All Chapters of โซ่เสน่หามาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

" แดดดี้​อันนี้อาเธอร์​เล่นได้มั้ย " แป๊บ​นะ​แดดดี้​คุย​ธุระ​อยู่​ เขายืนคุย​โทรศัพท์​โดยหันหน้าออกไปด้านนอกตึกที่ใช้​วัสดุ​กระจกใส​ในการก่อสร้าง และบริเวรรอบๆรายล้อมไปด้วยตึกสูง​" แดดดี้​สรุป​อาเธอร์​เล่นได้มั้ย เขาทำเป็น​ไม่ได้ยิน​และพูดคุย​กับใครบางคนผ่าน​โทรศัพท์​ด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่ดูเคร่งเครียด​ ส่วนเด็กชายที่นั่งรอผู้เป็นพ่อได้เกือบครึ่งชั่วโมง​เริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย​ เลยเดินชมรอบๆห้องด้วยความสนใจ​ แต่แล้วก็ตื่นตาตื่นใจกับเรือลำเล็กที่ตั้งอยู่บน​โต๊ะ​ " นั่นอาเธอร์​กำ​ลัง​ทำอะไรกับของของแดดดี้! ด้วยความตกใจ​เด็กชายจึงเผลอปัดมือโดนใส่ของที่อยู่ตรงหน้า​หล่นลงพื้น " อา​เธอร์! ส่วนเขานั้นตกใจที่เห็นมันพังต่อหน้าจึงเผลอ​ตะโกนใส่ลูกชาย" แดดดี้​อา​เธอร์​ไม่ได้​ตั้งใจ " แดดดี้​บอกแล้วใช่มั้ย​ว่าจะเล่นอะไรให้ขออนุญาต​ก่อน " อา​เธอร์​แค่จับมันเล่นเฉยๆไม่ได้​นำมันออกมาเล่น " แล้วจะจับมันเล่นทำไม นั่นมันของชิ้นสำคัญ​ที่แดดดี้​รักมาก " ก็อา​เธอร์​ไม่รู้​ " ถ้าอาเธอร์​ฟังแดดดี้​ไม่รู้​เรื่องต่อไปก็อย่าขอแด๊ดดี้​มาทำงานด้วย " อา​เธอร์​ขอโทษ​นะครับแดดดี้​ ต่อไปจะไม่ทำอ

เด็ก​ชายรีบกลับเข้าไปยังห้องนั่งเล่นอีกครั้งด้วยความรู้สึก​ผิดหวัง​และเสียใจ​" หม่ามี๊​อยู่​ไหน อาเธอร์​อยากเจอหม่ามี๊​เด็ก​ชายนั่งจินตนาการ​ใบหน้าผู้เป็นแม่และวาดลงใส่กระดาษ" อา​เธอร์" ค้าบ " แดดดี้​ไปก่อนนะ" แดดดี้​ อาเธอร์​ขอไปด้วยได้มั้ย อา​เธอร์​ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว" แต่ว่า​เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่หรอ " ก็ได้ค้าบ อาเธอร์​ไม่ไปด้วยก็ได้ " ทำไมทำหน้าแบบนั้นงอนแดดดี้​หรอ " ป่าวค้าบ " งั้นมาให้แดดดี้​หอมหน่อย​" ค้าบและเด็ก​ชายลุกไปหาผู้เป็นพ่อด้วยความไม่เต็มใจ​" หอมแดดดี้​คืนด้วยสิ " ค้าบ " โอเคเรียบร้อย​ แดดดี้​ไปก่อนนะอาเธอร์​" โชคดี​นะค้าบแดดดี้​ บ๊ายบาย เด็ก​ชายยืนมองรถยนต์​คันหรู​เคลื่อนที่ออกจากบ้านไปด้วยใบหน้า​โศกเศร้า​" นั่นคุณ​ป้ากำลังจะไปไหนค้าบ" ป้าจะออกไปซื้อของที่ตลาดค่ะคุณ​หนู " อา​เธอร์​ขอไปด้วยได้มั้ย " โอ้ยย! ไม่ต้องไปหรอกค่ะคุณ​หนู​ ข้างนอกร้อนจะตายอยู่​ในบ้านอ่ะดีแล้วสบายจะตาย " แต่อาเธอร์​ไม่อยากอยู่บ้าน " ทำไมถึงไม่อยากอยู่บ้านคะ" ก็มันเหงานี่นา " โอ๋ ช่างน่าสงสารอะไรขนาดนี้ " นะค้าบ ให้อาเธอร์​ไปด้วยคน" แต่คุณ​ฮา​เตอร์​คงไม่

