Hayaang Lumipas ang mga Taon

Isinara ni Chloe ang kanyang pinto, ipinasok ang kanyang earphones, at hindi na pinansin ang ingay mula sa labas.Nakapagdesisyon na siyang umuwi at magpakasal, alam niyang kailangan niyang magbitiw sa kanyang trabaho. Gayunpaman, determinado siyang tapusin ang kanyang mga proyekto, layuning maiwasan ang anumang abala sa iba.Umupo siya nang mag-isa sa harap ng panoramic na bintana, masigasig na tinatapos ang kanyang trabaho.Habang ang araw ay lumubog sa likod ng abot-tanaw, ang kalangitan ng gabi ay unti-unting nagiging madilim.Inalis ni Chloe ang kanyang mga earbud, tumayo, at nag-unat. Matapos ang mahabang oras ng pagtutok sa trabaho, tapos na siya.Ang gusali ay tahimik na tahimik na.Binuksan niya ang kanyang telepono para sa kaunting walang isip na pag-scroll.Doon lumabas ang isang mensahe mula kay Helen. Walang pag-aalinlangan, tinapik ni Chloe ito upang buksan.[Bakit hindi mo ni-like ang post ko?]Isang minuto lang ang lumipas bago sumunod ang isa pang mensahe.[N

Hawak ni Helen ang tropeo, ngunit wala sa kanyang mukha ang sigla ng tagumpay. Hindi siya mukhang gustong magdiwang, at tiyak na hindi niya ito ibibigay kay Chloe.Sa halip, kinagat niya ang kanyang labi, malaki at nagmamakaawang mga mata habang nagsasalita siya. "Chloe, sinabi ng direktor na ibigay ko sa'yo ang tropeo. Napakalaking bagay nito, at ang galing-galing mo. Magiging sobrang matapang ako at magtatanong. Hindi ko pa kailanman napanalunan ang gantimpalang ito. Pwede bang hiramin ko ang tropeo kahit ilang araw lang?"Hiramjn?Hindi pa kailanman nakarinig si Chloe ng ganitong kabaliwan. Itinaas niya ang kilay at sinabi na may pekeng ngiti, "Kung alam mong bold 'yan, huwag ka nang magtanong. Kung gusto mo talaga, ikaw na lang ang manalo."Sa mga salitang iyon, inabot niya ang tropeo mula sa yakap ni Helen.Ang malamig na tugon ni Chloe ay nag-iwan kay Helen na naguguluhan, na para bang siya ang biktima ng isang malaking kawalang-katarungan. "Chloe, bakit ka ganyan? Hindi k

Matagal-tagal, pero sa wakas ay nakabawi na ng hininga si Chloe. Sumandal siya sa pader, mahigpit na hawak ang kanyang gamot sa kamay, tinakpan ang kanyang mukha upang mapigilan ang polen.Wala pa siyang isang segundo para makahinga nang maluwag nang dumapo sa kanya ang boses ni Andrew na puno ng akusasyon na parang sampal."Bakit lagi mong pinapansin si Helen? Binibigyan tayo niya ng mga bulaklak at ikaw ay tinatapon mo lang ito sa lupa!"Ang boses ni Stephen, puno ng galit, ay hindi nagtagal. "Chloe, parang hindi ka na makatuwiran lately. Ano bang nangyayari sa'yo?"Humigop ng malalim si Chloe, nanginginig sa halo ng galit at pagkabigo. May bagyo ng mga salita sa loob niya, handang sumabog, pero ang lumabas lang ay isang pigil na hikbi, ang kanyang mga mata ay puno ng luha."Ako, nagbago? Talaga bang nagbago ako, o ikaw ang nagbago? May hika ako, at allergic ako sa pollen. Paano mo makakalimutan 'yon?"Mahina ang kanyang boses, pero ang kanyang mga salita ay tumama kina Andrew

Huminto si Chloe at mukhang nahulog ang mga lalaki nang makita nilang hindi siya galit.Lumapit si Andrew, hinawakan ang kanyang kamay. "Kalimutan mo na ang pag-iimpake. Ang dami masyadong abala niyan. Ipapaabot ko na lang sa driver natin mamaya, at sabay na nating ililipat ang mga gamit mo sa bagong lugar."Tumango si Stephen na parang isa sa mga bobblehead.Sa sandaling iyon, halos makita ni Chloe kung paano siya tinitingnan noon, parang siya lang ang nasa mundo nila.Noong mga bata pa sila, sapat na ang mag-usap at magtawanan. Gayunpaman, ang mga pangakong iyon noong pagkabata ay mga salitang naglaho sa hangin.Tumingin si Chloe kay Helen, umiling, at sinabi, "Walang kailangan. May mga bagay akong dapat ayusin mag-isa."Nang hindi naghihintay ng sagot, lumiko siya at umalis.Katatapos lang ni Chloe na mag-ayos sa kanyang kwarto, nag-refresh, at nahulog sa kanyang kama nang mag-vibrate ang kanyang telepono sa isang tawag mula kay Helen. Ang boses ni Helen, matamis at mayaban

Pumasok si Chloe sa eroplano, nakatalikod sa lahat ng kanyang iniiwan, ang kanyang puso ay hindi naapektuhan ng pag-aalala nina Andrew at Stephen.Sa sandaling umangat ang mga gulong ng eroplano mula sa lupa, isang alon ng gaan ang bumalot sa kanya, isang pakiramdam na hindi pa niya naranasan noon.Sa Lagoon View Villa ng Marina City, subalit, ang hangin ay puno ng tensyon.Tatlong oras na ang lumipas mula nang makarating sina Andrew at Stephen, kasama si Helen, sa villa. Gayunpaman, hindi nagpakita si Chloe.Ang mga bag nila ang tanging naroon sa villa. Wala sa paningin ang kay Chloe.Ang puso ni Andrew ay parang naglalakbay, may pakiramdam na may mali na kumikirot sa kanya.Si Stephen ay parang estatwa sa sopa, ang kanyang mukha ay napakaputi na para bang nakita niya ang isang multo.Si Helen, na may mga lihim, ay nanahimik.Ang katahimikan ay lumalakas hanggang hindi na ito makayanan ni Helen."Siguro nalilate lang si Chloe, alam mo na. Last-minute packing at lahat. Ayusin