All Chapters of Friday กรุ่นไอกลิ่นไร่ชา: Chapter 1 - Chapter 10

หลังจากผ่านมื้ออาหารอันหนักท้อง สองสาวก็ได้แยกย้ายกันไปอาบน้ำเตรียมนอน พะแพงนั่งอยู่บนเตียงด้วยชุดนอนสบาย ๆ พร้อมกับเลื่อนมือไถฟีดแอปพลิเคชันในมือถืออย่างขะมักเขม้น ราวกับว่ามันมีเรื่องให้เธอต้องทำเยอะแยะทางด้านเพียงพอเองก็นั่งอยู่บนเตียงฝั่งตรงข้าม มือเล็กกำลังเช็ดผมเปียก ๆ อยู่เพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบไดร์ร้อนขึ้นมาเตรียมไดร์ผม“เพียงพอ.. แพงว่าเรามีอะไรเหมือนกันนะ”“อะไรเหรอ”เพียงพอถามออกมาเสียงเรียบพลางขมวดคิ้วนิด ๆ ก่อนจะกดเปิดไดร์เบา ๆ โชคดีที่ของที่เธอใช้นั้นค่อนข้างแพงเอาเรื่อง ทำให้เสียงของมันเบามากจนแทบไม่ส่งเสียงรบกวนอะไรนัก“เรื่องชาไง แพงชอบชาเขียวมาก ๆ เลยนะ แล้วก็ไม่คิดว่าจะเจอใครที่ชอบเหมือนกันแบบนี้”เพียงพอเหลือบมองหญิงสาวก่อนจะอมยิ้มเล็ก ๆ แล้วตอบเสียงเบา“ฉันชอบนะ แต่ก็ไม่ถึงกับคลั่งไคล้”พะแพงหันมามองเธอด้วยดวงตาเป็นประกาย ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินมานั่งข้าง ๆ“งั้น.. อีกตั้งสามวันกว่ามหาลัยจะเปิดเทอม เราไปเดินเล่นที่ไร่ชาจริง ๆ กันไหม”เพียงพอหยุดคิดแวบหนึ่งด้วยสีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมามากนัก แม้ว่าจะรู้จักกันเพียงไม่ถึงวัน แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ดูไม่มีพิษ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วราว ๆ หนึ่งชั่วโมง พะแพงที่ยืนอยู่หน้าระเบียงก็มองเห็นรถรางของพายุที่แล่นขึ้นมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านพักอีกครั้ง แม้ว่าจะค่อนข้างสายไปเสียหน่อย แต่ก็ยังพอมีแสงแดดอ่อน ๆ ที่ทาบทับไปกับไร่ชาเป็นสีทองสดใส พร้อมกับร่างสูงโปร่งของพายุที่ก้าวลงมาจากรถพร้อมรอยยิ้มที่สดใส“ถึงจะสายไปสักหน่อย แต่ถ้าไปตอนนี้ก็ยังทันได้เห็นชาวบ้านเก็บยอดชายามเช้ากันอยู่นะครับ”ทันทีที่พะแพงได้ยินแบบนั้น ดวงตากลมโตก็เปล่งประกายระยิบระยับทันที “จริงเหรอคะ! งั้นไปเลยค่ะหนูอยากเห็นมาก ๆ เพียงพอ!!”หญิงสาวพูดกับชายหนุ่มจบก็หันไปตะโกนเรียกเพื่อน เพียงพอเดินออกจากบ้านพักมาช้า ๆ ก่อนจะถอนหายใจแรง ๆ เมื่อเห็นหน้าของพายุ แม้จะไม่ชอบใจผู้ชายคนนี้เท่าไหร่นักแต่ก็ยอมตามใจเพื่อนอยู่ดี สุดท้ายทั้งคู่ก็ต้องเดินลงไปยืนข้างรถรางก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งอย่างตื่นเต้น"เก็บชากันมั้ยเพียงพอ ยอดอ่อน ๆ หอม ๆ ค่อย ๆ เด็ดทีละยอด ละยอด งื้อ!~""จ้า ๆ เอาที่เจ้าแม่ชาเขียวเลิฟเว่อร์ว่าเลยจ้า"หลังจากสิ้นสุดบทสนทนานั้นทั้งรถก็เงียบไปครู่ใหญ่ ๆ แต่เพียงไม่นานรถรางก็เคลื่อนลงมาตามทางคดเคี้ยว จนถึงไร่ชาขนาดใหญ่ที่พายุจัดสรรไว้เป็

