Ano Ang Pinakamagandang Pangatlong Pelikula Na Dapat Panoorin Ng Mga Fans?

Pagtukoy sa pangatlong panauhan sa kwento ay tila isang malalim na paglalakbay sa mundo ng naratibong estruktura. Sa ganitong perspektibo, ang isang kwento ay hindi lamang nagsasabi ng mga kaganapan kundi nag-uumapaw din ng mga damdamin at pananaw mula sa mga tauhan. Sa pangatlong panauhan, ang tagapagsalaysay ay lumalabas sa mga tauhan, na nagbibigay-daan sa kanila na ipahayag ang iba’t ibang pananaw. Isipin mo ang isang kwento tulad ng ‘The Great Gatsby’. Dito, ang mga kaganapan ay mula sa mata ni Nick Carraway, ngunit ang pagkakaunawa natin sa mga karakter ay lumalawak sa pamamagitan ng kanyang mga pagsusuri at obserbasyon. Ang pagbibigay-kahulugan sa pangatlong panauhan ay nagbibigay-diin sa mga tema at damdamin na maaaring hindi maramdaman ng isang tauhan sa kwento. Itinatampok nito ang kakayahan ng tagapagsalaysay na ipakita ang panloob na pag-iisip at mga saloobin ng mga tauhan nang sabay-sabay. Mas nakakaengganyo ito dahil binibigyan tayo ng holistic na pagtingin sa kwento. Sa gayon, nakakalikha ito ng mas kumplikadong kwento at nagbibigay sa mga mambabasa ng mas malalim na koneksyon sa mga karanasan ng mga karakter. Sa huli, ang pangatlong panauhan sa kwento ay tila isang uri ng himala kung saan ang bawat tauhan ay may sariling boses sa walang katapusang pag-tahak sa kanilang mga kwento. Nagtutulungan ang bawat pananaw upang lumikha ng isang mas mayamang naratibo na tila isang tapestry na binalot ng iba't ibang kulay at anyo, na nagiging mas kaakit-akit at mas makabuluhan sa mga mambabasa.

Kapag pinag-uusapan ang paggamit ng pangatlong panauhan sa mga nobela, naiisip ko agad ang iba't ibang paraan kung paano ito nagiging isang makapangyarihang kasangkapan sa pagsasalaysay. Sa pangatlong panauhan, binibigyan tayo ng pagkakataon na makita ang kwento mula sa mas malawak na perspektibo. Isipin mo ang mga klasikong nobela na kilala sa kanilang detalye at lalim, tulad ng 'Pride and Prejudice' ni Jane Austen. Ang paraan ni Austen sa paggamit ng pangatlong panauhan ay parang nagiging mata natin sa higit pa sa isang karakter. Nararamdaman natin ang puso ng bawat tauhan habang pinapanood natin ang mga interaksyon nila mula sa isang distansya. Ang ganitong pagsasalaysay ay nagbibigay-daan sa mas malalim na pagsisid sa mga emosyon at relasyon ng mga tauhan. Isa pang katangi-tanging halimbawa ay ang 'The Great Gatsby' ni F. Scott Fitzgerald, na gumagamit ng pangatlong panauhan upang ilarawan ang masalimuot na mundong puno ng ambisyon, pag-ibig, at trahedya. Ang narrator, si Nick Carraway, ay hindi lamang tagasaksi kundi isa ring tagapag-ugnay ng kwento. Ipinapakita nito na kahit sa pangatlong panauhan, maaring magkaroon tayo ng koneksyon sa mga tauhan sa isang napaka-personal na antas. Ang kanyang pananaw ay nagpapahintulot sa atin na suriin ang mga tauhan sa isang mas malalim na paraan na maaaring hindi natin makita kung ang kwento ay nasa unang panauhan. Ano pa, gamit ang pangatlong panauhan, may kakayahan tayong umalis sa mga limitasyon ng isang indibidwal na pananaw. Sa mga kwento tulad ng 'Harry Potter' ni J.K. Rowling, nararanasan natin ang eksena at mga emosyon mula sa iba’t ibang tauhan, na nagtutulak sa atin na mas maunawaan ang kanilang mga motibo at kakayahan. Habang naglalakbay tayo sa mundo ng wizardry, ang pangatlong panauhan ay nagbibigay-diin sa pagkakaiba-iba ng mga karanasan at pananaw na bumabalot sa kwento. Ang lahat ng ito ay nagpapaalala sa atin na sa paglilikhang pampanitikan, ang mga tauhan at ang kanilang kwento ay maaaring magkasabay na lumipad sa ating imahinasyon. Kung tutuusin, ang paggamit ng pangatlong panauhan ay hindi lamang basta teknikal na aspeto; ito ay isang sining na nag-aanyaya sa mga mambabasa na galugarin ang mas malalim na antas ng kwento. Kaya naman, ito ang dahilan kung bakit talagang mahalaga ang ganitong istilo sa pagbibigay-diin sa mga pangunahing tema at mensahe ng kwento. Laging may mas malalim na kahulugan sa likod ng mga salita, lalo na kung ito ay nakasulat sa pangatlong panauhan.

