Semua Bab พันธะร้ายท่านประธาน: Bab 21 - Bab 27

“ทำไมล่ะเขมหรือว่าพอเห็นว่าเป็นของผู้หญิงคนนั้นเลยไม่อยากรับ” “คุณดิฐ เขมไม่เข้าใจว่าคุณทำแบบนี้ทำไม แต่ไหนเมื่อพูดเรื่องนี้แล้วเขาก็อยากจะพูดเรื่องของเราเหมือนกัน ในเมื่อคุณมีคนรักของคุณแล้ว เขมว่าเราควรจบเรื่องนี้กันเถอะนะคะ เขมไม่อยากทำแบบนี้แล้วมันเหมือนกันการหลอกผู้หญิงอีกคนอยู่”เธอเองก็กลัวบาปกรรม ในตอนแรกที่ยอมรับข้อเสนอของชายหนุ่มก็เป็นเพราะว่าเขาไม่มีใครเธอจึงตัดสินใจที่จะยอมเป็นนางบำเรอเขาแต่ในตอนนี้เขามีผู้หญิงคนอื่นแล้วเธอก็ไม่คิดที่จะทำแบบนี้อีก คำพูดของคนตัวเล็กทำให้ชายหนุ่มที่ได้ยินถึงกับยกมุมปากขึ้นก่อนที่เขาจะส่ายหน้าไปมา ไม่มีทางยอมให้ทุกอย่างมันจบง่ายๆ แบบนี้หรอก ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะเดินทาหาคนตัวเล็กที่ยืนตัวสั่นอยู่ “ง่ายไปไหมเขม จะจบง่ายๆ แบบนี้เหรอ” “คุณดิฐ แต่เรากำลังทำผิดอยู่นะคะ”เธอบอกเขาเสียงอ่อนลง เธอไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มจะทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรอย่างนี้ “ผิดตรงไหนผมยังไม่ได้แต่งงานเสียหน่อย” “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ การที่คุณมีผู้หญิงอีกคนอยู่แล้วคุณก็ไม่คว

หลังจากที่ชายหนุ่มถอนจูบเขาก็กอดเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ทำให้หญิงสาวนึกสับสนมากจริงๆ เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยปากถามในสิ่งที่อยากรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอกันแน่แล้วเรื่องผู้หญิงคนนี้จริงหรือเปล่าที่เขาไม่รู้สึกอะไรกับเธอจริงๆ “คุณดิฐคิดยังไงกับเขม” “ถามได้เมียทั้งคน จะไม่รักได้ไง ที่ฉันไม่ปล่อยไม่ใช่เพราะเห็นแก่ตัวอยากรั้งให้เธออยู่เป็นนางบำเรอของฉันนะเขม แต่เพราะฉันรักเธอไงอยากให้เธออยู่เป็นเมียฉันตลอดไป”เขาก็เคยสับสน ถามตัวเองมาหลายต่อหลายครั้งจนกระทั่งนึกภาพในอนาคตที่มีเธออยู่ข้างๆ อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นมีลูกกับเธอคนนี้ ถ้าหากเขาคิดถึงขั้นนี้ก็แปลว่าเขารู้สึกกับเธอไปแล้วจริงๆ และนั้นก็ทำให้เขามั่นใจหลังจากที่เห็นใบลาออกของหญิงสาวเขาก็ยิ่งทนไม่ได้ที่เธอจะไปจากเขาอย่างนี้ “คุณรักเขมจริงๆ งั้นเหรอคะ” “คำพูดฉันมันดูไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรอ”ชายหนุ่มถามกลับเมื่อยังเห็นแววตาของหญิงสาวที่มองมาที่เขาด้วยความสับสนอยู่เหมือนเดิม คนตัวเล็กก้มหน้าลงก่อนจะพยักหน้าไปมา ทำเอาท่านประธานหนุ่มถึงกับถอนหายใจออกมาท

พอจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยชายหนุ่มก็พาแม่ยายของตนเองกลับมาที่บ้าน เขาตั้งใจว่าจะต่อเติมที่นี่ไหมในเมื่อหญิงสาวยังใช้เวลาอยู่กับผู้เป็นแม่เขาก็ไม่ว่าอะไร แต่เขาจะย้ายมาอยู่ที่นี่เอง ในตอนแรกว่าจะซื้อบ้านหลังใหม่แล้วพาครอบครัวของเขมจิราไปอยู่ด้วย แต่พอมารู้ว่าแม่ยายของเขานั้นเป็นคนรักบ้านหลังนี้มากเพราะเป็นบ้านที่พ่อของเธอซื้อเอาไว้ให้ เขาจึงยอมที่จะเป็นฝ่ายย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วก็ให้ช่างว่ารีโนเวทบ้านใหม่ “ช่วงนี้อาจจะมีช่างก่อสร้างเข้ามาทำให้เสียงดังหน่อยนะครับคุณแม่” “ไม่เป็นไรจ๊ะพ่อหนุ่ม”นางเอมอรได้ยินสรรพนามใหม่ที่ลูกเขยของเธอเอ่ยเรียกเธอก็ยิ้มพอใจออกมา “นี่เอมมีพี่เขยรวยขนาดนี้เลยหรอคะ”เอมมิกาที่กลับมาจากค่ายภาษาอังกฤษพอที่รู้เรื่องราวทุกอย่างก็ทั้งตกใจและดีใจในเวลาเดียวกัน “เรานี่”เป็นนางเอมอรที่อื่นดุลูกสาวที่พูดออกมาอย่างนี้ “ไม่เป็นไรครับคุณแม่อีกอย่างมันเป็นเรื่องจริงต่อไปนี้น้องเอมอยากได้อะไรก็บอกพี่ได้เลยนะ อยากเรียนต่อต่างประเทศก็บอกพี่ได้เหมือนกันพี่จะส่งเอง” “หูย จริงนะค

สี่ปีผ่านไป เสียงเด็กชายตัวน้อยดังขึ้นในขณะที่กำลังหยอกล้อกับผู้เป็นน้าสาวอยู่สนามหญ้าหน้าบ้านโดยมีปู่กับย่าและยายต่างนั่งอมยิ้มมองดูการเติบโตของเด็กชายตัวน้อยคนนี้อยู่ เอมอรนั่งอยู่ในรถเข็นที่มีพยาบาลคอยดูแลไม่ห่างในตอนนี้ร่างกายของเธอทรุดลงมากแต่ทว่าใบหน้าของเธอก็มีแต่รอยยิ้มของความสุขถ้าหากเธอตายไปเธอก็ไม่มีอะไรต้องให้เสียดายอีกแล้วเพราะในตอนนี้ความปรารถนาของเธอเป็นจริงทุกอย่าง จะเหลือก็แต่ลูกสาวคนเล็กแต่เธอก็เชื่อว่าเขมจิราจะดูแลเอมมิกาได้เป็นอย่างดีแน่นอน “น้าเอมครับ”น้องกร หรือเด็กชายกิตติวุฒิเอ่ยเรียกน้าสาวของตัวเองด้วยน้ำเสียงสดใส “เตรียมรับนะครับ”เขาบอกก่อนจะเตะลูกบอลไปทางด้านผู้เป็นน้าสาวซึ่งเอมมิกาก็เตรียมตั้งท่าที่จะรับลูกบอลของหลานชายตัวน้อยอย่างจริงจังแต่เธอก็แกล้งทำเป็นพลาดปล่อยให้ลูกบอลเข้าโกเพื่อที่จะทำให้หลานชายดีใจที่เตะบอลเข้าโกได้ “เย่ ๆ น้องกรเก่งไหมครับ” “ว้าว หลานใครเนี่ยเก่งจังเลย”เอมมิกาในวัยสวยสมวัยย่อตัวอุ้มหลานชายตัวน้อยก่อนจะพาเดินกลับไปหาผู้เ