Ano Ang Paniniwala Ng Mga Tauhan Sa Mga Manga?

Napakasalimuot ng damdamin ko tuwing naiisip si Elias sa 'Noli Me Tangere'. Hindi siya simpleng rebelde na galit lang — para sa akin, siya ang representasyon ng taong nasaktan ng sistema ngunit hindi nawalan ng pag-asa sa kabutihan ng tao. Sa unang bahagi ng buhay ko bilang mambabasa, nakita ko siya bilang isang misteryosong gabay kay Ibarra: madalas tahimik, mapanuri, at handang magsakripisyo kapag kinakailangan. Nakita ko rin ang isang taong naniniwala sa katarungan na hindi palamunin ang sarili sa galit; mas pinipili niyang unahin ang buhay at kaligtasan ng mga inosente bago ang simpleng paghihiganti. Mas malalim na pagbasa naman ang nagpakita sa akin na halos parang pilosopo si Elias pagdating sa pinaniniwalaan niya: naniniwala siya sa pagwawasto ng lipunan, sa pag-alis ng korapsyon ng mga opisyal at sa abusadong kapangyarihan ng simbahan at estado. Pero hindi siya naniniwala sa malabong idealismo lang — praktikal siya. May mga eksena sa nobela kung saan klaro na nauunawaan niyang ang pagbabago ay may kapalit, at handa siyang humatra kapag ang direktang konfrontasyon ay magdudulot ng mas malawak na sakuna. Ipinapakita nito na ang paniniwala niya ay kombinasyon ng radikal na pagnanais ng hustisya at responsableng pag-iingat sa pagprotekta sa buhay ng mga taong hindi dapat mapinsala. Bilang isang taong lumaking nagbabasa ng realistang kuwento, napakahalaga sa akin na si Elias hindi lang simbolo ng paghihimagsik kundi ng etikal na pamumuno sa gitna ng kawalang-katarungan. Ang pagwawalang-bahala niya sa sariling kaligtasan para mailigtas si Ibarra at ang kanyang determinasyon na itama ang mali, kahit hindi laging madali, ay nagpapaalala sa akin na ang tunay na pagbabago ay hinihingi din ng sakripisyo, tapang, at isang malinaw na moral na bisyon. Sa huli, iniwan niya sa akin ang tanong: paano natin isinasaalang-alang ang kabutihan ng marami habang lumalaban tayo sa abusadong sistema? Iyan ang talagang tumatatak sa akin mula sa 'Noli Me Tangere'.

Tibay ng loob ang unang pumapasok sa isip ko kapag iniisip ko si Naruto at ang paniniwala niya sa pagkakaibigan. Sa 'Naruto', hindi lang simpleng samahan ang tinutukoy niya—ito ang dahilan niya para bumangon tuwing siya'y nadarapa. Para sa akin, napakalakas ng ideya na ang pagkakaibigan ay isang aktibong pagpili: hindi sapat na sabihan lang na kaibigan mo ang isang tao; kailangan mo ring patunayan iyon sa pamamagitan ng pag-unawa, pagpapaubaya, at paglaban para sa kanila. Nakita ko 'yan sa paraan niya hinarap si Sasuke—hindi puro salita kundi paulit-ulit na aksyon, kahit na madalas maling paraan ang napili niya, dahil alam niyang may isang tao sa likod ng pag-iisa ni Sasuke na kailangan ng pag-ibig at pagkilala. Hindi rin puro idealismo si Naruto; meron siyang matinding praktikalidad sa paniniwala niya sa bonds. Nakakaaliw kung paano niya binabago ang pananaw ng iba hindi sa pamamagitan ng pangangaral kundi sa pamamagitan ng pagkapit sa kanyang paniniwala hanggang sa makita ng iba ang liwanag. Ang pagkakaibigan para sa kanya ay gamot laban sa poot at hirap—isang ideya na paulit-ulit na pinatunayan sa mga laban at usapan sa serye. Personal, marami akong na-relate dito—may mga pagkakataon sa buhay ko na hindi sapat ang magpakitang-gilas; kailangan mo ring magtagal, magkamali, at bumangon para sa mga mahal mo. 'Yun yung tunay na essence ng pagkakaibigan para sa kanya: hindi perpekto, pero tapat at nagbabago. May mga sandali din naman na nakaka-frustrate dahil sobrang black-and-white minsan ang pananaw niya—parang lahat ng problema masosolve lang sa damdamin. Pero iyon ang charm niya: puro emosyonal na katapatan. Sa huli, naniniwala si Naruto na ang pagkakaibigan ay hindi lang personal na koneksyon; ito rin ay paraan para gawing mas maunawain at mas mapagpatawad ang mundo. At dahil madalas akong sentimental kapag iniisip ang mga ganitong tema, lagi akong naiinspire na mag-invest nang higit pa sa mga relasyon ko, kahit mahirap minsan, kasi alam kong may lakas talaga sa pagiging totoo sa isa’t isa.