Isang magandang araw para pag-usapan ang mga pananaw sa pagsusulat! Ang pagkakaiba ng pangatlong panauhan at unang panauhan ay nagpapakita ng mga natatanging istilo at epekto sa kwento. Kapag ang isang kwento ay sinasalaysay mula sa unang panauhan, ito ay tila personal at nakabatay sa karanasan ng tagapagsalaysay. Halimbawa, ikaw mismo ang nagkukuwento sa iyong mga karanasan. Ang ganitong uri ng pagsasalaysay ay makakapaghatid ng mas malalim na koneksyon at emosyon sa mga mambabasa, dahil nakikita nila ang mundo mula sa iyong mga mata. Sa mga akdang tulad ng 'The Catcher in the Rye,' nakikita natin ang damdamin at pananaw ng pangunahing tauhan na si Holden Caulfield, na nagbibigay sa atin ng matinding introspeksyon sa kanyang mga iniisip at nararamdaman. Sa kabilang banda, ang pangatlong panauhan ay mas nakatuon sa pagbibigay ng mas malawak na pananaw sa kwento. Ang kwento ay maaaring makita mula sa ibang tauhan at maaring maging omniscient, o nasa labas ng kwento. Halimbawa, sa ‘Harry Potter’ serye, ang mga mambabasa ay may access sa mga kaisipan ng iba’t ibang tauhan, na nag-uugnay sa kanila sa kwento mula sa isang mas matawid na pananaw. Ang ganitong istilo ay madalas na nagbibigay sa kwento ng mas detalyadong konteksto, na maaaring hindi makuha ng isang unang panauhang pananaw. Ang pagiging omniscient ng narrator ay nakakapagbigay ng mas makulay na karanasan sa mga mambabasa na tila lumilipad sila mula sa isang tauhan patungo sa iba. Sa huli, ang pagpili sa pagitan ng dalawang istilo ay nakasalalay sa layunin at damdamin ng kwento. Personal kong nagugustuhan ang unang panauhan kasi parang may kasintahan akong nagkukuwento sa akin, kaya mas nakakarelate ako. Pero ang pangatlong panauhan naman ay katulad ng pagtanggap mo sa isang mas malaking sobrang kaibigan na kinakausap ang lahat ng tao sa kwento. Ang bawat pananaw ay may kanya-kanyang ganda at layunin!

Pagdating sa mga pelikulang gumagamit ng pangatlong panauhan, tila walang katapusan ang mga halimbawa. Isang magandang halimbawa ay ang pelikulang 'The Grand Budapest Hotel' ni Wes Anderson, na makikita sa kanyang natatanging istilo ng storytelling. Ang mga karakter ay nakatagpo ng isang nakakatuwang saloobin, habang ang pangatlong panauhan ay nagbibigay sa atin ng malawak na pananaw sa kanilang mga karanasan. Ang gamiting ito ay tila nagbibigay-diin sa kahalagahan ng bawat karakter sa kwento, na nagiging dahilan upang mas makilala natin sila at ang kanilang mga desisyon, na talagang nakakabighani. Isa pang pelikula na nakikilala dahil sa paggamit ng pangatlong panauhan ay ang 'The Shawshank Redemption'. Dito, matutunghayan natin ang buhay ni Andy Dufresne, na ibinabahagi sa atin ng isang tagapagsalaysay na nagpapahayag ng kanyang mga saloobin at opinyon sa mga pangyayari. Sa ganitong paraan, nakamit ng pelikula ang isang malalim na koneksyon sa mga manonood, na nagdudulot ng emosyonal na pagsisid sa kwento at sa mga tema ng pag-asa at pagkakaibigan. Ito ang dahilan kung bakit maraming tao ang bumabalik sa pelikulang ito, sa kabila ng pagiging matagal na nitong nai-release. At huwag nating kalimutan ang mga animated films tulad ng 'Toy Story'. Dito, ang mga laruan ay may kanya-kanyang kwento na naipaparating sa pamamagitan ng isang omniscient na tagapagsalaysay. Nakakatuwang obserbahan kung paano ang simpleng mga tauhan ay may malalim na kaluluwa, na nagiging dahilan upang mabalot tayo sa kanilang mundo. Minsan, ito ang nararamdaman mo na tila nabuhay ang iyong mga laruan, at oh boy, talagang nakakatuwa ang mga kwento nila! Ang lahat ng ito ay nagpapakita na ang pangatlong panauhan ay epektibo at masaya, nagbibigay inspirasyon sa mga kwento sa sining ng pelikula.

