Halos hindi ako nakatulog ng maayos sa kakaisip kay Theo at sa mga bagay na sinabi niya doon sa rooftop kahapon. Sa tuwing iniisip ko kasi 'yong mga sinabi niya mas lalo lang akong na-curious sa pagkatao niya. He always wear his jacket kahit hindi naman malamig, tapos palagi pa niyang tinatago ang mukha niya sa pamamagitan ng pagyuko at pagpapanatili niya sa mahaba niyang bangs. At hindi lang 'yon napansin ko ding hobby na niyang magpaalipusta na lang kung kani-kanino.
Ang buong akala ko talaga kaya hindi siya nalaban sa Kenneth na 'yon ay dahil takot siya pero nang makita ko ang nangyari sa party ni Tita Anastasia kahapon ay napagtanto ko na hindi niya talaga pinaglalaban ang sarili niya.
He's weird and mysterious.
"Sweetheart, you're alright? Kanina ka pa nakatulala and you're not eating your food. What's the matter? Ayaw mo ba sa school mo? I could still transfer you to another school if you want," Dad worriedly said. He's always been like that kahit pa noong bata pa lang ako.
"I'm alright, Dada. Kulang lang 'yong tulog ko, medyo nahirapan po kasi akong matulog kagabi," pagdadahilan ko na lang sa kaniya.
I started eating para hindi na mag-alala pa sa 'kin si Dada kahit wala akong ganang kumain. Knowing him, hindi siya titigil sa kakatanong sa 'kin hangga't nakikita niyang parang wala ako sa wisyo.
Habang tahimik akong kumakain may bigla akong naisip. I'm sure, Dada knows Henry. Kung kilala kasi ni Tita Anastasia 'yong Henry siguradong kilala din iyon ni Dada.
"Dada, you know Henry? Iyong kaibigan ni Tita Anastasia?" He looked at me with a creased forehead then he put his spoon and fork down.
"Yeah I know him. Why? May nakita ka bang ginawa ni Henry kay Anastasia kagabi?" he asked as he get his glass and poured water in it.
I shook my head. "No, Dada. It's not like that uhm, I just got curious about him kasi parang close na close sila ni Tita Anastasia."
Kinuha na ni Dada ang kutsara't tinidor niya na nilagay niya sa gilid ng plato niya kanina at pinagpatuloy na niya ang pagkain. Habang ako naman ay nag-iisip pa ng pwede kong idahilan para magawa kong pakwentuhin si Dada tungkol sa Henry na 'yon.
I desperately want to know Theo and I mean it.
"They are highschool best friends. That's why they're so close," he simply replied.
There's something wrong with my Dada today. He's a very talkative man when he's with me pero parang ngayon gusto na niyang matapos na agad ang usapan namin.
"Uh, anyway Dada may asawa na ba 'yong Henry?" Tumingin ulit sa'kin si Dada at ngayon masama na ang tingin niya sa 'kin.
"Don't tell me you have a crush on that jerk?"
"Of course not!"
"You seem very interested about him.. Why?"
"I'm interested about him kasi I want to know if he's fit to be Tita Anastasia's next boyfriend," I reasoned out then I rolled my eyes.
What an excuse Meadow! My God!
"What? He can't be Anastasia's boyfriend. May asawa na 'yon and he's not a good man. You wouldn't want a jerk of a boyfriend for your Tita Anastasia right?"
"Of course Dada! Tinatanong ko lang naman po. Why you're so angry? May galit ka ba doon sa Henry na 'yon?"
My Dad just remained quiet the whole breakfast after our conversation. I'm sure he just want me to drop the topic. Ano bang meron sa Henry na 'yon? Pati tuloy siya iniisip ko na rin.
Pagkatapos naming kumain agad na akong naligo at nag-ayos. I set the alarm early para mahaba pa ang oras ko para makapag-ayos at kumain.
Nang maayos na ako ay bumaba na ako kaagad at lumabas na ng bahay. Kaagad kong nakita si Dada na nasa loob na ng kotse at hinihintay ako.
Napagkasunduan kasi namin ni Dada na ihatid sundo niya ako. Hindi naman kasi ako marunong mag-commute at isa pa, nangangapa pa kasi ako sa school.
Wala ni-isa sa amin ni Dada ang nagsalita sa buong byahe. Halos naririnig ko na nga ang bawat paghinga namin sa sobrang tahimik. Mas lalo tuloy akong napaisip. Sino ba kasi iyong Henry? Imposible naman kasing magalit na lang si Dada ng walang dahilan hindi ba? Atsaka, Dada called him jerk. That must've mean something, dahil hindi gano'ng klase ng tao si Dada na bigla na lang magsasabi ng masama tungkol sa isang tao.
