Paano Gumawa Ng Pangatlong Bahagi Ng Fanfiction Batay Sa Sikat Na Manga?

Pagtukoy sa pangatlong panauhan sa kwento ay tila isang malalim na paglalakbay sa mundo ng naratibong estruktura. Sa ganitong perspektibo, ang isang kwento ay hindi lamang nagsasabi ng mga kaganapan kundi nag-uumapaw din ng mga damdamin at pananaw mula sa mga tauhan. Sa pangatlong panauhan, ang tagapagsalaysay ay lumalabas sa mga tauhan, na nagbibigay-daan sa kanila na ipahayag ang iba’t ibang pananaw. Isipin mo ang isang kwento tulad ng ‘The Great Gatsby’. Dito, ang mga kaganapan ay mula sa mata ni Nick Carraway, ngunit ang pagkakaunawa natin sa mga karakter ay lumalawak sa pamamagitan ng kanyang mga pagsusuri at obserbasyon. Ang pagbibigay-kahulugan sa pangatlong panauhan ay nagbibigay-diin sa mga tema at damdamin na maaaring hindi maramdaman ng isang tauhan sa kwento. Itinatampok nito ang kakayahan ng tagapagsalaysay na ipakita ang panloob na pag-iisip at mga saloobin ng mga tauhan nang sabay-sabay. Mas nakakaengganyo ito dahil binibigyan tayo ng holistic na pagtingin sa kwento. Sa gayon, nakakalikha ito ng mas kumplikadong kwento at nagbibigay sa mga mambabasa ng mas malalim na koneksyon sa mga karanasan ng mga karakter. Sa huli, ang pangatlong panauhan sa kwento ay tila isang uri ng himala kung saan ang bawat tauhan ay may sariling boses sa walang katapusang pag-tahak sa kanilang mga kwento. Nagtutulungan ang bawat pananaw upang lumikha ng isang mas mayamang naratibo na tila isang tapestry na binalot ng iba't ibang kulay at anyo, na nagiging mas kaakit-akit at mas makabuluhan sa mga mambabasa.

Kakaiba ang ikot ng kwento sa anime kapag nasa ikatlong panauhan ito. Madalas, tatakbo ang mga kwento sa pamamagitan ng mga characters, pero ang pagsasalaysay mula sa ikatlong panauhan ay nagbibigay ng malalim na pananaw sa mga pangyayari at mas malawak na konteksto. Isipin mo ang mga eksena sa 'Attack on Titan', kung saan tila tayo ay nandoon sa gitna ng laban, ngunit may malawak na pag-unawa tayo sa buong mundo at mga pwersa na nag-aaway. Ang ganitong uri ng pagsasalaysay ay nagdadala ng mas maayos na balanse sa pakikipagsapalaran, at sa dalawang pangunahing tauhan na naglalaban ay nabibigyang-diin ang naratma dumaan sa kanilang mga isip at damdamin, na bumubuo sa maramdaming karanasan. Ang pangatlong panauhan ay para sa akin ay parang ginagampanan ang papel ng isang matalinong tagapagsalaysay na nagnanais na ipaalam at ipakilala ang lahat ng datos. Sa ibang mga kwento, tulad ng 'My Hero Academia', harapin ang ating mga bayani at mga kakayahan mula sa labas, nagmumungkahi ito ng isang mas malawak na perspektibo sa kanilang paglalakbay at mga hamon. Ang mga tagahiwatig at hangarin ng iba't ibang tauhan ay higit na lumutang, nagbibigay-diin sa kung paano sila nakikipag-ugnayan sa isa’t isa sa buong kwento. Sa ganitong paraan, unti-unting nabubuo ang drama, at mas nagiging makabuluhan ang mga saloobin ng karakter. Nangyayari ang lahat na may kislap ng kapana-panabik na damdamin, at ang pangatlong panauhan ay nagiging tulay upang maipakita ito. Ang ganitong pagbibigay-diin sa mga pananaw at saloobin mula sa iba't ibang tauhan ay nagiging dahilan kung bakit ang ganitong istilo ng pagsasalaysay ay mahalaga. Bakit nga ba? Kasi, sa kanyang pagka-epekto at sabayang damdamin, lumalabas ang mas komprehensibong kwento na kayang umantig sa puso ng manonood at bumuo ng mas malalim na koneksyon.