Iba't ibang damdamin ang bumabalot sa'kin tuwing nagbabasa ako ng kwento mula sa pananaw ng pangatlong panauhan. Kung ang kwento ay nakasentro sa isang partikular na tauhan, tila naiipon ang mga emosyon sa isang lugar, kaya't maaring makaramdam ng labis na naguguluhan o naguguluhan. Pero sa pangatlong panauhan, ang lahat ng tao sa kwento ay nagiging repleksyon ng isang mas malawak na karanasan. Naalala ko ang pagkabighani ko sa ‘The Wind-Up Bird Chronicle’ ni Haruki Murakami. Sa pamamagitan ng isang omniscient na tagapagkuwento, nalaman ko ang mga saloobin ng iba't ibang tauhan, kaya't parang mayroong mas malalim na konteksto sa kanilang mga desisyon at interaksyon. Ang galing! Isang magandang halimbawa ay ang ‘Harry Potter’ series. Habang lahat tayo ay may pagmamahal kay Harry, sa tuwing lumilipat ang pananaw sa mga karakter tulad ng mga guro o kahit ang mga Boggart na kinaharap ni Harry, natututo tayong umunawa sa kanilang mga tunguhing hindi natin nakikita kung nakatutok lamang tayo sa kanyang paglalakbay. Sa halip na magsalaysay ng isang linear na kwento mula sa isang karakter, ang pananaw ng pangatlong panauhan ay umuukit ng mas komplikadong kwento, na nagbibigay-daan sa atin upang talagang maramdaman ang bigat ng nararamdaman ng bawat tauhan sa kwento. Sa kabuuan, ang pananaw sa pangatlong panauhan ay tunay na nagbibigay ng mas malalim na pagtingin sa kwento. Naiisip ko kung gaano kahalaga ang bawat tauhan, at kung paano sila nag-aambag sa kabuuan. Kapag natapos ang kwento, ramdam ko ang paglalakbay ng buong grupo, hindi lamang ng pangunahing tauhan — at sa tingin ko, napaka-espesyal nito!

Para sa sinumang may hilig sa fanfiction, ang paggawa ng pangatlong bahagi ay parang pagbuo ng isang bagong kabanata sa isang kwentong madalas na mahalaga sa atin. Ang unang hakbang ay ang muling pag-isipan ang mga nangyari sa mga naunang bahagi, lalo na kung nais mong mapanatili ang tono at direksyon ng kwento. Isa sa mga sikreto ko ay ang pakikinig sa mga paborito kong soundtrack mula sa mga studio ng anime; talagang nakakatulong ito na makuha ang tamang mood habang isinulat ko ang mga eksena. Kaya, isipin mo ang mga tagpo, emosyon, at karakter na nais mong pagtuunan ng pansin at makabuo ng mga ideya mula roon. Ibase ang kwento sa mga pangyayaring nabuo sa mga naunang bahagi. Anong mga hindi natapos na laban, pagkakaiba-iba ng karakter, o nakatagong emosyon ang maaari mong talakayin? Pumili ng isa o dalawa sa mga temang ito at gawin ang mga ito bilang sentro ng iyong kwento. Halimbawa, kung mayroon kang isang karakter na nahihirapan sa isang mahalagang desisyon, mas magandang ipakita ang kanilang mga isipan sa pagbuo ng kwento. Gamitin ang mga flashback upang ilarawan ang kanilang mga alaala na nauugnay sa desisyon. Siguraduhing bigyang-diin ang pag-unlad ng mga karakter habang umuusad ang kwento. Nakakapagod na basahin ang mga kwento kung tauhan ay hindi nagbabago o natututo mula sa kanilang mga karanasan. Ipasok din ang mga bagong karakter o antagonista na maaaring magdagdag ng lalim sa kwento. Gawing masaya at kapanapanabik ang mga eksena upang makuha ang atensyon ng iyong mga mambabasa; ang mga twist at cliffhanger ay mahigpit na nagbabantay sa mga pagbasa. Sa huli, basahin muli ang iyong isinulat, at tanungin ang sarili kung natutugunan ba nito ang inaasahan mo. Sa personal, walang mas masaya sa pakiramdam na nasisimulan ko ang isang bagong bahagi, lalo na kung nakakakuha ako ng tatlong oras na nakadikit sa laptop. Ang mga taludtod na hinahanap ko at ang damdamin ng mga karakter ay kay saya, lalo na kapag tinitingnan ko ang mga reaksyon ng mga tagasunod sa online. Nakasasaya talagang makasama sa paglikha ng isang kwento na inaalala ng ibang tao, hindi ba?