"Ba-bye, Dada. I love you, and tell Mom I love her." I kissed his cheek and I went outside the car.
"I will, I love you too sweetheart. You take care. I'll pick you up later." I just nodded my head then wait for his car to move forward. Nang makita kong wala na ang kotse ni Dada ay napabuntong-hininga na lang ako.
Dada goes to Mom's graveyard everyday, sa katunayan nga halos doon na tumira si Dada sa sementeryo e. Every morning pinupuntahan niya si Mommy. Wala pa akong natandaan na hindi niya pinuntahan si Mommy kahit pa masama ang pakiramdam niya.
Kung minsan naaawa na rin ako kay Dada. I know that the pain of mom's death is still hurting him every night when he's alone. Kaya nga halos gawin na niyang pangalawang bahay 'yong sementeryo. Nakakalungkot lang isipin na kaming dalawa na lang talaga ni Dada ang magkakampi, tapos wala pa akong magawa para maibsan ang sakit na nararamdaman ni Dada.
"Hoy Meadow! Bakit ka nakatulala?"
Napahawak ako sa d****b ko nang bigla na lang sumulpot si Honey sa tabi ko.
"Nakakagulat ka naman!" bulalas ko sa kaniya.
"Naglalakad ka kasi nang wala sa wisyo. Para kang tangang naglalakad nang walang patutunguhan. Tignan mo nga 'yang daan na tinatahak mo! Papunta kaya 'to sa building ng Juñior High," sabi niya sabay turo sa dinaraanan ko.
Tinignan ko ang dinaraan ko at doon ko lang napagtanto na tama nga siya, mali ako ng dinaraanan.
My goodness Meadow Rain!
"Ano ba kasing problema mo?" Hinila ako ni Honey sa braso at dinala ako sa tamang daanan papunta sa building namin.
"Wala naman. Kulang lang ako sa tulog," pagdadahilan ko na lang sa kaniya.
Hindi naman na siya nagsalita pa at nagpatuloy na lang kami sa paglalakad. Napansin ko ding hindi siya nakasuot ng school uniform. Naka-white t-shirt siya na may print na: fuck off. Naka-skinny jeans din siya at nakasuot ng white sneakers at makapal din ang make up ni Honey ngayon.
Napaisip tuloy ako kung paano siya nakapasok ng gano'n ang itsura niya e mukhang mahigpit ang mga gwardiya dito sa school.
Tumingin ako sa paligid para tignan kung may estudyante bang naka-civilian pero lahat naman naka-school uniform. Hay naku, ang pasaway talaga kahit kailan ni Honey.
"Honey, bakit nga pala hindi ka nakasuot ng school uniform?" tanong ko sa kaniya.
"Second day pa lang naman pwede pang mag-civilian, sadyang mga excited lang kayong mag-uniform," sagot niya sabay irap sa akin.
Napa-iling na lang ako. Kung sabagay si Honey nga pala ang kausap ko, 'yong babaeng walang pakielam sa rules.
"Ah, Honey. Mauna ka na."
"Bakit?" kunot noo niyang tanong sa akin.
"Naiihi na kasi ako e," sagot ko sa kaniya sabay pinag-krus ko ang aking binti para magpigil.
"Sure ka? Baka maligaw ka?" naninigurong tanong sa akin ni Honey.
"Oo kaya ko na, salamat."
Tinanguan ako ni Honey pagkatapos ay lumiko na siya para umakyat sa second floor. Naalala ko kasi 'yong sinabi sa 'kin ni Honey na malinis daw ang comfort room dito sa first floor kaya naman dito na lang ako iihi.
Naglakad na ako papunta sa comfort room at nang makapasok na ako ay laking pasasalamat ko na walang tao sa loob.
Binuksan ko muna lahat ng pintuan sa loob ng comfort room bago ako namili. Iyong nasa unahan lang ang malinis, iyong dalawang sumunod na palikuran ay masangsang ang amoy at madumi.
Pumasok na ako sa may unahan at umihi na ako. Binilisan ko na rin ang pag-ihi ko dahil baka ma-late ako sa klase. Second day na ngayon siguro naman mag-u-umpisa nang mag-lesson 'yong mga teacher.
Pagkalabas ko ng comfort room nakita kong wala nang masyadong estudyante sa corridors. Kaya naman kaagad na bumilis ang tibok ng aking puso sa kaba.
Tatakbo na sana ako kaso may biglang humila sa aking braso.
"Meadow.. Please kausapin mo ako."
Kilalang-kilala ko ang nagmamay-ari ng boses na 'yon. Bakit kailangan ko pang marinig ang boses niya ulit? Hindi pa ako handa.
