Seventeen

"Sweetheart, you take care okay? Have fun and don't forget to make friends." 

I kissed my father's cheek then I stepped backward to face him and rolled my eyes at him. 

"Dada, you've said that three times already," sabi ko sa kaniya na tila ba nagmamaktol. 

He chuckled.

"Sorry can't help it. My baby girl is now a Señior Highschool student. Parang dati lang buhat-buhat pa kita tapos ngayon you're soon to be a college girl na," he dramatically said while pouting his lips. 

"Dada..." I moved closer to him.

Pinahid niya ang namuong luha sa mata niya bago niya ako niyakap ng mahigpit. I hugged him back. 

"Alright, while I can still manage to control myself from dragging you home, aalis na ako. Be a good girl and make some friends. I love you, sweetie."

"I love you more. Drive safely okay? Tell mom I miss her and I love her. Ba-bye!" 

Hinintay ko munang makaalis si Dada bago ako tuluyang pumasok sa malaking gate ng school. 

It's my first day being an actual student. I mean, noon kasi homeschooled ako. Hindi ko na nga halos matandaan kung anong pakiramdam ng pumasok sa school dahil since fifth grade homeschooled na ako. 

I lower my head while walking, pakiramdam ko kasi lahat sila nakatingin sa akin. Pakiramdam ko tinititigan ako ng mga estudyante na nakakasalubong ko. Hindi ko alam kung talagang nakatingin sila sa akin o napa-paranoid na naman ako. 

I feel really awkward while walking kaya naman lumakad ako ng mabilis. Sa sobrang protective kasi ni Dada bago ako pumasok ngayon pumunta na siya dito sa school kahapon to get my class schedules and classroom number, kaya naman ngayon hindi na ako pipila pa katulad ng mga estudyante ngayon na mahabang nakapila para hanapin ang section nila sa bulletin board. 

Room 403. Room 403. Room 403.

Paulit-ulit kong binasa ang room number ko. Kinakabahan kasi ako at baka ma-late ako sa first day ko. I don't want to put a bad impression to my classmates and teachers on our first day. 

Ang daming estudyante! 

Halos nagkakabanggan na ang mga braso namin habang naglalakad. Medyo makipot kasi ang daraanan kaya naman halos magkakadikit na ang mga estudyante sa hallway. 

Muntikan na nga akong matumba dahil ang lakas ng pagkakabangga sa akin no'ng isang estudyante na hindi man lang nag-sorry, pero hinayaan ko na lang. Baka ganito talaga sa public schools. 

My Dada enrolled me in public school because he wants me to experience everything he experienced when he was in highschool. Nakipagtalo pa nga siya kay Mamita tungkol dito pero sa huli si Dada pa rin ang nasunod. Iba daw kasi ang saya sa public schools instead sa private schools. I don't know what's best for me that's why I just let my dad make a decision about it. I trust him and I know that if he thinks that public school is the best school for me then it is the best for me. 

"O, sige, sanggi lang ng sanggi mga punyeta. Uso umilag mga tanga!" 

Napatingin ako sa babae na nasa harapan ko ngayon. May nakasanggi kasi sa kaniyang lalaki kanina. Sa lakas ng boses niya halos lahat ng estudyante napatingin na sa kaniya. 

"O? Tinitingin-tingin niyo? Alam niyo na ngang masikip kung ibalandra niyo 'yang mga katawan niyo feeling niyo maluwag ang daan. Oo, ang tatanga niyo!" 

Narinig ko na nagbulungan ang ibang estudyante pero wala namang nagtangkang sumagot pa sa babae.

Nang umabante na ang babae ng lakad napansin ko na kahit papaano ay napabilis ang paglalakad namin. Hindi na kasi katulad kanina na basta na lang kung makalakad iyong mga estudyante na pasalubong sa amin, ngayon umiiwas na sila. 

Mabuti na lang talaga at nagsalita iyong babae. Mukhang takot din kasi sa kaniya 'yong ibang estudyante. Gusto kong mag-thank you sa kaniya dahil kahit papaano napabilis kaming lahat na nasa likuran niya kaso nga lang mukha siyang mataray kaya di bale na lang. 

Ibinalik ko na lang ang pansin ko sa paghahanap ng classroom. Nandito na ako sa fourth floor at pawis na pawis na ako. 

Sana naman mahanap ko na ang classroom ko. 

Agad naman akong nabuhayan ng loob nang makita ko ang number ng room na nasa tapat ko. 

Room 401.

Thank God! Malapit na ako.

