Hayaang Lumipas ang mga Taon

"Chloe, natatandaan mo yung engagement na sinet up ng pamilya natin para sayo noong bata ka pa? Ngayong magaling ka na sa sakit mo, gusto mo bang bumalik sa Kingston City para magpakasal? Kung ayaw mo pa rin, pwede kong kausapin ulit ang dad mo at ikansela na ang buong kasal.”

Sa loob ng madilim na kwarto, walang ibang marinig si Chloe Smith maliban sa katahimikan.

Sa kabilang linya ng phone, inihanda na ng nanay niya ang kanyang sarili para sa muli niyang pagtanggi, ngunit biglang nagsalita si Chloe noong sandaling iyon.

“Uuwi ako at magpapakasal."

Ang kanyang ina, si Felicia Brown, ay nagulat.

“Ah… Ayos lang sayo?”

Sumagot si Chloe, "Oo. Kailangan ko lang ng kaunting oras oras para ayusin ang lahat dito sa Marina City. Bigyan niyo ako ng kalahating buwan, at uuwi ako dyan. Mom, sige na ay iayos mo na ang wedding plans."

Pagkatapos ng ilan pang salita, pinutol ni Chloe ang tawag.

Pagkababa niya ng phone, nanuot papasok ng kwarto ang malakas na tugtog mula sa party sa baba, na humalo sa tunog ng isang birthday tune.

Ito ay mula sa birthday bash ni Helen Zimmer, na inihanda ni Andrew Lewis at ni Stephen Jones.

Mula sa kung saan, may mga yabag na papalapit, at nandoon si Helen, na nakangiti dala ang isang slice ng Black Forest cake.

Kumurap ang magaganda niyang mga mata, nakaayos ang maganda niyang mukha, bagaman gumawa ng kakaibang contrast ang kaunting cream sa kanyang mukha.

“Chloe, makisali ka naman sa kasiyahan, pwede ba?"

Nahalata agad ni Chloe ang pagpapanggap ng kanyang kaibigan at sumagot siya ng malamig, "Marami akong kailangang asikasuhin, kaya pass na muna ako. Mag-enjoy lang kayo.”

Sa isang iglap, napuno ng luha ang mga mata ni Helen. "Chloe, tinataboy mo ba ako kasi ayaw mo sa’kin?”

Nagsalubong ang mga kilay ni Chloe ng hindi niya namamalayan. Wala siyang ginawa, pero sa hindi malamang dahilan, mukhang si Helen ang biktima. Anong meron dito?

Suminghal siya, sawa na siya sa pinagsasabi ni Helen. "Ireserba mo na lang yang pag-arte mo para sa kanila Andrew at Stephen. Hindi ‘yan gagana sa’kin.”

Halos katatapos lang niyang magsalita nang inabot niya ang pinto upang isara ito.

“Chloe, pakiusap huwag—"

Umunat ang kamay ni Helen, pinigilan niya ang pinto ng may kalabog.

Dahil doon, naipit ang kamay niya nang sumara ang pinto.

Agad na nagkaroon ng maitim na pasa sa kanyang maputing balat.

“Aray!"

Kakaakyat lang nila Andrew at Stephen at nakita nila ang nangyari.

Pareho silang sumugod papunta sa tabi ni Helen, dinampot nila siya at nag-alala sila sa kamay niya na para bang gawa ito sa salamin.

Napuno ng pag-aalala ang mga mata ni Stephen nang makita niya ang pasa sa kamay ni Helen.

Palagi na siyang mainitin ang ulo, at hindi siya nag-atubiling batuhin si Chloe, "Hindi mo kailangang magustuhan si Helen, pero bakit ka pa bumababa sa ganitong antas? Chloe, kailan ka naging ganitong klaseng tao?"

Si Andrew ang kalmado at mahinahon, pero kahit siya ay hindi maikubli ang kanyang pagkadismaya habang nakatitig kay Chloe gamit ang kanyang matinding mga mata. "Chloe, kaarawan pa rin ni Helen. Hindi mo na kailangang magpakalayo pa."

Gayunpaman, siya ay lumambot nang humarap siya kay Helen. "Masakit pa ba? Lagyan natin ng pamahid yan."

Habang inaalalayan ni Andrew si Helen, si Stephen ay nasa likuran nila, sinusubukang pasayahin siya.

"Huwag kang malungkot, Helen. Bibigyan kita ng bago kong sports car, at magjojoyride tayo pagkatapos ng party. Makakapagpasaya 'yan sa'yo!”

Si Helen, na napapaligiran ng dalawang lalaking tinatrato siya na parang superstar, ay sa wakas ay nagtagumpay na mapatuyo ang kanyang mga luha, kahit na ang kanyang boses ay bahagyang nanginginig pa rin.

"Salamat, Andrew," sabi niya habang humihikbi.