Hindi ito pwede. Bakit siya nandito? Imposible! Hinding-hindi siya papasok sa isang public school. Bakit kailangan ko pa siyang makita? Bakit?
"S-Sorry may klase pa kasi ako." Sinubukan kong hilahin ang braso ko sa pagkakahawak niya pero masyadong mahigpit ang kapit niya sa 'kin kaya naman hawak niya pa rin ang braso ko.
"Hindi, dito ka lang, mag-uusap tayo," pagmamatigas niya sa akin.
"Wala na tayong dapat pag-usapan, Kenneth. Aalis na ako."
Naramdaman ko ang pagluwag ng kapit niya sa akin kaya agad ko nang hinila ang braso ko mula sa kaniyang kapit at nagmadaling umalis.
Nanginginig ang kamay ko at nag-u-umpisa na rin tumulo ang luha sa aking mga mata. Marahas ko iyong pinahid at mas binilisan ko pa ang paglalakad.Tama na ang pag-iyak, Meadow. Hindi mo na dapat siya iniiyakan.Nang makarating na ako sa classroom agad akong umupo sa tabi ni Honey. Nang mailapag ko na nang maayos ang bag ko ay sinubukan kong itago ang nararamdaman ko.Ayaw kong umiyak dito sa classroom at gumawa ng eksena atsaka ayaw ko namang mag-alala pa sa 'kin si Honey kapag nakita niya akong umiiyak kaya naman kahit mahirap sinubukan kong umakto na para bang hindi ako apektado sa bigla na lang na pagsulpot ni Kenneth.Bakit kasi sa lahat ng school dito pa siya nag-aral? Bakit kasi kailangan pang magtagpo ulit ang landas naming dalawa? Ayos na ako, nakakaya ko nang ngumiti ng totoo. Bakit kung kelan nasa proseso na ako ng pag-ayos sa sarili ko bigla na lang siyang susulpot at sisirain ang lahat?Ang buong akala ko okay na ako, pero bakit gano'n?
I ignored Kenneth's presence. Kahit pa nasa likuran ko lang siya nakaupo. Bukod kasi sa kadahilanang ayaw kong malaman pa ni Honey na kilala ko si Kenneth ay ayaw ko na talagang makausap pa siya. For what? Closure? No thanks. I'd rather live a life not knowing why he left me instead of hearing him out and know his nonsense reasons.Kahit pa magpaliwanag siya he can't undone what happened in the past. We can't do anything about it now. We just have to move on and continue with our life.I'm perfectly fine now. I hope he is too. We seriously need to just forget everything that happened between us in the past. We're so young back then, we thought we're really in love with each other, we're both stupid to think that what we have back then will lasts long. We got hurt, he left me without a single word, end of story.If he's doing this because he's guilty about leaving me I would recommend him to just stay away dahil kahit hindi pa siya humingi ng tawad sa 'kin sa mga
Nang makahanap na kami ng mauupuan ay agad kaming umupo doon. Katulad kahapon sa may bandang dulo na naman ang table namin. Masyado kasing maraming tao sa may unahan at kalimitan puro occupied na 'yong seats doon."Ako na lang ang o-order," presinta ko kay Honey."Sure ka? Baka naman magulat ako may pasa ka na pagbalik mo dito.""Grabe naman! Hindi naman siguro."Kinuha na ni Honey ang wallet niya at naglabas siya ng one hundred pesos."Wala akong barya e, pero cup noodles na lang ang sa 'kin. Wala ako sa mood magkanin ngayon.""Anong flavor?""Kahit ano basta cup noodles."Ibinalik ko ang pera niya."Libre ko na, pinasaya mo kasi ako kanina e. Pa-thank you ko lang," nakangiting sabi ko sa kaniya, siya naman ay nakakunot ang noo sa 'kin."You're weird."I just laughed at her pagkatapos ay umalis na ako sa may table namin para makipila na. Buti na lang mabilis magbenta iyong mga tindera kaya naman naging mab
After eating, naghiwalay na kami ni Honey ng daan; siya patungo sa classroom namin ako naman patungo sa abandunadong building.I'm not a fan of horror movies and anything related to that. Kaya naman hindi ko din maisip kung bakit pumayag akong pumunta dito ngayon. Bakit naman kasi sa lahat ng pwedeng maging tambayan dito pa naisip na tumambay ni Theo?Theo is recluse; I only see him by chance. Kaya naman ito lang ang pagkakataon na makikita ko siya. Ibibigay ko lang naman sa kaniya itong bracelet niya pagkatapos aalis na rin ako. Dahil kapag hindi ko pa nabigay itong bracelet baka sa susunod hindi ko na talaga siya mahagilap pa. Sa tingin ko nga kung alam niyang papunta ako sa tambayan niya baka umalis na iyon agad at hindi na tatambayan ulit sa abandunadong building para lang maiwasan ako.Hindi lang naman 'yong bracelet ang dahilan ng pagpunta ko sa kaniya. Hanggang ngayon kasi ay nag-aalala pa rin kasi ako sa kaniya dahil sa nangyari.