Ang mundo ng mga pelikula ay puno ng mga himig at tunog na nagbibigay-buhay sa mga eksena at nagpapalalim sa ating emosyonal na koneksyon sa mga karakter. Sa pangatlong installment ng mga pelikula, na tila sinadya ang bawat tono, mayroong ilang mga standout na soundtrack na talagang nagbigay ng kakaibang damdamin. Isang pangunahing halimbawa dito ay ang tema mula sa 'How to Train Your Dragon: The Hidden World', kung saan ang kompositor na si John Powell ay nagdala ng isang maramdaming pagsasara sa kanyang serye. Ang kanyang mga komposisyon ay puno ng mga symphonic na elemento na tila nakakataas at nagbibigay ng damdamin sa mga oras ng pakikipagsapalaran at saloobin ng mga tauhan, lalo na sa mga eksena kung saan ang pagkakaibigan at sakripisyo ay nangingibabaw. Bilang karagdagan, ang soundtrack mula sa 'Avengers: Endgame' ay isa pang napaka-maimpluwensyang bahagi sa cinematic experience na ito. Ang mga himig ni Alan Silvestri, kasama ang mga iconic na tema mula sa buong Marvel Cinematic Universe, ay pinagsama-sama upang iparamdam sa atin ang bigat at halaga ng bawat laban at sakripisyo na ginawa ng mga bayani. Ang mga psycho-acoustic na katangian ng mga tunog na ito ay tila ang naglink sa relasyong umiiral sa pagitan ng mga miyembro ng Avengers, na nagpapalakas sa kanilang tema ng pagkakaisa at pag-asa. Huwag nating kalimutan ang mas modernong touch ng 'Frozen II', kung saan ang mga awitin ni Kristen Anderson-Lopez at Robert Lopez ay patuloy na nagbibigay ng bagong damdamin. Ang 'Into the Unknown' ay hindi lamang isang nakakaaliw na piraso kundi nagpapakita rin ng internal struggle ng mga karakter na nais tugunan ang mga nakatagong misteryo. Talagang nakakatuwang panuorin kung paanong ang mga soundtrack na ito ay lumalampas sa simpleng background music at nagiging mahalagang bahagi ng kwento, nagdadala sa mga manonood sa isang emosyonal na paglalakbay na hindi malilimutan. Ngayon, ang mga soundtrack na ito ay nagpapaalala sa akin kung gaano kahalaga ang musika sa ating buhay. Malinaw na ang bawat tono ay hindi lamang isang tunog kundi isang bahagi ng mas malaking larawan na pumapanday sa ating mga damdamin at alaala.

Isa sa mga pinaka-inaabangang balita tungkol sa pangatlong serye ng 'Attack on Titan' ay ang opisyal na anunsyo ng paglabas nito na sabik na inantay ng mga tagahanga. Ang huling kabanata ng serye ay talagang nagbigay ng napakaraming emosyon, kaya parang isang rollercoaster ng mga damdamin sa aking puso nang malaman ko ang tungkol sa pagbalik ng mga paborito kong karakter at ang kanilang mga kwento. Ipinahayag sa mga press release na ang bagong season ay temporarily suspended dahil sa pandemic, ngunit as of now, nakatakdang simulang ipalabas ang labing-anim na episode sa susunod na taon. Sobrang saya ko sa balitang ito, ngunit sabik din akong makita kung paano nila iaangkop ang huling bahagi ng kwento, lalo na ang pagbuo ng hindi inaasahang relasyon sa pagitan ng mga pangunahing tauhan. Ang gustong-gusto kong bahagi ay kung paano ang mga moral dilemmas at ang paglalantad ng mga totoong dahilan sa likod ng mga laban ay tila talagang nagiging masalimuot at nakakabighani.  Bilang isang masugid na tagahanga, nakikita ko ang excitement sa mga online forums kung saan ang mga bagay gaya ng fan theories, mga sticker, at mga redraws ng mga sikat na eksena ay nagiging viral. Anong bersyon ng pagkakaintindi ang maaaring ibigay ng mga producer? Lahat tayo ay abala sa mga piitan ng ating imahinasyon! Ang bawat episode ay tila isang mahalagang piraso ng puzzle na naghihintay na makumpleto, at hindi ko na maantay na masaksihan ang bawat pagliko at tagumpay ng mga tao at titans sa kanilang pakikibaka. Abangan ang paglabas sa 2024, masaya akong makiisa sa pagdul sa kwentong ito, dahil kahit gaano pa man ang mga pagkakaiba sa opinyon, lahat tayo ay nagkakaisa sa ating pagmamahal para sa kwentong ito.