Isang napakagandang aspeto ng anime ay ang iba't ibang mga paniniwala at pananaw na nakatago sa likod ng bawat karakter. Sa mga kwento, ang mga karakter ay madalas na nagpapakita ng malalim na paniniwala na tumutukoy hindi lamang sa kanilang pagkatao kundi maging sa kanilang mga pinagdaraanan. Halimbawa, sa 'My Hero Academia', ang mga karakter ay nagtataguyod ng ideya ng pagiging bayani at sakripisyo, na nagtuturo sa mga manonood ng halaga ng katatagan at pagkakaroon ng malasakit sa kapwa. Sa panahon ng kanilang mga laban at pagsubok, nakikita natin kung paano nila idinedepensa ang kanilang mga paniniwala at layunin, na nagiging inspirasyon sa ating lahat. Minsan naman, sa series tulad ng 'Attack on Titan', makikita natin ang mga karakter na nahaharap sa malupit na realidad at mga ethical dilemma. Ang kanilang mga paniniwala ay kadalasang sumusubok sa mga hangganan ng tama at mali, na nag-iiwan sa mga manonood ng mga tanong tungkol sa moralidad at ang tamang hakbang sa ating pang-araw-araw na buhay. Ang ganitong uri ng pagkakasulat ay kumikilos hindi lamang bilang entertainment kundi bilang salamin ng ating mga paniniwala at pagkatao. Ang bawat kwento ay parang tale na nagdadala sa atin upang mag-isip at pagnilayan ang ating sariling mga pananaw. Sa kabuuan, sa bawat paglalakbay na ating pinagdaraanan kasama ang ating mga paboritong karakter, natututo tayo ng mahahalagang aral na dadalhin natin sa ating sariling buhay. Ang mga ganitong tema ay patunay na ang anime ay hindi lang basta animated series; ito ay isang paraan upang magkonekt tayo sa ating sariling mga paniniwala at kung paano natin hinaharap ang mga pagsubok ng buhay.

Sa bawat sulok ng fandom, mayroon tayong mga pagbabago at pananaw sa fanfiction. Isa sa mga pinakamalakas na paniniwala ay ang ideya na ang fanfiction ay isang uri ng pagpapahayag at pagsasaliksik ng mga karakter at kwento na mahalaga sa atin. Maraming tagahanga ang nakakaranas ng bentahan sa kanilang mga emosyon at iba't ibang bersyon ng mga kwento, mula sa mga fluffy na romansa hanggang sa mas madidilim na tema. Halimbawa, kapag nagbasa ako ng fanfiction tungkol sa 'My Hero Academia', talagang nakakatuwang makita ang mga bagong twist sa mga paborito kong karakter. Ang mga kwento ng alternate universe (AU) ay madalas na nagbibigay daan para sa mas malalim na pagsusuri sa kanilang personalidad at ugnayan sa ibang tao. Ngunit hindi rin mawawala ang opinyon na ang mga fanfiction ay maaaring masira ang orihinal na kwento. May mga tagahanga na mas gusto ang orihinal na mensahe ng kwento at nakikita ang mga alternatibong bersyon bilang panghihimasok sa pinagmulan. Para sa akin, ito ay bumabaon sa mas malalim na usapan tungkol sa kung ano ang 'kanon' kasama ang idea ng 'mga tunay na kwento'. May mga pagkakataong umuusad pa ang pagpapalaya at personal na ekspresyon sa fanfiction, na nagiging dahilan ng pag-usbong ng mga bagong fanart at mga community events. Siyempre, sagot ng tagahanga ang mga ganitong paniniwala, at nasasakupan nito ang talas ng isip ng mga tao. Samakatuwid, tila ito ay isang walang katapusang pag-uusap na nag-uugnay ng mga tagahanga mula sa lahat ng dako. Para sa akin, ang fanfiction ay isang masaya at nakakahimok na paraan upang patuloy na ipagpatuloy ang kwento, kahit ano pa man ang sinasabi ng iba. Marami ding naniniwala na ang fanfiction ay isang magandang daan para sa mga beginner na manunulat. Ipinapakita nito ang kanilang kakayahang makabuo ng kwento at bigyan ng boses ang kanilang mga paboritong karakter. Katas ng mga ito ay ang pag-usbong ng fanfiction communities kung saan ang mga tao ay naglalabas ng kanilang mga obra at nagbabahagi ng feedback sa isa’t isa. Nawa ay bumangon ang isang masiglang diyalogo at positibong suporta upang hikayatin ang mga bagong manunulat.