" ไปไหนมา! แล้วนั่นเด็กผู้ชายที่ไหนทำไมหม่ามี้​ไม่เคยเห็นหน้า " หนู​ไปเล่นกับเพื่อนมาค่ะ นี่อาเธอร์​เพื่อนใหม่" สวัสดี​ค้าบเธอรับไหว้แล้วจ้องหน้าเด็กชายอย่างพิจารณา​ " ทำไมหม่ามี้​จ้องหน้าอาเธอร์​แบบนั้นคะ เห็นมั้ยว่าอาเธอร์​กลัว " ชื่ออาเธอร์​หรอคับ" ค้าบ" แล้วพ่อแม่​อยู่​ไหน เป็น​ใครแล้วบ้านอยู่ตรงไหน " หม่ามี้​อนุญาต​ให้​อาเธอร์​เข้าบ้านก่อนสิคะ เมื่อเธอพยักหน้า​เด็กทั้งสองจึงรีบพากันเข้าบ้าน " ถอดรองเท้าด้วยอาเธอร์​เดี๋ยว​บ้านจะสกปรก​" แต่ที่บ้านอาเธอร์​ไม่ต้องถอดก็ได้ " แต่ที่นี่เป็นบ้านโคลอี้" ถอดก็ได้ " ปกติ​หม่ามี้​ไม่ค่อยอยากให้เพื่อนๆเข้ามาในบ้านแต่ทำไมหม่ามี้​ให้อาเธอร์​เข้าง่ายจัง " หม่ามี๊​รู้สึก​ผูกพัน​กับ​อาเธอร์​ยังไง​ไม่รู้​" วันนี้​หม่ามี๊​ทำอะไรให้หนูกินบ้าง " หม่ามี้​ทอดไข่เจียว " เราชวนอาเธอร์​กินข้าวด้วยได้มั้ยคะ" อาเธอร์​หิวมั้ย " หิวค้าบ " งั้นเรามาทานข้าวมื้อเย็น​กัน " คุณ​ป้าชื่ออะไรค้าบ" อย่ามาเรียกหม่ามี้​เราว่าป้านะ!" โคลอี้!" ก็หม่ามี้​บอกเองว่าไม่ชอบให้ใครเรียกป้า " เรียกน้าพาฝันก็ได้คับ" น้าพาฝันอยู่ที่นี่มานานหรือยังค้าบ "

