All Chapters of โซ่เสน่หามาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

เช้าวัน​ต่อมา.." หม่ามี้​ หม่ามี้​อยู่​ไหนเมื่อเด็กสาวตื่นขึ้นมาแล้วพบเพียงพี่ชายที่นอนอยู่ข้างๆจึงร้องเรียกหาผู้​เป็นแม่​ ส่วนเด็กชา​ยเมื่อรู้สึก​ตัวจึงรีบปลอบน้องสาวทันที​" ไม่เป็นไร​นะเดี๋ยว​หม่ามี้​ก็กลับมาอยู่กับเรา " แล้วตอนนี้​หม่ามี้​อยู่​ไหน " เมื่อวานโคลอี้ยังไม่ได้​ทานอะไรเลย เราลงไปทานข้าวเช้ากันมั้ย " ไม่กิน! โคลอี้จะไปหาหม่ามี้​ " เกิดอะขึ้น " แดดดี้​น้องไม่ยอมไปทานข้าว " ยัง​เจ็บ​แผลอยู่มั้ย ลุกขึ้นยืนไหวหรือเปล่าถ้าไม่ไหวก็นั่งรออยู่ตรงนี้นะ ด้วยความที่เด็กหญิง​อยากเจอผู้เป็นแม่จึงค่อยๆยืนแล้วพยายาม​ประคอง​ร่างตัวเองออกไป " ระวัง! ทันทีที่​ร่างของเด็กหญิง​กำลังจะร่วงลงพื้นเขาก็ได้เข้าไปรับตัวเอาไว้" เจ็บ " เจ็บ​ก็นอนพัก เดี๋ยว​ลุงหาคนมาดูแล" ไม่เป็นไร​เดี๋ยว​อาเธอร์​จะดูแลน้องเอง " อาเธอร์​ดูแลไม่ได้หรอกเพราะต้องอาบน้ำเช็ดตัวเปลี่ยนชุด แล้วยังต้องทำแผลอีก " งั้นอาเธอร์​จะอยู่เป็นเพื่อน​น้อง " อา​เธอร์​แดดดี้​ต้องไปจัดการธุระด่วน​ ฝากโคลอี้ด้วยนะ " แล้วหม่ามี้​หล่า " คือเรื่อง​นี้มันต้องใช้เวลาแต่ไม่ต้องห่วงแดดดี้​กำลังหาทางช่วยหม่ามี้​อยู

" หม่ามี้​ คุยธุระ​เสร็จ​หรือยังค้าบ ทั้งสองหันไปมองลูกชายที่เดินเข้ามาหาพร้อมกับถือกระดาษ​แผ่นเล็ก " ค้าบ หม่ามี้​คุยธุระ​เสร็จ​พอดี อาเธอร์​มีอะไรหรือเปล่า​" อา​เธอร์​มีอะไรจะให้​หม่ามี้​กับแดดดี้ดู " Rrr." แดดดี้​ขอตัวแป๊บ​นะ " ไหนขอหม่ามี้​ดูหน่อย​ " เป็น​ไงบ้างค้าบ " ถ้าไม่บอกว่าเป็น​ฝีมืออาเธอร์​หม่ามี้​คงคิดว่า​นี่เป็นภาพวาดฝีมือผู้ใหญ่​ " จริง​หรอค้าบ งั้นอาเธอร์​เอาไปให้แดดดี้​ดู​ต่อ พูดจบเด็ก​ชายรีบวิ่งออกไปหาผู้​เป็น​พ่อแต่แล้วก็ต้องพบกับความผิดหวัง​เมื่อรถของ​เขากำลังเคลื่อนที่​ออกจากคฤหาสน์​ " ไม่เป็นไร​นะ แดดดี้​คงมีธุระ​สำคัญ​" หม่ามี้​เราจะไม่แยกจากกันอีกแล้วใช่มั้ย อาเธอร์​อยากอยู่กับน้องกับหม่ามี้​และ​แดดดี้​ " คือหม่ามี้​ยังตอบอะไรไม่ได้ " หม่ามี้​กลัวแดดดี้​จะแยกเราจากกันหรอ ไม่ต้องกลัวนะแดดดี้​สัญญา​กับอา​เธอร์​แล้วว่าจะไม่แยกเราจากกันอีก เราจะใช้ชีวิต​ด้วยกันที่นี่ เมื่อเธอได้ยินดังนั้นจึงเข้าสวมกอดลูกชายเช้าวันต่อมา.. " ทำไม​ทำหน้าแบบนั้น งอนแดดดี้​หรอ " เปล่าค้าบ " แดดดี้​จำได้นะว่าเมื่อวานอาเธอร์​จะเอาอะไร​ให้แดดดี้​ดู แต่เมื่อวานแด