Nakita ko agad na ang puso ng mga rebelde sa 'Attack on Titan' ay umiikot sa isang napakasimpleng ideya: hindi nila papayagang diktahan ang kanilang kapalaran ng mga makapangyarihan o ng takot. Sa unang tingin mahirap ilarawan sila bilang iisang grupo dahil magkakaiba ang pinanggagalingan at layunin — may mga Eldian sa Marley na nagnanais bumawi sa kahihiyan at karapatan, at may mga taga-Paradis na gustong makalaya mula sa banta ng buong mundo. Pero sa ilalim ng lahat ng pagkakaiba-iba na iyon, may iisang common thread: isang matinding hangarin para sa kalayaan at pagkilos bilang isang tao, kahit na minsan sinusukat nila ito sa pamamagitan ng karahasan, paghihiganti, o radikal na solusyon. Kung titignan mo nang mas malalim, makikita mong iba-iba rin ang moral na pilosopiya ng bawat grupo. Halimbawa, mga Restorationists sa Marley ay naniniwala na dapat buuin muli ang kahalagahan ng Eldian identity at ibaliktad ang kapangyarihan na matagal nang pinagkait sa kanila; para sa kanila, rebolusyon ang paraan para makuha muli ang dangal at seguridad. Sa kabilang banda, may mga tagasuporta ni Eren na naniwala na dapat wakasan ang banta sa pamamagitan ng anumang paraan — isang malupit na calculus na nagsasabing ang kaligtasan ng nakararami ay mas mahalaga kaysa sa buhay ng marami pa. Mayroon din namang mga rebelde na mas intelektwal ang diskarte: nagnanais silang ilantad ang katotohanan at sirain ang mga ilusyon na nagpapanatili sa mga tao sa ilalim ng mga pader. Ang punto ay: iba-iba ang moral na balakid nila, ngunit karaniwan ang pakiramdam ng pagiging pinagsamantalahan, ng kawalan ng representasyon, at ng desperadong pangangailangan para kumilos. Hindi ko maiwasang humanga kahit na minsan takot ako sa mga desisyong kanilang ginagawa. Ang ganda ng gawa ni 'Attack on Titan' ay pinapakita nito na ang reporma at rebolusyon ay bihirang maging malinis o romantiko — madugong, puno ng kompromiso, at puno ng mga tanong na walang madaling sagot. Para sa akin, ang pananaw ng mga rebelde ay hindi laging tama, pero lagi silang totoo sa kanilang damdamin: gusto nilang bumawi, magprotekta, o magtakda ng bagong mundong maaari nilang tawaging sarili nila. Sa huli, naiwan ako na nag-iisip tungkol sa kung saan nagtatapos ang karapatan na lumaban at saan nagsisimula ang paglabag sa karapatang pantao — isang tanong na bumubulong pa rin sa akin tuwing isinasara ko ang pahina o natatapos ang episode.

