All Chapters of Friday กรุ่นไอกลิ่นไร่ชา: Chapter 11 - Chapter 15

แสงยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องนอนบาง ๆ พร้อมกับเสียงนกตัวน้อยที่กำลังพากันขับขานราวกับว่ากำลังส่งเสียงปลุกคนในห้อง พะแพงค่อย ๆ ขยับตัวอย่างงัวเงียก่อนจะลืมตาขึ้นมาแล้วต้องชะงัก หัวใจดวงเล็กแทบหยุดเต้นเมื่อพบว่าตัวเองกำลังนอนซุกอยู่ในอ้อมกอดอุ่น ๆ ของผู้ชาย กลิ่นกายหอม ๆ ของเขาทำให้เธอจำได้ดี แต่ที่รู้สึกน่าตกใจกว่านั้นคือสภาพที่ทั้งเธอและเขาไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่แม้แต่ชิ้นเดียว!หญิงสาวพยายามตั้งสติก่อนที่จะค่อย ๆ นึกถึงเรื่องเมื่อคืน ทันทีที่เธอนึกได้ภาพแต่ละฉากแต่ละตอนก็แวบเข้ามาในหัวทีละช็อตจนทำให้แก้มของพะแพงนั้นร้อนผ่าวขึ้นทันตา เธอเงยหน้าเหลือสายตาไปมองพายุอีกครั้งก่อนจะใช้ปลายนิ้วชี้ไปลูบสันจมูกของเขาเบา ๆ ก่อนจะรีบดันตัวเองอย่างเก้ ๆ กัง ๆ พยายามแกะแขนที่เขากอดเธอไว้แน่นออกแล้วหย่อนขาลงจากเตียงช้า ๆทว่าเพียงเสี้ยววินาทีที่ปลายเท้าของเธอนั้นแตะพื้น เรียวแขนที่เกือบจะคุ้นชินก็ได้ตวัดมารัดรอบเอวเธอไว้แน่นอีกครั้ง ร่างบางที่ไม่ทันได้ตั้งตัวถูกดึงกลับไปซุกเข้าหาอกแกร่งอย่างแรง“ยังเช้าอยู่เลยจะรีบไปไหนคะ”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างงัวเงียพร้อมกับริมฝีปากของเขาที่สัมผัสไปตามซอกค

พายุแสดงสีหน้าเคร่งเครียดออกมาทันทีที่เธอพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน เขารีบกดล็อกประตูรถเพราะรู้ดีว่าหากเขาทำอะไรผิดพลาดขึ้นมานิดหนึ่ง เด็กสาวคนนี้เธออย่างที่พูดจริงแน่ ท้ายที่สุดแล้วทั้งคู่ก็เงียบกันมาโดยไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง จนเมื่อรถยนต์คันหรูจอดลงที่หน้าหอพัก ในตอนที่พะแพงลงไปจากรถนั้นชายหนุ่มเองก็รีบตามลงไป เขารีบเดินไปหาพะแพงหวังจะคว้าข้อมือเธอเอาไว้ แต่ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มีรถตู้คันแพงแล่นมาจอดข้าง ๆ "อ่าวแพง.. แล้วนั่น.. ไปไหนกันมาเหรอ"เพียงพอที่เพิ่งลงมาจากรถคันนั้นหันมามองเพื่อนสลับกับพายุทันที ก่อนที่ชายหนุ่มจะชะงักลงไปเล็กน้อยและก็เป็นพะแพงที่ดวงตาแดงก่ำจนเพียงพอเองถึงกับตกใจ"แพงเกิดอะไรขึ้น"“ขึ้นห้องเถอะเพียงพอ”เพียงพอหันมามองทั้งสองด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะส่งสายตาที่ไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ส่งไปให้พายุ แต่ก็ยอมเดินตามแรงกระชากจากเพื่อนไปแต่โดยดี“นี่มันเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้ แล้ว.. ไปไหนกับพี่พายุมาเหรอ แล้วทำไมร้องไห้ล่ะ หรือว่าทะเลาะกันเหรอ”พายุมองตามแผ่นหลังของเธอที่จูงแขนเพื่อนเข้าไปในหอพักด้วยสายตาละห้อย หลังจากที่ทั้งคู่หายเข้าไปในหอพักแล้วเขาก็ได

คำพูดบ้า ๆ นั่นทำให้พะแพงแทบจะสำลักอากาศทั้งตกใจทั้งเขิน“พี่พูดบ้าอะไรเนี่ย!”หลังจากที่เธอพูดออกมาแบบนั้น ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่รถยนต์จอดสนิทที่หน้าหอพักในเวลาเกือบสี่ทุ่ม ทั้งพายุและพะแพงต่างนั่งนิ่งราวกับถูกกลืนไปกับความเงียบในห้องโดยสาร กระทั่งเสียงทุ้มของเขาเอื้อนเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง“ที่พี่บอกว่าอยากจดทะเบียนสมรสน่ะ.. พี่พูดจริงนะคะ”พะแพงหันไปมองชายหนุ่มเล็กน้อยดวงตากลมโตเบิกกว้างไปด้วยความอึ้ง ก่อนจะกัดริมฝีปากแล้วตอบเสียงเบา“อย่างน้อยผู้ใหญ่ก็ควรรับรู้ใช่ไหมคะ อีกอย่าง.. ไม่ว่าจะคิดยังไง หนูก็ไม่เห็นความเป็นไปได้เลยว่าพี่จะชอบหนูจริง ๆ ได้ ให้เวลาหนูอีกหน่อยได้ไหมคะ”“ไม่มีปัญหาค่ะ เพราะยังไงคนที่จะมาเป็นแม่ของลูกพี่ ก็ต้องเป็นน้องพะแพงคนเดียวเท่านั้น”หญิงสาวกลั้นยิ้มเอาไว้ด้วยความดีใจปนเขินอาย ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ เพราะมหาลัยมีเวลาเปิดปิดประตู หลังจากที่เขาเห็นว่าเธอยืนอยู่หน้ารถแล้ว ชายหนุ่มเองก็ยกมือโบกลาเธอเล็กน้อยก่อนจะเหยียบคันเร่งขับออกไปทันที เสียงเครื่องยนต์ค่อย ๆ ห่างออกไปจนเงียบสนิท พะแพงถึงได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก ก่อนที่จะมีมือนุ่มนิ่มข้างหนึ่งมาตบไหล่