หนึ่ง​สัปดาห์​ต่อไป.. " เด็ก​ๆ หม่ามี้​มีข่าวดีจะบอก " ข่าวดีอะไรคะ " หม่ามี้​ได้งานทำแล้วนะ " จริง​หรอคะ แล้วหม่ามี้​ทำงานอะไร " เป็น​แม่บ้าน​โรงแรม​ " ทำงานแม่บ้านมันเหนื่อย​นะคะ " ช่วงนี้​งานหายากมากๆ ถ้ามัวแต่หางานดีๆงานสบายๆทำเราคงอดตายกันพอดี​ ดังนั้นมีงานอะไรให้ทำก็ทำไปก่อน " งั้นสู้ๆนะคะ " ได้กำลังใจดีขนาดนี้จะไม่ให้สู้ได้ยังไง​ " แล้วหม่ามี๊​จะไปทำงานเมื่อไหร่​ " เริ่มงานพรุ่งนี้​ ส่วนเราสองคนก็รอหม่ามี้​อยู่​ในห้องห้ามออกไปไหน​ เข้าใจ​มั้ย " เข้าใจค่ะ " วันนี้​หม่ามี้​ซื้อโดนัทมาให้เราสองคนด้วยนะ อ่ะ เอาไปแบ่งกัน เมื่อสองพี่น้องเห็นขนมแสนอร่อยอยู่ตรงหน้าก็ต่างดีอกดีใจ​ เช้าวันต่อมา.. " หม่ามี้​ไปทำงานก่อนนะ เธอกอดลาลูกทั้งสองก่อนไปทำงานและเมื่อเธอออกไปได้ไม่นานเด็กสาวก็เดินไปหาผู้เป็นพี่ชาย " พี่อาเธอร์​ เราแอบหม่ามี้​ออกไปข้างนอกมั้ย " ไม่ไป หม่ามี้​สั่งห้ามไม่ให้เราไปไหน " ตอนมาน้องเห็นร้านขายดอกไม้ เราซื้อดอกไม้ไปขายต่อ​มั้ย " เคยทำหรอ " น้องเคยทำตอนหม่ามี้​ไม่อยู่บ้าน " แล้วมันได้ตังค์​เยอะมั้ย " ถ้าขายได้เยอะก็ได้กำไรเยอะ แต่ผู้ใหญ่​ม

ณ คฤหาสน์​หลัง​ใหญ่​" ไม่ต้องอุ้มหนูลงเองได้ " จะลงเองได้ยังไง​ในเมื่อเจ็บหัวเข่าอยู่ " ไม่เจ็บแล้ว " งั้นก็ลงเลย " โอ้ยย! เจ็บ​" เป็น​ไงหล่าทีจะอุ้มไม่ยอมให้อุ้มพูดจบเขาก็อุ้มเด็ก​หญิง​ออกจากรถแล้วเดินเข้าไปยังบ้านหลังใหญ่​ ส่วนเด็กชายนั้นก็เดินตามหลังผู้เป็นพ่อด้วยความเป็นห่วง​น้องสาว เขาอุ้มเด็กหญิง​ขึ้นบันได​แล้วพาเข้าไปยังห้องที่เธอนั้นเคยพักอาศัย​ " อยู่ในนี้นะห้ามลุกไปไหนนะ ส่วนอาเธอร์​ลงไปทานข้าวได้แล้ว " ไม่ อาเธอร์​จะ​อยู่​เป็น​เพื่อนน้อง เมื่อเขาไม่สามารถ​ทำอะไรได้จึงปล่อยให้สองพี่น้องอยู่ด้วยกันตามลำพัง " ทานข้าวค่ะ คุณ​หนู​" ไม่! อาเธอร์​ไม่อยากทาน " หนู​ก็ไม่ทาน " ต้องทานนะคะเพราะเป็นคำสั่งของคุณฮาเตอร์​ " พวกเราจะไม่ทานอะไรจนกว่าจะเจอหน้าหม่ามี้​ เมื่อหญิง​วัยกลางคนได้ยินดังนั้นจึงรีบไปรายงานผู้เป็นเจ้านาย " ทานข้าว​ก่อนเดี๋ยวแดดดี้​จะให้เจอหม่ามี้​ " อา​เธอร์​ไม่เชื่อเพราะแดดดี้​ชอบโกหกและไม่รักษา​คำพูด " งั้นก็ไม่ต้อง​ทาน เขาก็เดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด​ " คุณ​ฮาเตอร์​ครับเกิดเรื่องใหญ่​แล้วครับ คือคุณ​พาฝันมาที่นี่จริงๆ​ด้วย " แล้