Semua Bab จันทราพยัคฆ์จอมนางรัตติกาล: Bab 51 - Bab 60

ภายในบ้านไม้หลังเล็ก บรรยากาศเงียบสงัดอย่างผิดปกติ แม้แสงแดดยามสายจะลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาเป็นลำ แต่ก็ไม่อาจทำให้ความเย็นชาที่ปกคลุมทั่วห้องอบอุ่นขึ้นได้แม้แต่น้อยไป๋เสวี่ยหรง ยืนนิ่งอยู่กลางห้อง ดวงตาของนางจับจ้องไปยังหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ตรงมุมโต๊ะน้ำชาเซี่ยนเยวี่ยหลาน สตรีที่ในสายตาของผู้คนภายนอกคือฮูหยินใหญ่ผู้สูงศักดิ์ มีอำนาจ มีเกียรติ มีทุกสิ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะพึงมีทว่าในสายตาของไป๋เสวี่ยหรง นางกลับเป็นเพียง คนแปลกหน้าแม้ใบหน้าของสตรีผู้นั้นจะละม้ายคล้ายกับตนในบางมุม แม้สายเลือดในกายจะบ่งบอกความเกี่ยวพันแต่หัวใจของนางกลับไม่เคยรู้สึกถึง ความเป็นแม่ลูก เลยแม้แต่น้อย"เมื่อไหร่...ท่านจะกลับ" คำพูดของไป๋เสวี่ยหรงถูกเปล่งออกมาอย่างตรงไปตรงมา ไร้เยื่อใย น้ำเสียงของนางไร้ความลังเล ไร้ความรู้สึกใด ๆ เจือปน มันไม่ใช่คำถาม...แต่มากกว่านั้นคือคำขับไล่เซี่ยนเยวี่ยหลาน เงยหน้าขึ้นช้า ๆ น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินลงตามแก้ม แม้จะพยายามกลั้นไว้เพียงใด แต่มันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่หัวใจของนางแหลกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยหญิงผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยยืนเหนือผู้คนด้วยความสง่างาม บัดนี้กำลังนั่งอยู่ในม

ในลานฝึกหลังเรือนกลางหุบเขา เปลวเพลิงพลุ่งพล่านพวยพุ่งขึ้นสู่ฟากฟ้า ราวกับมังกรเพลิงคำรามในยามตื่นจากการจำศีล เสียงกระแทกของพลังปราณสะท้อนสะเทือนผืนดิน เส้นสายของพลังธาตุเพลิงหมุนวนรอบตัวบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งอย่างบ้าคลั่งชายผู้นั้นคือ เซี่ยเฟิงจวิ้น “ฮ่าห์...!”เสียงฝึกฝนของเขาดังขึ้นเป็นระยะ เปลวเพลิงที่พวยพุ่งออกจากฝ่ามือบิดเบี้ยวกลายเป็นรูปอสรพิษเพลิง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหอก เป็นดาบ เป็นพายุควบคุมได้อย่างน่าตกตะลึงจนแม้แต่ผู้ที่เคยเห็นพันสนามรบก็ยังต้องหยุดมองด้านข้างของลานฝึกนั้น เซี่ยหมิงเหยียน ผู้เป็นอดีตเทพอัคคีแห่งยุคพันปีก่อน ยืนกอดอก มองศิษย์หนุ่มผู้มีสายเลือดเดียวกับตนด้วยสายตาพึงพอใจยิ่งนัก"เจ้าช่างเป็นลูกหลานที่ดีนัก สมแล้วที่เป็นผู้สืบทอดของข้า..." เสียงของเขาหนักแน่นแฝงด้วยความภาคภูมิใจ และแววตาที่เคยเย็นชาก็เปล่งแสงอ่อนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เซี่ยเฟิงจวิ้น หยุดการฝึกอย่างช้า ๆ ก่อนจะคุกเข่าลงคำนับอย่างสุภาพ พลังปราณเพลิงค่อย ๆ สงบลงรอบตัวเขา แต่ไอร้อนยังแผ่พุ่งจากผิวหนัง ราวกับว่าไฟในร่างกายเขานั้นไม่มีวันดับ"หากตัวข้ามิได้รับการอบรมณ์จากท่านบรรพชนโดยตรง มีหรือที่ข้าจะก้าวห

เซี่ยหมิงเหยียน ในยามนี้ ดูสง่างามและสูงส่งไม่ต่างจากเทพเซียนผู้บรรลุธรรมเสื้อคลุมที่พลิ้วตามสายลม เส้นผมที่ไหลยาวประหนึ่งเปลวเพลิงที่ไม่มีวันดับ และแววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ผสมผสานระหว่างความมั่นใจ เยือกเย็น และบางสิ่งที่ร้อนแรงอยู่ภายใน“ชนรุ่นหลังผู้งดงามเช่นเจ้า มีนามว่าอะไร?” น้ำเสียงของเขาเปล่งออกมานุ่มลึก แฝงด้วยแรงดึงดูดเกินจะปฏิเสธเป็นน้ำเสียงที่ทำให้แม้แต่สตรีผู้มากด้วยวรยุทธ์ยังอดไม่ได้ที่จะเผลอไหววูบในใจฮูหยินรองยกสายตาขึ้นสบกับเขา นัยน์ตาของนางสั่นเล็กน้อย แม้พยายามเก็บอาการแต่หัวใจกลับเต้นแรงอย่างไม่อาจควบคุม เพียงแรกพบหน้า ชายตรงหน้าก็สามารถสั่นคลอนความเยือกเย็นที่นางเก็บงำมานาน“ตัวข้านั้นมีนามว่าซูเมิ่งเหยียน…”เขาพยักหน้าช้า ๆ ด้วยท่าทางชื่นชม รอยยิ้มของเขาแผ่ซ่านไปถึงปลายสายตา“ซูเมิ่งเหยียนงั้นหรือ…”“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าความงามของเจ้าเปรียบประหนึ่งภาพฝันที่ข้าตามหา…”“ตลอดพันปี…ข้ายังไม่เคยพบผู้ใดที่ทำให้ข้าต้องหยุดมองเช่นนี้”แม้น้ำเสียงจะชวนหลงใหล แต่ไม่ใช่เพียงคำหวานที่ปลอมปน เขาพูดด้วยความจริงจากใจของชายผู้มีอำนาจ เหนือผู้คน แต่กำลังตื่นตะลึงกับสิ่งที่ไม่มี

