บททั้งหมดของ พันธะร้ายพ่ายรักภรรยาสมรส: บทที่ 11 - บทที่ 20

ร่างกำยำหยัดตัวขึ้นพลางใช้เข่าดันขาเรียวให้กางออกกว้าง ก่อนจะเลื่อนมือเข้ามาจับยังแท่งร้อนยาวใหญ่ที่มีขนาดห้าสิบเก้า ฝ่ามือหนาชักรูดแก่นกายต่อหน้าร่างบอบบางพร้อมกับดวงตาคมจดจ้องไปยังใบหน้าเรียวสวยที่ตอนนี้มีสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัดเขาละสายตาจากใบหน้างดงามแล้วก้มมองยังท่อนรักแข็งที่อยากจะสอดใส่เข้าไปในร่องกลีบสีสวยที่ยังปิดเรียบสนิทเต็มทีจิรวินไม่รอช้าที่จะจ่อท่อนรักเข้าไปยังกลีบรักสีหวานที่อยู่ตรงหน้า เขาจับปลายหัวหยักกดเข้าไปในร่องกลีบอวบอิ่มแล้วขยับขึ้นลงอยู่หลายครั้งจนน้ำหล่อลื่นได้หลั่งไหลออกมาเคลือบปลายหัวบานของเขา เมื่อเห็นอย่างนั้นเขาจึงจับเข่าของเธออ้าออกกว้างกว่าเดิมพร้อมกับค่อยๆสอดใส่ตัวตนที่มีขนาดเกือบหกสิบเข้าไปในร่องกลีบรัก แท่งร้อนหนายัดเยียดความแข็งขืนเข้าไปในโพรงคับแคบจนสุดปลายทางสวบ! กึก!“อ๊ะ อื้อ” กายเล็กบิดเกร็งทันทีเมื่อความแข็งขืนได้สอดลึกเข้ามาจนมิดด้ามจึงทำเอาเธอมีสีหน้าเหยเกเพราะความเจ็บปวดได้แผ่กระจายไปทั่วร่างกาย เธอสัมผัสได้ว่าตัวตนของเขาที่จมลึกเข้ามาในกายของเธอนั้นใหญ่มากใบหน้าหล่อเหลาก้มมองยังจุดเชื่อมต่อที่ตอนนี้มีเลือดบริสุทธิ์ของเธอติดลำกายข

บริษัทรถหรู ตอนเย็นเมื่อเลิกงานลลิชก็ออกมาจากบริษัทแล้วสาวเท้าก้าวเดินไปยังสถานีรถไฟฟ้าที่อยู่ไม่ไกล ดราฟในวัยยี่สิบแปดซึ่งเป็นเจ้าของบริษัทรถหรูแห่งนี้เมื่อเห็นร่างสวยสมส่วนของลลิชเดินออกมาจากออฟฟิศจึงไม่รอช้าที่จะสาวเท้ามาดักหน้าเธอ พร้อมกับพูดออกไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและท่าทีสุภาพ“ผมกำลังจะกลับบ้านพอดี ให้ผมไปส่งคุณลลิชที่บ้านนะครับ”“ขอบคุณค่ะท่านประธาน แต่ลลิชไม่รบกวนท่านประธานดีกว่าค่ะ” เธอเอ่ยปฏิเสธออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ท่าทีอ่อนน้อม“อย่าเรียกว่าเป็นการรบกวนเลยนะครับ เพราะผมเต็มใจจะไปส่งคุณครับ”“ลลิชรู้สึกเกรงใจน่ะค่ะ”“คุณอย่าเกรงใจผมเลยนะครับ คุณเป็นพนักงานในบริษัทของผม ผมก็อยากจะเป็นกันเองกับพนักงานของผมทุกคนอยู่แล้ว” ปากบอกว่าอยากเป็นกันเองกับพนักงานในบริษัททุกคน ทว่าความเป็นจริงแล้วเขาอยากเป็นกันเองกับเธอคนเดียวเท่านั้นแหละ แต่เขาต้องการพูดหว่านล้อมเธอให้ใจอ่อนยอมให้เขาไปส่งเพราะเขารู้สึกชอบเธอมานานแล้ว“แต่ว่า…” เธอจะปฏิเสธอีกครั้ง แต่ทว่าเจ้านายร่างสูงก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน“ไปขึ้นรถผมนะครับ คุณเชื่อใจผมเถอะว่าผมไม่พาคุณไปทำมิดีมิร้ายแน่นอนครับ” ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทีหยอ

เมื่อจิรวินสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เดินมาทิ้งตัวนอนบนเตียงที่ร่างบางนอนอยู่ ก่อนเสียงหวานจะเอ่ยถามออกไป“หลังจากหย่ากันแล้ว คุณจิรวินจะแต่งงานกับคนรักเลยหรือเปล่าคะ” เสียงหวานเอ่ยถามออกไปซึ่งในน้ำเสียงนั้นเจือไว้ด้วยความเจ็บปวด“ตอนนี้ฉันยังบอกไม่ได้ แต่คิดว่าคงจะไม่นานหรอก”“งั้นลลิชขอแสดงความยินดีให้คุณล่วงหน้าก็แล้วกันนะคะ ลลิชดีใจด้วยที่คุณจิรวินได้แต่งงานกับผู้หญิงที่คุณรัก” ไม่ใช่ต้องมาจดทะเบียนกับผู้หญิงอย่างเธอที่เขาไม่ได้รัก ลลิชพูดในใจ“ขอบใจนะ”“หลังจากแต่งงานคุณจะมีลูกเลยหรือเปล่าคะ” เรียวปากสวยขยับถามพลางฝ่ามือเรียวยกขึ้นลูบหน้าท้องแบนราบที่มีลูกน้อยนอนอยู่ ซึ่งคนเป็นพ่อของลูกยังไม่ได้รับรู้เลย และคงจะไม่ได้รับรู้ตลอดไปว่าเขามีลูกกับเธอเพราะเขาคงจะสนใจแต่คนรัก สนใจลูกที่เกิดกับคนรักและลูกที่เกิดกับชิตาลูกที่เกิดจากเงื่อนไขของคุณท่าน ถ้าเกิดเขารู้ว่ามีลูกกับเธอ เขาก็คงจะไม่ดีใจหรอก เพราะลูกที่เกิดมาก็เกิดจากความต้องการของคุณท่าน ที่คุณท่านบอกว่าถ้าเขาทำให้เธอท้องเขาก็จะได้หย่ากับเธอ “เรื่องลูกฉันคงแล้วแต่จันจิน่ะ ถ้าจันจิอยากมีเลย ฉันก็ไม่ขัดเขาหรอก”ลลิชที่ได้ยินอย่างนั้นจ

บนรถ“เดี๋ยวเราแวะกินข้าวกันก่อนนะ” เมื่อรถเคลื่อนตัวออกมาจากโรงพยาบาล เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็หันถามยังร่างบอบบางสมส่วนที่ตอนนี้หันหน้าออกนอกรถ“ไม่หิวค่ะ” เธอตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ“นี่เที่ยงแล้วนะ ยังไม่หิวเหรอ”“ไม่ค่ะ”“ฉันรู้สึกหิวแล้ว เธอลงไปนั่งเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”“ถ้าคุณจะหาเพื่อนกินข้าว คุณก็โทรหาชิตาเถอะ หรือว่าโทรหาคนรักของคุณที่ชื่อจันจิก็ได้”ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยออกไป“แต่ฉันอยากกินกับเธอนะ”“แต่ลลิชไม่อยากกินกับคุณค่ะ ลลิชอยากกลับบ้านเลย”“เธอจะรีบกลับบ้านไปทำไมล่ะ อยู่กับฉันก่อนสิ”“ลลิชไม่อยากอยู่กับคุณแม้แต่วินาทีเดียว”“เธอคงเกลียดฉันไปแล้วสินะ”“ในเมื่อคุณรู้อยู่แล้วว่าลลิชเกลียดคุณ แล้วจะมาวุ่นวายกับลลิชอีกทำไมล่ะ”“ที่ฉันมาวุ่นวายกับเธอก็เพราะ…ฉันอยากทำให้เธอเกลียดฉันน้อยลง”“คนมันเกลียดไปแล้ว ต่อให้ทำยังไงมันก็ไม่หายเกลียดได้หรอก ก็เหมือนกับที่คุณเกลียดลลิชนั่นแหละ”“แต่ก่อนอาจจะใช่ที่ฉันไม่ชอบเธอ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างนั้นแล้วนะ”“หยุดพูดแล้วขับรถไปเถอะค่ะจะได้ถึงบ้านเร็วๆ”“ขับรถเร็วเกินไปมันอันตรายนะ” ตอนนี้เขาเหยียบคันเร่งแค่เจ็ดสิบเท่านั

“วันนี้คุณลลิชไม่ไปทำงานเหรอครับ”“ลลิชไม่ได้ไปทำงานที่นั่นเป็นเดือนแล้วค่ะ”“อ๋อครับ ถ้าคุณลลิชอยากกลับไปทำงานที่บริษัทของผมก็ได้นะครับ ผมยินดีต้อนรับคุณเข้าทำงานอีกครับ”“ขอบคุณมากนะคะคุณดราฟ เอาไว้ถ้าลลิชพร้อมจะทำงานเมื่อไหร่ ลลิชก็จะเข้าไปสมัครที่บริษัทของคุณนะคะ”“ได้ครับ ผมยินดีรับคุณเข้าทำงานเสมอครับ”“ไม่ทราบว่าคุณดราฟทานอะไรมาหรือยังคะ ถ้ายังเดี๋ยวทานด้วยกันที่นี่สิคะ”“ผมซื้อของกินมาให้คุณเพราะกะจะมากินกับคุณน่ะครับ”“งั้นเดี๋ยวเราทานกันเลยดีกว่านะคะคุณดราฟ”“ได้ครับ”“งั้นลลิชจะเอาของกินที่คุณซื้อไปใส่จานเลยนะคะ”“เดี๋ยวผมเข้าครัวไปช่วยคุณนะครับคุณลลิช”“ไม่เป็นไรค่ะคุณดราฟ คุณดราฟนั่งเถอะค่ะเดี๋ยวลลิชจัดการเอง”“เอางั้นก็ได้ครับ” จากนั้นเจ้าของร่างบอบบางสมส่วนก็หยิบถุงของกินที่ดราฟซื้อมาแล้วพาเข้าไปในครัว ก่อนที่ไม่นานร่างสูงของฮาร์ทจะเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับถุงของกินหลายอย่างที่เขาซื้อมาให้คนตัวเล็กจิรวินที่เห็นผู้ชายนั่งอยู่ก็ถึงกับชะงักพร้อมกับหน้าถอดสีพลางคิดในใจว่าผู้ชายคนนี้คือใครถึงได้มาอยู่ที่นี่ หรือว่าจะเป็นเจ้าของบริษัทที่ลลิชเคยทำงานอยู่ร่างสูงวางถุงของกินลงบ