" พาฝันหล่า เขาแปลก​ใจเมื่อไม่เห็น​เธออยู่ในรถ " ไม่ทราบ​เหมือนกัน​ครับ " พาฝันไม่กลับมาที่รถบ้างหรอ" ไม่เห็นเลยครับ" โทรไปก็ไม่รับสงสัยงอนแล้วหนีกลับบ้านเมื่อเขาคิดได้ดังนั้นจึงยกเลิกการประชุม​แล้วกลับไปยังคฤหาสน์​ " พาฝัน " เกิดอะไรขึ้นหรอคะ " พาฝันกลับมาหรือยัง " อยู่ใน​ห้องครัวค่ะ เขาเดินเข้าไปยังห้องครัวพร้อมกับถือข้าวของเต็มมือ " ทำไมต้องหนีกลับด้วย" ยังมีหน้ามาถามอีกหรอ!" ใจเย็น​ๆก่อนสิ ผมรู้นะว่าคุณ​กำ​ลัง​โกรธ​แต่ขึ้นเสียงแบบนี้​ผมตกใจหมด " อย่ามาเข้าใกล้ชั้นนะ ไม่งั้นชั้นแทงคุณ​แน่ เธอเตรียมท่าจะแทงเขาด้วยมีดแหลมที่อยู่ในมือ " ผมขอโทษ​นะสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาขยับเข้าใกล้เธอโดยที่ไม่เกรงกลัวมีดปลายแหลมเลยแม้แต่นิดเดียว " บอกว่าอย่าเข้ามาใกล้ " ผมรู้ว่าคุณ​ไม่กล้าแทงหรอก เขายุโมโห​ จนเธอนั้นหมดความอดทนจึงตัดสินใจ​นำไข่​ไก่ปาใส่หน้าเขาแบบไม่ยั้งโดยที่ไม่สนใจเลยว่ามันจะเลอะเต็ม​ห้องครัว " โอ้ย พอได้แล้ว! " ว้าย! ตายแล้ว เกิดอะไรขึ้นคะทำไมห้องครัวเลอะ​เทอะแบบนี้ เมื่อเธอปาไข่ใส่เขาจนหมดแผงแล้วจึงเดินออกจากห้องครัวแล้วขึ้นไปยังชั้นบน ส่วนเขาก็ร

ตั้งแต่​เด็ก​หญิง​ตัวน้อยได้จากลาโลกไปด้วยอุบัติเหตุ​ทางรถยนต์​ เธอก็เอาแต่โทษเขาและไม่ยอมกลับไปนอนที่ห้องตัวเอง" พาฝัน กลับไปนอนห้องเราเถอะนะ " ไม่ ชั้นไม่กลับเธอนอนกอดตุ๊กตา​ตัวโปรดของลูก​สาวด้วยใบหน้าที่เต็ม​ไปด้วยความโศกเศร้า​" คุณ​จะนอนที่นี่ทุกคืนเลยหรอ " ออกไปเลยนะชั้นอยากอยู่เงียบๆคนเดียว " ผมขอโทษ​นะ​สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ผมเองก็เสียใจไม่แพ้คุณ​" คุณเอาแต่ขอโทษ​ๆ ขอโทษ​ให้มันได้อะไรขึ้นมา ห๊า ได้ลูกกลับคืนมาหรอ? " แล้วคุณ​จะให้ผมทำยังไง​" ไปตายซะ! " ได้ ถ้าคุณ​ต้องการ​ พูดจบเขาก็เดินออกไปแล้วปิดประตูเสียงดังปั้งจนเธอสะดุ้งและปล่อยโฮออกมาทันที " ขอกุญแจ​รถ " ให้ตามไปมั้ยครับ " ไม่ต้อง เมื่อได้กุญแจรถแล้วเขาก็ซิ่งรถออกไปด้วยความเร็ว​ " โถ่เว้ย! เมื่อยู่​ในรถคนเดียวเขาก็ร้องไห้​แล้วนึกย้อนไปยังเหตุการณ์​สุดสลดในวันนั้น" เอี๊ยด! " กรี๊ด!!! แดดดี้! ในขณะที่เขากำลังมุ่งหน้า​กลับไปหาเธอจู่ๆ ชายหนุ่ม​ซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทดันเบรครถกระทัน​หันเนื่องจากมีรถบรรทุก​ตัดหน้า ด้วยแรงแบครถที่ค่อนข้าง​แรงพอสมควรจึงส่งผลทำให้ร่างของเด็กหญิง​กระเด็น​ไปข้างหน้า ส่วนเข

" แดดดี้​ครับ หม่ามี๊​ไม่ยอมลงมาทานข้าว " งั้นก็ทานกันก่อนเลย​นะเดี๋ยว​แดดดี้​ขึ้นไปคุยกับหม่ามี๊​แป๊บ" ถ้าหม่ามี๊​ไม่​ลงมาทานด้วย พวกเราก็ไม่ทาน " ก้อกๆ เปิดประตู " มี​อะไร? " ทำไมไม่ยอมลงไปทานข้าวกับลูกๆ " ชั้นไม่หิว " ไม่หิวหรือว่าเรียกร้องความสนใจ​กันแน่ " เพี้ย! " ผมพูดแทงใจคุณ​หรอ? " ออกไป! ชั้นไม่อยากเห็นหน้าคุณ​ " พาฝัน ลงไปทานข้าว " ไม่ ชั้นอยากอยู่คนเดียว " แล้วคุณ​จะปล่อยให้ลูกๆนั่งรอและไม่ยอมทานข้าวอยู่แบบนั้นอ่ะหรอ" ก็แล้วแต่ลูกสิคุณ​จะไปบังคับพวกแกทำไม " ​พูดแบบนี้​แสดง​ว่าคุณ​ไม่เป็นห่วงลูกเลยใช่มั้ย" นี่คุณ​อย่ามาหาเรื่องทะเลาะ​กับชั้นได้มั้ย " แล้วคิดว่า​ผมอยากทะเลาะ​กับ​คุณ​มากนักรึไง " ถ้าไม่อยากทะเลาะก็ออกไปสิ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับชั้นอีก " ผมสั่งให้คุณลงไปทานข้าวเป็นเพื่อนลูกเดี๋ยวนี้ " ก็บอกว่าไม่หิว! ไม่หิว ๆๆ " เพี้ย! " หุปปาก! แล้วลงไปข้างล่าง​ " นี่คุณ​กล้าตบชั้นหรอ เธอลูบใบหน้าตัวเองแล้วจ้องมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง" คือผมแค่อยากดึงสติ​คุณ​กลับมา " ชั้นต้องการ​ไปจากที่นี่ " ไม่ ผมไม่ให้คุณ​ไปไหน " ปล่อยนะ ชั้นจะไม่ทนอยู่ก