Semua Bab ปราบพยศนายแบดบอย: Bab 21 - Bab 30

ตอนที่ 21 : ปั่นป่วนหลายชั่วโมงผ่านไปท้องฟ้ามืดครึ้มบ่งบอกว่าตะวันได้ลับขอบฟ้าไปแล้วทำให้พระจันทร์ส่องแสงสว่างผสานกับแสงไฟจากตึกลาบ้านช่องและสถานที่ต่างๆ ดวงตากลมโตนั่งมองชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนโซฟามาหลายชั่วโมงและไม่มีทีท่าว่าจะตื่นฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำแบบนี้ทำไมด้วยซ้ำ ถ้าจะให้เรียกตำรวจของเมืองนี้คงยากเกินกว่าตำรวจเมืองไทย เพราะสุดท้ายก็แค่ไกล่เกลี่ยที่โรงพักและปล่อยเขากลับมาอยู่ดี เรื่องบางเรื่องการอยู่ในพื้นที่ต่างแดนตำรวจไม่ใช่ตัวช่วยที่ดีที่สุด การเอาตัวรอดจากภัยอันตรายด้วยตัวเองคือตัวช่วยที่ดีที่สุดต่างหาก และคนอย่างเขาถ้าสามารถขึ้นคอนโดฉันมาได้ขนาดนี้โดยที่ไม่มีเจ้าหน้าที่คนไหนตามจับตัวก็ค่อนข้างจะเส้นใหญ่ไม่น้อย ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย รู้ว่าเขามีเงินเพราะแต่ละรอบที่ประมูลฉันก็ใช้เงินหลายปอนด์ ไหนจะรถสปอร์ตคันนั้นอีก เสื้อผ้าของเขาและเครื่องประดับตามร่างกายมันไม่ใช่แค่ของตลาดนัด ทุกชิ้นล้วนเป็นของแบรนด์เนมและดูท่าทางคนทั่วไปจะซื้อไม่ได้ภายนอกเขาเหมือนเด็กหนุ่มเที่ยวเตร่ ตกเย็นมากินเหล้ามัวเมากับเพื่อน แต่เบื้องลึกเบื้องหลังอาจไม่ใช่อย่างที่เห็น"มีเงินขนาดนี้ แต่ใช้

ตอนที่ 23 : รู้สึกเบื่อสนามแข่งรถชื่อดังในกรุงลอนดอนช่วงสายของวัน ริมฝีปากหนาพ่นควันขาวคลุ้งไปทั่วบริเวณยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ข้างรถแข่งคู่ใจอีกคันที่เอาไว้ลงสนามแข่งรถโดยเฉพาะ อีกหนึ่งกิจกรรมยามเบื่อของเอลิกซ์คือการแข่งรถ กิจกรรมประลองความเร็วได้เชื้อมาจากบรรดาอาของเขาเอง อาโนอาร์เป็นถึงเจ้าพ่อแข่งรถ อาจัสตินก็ยังชอบแข่งรถ มีเหรอหลานอย่างเอลิกซ์จะไม่ชอบบ้าง รถสปอร์ตที่ใช้ลงแข่งก็มาจากการสนับสนุนของอาผู้เป็นที่รัก ที่แอบแม่วิเวียนซื้อให้ตั้งแต่เขาเรียนที่นี่"เครียดหรือเบื่ออะไรวะ ถึงได้มาเหยียบคันเร่งระบาย" ออสตินถามเพื่อนสนิทด้วยความแปลกใจ เพราะทุกครั้งที่เอลิกซ์เบื่อหรือเครียดก็มักจะมาเหยียบคันเร่งแก้เบื่อในสนาม ต่อให้ไม่มีคู่แข่งแต่ก็ได้ระบายผ่านคันเร่ง"เบื่อคนพูดมาก ทำไมกูจะไม่มีอะไรทำ ก็นี่ไงกูก็ทำไม่ได้หยุด แข่งรถ หาเรื่อง ขั้วผู้หญิง เที่ยวผับ กูแทบไม่ได้อยู่เฉย"ออสตินขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจกับคำพูดของเพื่อน"คนอย่างกูไม่เคยทำตัวไร้สาระ" เอลิกซ์พูดต่อพร้อมกับทิ้งบุหรี่ลงพื้นและบดขยี้ด้วยรองเท้าราคาแพง"หึหึ...อย่าบอกว่าที่เมื่อวานมึงหายไปทั้งวันเพราะไปหามาเบลล์ เจอนางแม่มดตรอ