Kakaiba ang epekto ng pangatlong panauhan sa mga kwento, lalo na sa paraan ng pagbuo ng narrative at karanasan ng mga mambabasa. Kapag gumagamit ng pangatlong panauhan, ang kwento ay nagiging mas malawak at mas kumplikado, dahil nagkakaroon tayo ng pagkakataon na makita ang mga saloobin at aksyon hindi lamang ng pangunahing tauhan kundi pati na rin ng iba pang mga tauhan. Para sa akin, parang nagiging observer tayo sa isang dramatikong pagtatanghal, kung saan unti-unting nabubuo ang kabuuang larawan ng kwento. Halimbawa, sa mga nobela tulad ng 'The Great Gatsby', ang pangatlong panauhan ay naging susi upang ipakita ang iba't ibang perspektibo, nagbibigay-diin sa mga tema ng pagmamahal at ambisyon habang lumilipat-lipat sa mga karakter na may kanya-kanyang kwento at pananaw. Sa kabilang banda, ang paggamit ng pangatlong panauhan ay nagpapahintulot din sa may-akda na mas magmaneho ng kwento. Para sa mga manunulat, ito ay parang may kontrol ka sa camera ng kwento, pwedeng lumipat-lipat mula sa mga dynamic na eksena sa mga malalalim na pagninilay. Minsan, napapansin ko na ang mga pagbabago sa point of view ay nakakapagbigay buhay sa mga eksena, na parang nababago ang aming pang-unawa sa bawat tauhan. Maaari kang makaramdam ng simpatya para sa isang tauhan na unang ipinakilala bilang kontrabida, ngunit habang unti-unti mong nalalaman ang kanyang kwento, nagiging mas kumplikado ang emosyon. Ngunit, aktibo ring pinapadama ng pangatlong panauhan kung anong mga informasyon ang nais ilantad sa mga mambabasa. Ang pagkakaroon ng omniscient narrator, halimbawa, ay nagbibigay-daan sa kahit anong aspeto ng kwento na lumitaw—maging ang mga thought processes ng mga tauhan, o kaya'y mga pangyayari na maaaring hindi pa alam ng pangunahing tauhan. Ang mas natitipong impormasyon ay nagdadala ng dagdag na layer ng tensyon at misteryo, kapansin-pansin sa mga kwentong may twists na hindi inaasahan. Lahat ay nagiging bahagi ng isang mas malawak na sining na nagpapalalim sa konteksto ng kwento.

Kapag pinag-uusapan ang paggamit ng pangatlong panauhan sa mga nobela, naiisip ko agad ang iba't ibang paraan kung paano ito nagiging isang makapangyarihang kasangkapan sa pagsasalaysay. Sa pangatlong panauhan, binibigyan tayo ng pagkakataon na makita ang kwento mula sa mas malawak na perspektibo. Isipin mo ang mga klasikong nobela na kilala sa kanilang detalye at lalim, tulad ng 'Pride and Prejudice' ni Jane Austen. Ang paraan ni Austen sa paggamit ng pangatlong panauhan ay parang nagiging mata natin sa higit pa sa isang karakter. Nararamdaman natin ang puso ng bawat tauhan habang pinapanood natin ang mga interaksyon nila mula sa isang distansya. Ang ganitong pagsasalaysay ay nagbibigay-daan sa mas malalim na pagsisid sa mga emosyon at relasyon ng mga tauhan. Isa pang katangi-tanging halimbawa ay ang 'The Great Gatsby' ni F. Scott Fitzgerald, na gumagamit ng pangatlong panauhan upang ilarawan ang masalimuot na mundong puno ng ambisyon, pag-ibig, at trahedya. Ang narrator, si Nick Carraway, ay hindi lamang tagasaksi kundi isa ring tagapag-ugnay ng kwento. Ipinapakita nito na kahit sa pangatlong panauhan, maaring magkaroon tayo ng koneksyon sa mga tauhan sa isang napaka-personal na antas. Ang kanyang pananaw ay nagpapahintulot sa atin na suriin ang mga tauhan sa isang mas malalim na paraan na maaaring hindi natin makita kung ang kwento ay nasa unang panauhan. Ano pa, gamit ang pangatlong panauhan, may kakayahan tayong umalis sa mga limitasyon ng isang indibidwal na pananaw. Sa mga kwento tulad ng 'Harry Potter' ni J.K. Rowling, nararanasan natin ang eksena at mga emosyon mula sa iba’t ibang tauhan, na nagtutulak sa atin na mas maunawaan ang kanilang mga motibo at kakayahan. Habang naglalakbay tayo sa mundo ng wizardry, ang pangatlong panauhan ay nagbibigay-diin sa pagkakaiba-iba ng mga karanasan at pananaw na bumabalot sa kwento. Ang lahat ng ito ay nagpapaalala sa atin na sa paglilikhang pampanitikan, ang mga tauhan at ang kanilang kwento ay maaaring magkasabay na lumipad sa ating imahinasyon. Kung tutuusin, ang paggamit ng pangatlong panauhan ay hindi lamang basta teknikal na aspeto; ito ay isang sining na nag-aanyaya sa mga mambabasa na galugarin ang mas malalim na antas ng kwento. Kaya naman, ito ang dahilan kung bakit talagang mahalaga ang ganitong istilo sa pagbibigay-diin sa mga pangunahing tema at mensahe ng kwento. Laging may mas malalim na kahulugan sa likod ng mga salita, lalo na kung ito ay nakasulat sa pangatlong panauhan.