Ang usapan tungkol sa mga paniniwala sa mga pelikula ay talagang nakakaintriga! Bawat pelikula ay may kanya-kanyang mensahe na maaaring makaapekto sa ating pananaw sa buhay. Halimbawa, sa ‘Spirited Away’, ang paglalakbay ni Chihiro ay hindi lamang isang pisikal na paglalakbay kundi pati na rin isang espiritwal na pag-sasabuhay sa mga halaga ng determinasyon at pagpapaubaya. Ang kanyang karanasan sa isang mahiwagang mundo ay nagpapakita kung gaano kahalaga ang pagkilala sa sarili at pag-respeto sa mga nakaraan na alaala. Ang ganitong tema, na karaniwang makikita sa mga pelikula, ay nag-uudyok sa mga manonood na magmuni-muni sa kanilang sariling mga karanasan at paniniwala.

Ang pagkakaroon ng pagkakapareho sa mga interes at hilig ay siyang pangunahing nag-uugnay sa atin bilang mga tagahanga. Halimbawa, sa mundo ng anime, talagang nakakatuwang makakita ng mga tao na sabik na nagbabahagi ng kanilang mga paboritong serye, karakter, at tema. Isang pagkakataon na nagkapilala kami ng mga bagong kaibigan ay sa isang local na convention ng anime. Habang naglalakad kami sa paligid ng mga booth, mayroong isang grupo na tahimik na nanonood ng isang live drawing event. Nagsimula kaming mag-usap at nagpalitan ng mga rekomendasyon sa mga serye tulad ng 'Attack on Titan' at 'My Hero Academia'. Napansin ko na ume-energize ang aming pag-uusap kapag ang bawat isa sa amin ay nagbigay ng sariling interpretasyon at opinyon tungkol sa mga kwento at tema. Iyon talaga ang koneksyon na lumalampas sa tela ng kwento—ito ay ang mga emosyon at ideya na nag-uugnay sa ating lahat. Sa kabila ng ating magkakaibang background, may mga karanasan sa buhay na magkakapareho. Ang mga kwento sa mga anime ay madalas na nagpapakita ng paglaban sa mga hamon at mga usaping panlipunan, tulad ng mga relasyon at pagkakaibigan. Nakakabighani kung paano ang mga simbolismo at karakter ay nakakatulong sa atin na mailabas ang ating mga damdamin. Kaya naman, kapag nakikita natin ang ibang tao na may parehas na pananaw, parang instant bonding na. Ang simpleng paboritong karakter o palabas ay nagiging tulay para sa mas malalim na pag-uusap at koneksyon. Kaya naman, ang fanbase ay hindi lang tungkol sa mga paborito, kundi pati na rin sa pagbubuo ng mga alaala at pagkakaibigan sa proseso. Sa bawat fan art, fan fiction, o kahit simpleng pag-comment sa posts, may natatanging ugnayan na nabubuo. Sa huli, ang magiging boses natin sa mga online communities ang nagbibigay-lakas at pag-asa sa ating mga uri ng koneksyon. Lahat tayo ay naglalakbay nang sama-sama, nagbabahagi ng ating pananaw, at bumubuo ng kasaysayan bilang mga tagahanga.

Sobrang nakakakilabot 'yung mga kwento ng wakwak noong bata pa ako. Naka-imprinta pa rin sa isip ko mga gabing may kakaibang kaluskos sa bubong at sinasabing yun ang 'wakwak'—may tunog na parang paghipo ng pakpak. Ang pinaka-karaniwang paniniwala: kumakain ito ng laman ng patay o nang-aagaw ng mga sanggol at buntis; kadalasan inuugnay sa mga aswang at mga bruha na naglilipat anyo sa gabi. Sabihin man ng iba na nilulunok nito ang kaluluwa o binabalutan ng dilim ang bahay, halos lahat ng bersyon nagsasabi ng iisang bagay: delikado kapag gabi at mahilig ito sa taong nag-iisa. May mga ritual at proteksyon din na pinalaganap ng mga magulang at tiyahin: paglalagay ng asin sa pintuan, pag-iwan ng mga ilaw, pagdadasal, at paglalagay ng bakal o kutsilyo sa ilalim ng unan ng sanggol. Ang iba naman naniniwala na hindi ito makakalapit kung may nakaabang na aso o kung may pamilya sa labas na nagbabantay. Personal, nakakatakot man, naiintindihan ko na bahagi ito ng cultural warning—parang paraan para maprotektahan ang mga bata at iligtas ang komunidad mula sa panganib sa dilim.