แต่สายตาที่ลุ่มลึกและมืดมิดคู่นั้นดูเหมือนจะผูกมัดเธอไว้ เธอทำได้เพียง

“ท่านคะ...” สายตาของลอร่าก้มลงมองพื้นทันทีที่เห็นเขาความทรงจำจากเมื่อคืนก่อนหลั่งไหลเข้ามา คลื่นแห่งความอับอายที่แผดเผาถาโถมใส่เธอ เธอทำแบบนั้นไปได้ยังไง? โหยหาการสัมผัสของเขามากขนาดนั้น และยังพ่ายแพ้ให้กับความสุขสมที่เขามอบให้เธออย่างหมดท่าอีก“ผมถามคุณ” แอชเชอร์ย้ำ เสียงของเขาต่ำ “คุณมาทำอะไรที่นี่? และใครบอกว่าคุณได้รับอนุญาตให้เดินเตร่ไปมาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผม?”“ฉันขอโทษค่ะท่าน... ฉันพยายามโทรหาท่านแล้ว แต่ท่านไม่รับสาย” เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อรองเท้าขัดเงาของเขาก้าวเข้ามาใกล้ “คือว่า... ฉันถูกขอให้มา…”เสียงหอบด้วยความตกใจเล็ดลอดออกมาเมื่อมือของแอชเชอร์ยื่นไปจับเอวของเธอไว้ นิ้วหัวแม่มือของเขาเริ่มลากบนสะโพกของเธอเป็นวงกลมช้า ๆ อย่างเร้าอารมณ์ มือข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นไปตามแผ่นหลังของเธอตามเนื้อผ้าของชุดที่เธอสวมอยู่ สัมผัสถึงรูปทรงอันบอบบางของกระดูกสันหลังของเธอ“คนโง่ที่ไหนที่กล้าสั่งภรรยาผม?” เสียงของเขาอ่อนลงแล้ว กลายเป็นเสียงครางอันตรายในขณะที่เขาโหยหาเธอ เธอก็มาหาเขาพอดี เขามึนเมาในกลิ่นของเธอทันที กลิ่นหอมชวนเสพติดซึ่งกลายเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเขาไปแล้วสีหน้