Matapos ipahayag ang kanyang pasasalamat kay Andrew, humarap siya kay Stephen na may mga mata na puno ng luha at nagmakaawa, "Stephen, huwag kang makipagkarera, okay? Napakadelikado niyan, at mag-aalala ako nang labis."

Nang makita ni Stephen na lumipat si Helen mula sa pag-iyak patungo sa pagtawa, mabilis siyang nangako, "Sige, sige, sige. Anuman ang makapagpapasaya sa'yo, gagawin ko!"

Pinanood ni Chloe sila habang pababa sila, nakatayo sa pintuan na tila nawawala sa kanyang mga iniisip.

Hindi niya maiwasang maalala ang isang panahon na siya ang nasa gitna nina Andrew at Stephen.

Mula pa pagkabata, mahina at madalas magkasakit si Chloe, lalo na sa kanyang hika, at ang malamig at maulan na panahon sa Kingston City ay lalo pang nagpapalala dito.

Noong siya ay limang taong gulang, ipinadala siya ng kanyang mga magulang mula sa Kingston City patungo sa laging maaraw na Marina City upang manirahan kasama ang kanyang tiyahin, si Natalie Smith, isang doktor na makakatulong sa kanyang paggaling.

Noong iyon nakilala ni Chloe ang mga batang lalaki sa tabi, sina Andrew at Stephen.

Lumaki silang magkakasama, kasing lapit ng maari, parang tatlong gisantes sa isang pod.

Mula nang makita nila siya, nahulog na ang mga bata sa kanya, palaging nasa tabi niya, parang mga personal na kabalyero niya sa makintab na baluti.

Noong mga bata pa sila, sinasamahan nila siyang maglakad papuntang paaralan, dinadala ang kanyang almusal at gatas, at pinupunit ang anumang liham ng pag-ibig na natanggap niya, sinisiguradong walang ibang batang lalaki ang makakalapit sa kanya.

Nang sila'y lumaki, isa ay naging malaking CEO at ang isa naman ay sikat na drayber ng karera. Kahit gaano sila ka-busy, binili nila ang mga bahay katabi ng kay Chloe, giniba ang mga pader, at ginawa itong isang malaking masayang tahanan. Pinilit nilang bumalik araw-araw para magluto para sa kanya, para siguraduhing mayroon siyang lahat ng kailangan niya.

Si Chloe ay nagpapagaling na, at ang kanyang pamilya ay pinipilit siyang bumalik sa Kingston City, ngunit ayaw ng kanyang mga kaibigan. Nakatayo sila roon, ang mga mata ay kumikislap sa mga hindi natutulog na luha, halos nagmamakaawa na huwag siyang umalis. Iiwan nila ang lahat para sumama sa kanya kung aalis siya.

Sila ang kanyang matibay na sandalan, palaging sinasabi, "Saan ka man pumunta, kami rin."

Ang kanilang hindi matitinag na suporta ang nagpanatili kay Chloe na hindi bumalik, kahit na gumaling na siya.

Gayunpaman, dumating si Helen, at nagbago ang laro.

Si Helen ang bagong intern na inalagaan ni Chloe.

Sa kanyang unang araw, nag-atubili siya, masyadong mahiyain para sumali sa grupo ng mga kumakain ng tanghalian. Agad na naging ganito ang kanyang routine hanggang sa makita siya ni Chloe na nag-iisa, tahimik na kumakain ng simpleng tinapay.

Lumabas na si Helen ay naghirap mula sa isang bayan sa bundok hanggang sa malaking lungsod, pinipiga ang bawat sentimo mula sa bulsa ng kanyang mahirap na pamilya.

Si Chloe, ang ginintuang anak ng pamilyang Smith, na pinalaki sa yaman, ay nakaramdam ng awa kay Helen at sinimulang alagaan siya, kahit na dinala pa ito sa mga pagkain kasama sina Andrew at Stephen.

Ganoon nakilala ni Helen ang mga lalaki.

Si Andrew, ang tahimik at malayo, ay hindi kailanman dumadalo sa mga party—hanggang kay Helen.

Si Stephen ay namuhay para sa karera, at walang makakapagsabi sa kanya ng iba—hanggang sa isang salita mula kay Helen ang nagpahinto sa kanya. Iyon na ang naging bagong normal sa loob ng isang buwan noon.

Bago si Helen, si Andrew at Stephen ay tungkol kay Chloe, hindi kailanman itinatago ang kanilang mga paghanga. Nagsagawa pa nga sila ng mga palabas nang ilang beses, bawat isa ay sinusubukang mapili ni Chloe.

Ang puso ni Chloe ay kumabog para sa kanila, iniisip na pumili ng isa.

Gayunpaman, sa mga plano ng kasal ng kanyang pamilya na nasa mesa, hindi na ito mukhang masamang opsyon pagkatapos ng lahat.

Pinilit ni Chloe na ngumiti at nagtakda ng countdown timer sa kanyang telepono para sa kanyang pag-alis.

Mula sa sandaling iyon, iiwasan na niya ang tatlong iyon.