All Chapters of ข้านี่แหละคุณหนูผู้ร้ายกาจ: Chapter 11 - Chapter 18

“ท่านแม่ได้โปรดช่วยอธิบายให้พวกเรากระจ่างด้วยเถอะว่าอะไรเป็นสาเหตุทำให้ท่านคิดแบบนั้นขอรับ” หลังจากทำใจให้สงบลงได้ไป๋ตงจึงได้เอ่ยถามมารดาเลี้ยงด้วยท่าทางสุขุมเฉกเช่นบุคลิกของเจ้าตัว            “เรื่องมันเป็นอย่างนี้ ช่วงเช้าในขณะที่แม่กำลังไปซักผ้าแถวบริเวณลำธาร แม่ได้ยินป้าหวังกล่าวกับป้าจางว่าในเมืองกำลังเกิดเรื่อง และก่อนที่ป้าจางจะได้ถามสิ่งใดเพิ่มนางก็รีบดึงข้อมือของป้าจางให้ลุกขึ้นด้วยความสงสัยแม่จึงได้ถามนางออกไปและคำตอบที่ได้แม่ก็ยืนนิ่งด้วยความตื่นตะลึง ทั้งนี้เป็นเพราะแกบอกว่าเมืองของเรากำลังจะถูกทหารข้าศึกบุกเข้ามาในไม่ช้า และตอนนี้เจ้าเมืองกับคนร่ำรวยรวมถึงพ่อค้าก็กำลังพากันอพยพ ทว่าแม่ไม่ใช่ว่าจะเชื่อนางทั้งหมดดังนั้นแม่จึงได้เดินเข้าเมืองไปกับพวกนางด้วย สิ่งที่เห็นก็คือรถม้า รวมถึงวัวเทียมเกวียน ล่อขนของมากมายกำลังมุ่งไปทางประตูเมือง ดังนั้นแม่จึงได้ถามไถ่กับบ่าวที่กำลังเดินตามขบวนเหล่านั้นและก็ได้รู้ว่าเรื่องที่ป้าหวังนำมาเล่านั้นเป็นจริงทุกคำ”      &nb

เหอะ! ข้าไม่ง้อเจ้าก็ได้ ช่วงนี้คนที่ข้าพบเจอก็มีไม่มากนักข้าจะลองค่อย ๆ นึก เอ๋! หรือว่าจะเป็นเด็กคนนั้น          “พี่ใหญ่ที่ท่านพูดคงจะไม่ใช่หมายถึงเขาหรอกนะเจ้าคะ” ไป๋เสวี่ยไม่ปล่อยผ่านจึงถามสิ่งที่ตนนึกได้ออกไป            “อืม เขานั้นแหละ”            ไป๋ซวนผู้ฟังการสนทนาของบุตรทั้งสองรู้สึกเกิดความสงสัยและกำลังตั้งใจจะเอ่ยปากถาม ทว่าเขาก็มองเห็นทหารนายหนึ่งขี่ลามาฝุ่นตลบ            ทหารนายนั้นรีบกระโดดลงจากสัตว์พาหนะของตนวิ่งมาทางไป๋ซวนหน้าตาแตกตื่นจึงทำให้ชาวบ้านพากันตกใจ            “หรือว่ามีข้าศึกบุกมาแล้ว” หนึ่งในกลุ่มคนคาดเดา ครานี้จากที่พวกเขากำลังนั่งสงบก็กลับส่งเสียงฮือราวผึ้งแตกรัง         &n

กระต๊าก! กระต๊าก! ไก่ตัวใหญ่ตีปีกพั่บ พั่บ พุ่งตัวออกมาจากพุ่มไม้ ไป๋ตงที่ตั้งท่ารอเขาได้เงื้อมือขึ้นสูงก่อนลงมืออย่างเฉียบขาด ฉับ!            สัตว์โชคร้ายไม่ทันได้ร้องขอชีวิตของเหลวสีแดงสดจากตัวไก่ไหลราวน้ำหลาก            “ไก่ ของข้า” เสียงร้องโหยหวนของคนผู้หนึ่งดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวในชุดหนังสัตว์จะโผล่พ้นออกมา            ไป๋ตงเปิดปากเมื่อเห็นใบหน้าของชายคนนี้ “เป็นเจ้า” “เจ้า!! เหตุใดถึงเป็นพวกเจ้าอีกแล้วล่ะ” คนป่าถามพลางนั่งยองมองไก่ผู้โชคร้ายด้วยน้ำตานอง            ไป๋ตงมองไก่กับเด็กหนุ่มที่เคยเจอด้วยสายตาเรียบเฉย “เจ้าควรฝังร่างไก่ตัวนั้นนะ ที่มันยอมรับกระบี่ของข้าแทนร่างของเจ้า”            “มันถึงคราวเคราะห์เองต่างหาก ในเมื่อมันตายแล้ว ข้าคิดว่าแทนที่จะให้มันต้องกลายเ

กว่าคนกลุ่มใหญ่จะเดินป่ากันลงจากภูเขาได้ดวงตะวันก็เริ่มอ่อนแสงลงลับทิวไม้ไปทุกขณะ            “ท่านยาย ไหวหรือไม่เจ้าคะ อดทนหน่อยอีกไม่ไกลพวกเราก็จะถึงแล้ว” ไป๋เสวี่ยเอ่ยปลอบหญิงวัยกลางคนผู้อายุมากอย่างเป็นห่วง            “ไหว ยายยังไม่แก่มากปานนั้นนะเป่าเปา” แม้บนหน้าผากจะเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ทว่านางเกาก็ยังคงตอบอย่างอารมณ์ดี            สำหรับชายชราที่มีอายุมากก็ได้ไป๋ตงกับเฟยชิวรวมถึงเด็กชายอีกหลายคนช่วยกันพยุง คนเหล่านี้ล้วนแต่มีร่างกายผ่ายผอมเกรงว่าหากมีลมพัดแรงพวกเขาก็คงจะปลิวดั่งใบไม้ถูกปลิดออกจากขั้ว            “ท่านตาเหนื่อยหรือไม่ จะนั่งพักก่อนดีไหมขอรับ” ไป๋ตง ถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นท่าทางอันเหนื่อยหอบของคนที่ตนช่วยเหลือ            “บ่าวยังเดินไหวขอรับ คุณชาย