Huli na nang ma-realize ko na hindi pa pala ako nakakapagpasalamat kay Theo dahil sa ginawa niyang pagligtas sa 'kin. It's been weeks since that day. Hanggang ngayon hindi ko pa rin maiwasang makaramdam ng saya sa tuwing naaalala ko ang nangyari doon sa abandunadong building. Hindi man naging matagal ang pag-uusap namin pero sa sandaling mga oras na 'yon pakiramdam ko pinapasok na niya agad ako sa mundo niya. And he even let me borrow his book!"Bigla bigla kang nangiti d'yan? Nababaliw ka na?" Tinignan ko ngayon si Honey sa gilid ko. Naninibago nga ako sa itsura niya ngayon e. Wala kasi siyang make up tapos nakasuot pa siya ng oversized t-shirt na panglalaki tapos maong above the knee short at flip-flops.Papunta kami ngayon sa bahay namin. May pinagawa kasing two pages reaction paper na kailangan printed. Dahil walang laptop si Honey I suggested na pahiramin na lang siya. I have two laptops naman kaya okay lang kung hihiramin niya muna 'yong isa.
"Kuya she's my friend her name is Honey. And we're classmates so please be nice to her."Kuya Ivan's forehead creased before he spoke again. "I don't like your friend's attitude, Rain.""Do I looked like I like your attitude? Ha! Hindi din 'no," may gigil na sabi ni Honey pabalik kay Kuya Ivan."Escort her outside, Rain. We will talk as soon as your rude of a friend leaves." Iyon lamang ang tanging sinabi ni Kuya Ivan bago siya umalis ng living room at umakyat na sa ikalawang palapag ng bahay.Nang maiwan na lang kami ni Honey dito sa baba agad kong inabot sa kaniya ang laptop at ang charger no'n."Pasensya na talaga Honey. Gano'n kasi talaga 'yon e. Halika na."Kinuha ni Honey ang laptop at charger mula sa 'kin at tumayo na siya. We walked outside the house at pagkalabas na pagkalabas pa lang namin ni Honey ay sumabog na ito sa inis."Wow, gano'n ba talaga 'yong lalaking 'yon? Grabe ubod ng sama ng
"Dada, she's fine now. She's in pain when she woke up a while ago that's why the doctors injected painkillers to numb her at para makapagpahinga na po siya ng maayos. I asked the doctors kung pwede na siyang umuwi ang sabi okay lang naman na pong inuwi siya kasi may family doctor naman daw po si Tita Anastasia. Buti nga nadala agad si Tita sa hospital e. At buti na lang kakilala pala ni Tita 'yong doctor. So don't worry too much Dada. Everything's fine here.""Thank you so much, sweetheart. I'm so worried about her when I received the call. Thank God, she's okay now. Anyway, alam mo ba kung anong nangyari?""I asked the policeman about it ang sabi car accident daw po. Hindi ko na siya masyadong naintindihan kasi alalang-alala ako kay Tita Anastasia no'ng nakita ko siya. Sorry Dada, I promise kapag nagising na si Tita I'll ask her.""Alright, I gotta go. You take care okay? Update me about your Tita Anastasia's condition. For now, doon ka muna sa mansion ng
Ang daming nangyari ngayong araw parang bigla tuloy akong nanghina. Gusto kong magpahinga pero hindi pa naman ako inaantok. Hindi ko tuloy alam kung ano'ng pwede kong gawin. Ayaw ko namang mag-cellphonehindi ko naman masyadong ginagamit iyon atsaka sumasakit ang ulo ko kapag matagal na nakababad doon. Ayaw ko rin naman magbasa kasi pakiramdam ko hindi rin papasok sa utak ko 'yong mga salita sa libro kapag nagbasa ako."Oh, gising ka pa Meadow?" Napalingon ako sa tumawag sa akin.Si Nanay Selda pala. Siya ang pinakamatandang katulong dito sa bahay ni Tita Anastasia at siya rin ang ina ni Erin. Mabait si Nanay Selda kanina ko lang siya nakilala pero nakasundo ko agad siya katulad na lang ni Erin."Hindi pa po kasi ako inaantok, Nay e. Kayo po? Bakit po kayo nandito? May kailangan po ba kayo?"Umiling lamang siya sa 'kin. "Papunta sana ako sa kwa