พายุถอดชุดปลอดเชื้อออกแล้วสะบัดแขนเบา ๆ เหมือนได้ปลดพันธนาการที่แสนจะน่าอึดอัด ก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องนั้นแล้วเดินตรงมาหาทั้งสองสาว พร้อมกับพาพวกเธอเดินไปดูห้องนั้นห้องนี้ของโรงงานจนแทบจะหมดเปลือกระหว่างที่พาเดิมชม เขาก็เริ่มอธิบายเกี่ยวกับโรงงานนี้ไปเรื่อย ๆ ตั้งแต่วัตถุดิบ เครื่องจักร และกระบวนการผลิต หรือแม้แต่ประเทศที่สินค้านั้นส่งออก เรียกได้ว่าหากทั้งสองสาวเป็นบริษัทคู่แข่งก็คือไม่เหลือความลับให้รั่วไหลกันเลยทีเดียว จนกระทั่งได้เวลาที่เหมาะสมพายุถึงได้พาทั้งคู่นั่งรถรางเพื่อเตรียมตัวกลับลงไปด้านล่าง“ว่าแต่.. ทำไมที่นี่ถึงมีแค่พวกเราละคะ ไม่เห็นมีนักท่องเที่ยวคนอื่นเลย ทั้งที่โฮมสเตย์ก็มีนักท่องเที่ยวเต็มไม่ใช่เหรอคะ”เพียงพอหันหลังกลับไปมองและกวาดตามองทั่วโรงงานแต่ก็อดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้ ทำให้พายุนั้นหัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี ก่อนที่ดวงตาของเขานั้นจะเหลือบมองกระจกมองหลัง แล้วสายตาคมกริบก็สบเข้ากับสายตาของพะแพงที่เธอเองก็จ้องมองมาที่กระจกอยู่ก่อนแล้วทันที“ก็บอกแล้วไงครับว่านี่เป็นบริการพิเศษ.. ก็ต้องมีให้แค่เฉพาะกับคนที่พี่คิดว่าเป็นคนพิเศษสิครับ”ชายหนุ่มพูดออกมาเสียงนุ่มท

เขาชะงักไปเล็กน้อยที่ได้ยินพะแพงรองขอด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากทำ หรือจะไม่ทำ แต่ที่ชะงักเพราะเขาเองก็ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะมีมุมที่ดูขี้เล่นแบบไม่เขินอายแบบนี้ให้กับเขาต่างหาก เมื่อเห็นว่าความสัมพันธ์นี้กำลังจะไปได้ดี ริมฝีปากหนาจึงหยักยกขึ้นก่อนจะหันไปหาลุงคนขายแล้วเดินเข้าไปด้านหน้าร้าน“คุณลุง.. ผมสามารถทำเองได้ไหมครับ”ลุงขายสายไหมหัวเราะลั่น ก่อนจะหันไปมองพะแพงที่ยืนไม่ไกล แม้ที่นี่จะเสียงดังจ้อกแจ้กจอแจ แต่หูของเขากลับได้ยินชัดแจ๋วในตอนที่ทั้งสองคนนั้นพูดคุยกันเมื่อครู่“โธ่! แฟนพ่อหนุ่มนี่โรแมนติกจริง ๆ เอ้า! ลุงให้เป็นกรณีพิเศษ!”พะแพงที่ได้ยินลุงพูดขึ้นมาแบบนั้น สองเท้าจงรีบก้าวเข้าไปยืนข้าง ๆ พายุก่อนจะยกมือขึ้นโบกไปมาเป็นการมือปฏิเสธ“ไม่ใช่นะคะ หนูกับ.. อื้อ!”แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบประโยค พายุที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กลับเอี้ยวตัวหันมายกมือปิดปากเธอเอาไว้ ก่อนจะหันไปหัวเราะแห้ง ๆ แล้วพูดกับลุงหน้าตาเฉย“แฟนผมชอบให้ผมทำให้มากกว่าซื้อทุกอย่างเลยครับ แต่ก็ถือว่าดี ผมได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างเลย”คำพูดนั้นทำให้พะแพงหันขวับไปมองเขา แววตาเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ก่

ในคืนนั้นพะแพงนอนพลิกตัวกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนานเกือบชั่วโมง แต่ไม่ว่าจะพยายามข่มตาให้หลับเท่าไหร่ ความคิดวุ่นวายก็ไม่ยอมหายออกไปจากในหัวเลยสักนิด เธอผุดลุกผุดนั่งอยู่หลายครั้ง จนในที่สุดก็แพ้ให้กับความอยากรู้ ครั้งที่แล้วเธอเองก็หลับไม่ทันได้สูดอากาศยามค่ำคืน ครั้งนี้เลยตัดสินใจเดินไปเปิดม่านหน้าต่างออกเล็กน้อย เผยให้เห็นท้องฟ้าเหนือยอดดอยที่เต็มไปด้วยดวงดาวพราวระยับ และพระจันทร์ดวงโตที่กำลังส่องแสงสว่างนวลตา“โห!!! สวยจัง!”พะแพงจ้องมองท้องฟ้าราวกับถูกมนต์สะกด มือเล็กดึงผ้าม่านให้เปิดออกกว้างขึ้น ก่อนจะจ้องมองผืนฟ้านั้นด้วยหัวใจที่เต้นระริก ก่อนที่สายตาของเธอจะไปสะดุดเข้ากับร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงระเบียงด้านนอก พะแพงจ้องมองแผ่นหลังของเขานิ่ง ๆ มองดูชายหนุ่มที่ยืนเกาะระเบียงไม้มองพระจันทร์ด้วยท่าทางสงบ ราวกับว่าในหัวของเขานั้นกำลังคิดอะไรบางอย่างที่เคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลา พะแพงยืนชั่งใจอยู่สักพัก สุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะปิดม่านแล้วเดินไปเปิดประตูห้องนอนออกไปที่ระเบียงนั้นพายุเหลือบตามามองเธอเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปสนใจผืนฟ้าที่มีดาวระยิบระยับดังเดิม“นอนไม่หลับเหรอคะ”“ค่ะ.. พ