Semua Bab จันทราพยัคฆ์จอมนางรัตติกาล: Bab 31 - Bab 40

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป…ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าอันบางเบาร่างหนึ่งที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงภายในเรือนเงียบของตระกูลเซี่ยขยับเปลือกตาขึ้นอย่างเชื่องช้าดวงตาของเขาขุ่นมัวไม่มีแววมั่นใจ ไม่มีเปลวไฟแห่งจิตใจมีเพียงเงา ของความหวาดกลัวที่ยังเกาะแน่นอยู่ในจิตลึก เซี่ยเฟิงจวิ้น… ลืมตาตื่นจากฝันร้ายแต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ…สิ่งที่รอเขาอยู่หลังจากนี้ คือฝันร้ายที่แท้จริงเขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆสมองยังสับสน ตื้นตันจากเหตุการณ์สุดท้ายก่อนหมดสติเขาจำได้... ความหนาวเย็นเขาจำได้... ดวงตาใต้หน้ากากเขาจำได้... ว่าเขา แพ้มือของเขาขยับเล็กน้อยก่อนจะฝืนยกขึ้นวางบนหน้าอกตนเองสัมผัสถึงชีพจร… ถึงพลัง ที่ควรจะไหลเวียนแต่มันกลับเงียบงัน…ไม่มีเสียงคลื่นพลังปราณไม่มีแรงสะท้อน ไม่มีแม้แต่ประกาย มันว่างเปล่า“...ไม่จริง…” เสียงแหบพร่าหลุดจากลำคอเขาเขารีบหลับตาลงอีกครั้งข่มสมาธิตั้งจิตดึงพลังในกายขึ้นมาเงียบ… เงียบเกินไปดั่งทะเลที่ไร้คลื่นดั่งเพลิงที่ดับลงแล้วไม่อาจจุดใหม่พลังของเขาหายไปความสั่นไหวเริ่มแผ่ซ่านหัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงเกินควบคุมมือที่เคยจับดาบได้มั่นคง… บัดนี้สั่นระริก“ข้า… ข้าต้องฝันไปแน่…”“มันต้องเป็นแค่ผลจา

ดูเหมือนว่า… ความโหดเหี้ยมไร้หัวใจของ เซี่ยเหวินเทียน จะยังไม่ถึงจุดสิ้นสุดแม้ร่างของ เซี่ยเฟิงจวิ้น จะนอนแน่นิ่ง จมกองเลือดราวหมาตายซากแม้หัวใจของเขาจะถูกบิดาขยี้จนไม่เหลือชิ้นดีแต่มือของผู้นำตระกูลเซี่ยกลับไม่ยอมหยุดเพียงเท่านั้น“ลากมันไป... ทิ้งที่บ่อของเสีย” เสียงของเขาดังขึ้นเรียบเฉียบไม่มีแม้แววเวทนาในน้ำเสียงราวกับกำลังพูดถึงเศษขยะที่ไม่คู่ควรแม้แต่การฝังศพคำสั่งนั้นสร้างความตกตะลึงให้กับบ่าวผู้หนึ่งมันขยับตัวเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ“มันจะ... จะดีหรือขอรับนายท่าน?” เสียงของมันดูเหมือนจะเป็นห่วงแต่ในดวงตาที่หลบซ่อนเงา... กลับเต็มไปด้วยความสะใจชายผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเปล่งประกายยิ่งใหญ่ที่สุดในตระกูลคนที่เคยเดินผ่านพวกมันโดยไม่แม้แต่จะปรายตามองบัดนี้กำลังถูกลากออกไปเหมือนของเน่าเปื่อยสำหรับข้ารับใช้ที่เติบโตมาใต้เงาของชนชั้นสูงไม่มีสิ่งใดหวานล้ำไปกว่าการได้เห็น เจ้านายตกต่ำ และในวินาทีนั้นเองน้ำเสียงของเซี่ยเหวินเทียนก็ดังขึ้นอีกครั้ง ดั่งอสนีบาตกลางใจ“ข้าสั่งอะไร... เจ้าก็แค่ทำตาม”“หากเอ่ยวาจาไร้ค่าอีกแม้ครึ่งคำ... ข้าจะดับลมหายใจของเจ้าทันที” น้ำเสียงของเขาเย็นเย

เหตุการณ์ทั้งหมดในวันนี้…หาใช่บทสรุปของโศกนาฏกรรมไม่หากแต่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราว… ที่นางเขียนมันขึ้นมากับมือ ไป๋เสวี่ยหรง ไม่ใช่เพียงผู้สังเกตแต่นางคือผู้เรียงร้อยเรื่องราวคือผู้ประพันธ์โศกกรรมของสองพ่อลูกให้กลายเป็นศัตรูที่ไม่อาจคืนดีเมื่อถึงวันนั้นวันที่ความรักระหว่างบิดาและบุตรถูกฉีกทึ้งจนไม่เหลือเค้าเดิมเมื่อน้ำตากลายเป็นเลือดเมื่อลมหายใจของผู้เป็นลูก… สะท้อนเพียงความแค้นที่ฝังลึกเหนือคำว่าครอบครัวนางจะเป็นผู้ยืนอยู่เบื้องหลังม่านแห่งชะตากรรมสำหรับนางแล้ว ความรัก… คือบทกวีแต่ความแค้น… คือผลงานที่ทรงพลังที่สุดและในวันที่เลือดปะทะเลือดบิดาประจันบุตรนางจะเป็นผู้ชมเพียงหนึ่งเดียว ที่ปรบมือให้ด้วยหัวใจอันเย็นชา“บ้าเอ้ย…! บัดซบที่สุด!” เสียงคำรามของ เซี่ยเหวินเทียน สะท้อนก้องไปทั่วลานหินร่างของเขานอนแน่นิ่ง แต่แววตาเต็มไปด้วยความคลั่งแค้นและไม่ยอมรับความจริง“ตัวตนเยี่ยงข้า…เทพอัคคีแห่งยุทธภพ…กับต้องมาถูกเด็กสาวแรกรุ่นสะกดพลังเอาไว้อย่างกับลูกหมา!” เขาขบกรามแน่น พยายามรีดเค้นปราณภายในแต่ยิ่งดิ้นรน พลังของเขากลับยิ่งกระจายไร้ทิศทางเส้นลมปราณถูกจุดเยือกแข็งผนึกไว้อย่างแม่นยำและ

