ANG BABAENG HINDI DAPAT BINITAWAN

Tahimik ang gabi sa Crest Villa sa Anaheim.

Pagkatapos ng kanilang mainit na gabi, marahang hinaplos ni Billie Walter ang maliit na nunal sa dibdib ni Mariel Benning, saka bumangon.

“Let’s divorce.”

Parang huminto ang oras.

“Anong... sinabi mo?”

Humithit ng sigarilyo si Billie. Sa bawat ulos ng usok, parang may pader na itinayo sa pagitan nila.

“May cancer si Vicky. Six months to live daw.”

Nanigas si Mariel. Hindi siya agad nakasagot.

“Pansamantala lang ‘to,” dagdag ni Billie. “Pagkatapos ng anim na buwan, balik tayo sa dati. Promise, Mariel.”

Napangiti siya—ngunit hindi iyon ngiti ng pag-asa.

“Promise? After six months? So... papakasalan mo siya habang buhay pa siya, tapos babalik ka sa akin kapag patay na siya?”

Sandaling natahimik si Billie, saka nagbuntong-hininga.

“Don’t make this harder than it already is.”

Lumapit siya kay Billie, hawak ang braso nito.

“Mahal mo ba siya?”

Hindi agad sumagot si Billie. Isang saglit na katahimikan—at doon niya alam ang totoo.

“Hindi mo kailangan sagutin,” wika ni Mariel, nanginginig ang tinig. “Nakita ko na sa mata mo.”

“Mariel…”

Tumalikod si Billie, umiwas ng tingin.

Tahimik na bumagsak ang luha ni Mariel.

“Alam mo ba,” sabi niya sa pagitan ng hikbi, “pitong taon ko nang ginagawa ang lahat para sa’yo. Pitong taon kong nilunok ‘yung sakit kasi akala ko, darating din ‘yung araw na titigilan mo na akong saktan.”

Tahimik lang si Billie, nananatiling malamig ang ekspresyon.

“Mariel, mamamatay na siya,” wika nito sa mababang tinig. “At oo, mahal niya ako. Pero ikaw ang kasal sa’kin. Gusto ko lang... gawin ‘yung tama.”

“Mariel, huwag kang maging selfish.”

Hindi na sumagot si Billie.

“Wala kang magagawa para baguhin ang desisyon ko.”

At gaya ng dati, iniwan niya si Mariel—basag, mag-isa, at walang sagot.

Tahimik na nakaupo si Mariel sa gilid ng kama.

“Dumating ulit siya kanina.”

Nabagsak ang cellphone mula sa kamay niya.

Dahan-dahan niyang binuksan ang drawer.

Ngunit imbes na tuwa, pighati ang sumalubong.

“Ang irony no’n…” mahinang bulong niya. “Sa wakas, may parte ka na sa’kin, Billie… pero wala ka na.”

Kinuha niya ang lighter na iniwan nito.

“Ito na ang huli kong pabor sa’yo, Billie.”

At sa unang pagkakataon, tuluyang pumatak ang huling luha ni Mariel.