Isang magandang araw para pag-usapan ang mga pananaw sa pagsusulat! Ang pagkakaiba ng pangatlong panauhan at unang panauhan ay nagpapakita ng mga natatanging istilo at epekto sa kwento. Kapag ang isang kwento ay sinasalaysay mula sa unang panauhan, ito ay tila personal at nakabatay sa karanasan ng tagapagsalaysay. Halimbawa, ikaw mismo ang nagkukuwento sa iyong mga karanasan. Ang ganitong uri ng pagsasalaysay ay makakapaghatid ng mas malalim na koneksyon at emosyon sa mga mambabasa, dahil nakikita nila ang mundo mula sa iyong mga mata. Sa mga akdang tulad ng 'The Catcher in the Rye,' nakikita natin ang damdamin at pananaw ng pangunahing tauhan na si Holden Caulfield, na nagbibigay sa atin ng matinding introspeksyon sa kanyang mga iniisip at nararamdaman. Sa kabilang banda, ang pangatlong panauhan ay mas nakatuon sa pagbibigay ng mas malawak na pananaw sa kwento. Ang kwento ay maaaring makita mula sa ibang tauhan at maaring maging omniscient, o nasa labas ng kwento. Halimbawa, sa ‘Harry Potter’ serye, ang mga mambabasa ay may access sa mga kaisipan ng iba’t ibang tauhan, na nag-uugnay sa kanila sa kwento mula sa isang mas matawid na pananaw. Ang ganitong istilo ay madalas na nagbibigay sa kwento ng mas detalyadong konteksto, na maaaring hindi makuha ng isang unang panauhang pananaw. Ang pagiging omniscient ng narrator ay nakakapagbigay ng mas makulay na karanasan sa mga mambabasa na tila lumilipad sila mula sa isang tauhan patungo sa iba. Sa huli, ang pagpili sa pagitan ng dalawang istilo ay nakasalalay sa layunin at damdamin ng kwento. Personal kong nagugustuhan ang unang panauhan kasi parang may kasintahan akong nagkukuwento sa akin, kaya mas nakakarelate ako. Pero ang pangatlong panauhan naman ay katulad ng pagtanggap mo sa isang mas malaking sobrang kaibigan na kinakausap ang lahat ng tao sa kwento. Ang bawat pananaw ay may kanya-kanyang ganda at layunin!

Iba't ibang damdamin ang bumabalot sa'kin tuwing nagbabasa ako ng kwento mula sa pananaw ng pangatlong panauhan. Kung ang kwento ay nakasentro sa isang partikular na tauhan, tila naiipon ang mga emosyon sa isang lugar, kaya't maaring makaramdam ng labis na naguguluhan o naguguluhan. Pero sa pangatlong panauhan, ang lahat ng tao sa kwento ay nagiging repleksyon ng isang mas malawak na karanasan. Naalala ko ang pagkabighani ko sa ‘The Wind-Up Bird Chronicle’ ni Haruki Murakami. Sa pamamagitan ng isang omniscient na tagapagkuwento, nalaman ko ang mga saloobin ng iba't ibang tauhan, kaya't parang mayroong mas malalim na konteksto sa kanilang mga desisyon at interaksyon. Ang galing! Isang magandang halimbawa ay ang ‘Harry Potter’ series. Habang lahat tayo ay may pagmamahal kay Harry, sa tuwing lumilipat ang pananaw sa mga karakter tulad ng mga guro o kahit ang mga Boggart na kinaharap ni Harry, natututo tayong umunawa sa kanilang mga tunguhing hindi natin nakikita kung nakatutok lamang tayo sa kanyang paglalakbay. Sa halip na magsalaysay ng isang linear na kwento mula sa isang karakter, ang pananaw ng pangatlong panauhan ay umuukit ng mas komplikadong kwento, na nagbibigay-daan sa atin upang talagang maramdaman ang bigat ng nararamdaman ng bawat tauhan sa kwento. Sa kabuuan, ang pananaw sa pangatlong panauhan ay tunay na nagbibigay ng mas malalim na pagtingin sa kwento. Naiisip ko kung gaano kahalaga ang bawat tauhan, at kung paano sila nag-aambag sa kabuuan. Kapag natapos ang kwento, ramdam ko ang paglalakbay ng buong grupo, hindi lamang ng pangunahing tauhan — at sa tingin ko, napaka-espesyal nito!

