Semua Bab จันทราพยัคฆ์จอมนางรัตติกาล: Bab 41 - Bab 50

ในขณะที่เสียงชาดังแผ่วเบา ยามถ้วยกระทบจานรองไป๋เสวี่ยหรง นั่งนิ่งราวรูปสลักเยือกแข็งภายใต้แสงแดดยามสายทันใดนั้น เฉินหลินซาง ซึ่งเฝ้ารออยู่ข้างหนึ่งสายตาของเขาพลันเปลี่ยนไป คล้ายระลึกได้ถึงบางสิ่งเขาล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อ และหยิบกล่องไม้ดำใบเล็กออกมากล่องนั้นแม้จะไร้ลวดลาย แต่กลับแผ่คลื่นพลังอ่อน ๆ ออกมาคลื่นที่แม้แต่พื้นหินหยกเบื้องล่างยังดูจะรับรู้“จริงสิ...” เสียงของเขาดังขึ้นอย่างระมัดระวัง “ก่อนหน้าที่ท่านจะมาเพียงไม่กี่วันมีนักผจญภัยหน้าใหม่คนหนึ่งนำสิ่งนี้มาให้โรงประมูลประเมิน” เขาวางกล่องไม้นั้นลงบนโต๊ะเบื้องหน้าหญิงสาวท่าทีของเขาไม่ได้เร่งเร้า แต่กลับคล้ายคนยื่นของที่แม้แต่ตนเองยังไม่เข้าใจ“ของสิ่งนี้ถูกค้นพบโดยบังเอิญ ระหว่างภารกิจกำจัดสัตว์อสูรมันถูกฝังอยู่ใต้รากไม้ของต้นไม้อายุหลายร้อยปีภายนอกมันดูเพียงแค่เป็นก้อนผลึกสีดำทึบ แต่... พลังภายในกลับไม่ธรรมดา” เฉินหลินซางเว้นจังหวะ เขาเหลือบตามองไป๋เสวี่ยหรงซึ่งยังคงจิบชาอย่างนิ่งสงบโดยไม่พูดสิ่งใด แต่ดวงตาของนาง… เปล่งประกายขึ้นเพียงน้อย“ข้าไม่กล้านำมันออกประมูล เพราะไม่แน่ใจว่ามันอาจเป็นของอาถรรพ์ ข้าจึงอยากมอบสิ่งนี้ให้ ถ

ภายในมิติที่ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสมบูรณ์ สถานที่ที่เวลาหยุดนิ่งและทุกสรรพสิ่งดูเหมือนจะหยุดหายใจไป๋เสวี่ยหรงยืนอยู่ท่ามกลางขุนเขาเพลิงที่ลุกโชนราวกับขุมนรกที่แท้จริง เปลวไฟทะลักออกมาจากรอยแยกของพื้นหิน ลาวาเดือดปุด ๆ ไหลรินผ่านร่องผาลึก ส่งกลิ่นกำมะถันคละคลุ้งไปทั่ว นี่มิใช่เพียงสถานที่ธรรมดา หากเป็น “แดนพิพากษา” สำหรับคนผู้หนึ่งโดยเฉพาะเสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดแหลมเสียดหูยังคงดังก้องสะท้อนอยู่ทุกทิศทุกทาง มันไม่ใช่เสียงของความตาย แต่คือเสียงของคนที่ยังถูกบังคับให้อยู่ เพื่อชดใช้ นางเพ่งสายตามองไปยังเบื้องหน้าของผานรก ที่นั่น... ชายผู้หนึ่งในวัยราวห้าสิบเศษ ถูกตรึงร่างไว้ด้วยโซ่สีเพลิง เขาถูกแขวนห้อยอยู่กลางอากาศ ปลายเท้าลอยเหนือทะเลลาวา สัตว์อสูรเพลิงรูปร่างดั่งมังกรหลายตนต่างพ่นเปลวเพลิงเข้าใส่ร่างของเขาอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ผิวหนังของเขาถูกหลอมละลายก่อนจะฟื้นกลับมาใหม่ด้วยพลังลึกลับ และถูกเผาอีกครั้ง วนเวียนเช่นนี้ราวกับเป็นคำสาปชั่วนิรันดร์ไป๋เสวี่ยหรงยืนนิ่งแม้จะเคยพบเจอความโหดร้ายมาไม่น้อย แต่นี่คือสิ่งที่ทำให้นางยังต้องขมวดคิ้ว สัมผัสได้ทันทีว่า สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่เพียง

แสงอรุณแรกสาดส่องลอดผ่านหมู่เมฆสีขาวบาง ๆ ทอประกายอ่อนละมุนเหนือผืนป่า และเมื่อแสงอาทิตย์สีทองแรกของวันแตะลงบนยอดไม้ ร่างของไป๋เสวี่ยหรงก็เคลื่อนตัวอย่างเงียบงันย้อนกลับมายังผืนทะเลสาบที่เงียบสงบภายในใจของนางสงบนิ่ง แต่แฝงด้วยความคาดหวังเล็กน้อย นางต้องการเห็นด้วยตาของตัวเองว่าเซี่ยเฟิงจวิ้น ในช่วงเวลาที่นางไม่อยู่ ได้เติบโตขึ้นมากเพียงใดภายใต้การฝึกฝนสุดโหดยามที่ไป๋เสวี่ยหรงมาถึง นางยืนนิ่งอยู่ใต้เงาไม้ริมทะเลสาบ ดวงตาเย็นชากวาดมองทั่วทั้งพื้นที่ภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏทำให้นางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจทั่วผืนน้ำแข็งของทะเลสาบในเวลานี้เต็มไปด้วยไอแห่งการต่อสู้ เซี่ยเฟิงจวิ้นกำลังเคลื่อนไหวอย่างว่องไว ร่างของเขาสะบัดหลบการโจมตีที่รุนแรงจากรูปปั้นน้ำแข็งทั้งสามที่นางรังสรรค์ขึ้น ท่วงท่าแม้ยังดูติดขัดเล็กน้อย แต่ก็กระฉับกระเฉงขึ้นกว่าครั้งก่อนมากนัก ทุกครั้งที่เจ้ารูปปั้นน้ำแข็งฟาดฟัน เขาจะหลบหลีกและตอบโต้กลับอย่างเฉียบคม แม้สีหน้าจะเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ไหลซึมทั่วใบหน้า แต่ประกายในดวงตาของเขาเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นเสียงลมหายใจหอบถี่ดังชัด เซี่ยเฟิงจวิ้นกำลังต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตา

ยามที่แสงแรกของวันสาดส่องผ่านม่านฟ้า เซี่ยนเยวี่ยหลานก็เบิกตาขึ้นช้าๆ ใจของนางสงบนิ่งกว่าทุกวัน แต่อยู่ภายใต้ความสงบนั้นกลับซ่อนคลื่นอารมณ์ที่ปั่นป่วนอย่างเงียบงันในที่สุด นางก็ตัดสินใจได้อย่างแน่วแน่... นางจะไม่ทนอยู่อีกต่อไปไม่มีสิ่งใดหลงเหลือให้นางต้องยึดติดกับชายที่เรียกตนเองว่า สามี ผู้ซึ่งเย็นชาเกินกว่าจะเรียกได้ว่าเป็นมนุษย์หัวใจของนาง บัดนี้หลงเหลือเพียงแต่ ลูกชาย และ ลูกสาว ที่ถูกพรากไปด้วยน้ำมือของโชคชะตาและความผิดพลาดในอดีตนางผลักบานประตูเรือนออกอย่างเฉียบขาด เสียงบานประตูไม้ดังสะท้อนก้อง ท่ามกลางแสงอรุณอ่อน ๆ ที่เพิ่งแตะขอบฟ้าแต่เพียงย่างเท้าแรกออกจากเรือน เสียงดุดันของผู้คุ้มกันก็แทรกเข้ามาทันที"ฮูหยินใหญ่เซี่ยนเยวี่ยหลาน ท่านจะไปที่ใด? ท่านผู้นำมีคำสั่งให้ข้ากักบริเวณท่านไว้"น้ำเสียงของชายผู้นั้นเด็ดขาด เปี่ยมด้วยพลังปราณรุนแรง เขาคือหนึ่งในยอดฝีมือชั้นแนวหน้าของตระกูลเซี่ย มีพลังฝีมือที่แม้แต่ขุนพลทั่วไปยังไม่กล้าต่อกรแต่เซี่ยนเยวี่ยหลานหาได้หวาดหวั่น นางแค่มองเขาด้วยแววตาเย็นชาแววตาของสตรีผู้เคยยืนเคียงข้างจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ รู้จักทุกเบื้องหลังของโลกอำนาจและผลประโยช

บรรยากาศรอบจวนหลังใหม่ของไป๋เสวี่ยหรงเงียบสงบ ร่มรื่นด้วยแมกไม้เขียวครึ้มล้อมรอบกลุ่มเรือนทรงเรียบง่ายแต่แข็งแรง ท่ามกลางกลิ่นไอธรรมชาติและพลังวิญญาณบริสุทธิ์ที่แผ่คลุมทั่วพื้นที่แห่งนี้ กลับเต็มไปด้วยพลังงานที่ซ่อนเร้น ราวกับรอให้ผู้ฝึกตนผู้หนึ่งได้หล่อหลอมกายใจของตนขึ้นใหม่ไป๋เสวี่ยหรงยืนสงบนิ่งบนเนินเล็กที่มองเห็นพื้นที่ฝึกฝนเบื้องล่าง สายตาเย็นเยียบของนางทอดมองน้องชายที่กำลังหาวนั่งๆ นอนๆ อยู่บนแผ่นหินอย่างไม่ใส่ใจเซี่ยเฟิงจวิ้นแม้จะยังไม่บรรลุพลังระดับสูง แต่สายเลือดในกายของเขาก็ใช่ว่าจะไร้หนทางฝึกฝน ขอเพียงมีผู้นำทางที่แข็งแกร่งพอ เขาเองก็อาจกลายเป็นหนึ่งในเสาหลักของแผ่นดินได้ในอนาคต และบุคคลที่เหมาะสมที่สุดในการบ่มเพาะเขาในยามนี้ ก็คือ เซี่ยหมิงเหยียนเทพอัคคีผู้เกรียงไกรเมื่อถึงเวลาต้องจากไป ไป๋เสวี่ยหรงได้เดินมายังเรือนฝึกของเซี่ยหมิงเหยียน ชายวัยกลางคนผู้มีนัยน์ตาคมกริบดุจเปลวเพลิง และแผ่นหลังที่ตั้งตรงราวกับยอดเขาไม่มีวันยอมโค้งงอ“ข้าจะเดินทางไปที่หมู่บ้านจิ่วอัน” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หากทว่าแฝงแววอำนาจ “ในช่วงเวลาที่ข้าไม่อยู่...ฝากท่านดูแลเซี่ยเฟิงจวิ้นด้วย”น้ำ