Halos takbuhin ko ang classroom namin nang makita ko na iyon pero napatigil ako sa paglalakad nang masilip kong marami nang estudyante sa loob.

Nakakahiyang pumasok!

Dapat pala mas binilisan ko ang paghahanap ko kanina. Pero sa huli nagdesisyon na rin akong pumasok. Hindi rin naman ako masyadong kinabahan dahil pansin ko namang may mga sari-sarili silang mga mundo. Karamihan ng mga estudyante ay nakaupo sa bandang likuran. Halos bakante pa ang mga upuan sa unahan kaya naman sa may bandang unahan na lang ako umupo. 

Ano kayang meron sa likuran at bakit mas gusto nila doon kaysa dito sa unahan? Mas makakapag-focus ka kaya kapag mas malapit ka sa teacher. 

Habang wala pa ang teacher ay nagmasid muna ako. Malinis ang buong classroom at may kalakihan din ito.

Na-excite akong bigla nang mapansin kong tabi-tabi pala ang mga upuan. Wala kasi akong ibang nakakausap noon bukod kay Mommy at Dada. Wala naman kasi akong kaibigan, well paano ako magkakaroon e homeschooled ako tapos hindi pa ako gustong kalaro ng mga batang nakatira malapit sa bahay namin noon. 

Kung wala akong magiging kaibigan dito sa room I'm okay with that pero kung magkakaro'n why not? 

"Hay, ang init talaga sa Pinas," naiiritang sabi ng isang babae. 

Napausod ako ng konti nang bigla na lang umupo sa katabi kong upuan 'yong babae at basta na lang niyang binato ang bag niya sa likod ng upuan niya. 

Umayos ako ng upo at tinignan ko siya. Nanlaki ang mata ko nang mapagtanto ko na siya 'yong babaeng sumigaw kanina habang naglalakad sa corridor. 

Naunahan ko pa pala siya. 

Hindi ko tuloy alam kung kakausapin ko siya o hindi baka kasi sungitan niya lang ako. 

"Bago ka lang dito 'no?" 

Napatingin ako sa kaniya nang bigla niya akong tanungin. 

Hindi ko alam kung dapat ko ba siyang sagutin kaya imbes na magsalita tinanguan ko na lang siya. Medyo natatakot pa kasi ako sa kaniya. 

"I knew it. Hindi ka kasi tumakbo paalis nang bigla na lang akong umupo dito sa tabi mo e," kaswal niyang paliwanag sa akin na tila ba sanay na siya sa gano'ng reaksyon ng mga tao sa kaniya. 

Kinuha niya ang bag niya at nilabas ang pouch niya na naglalaman ng mga make-up. 

"Tumakbo paalis?" 

Tumango siya sa akin. 

"Oo, tumatakbo kasi madalas mga estudyante dito kapag tinatabihan ko e," she casually said. 

Kinuha niya ang mascara niya pagkatapos ay binuksan iyon at maingat niyang nilagyan ang kaniyang pilik-mata.

Mas lalo lang akong natakot sa kaniya dahil sa sinabi niya.

Nagulat ako nang bigla siyang tumawa ng malakas. 

"Bakit?" naguguluhan kong tanong sa kaniya. 

"Ikaw kasi namutla ka naman d'yan agad! Masyado kang paniwala, joke lang 'yon. Anyway, ako nga pala si Honey Quinzel Rodriguez ikaw?" 

I suddenly envy her for being confident when it comes to starting a conversation with a stranger. Hindi kasi ako gano'n. Hindi ko alam kung paano makipag-usap sa tao kaya madalas wala akong kausap. Kahit siguro iwan mo ako sa isang court na punong-puno ng tao hinding-hindi ako makikipag-usap sa mga taong nandoon, hindi dahil maarte ako kung hindi dahil hindi alam kung paano gumawa ng first move to talk to them. 

"My name is Meadow Rain Fabiana. Nice to meet you," nahihiya kong sabi sa kaniya. 

"Wow, pangalan mo pa lang pang-mayaman na. Kung sabagay ang kinis mo. Mukha ngang mayaman ka pero bakit nag-public school ka? Mga kupal mga tao dito mukha ka pa namang mabait." 

"Si Dada ang nagdesisyon sa pagpasok ko dito, hindi ko masyadong maidetalye sa 'yo kasi masyadong mahaba ang dahilan," tugon ko sa kaniya habang siya ay patuloy pa rin sa pagre-retouch. 

Mukha naman siyang mabait, na may pagkamaldita pero sana nga, makasundo ko siya