ภายใต้ร่มเงาไม้ใหญ่แสงแดดอ่อน ๆ สาดผ่านปลายใบไม้แต่กับ เซี่ยเฟิงจวิ้นโลกกลับมืดมนเกินกว่าจะมองเห็นแสงใดได้สติของเขาเลื่อนลอยไม่ต่างจากคนจมน้ำกลางมหาสมุทรเสียงลมหายใจของเขาขาดห้วงใจเต้นรัว ทั้งจากความหวาดกลัว… และความเจ็บลึกในหัวใจที่กำลังถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ"พี่สาว..."คำนี้หลุดจากริมฝีปากเขาแผ่วเบาราวกับกำลังเรียกหาความจริงที่ตัวเองไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องเผชิญเขาจ้องมองใบหน้าของ ไป๋เสวี่ยหรง ที่ยังคงสงบนิ่งแต่นัยน์ตานั้นกลับเป็นกระจกเงาที่สะท้อนความโหดร้ายในอดีตของครอบครัวที่เขาเคยภาคภูมิใจในห้วงความทรงจำเขานึกถึงเรื่องเล่าเก่าแก่ที่เคยได้ยินผ่านหู… แล้วปล่อยผ่านไปเด็กหญิงทารกคนหนึ่งเกิดมาภายใต้ชื่อของตระกูลเซี่ยอันยิ่งใหญ่แต่ไร้ซึ่งพรสวรรค์ไร้ซึ่งพลังไร้แม้แต่ความเห็นใจนางถูกทอดทิ้งถูกส่งให้เผชิญหน้ากับความตายท่ามกลางพายุหิมะเพียงเพราะเกิดมา ไร้ค่า ในสายตาของผู้เป็นพ่อเขาเคยฟังเรื่องนั้น…จากปากของ เซี่ยเหวินเทียนผู้เป็นพ่อของเขาเองฟังเหมือนเป็นนิทานเก่าเรื่องของภาระที่ถูกขจัดไปแล้วและเขา… ก็ไม่ได้ใส่ใจไม่เคยสนใจเพราะเขาคือ ลูกคนโปรดผู้ได้รับทั้งความรัก ความภาคภูมิใจ และคำยกยอจากบ

สภาพของ เซี่ยเฟิงจวิ้น ในยามนี้…ไม่ต่างอะไรไปจากกระสอบทรายที่ยังหายใจทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยรอยแผลฟกช้ำ และรอยน้ำแข็งที่กัดกินลึกถึงชั้นกระดูกเปลวเพลิงแห่งพลังปราณที่เขาเคยภาคภูมิบัดนี้อ่อนโรยจวนดับเพียงแค่ ลูกธนูน้ำแข็ง ที่สาดซัดเข้ามาไม่หยุดก็แทบจะพรากลมหายใจไปอยู่รอมร่อและนี่ยังไม่ต้องนับรวม ดาบ และ หอกน้ำแข็ง ที่เฝ้ารอโอกาสฟาดฟันอีกสองทิศทางหากจะเรียกว่าที่เขายังมีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้คือปาฏิหาริย์ นั่นก็ไม่ใช่คำกล่าวเกินเลยแม้แต่น้อยเวลาเนิ่นนานผ่านไปในท่ามกลางความทรมานทะเลสาบอันกว้างใหญ่ แปรเปลี่ยนกลายเป็น ลานน้ำแข็งสีขาวโพลนคล้ายผืนผ้าของเทพแห่งฤดูหนาวกลางผืนน้ำนั้นร่างของเซี่ยเฟิงจวิ้น ทรุดลง… คล้ายปฏิมากรรมน้ำแข็งที่กำลังแตกละเอียดริมฝีปากของเขาเปล่งเสียงหอบเบาจนแทบไม่ได้ยินทุกลมหายใจพ่นออกมาเป็น ไอสีขาว บ่งบอกว่าแม้แต่จิตวิญญาณก็ถูกความเย็นแช่แข็งจนกระทั่งในที่สุด…เปลือกตาของ ไป๋เสวี่ยหรง ก็ขยับ นางลืมตาตื่นขึ้นหลังจากนั่งสงบนิ่งอยู่นานไม่แสดงความตกใจ ไม่แสดงความรีบเร่งนางมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเย็นราบเหมือนเคย“เจ้ายังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ?” ประโยคแรกที่นางกล่าวออกมาเรียบเฉย…