แม้การเชื่อมโยงทางพลังปราณจะสิ้นสุดลงแล้วแต่ ร่างของเซี่ยหมิงเหยียน ยังคงนิ่งงันอยู่ตรงนั้น ราวกับดวงวิญญาณของเขาถูกตรึงไว้ในเงามืดของคำสั่งเมื่อครู่มือที่ถือถ้วยสุรา สั่นระริกจนหยดสุดท้ายในถ้วยกระเพื่อมแผ่วแสดงถึงสิ่งที่ไม่มีใครคิดว่าจะได้เห็นจากจอมยุทธ์ระดับตำนานชายผู้นี้ เคยเป็นเทพอัคคีผู้เปล่งแสงราวดวงตะวันเคยเป็นผู้ถูกเล่าขานว่าเผาทั้งตำหนักเพียงเพราะหญิงงามไม่ยอมสบตาแต่ในยามนี้…เขาเป็นเพียงแค่เงาของตนเองและเงานั้น กำลังสั่นสะท้านอยู่ภายใต้ชื่อของหญิงสาวผู้หนึ่ง"ข้าไม่เคยคิดเลยว่า...นางจะกลับมาไวถึงเพียงนี้..." เสียงพึมพำของเขาแผ่วเบาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ประหลาดทั้งเกรงกลัว ทั้งเศร้า และทั้งเสียดาย แม้แต่เขาเองยังไม่แน่ใจว่าในน้ำเสียงนั้นมีสิ่งใดมากกว่ากันระหว่างความหวาดกลัวที่จะถูกส่งกลับไปยังขุมนรกหรือความอาลัยในช่วงเวลาหอมหวาน ที่ตนคิดว่าจะได้ใช้ปลดปล่อยตนเองในโลกมนุษย์นี้อีกครั้ง"ช่างน่าเสียดาย..." เขาพึมพำ "เพลิงรัก...ยังไม่ทันจุด ก็พลันต้องดับลงเสียแล้ว" ชายผู้เคยล่อลวงโลกด้วยรอยยิ้มและสายตาในเวลานี้ ดวงตาของเขาเหลือเพียงแววครุ่นคิดและอับจนสายลมยามเช้าพัดผ่านชายแขนเสื้อ

เวลาผ่านไปแล้วสามวันเต็มแม้เซี่ยเหวินเทียนจะระดมคนของเขาออกไปทุกสารทิศแต่กลับไร้ซึ่งแม้แต่เบาะแสเดียวไม่เพียงไร้ร่องรอยของสตรีที่หายไปแม้กระทั่งกลิ่นเงาของผู้ที่อยู่เบื้องหลังก็ยังเลือนลางดั่งควันลอยชายที่เคยยืนอยู่บนจุดสูงสุดในใต้หล้าในยามนี้กลับรู้สึก... ไร้อำนาจอย่างแท้จริง“ใครกัน...? ใครกล้าท้าทายอำนาจของข้า? ใครมันช่างไร้ยางอายถึงเพียงนั้น” เขาเอ่ยด้วยเสียงขบกรามแววตาเปี่ยมด้วยเพลิงโทสะเพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมา เซี่ยเหวินเทียนไม่เคยรู้จักคำว่า พ่ายแพ้ ไม่มีศัตรูฟ้าลิขิตไม่มีผู้ใดกล้าหยามเกียรติและไม่มีสตรีคนใดกล้าหันหลังให้เขาก่อนแต่ในเมื่อสตรีทั้งหมดของเขาหายตัวไปโดยไร้คำลาเขาย่อมต้องหาผู้ต้องสงสัยและมีเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่ในใจเขาในเวลานี้ “เซี่ยนเยวี่ยหลาน... หรือจะเป็นเจ้ากันแน่?”ฮูหยินใหญ่ ผู้เย็นชาและทรนงหญิงงามผู้ถูกเขาวางไว้เป็นเพียง "เครื่องประดับเกียรติยศ" มิใช่เพราะรัก หากแต่เพราะเหมาะสม ที่จะยืนข้างเขาในวันพิธีการ นางคือไม้ประดับที่ไร้หัวใจในขณะที่ฮูหยินรอง และหญิงสาวอื่น ๆ คือผู้บรรเทาไฟราคะของเขาแต่ในห้วงคิดลึก...เขารู้ดีว่าเซี่ยนเยวี่ยหลานคือหญิงที่มี ศักดิ์ศรีขอ