May iba’t ibang dahilan kung bakit napili ng mga manunulat ang pangatlong panauhan, ngunit isang bagay ang tiyak: nagbibigay ito ng mas malawak na pananaw at mas malalim na koneksyon sa mga mambabasa. Isipin mo ang isang nobela tulad ng 'Harry Potter'. Sa paggamit ng pangatlong panauhan, natatanggal ang limitasyon ng pag-iisip ng isang karakter. Nakikita natin ang mga kaganapan mula sa iba’t ibang anggulo—maaaring nakilala natin ang mga sikretong iniingatan ng mga tauhan o ang mga labanan sa pagitan ng mabuti at masama mula sa labas. Ang ganitong istilo ay nagbibigay-daan sa mga manunulat na ipakita ang masalimuot na dinamika ng mga karakter at kanilang mundo, nagbibigay sa atin ng mas malalim na pag-unawa sa kwento. Sa isang mas personal na antas, parang bida na tayo sa sariling kwento. Ibig sabihin natin, maraming pagkakataon ang pangatlong panauhan na nag-aalok ng distansya na hindi natin kayang makuha kung kami mismo ang bida. Halimbawa, sa mga larong RPG katulad ng 'Final Fantasy', ang kakayahang lumipat ng perspektibo ay nagbibigay-daan sa mga manlalaro na mas pumili at gumawa ng mas malalim na desisyon na nakakaapekto sa takbo ng kwento. Nariyan ang mga pagsubok at tagumpay na tila pinapanday natin, kahit na sa likod ng makulay na mga theatrical scenes ay naroon ang isang mas malawak na narrative na ipinapakita sa atin ng manunulat. Kaya sa susunod na magbabasa ka ng isang kwento o manonood ng isang palabas, subukan mong magmuni-muni kung paano nakakaapekto ang istilong ito sa iyong karanasan. Nakakatuwang isipin na halo-halong mga saloobin ang maaaring lumabas mula sa mga pahina o screen, at ang mga manunulat, gamit ang pangatlong panauhan, ay parang nagtatayo ng isang malaking pahina ng libro—na ang bawat sulat ay may kwento, may nilalaman, at may layunin.

Ang mundo ng mga pelikula ay puno ng mga himig at tunog na nagbibigay-buhay sa mga eksena at nagpapalalim sa ating emosyonal na koneksyon sa mga karakter. Sa pangatlong installment ng mga pelikula, na tila sinadya ang bawat tono, mayroong ilang mga standout na soundtrack na talagang nagbigay ng kakaibang damdamin. Isang pangunahing halimbawa dito ay ang tema mula sa 'How to Train Your Dragon: The Hidden World', kung saan ang kompositor na si John Powell ay nagdala ng isang maramdaming pagsasara sa kanyang serye. Ang kanyang mga komposisyon ay puno ng mga symphonic na elemento na tila nakakataas at nagbibigay ng damdamin sa mga oras ng pakikipagsapalaran at saloobin ng mga tauhan, lalo na sa mga eksena kung saan ang pagkakaibigan at sakripisyo ay nangingibabaw. Bilang karagdagan, ang soundtrack mula sa 'Avengers: Endgame' ay isa pang napaka-maimpluwensyang bahagi sa cinematic experience na ito. Ang mga himig ni Alan Silvestri, kasama ang mga iconic na tema mula sa buong Marvel Cinematic Universe, ay pinagsama-sama upang iparamdam sa atin ang bigat at halaga ng bawat laban at sakripisyo na ginawa ng mga bayani. Ang mga psycho-acoustic na katangian ng mga tunog na ito ay tila ang naglink sa relasyong umiiral sa pagitan ng mga miyembro ng Avengers, na nagpapalakas sa kanilang tema ng pagkakaisa at pag-asa. Huwag nating kalimutan ang mas modernong touch ng 'Frozen II', kung saan ang mga awitin ni Kristen Anderson-Lopez at Robert Lopez ay patuloy na nagbibigay ng bagong damdamin. Ang 'Into the Unknown' ay hindi lamang isang nakakaaliw na piraso kundi nagpapakita rin ng internal struggle ng mga karakter na nais tugunan ang mga nakatagong misteryo. Talagang nakakatuwang panuorin kung paanong ang mga soundtrack na ito ay lumalampas sa simpleng background music at nagiging mahalagang bahagi ng kwento, nagdadala sa mga manonood sa isang emosyonal na paglalakbay na hindi malilimutan. Ngayon, ang mga soundtrack na ito ay nagpapaalala sa akin kung gaano kahalaga ang musika sa ating buhay. Malinaw na ang bawat tono ay hindi lamang isang tunog kundi isang bahagi ng mas malaking larawan na pumapanday sa ating mga damdamin at alaala.