ตอนที่ 25 : ถือวิสาสะมาอยู่ด้วยสองชั่วโมงต่อมา...ตีสองเข้าสู่วันใหม่ร้านเหล้าได้ปิดลงไปแล้ว ฉันเองก็เคลียร์งานเสร็จหมดแล้ว เรียกว่าเคลียร์เสร็จตั้งแต่ก่อนที่จะเกิดเรื่องวุ่นวายด้วยซ้ำ แต่ทำเหมือนงานยุ่งหลังจากนั้นเพราะมีอีกคนที่คอยเข้ามากวนประสาท หลังจากฉันกับเขาเถียงกันไปในตอนนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย เอลิกซ์ก็ยังนั่งๆนอนๆเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องทำงานของฉันราวกับนั่งเฝ้าฉันทำงาน ต่อให้จะแสดงความรำคาญแค่ไหนแต่คนตีมึนก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องไม่รู้ว่าเขามาทำอะไร ไม่รู้จะอาละวาดทำไม และไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ยังไม่กลับก๊อก ก๊อก..."พนักงานพร้อมกันทุกคนแล้วครับมาดาม" ผู้จัดการร้านเดินเข้ามาส่งสัญญาณเพราะวันนี้หลังจากร้านปิดมาดามมาเบลล์สั่งไว้ว่าจะมีการเรียกคุยทุกคนฉันพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจและปรายตามองเอลิกซ์ที่เขากำลังตาขวางใส่ลูกน้องของฉัน นิสัยแย่ๆไม่เคยเปลี่ยน สายตามองแบบนั้นก็รู้ว่าไม่เป็นมิตร"ทำงานด้วยกันมานานหรือยัง""ไปค่ะ เบลล์คุยไม่เกินสิบนาที จะได้กลับไปพักผ่อน" ฉันไม่สนใจคำถามของเขาและเดินออกไปพร้อมกับผู้จัดการร้านเอลิกซ์แสดงท่าทางหงุดหงิดออกมาอีกครั้ง และเดินตามออกไป ไม่รู้ทำไม

ตอนที่ 27 : ไม่รู้สึกอะไรครืด ครืด...เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูแผดเสียงดังลั่นปลุกให้คนที่กำลังหลับอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่นทั้งที่พึ่งหลับไปได้ไม่กี่ชั่วโมง"อื้อ...เอลิกซ์โทรศัพท์นาย" มาเบลล์พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าทั้งที่เปลือกตาทั้งสองข้างยังปิดสนิท แต่มีสติที่จะรับรู้ก่อนคนที่นอนกอดตัวเองอยู่ ฉันกับเอลิกซ์บรรเลงเซ็กส์อย่างเร่าร้อนจนถึงเช้าตรู่ และหลับลงบนเตียงสุดรักของฉันเอง มันคือความยินยอมของฉันที่จะให้เขาเข้ามามีส่วนร่วมบนเตียงนี้ และไม่ใช่แค่เตียงนี้ที่ฉันกับเขามีส่วนร่วม ห้องน้ำ ห้องแต่งตัว และห้องรับแขก ทั่วทั้งบริเวณฉันกับเขาได้สำรวจกันตั้งแต่เมื่อคืน มันคือความสุขที่ฉันตัดสินใจเลือกมันเอง และเชื่อว่าเขาก็คงมีความสุขเช่นกัน"อื้ม" มือหนาควานหาโทรศัพท์และมองหน้าจอด้วยสายตาที่สะลึมสะลือ ร่างกายที่เหนื่อยล้าและเปลือยเปล่ายังคงนอนอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกับหญิงสาวตัวเล็กที่ร่วมเติมเต็มความสุขให้กันยันเช้า เป็นครั้งแรกของเขาเหมือนกันที่ได้ร่วมหลับนอนคาเตียงเดียวกับผู้หญิง"ฮัลโหล" น้ำเสียงแหบพร่าตอบรับปลายสายด้วยความงุนงงเพราะเบอร์ที่โทรเข้ามาไม่ได้ระบุชื่อ(คุณเอลิกซ์หลับอยู่เหรอคะ ขอ

ตอนที่ 29 : ไม่ยอมให้คนอื่น"ห้าหมื่นปอนด์ครั้งที่หนึ่ง..." มาเบลล์ประกาศกร้าวบนเวทีด้วยรอยยิ้มที่ยั่วยวน ฉันไม่ได้สนใจว่ายอดประมูลจะมากหรือน้อย เพราะยอดประมูลพวกนี้ก็คือเงินที่ฉันเหมือนได้ฟรี นอกเหนือจากรายได้อื่นๆของร้าน"กระจอกฉิบหาย" เอลิกซ์พึมพำคนเดียว สายตาคมมองหญิงสาวร่างอรชรที่ยื่นอยู่ตรงหน้า ยอดประมูลที่ต่ำเลี่ยดินแต่เธอยังคงยิ้มได้อย่างภูมิใจ สู้นอนแหกขาให้เขาเอาไม่ได้ด้วยซ้ำในสมองกำลังคิดไปต่างๆนานา แต่สายตาคมดันเหลือบไปเห็นคนที่เขาสั่งให้มาหา พลางยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์และพยักหน้าให้กันเป็นเชิงเข้าใจ"ห้าหมื่นปอนด์ครั้งที่สอง...""หนึ่งแสนปอนด์" เสียงชายหนุ่มคมเข้มสไตล์เอเชียดังขึ้นและยอดประมูลเกทับครึ่งต่อครึ่งดวงตาเฉี่ยวมองบุคคลที่ไม่คุ้นหน้ากับยอดประมูลที่สูงลิบ และปรายตามองชายหนุ่มหน้าเวทีที่จ้องมองฉันด้วยความสงสัย แต่เขากลับนิ่งเฉยไม่ได้แสดงอาการอะไร‘หวังว่าจะไม่ใช่ความเจ้าเล่ห์ของนายนะเอลิกซ์’"ว้าว...ม้ามืดคนใหม่ สงสัยว่าเราจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นนะคะ หนึ่งแสนปอนด์ครั้งที่หนึ่ง..." ต่อให้มีความสงสัยในตัวเอลิกซ์กับผู้ชายคนนั้น แต่ฉันก็ยังทำหน้าที่ของตัวเองไ