Kaninong TV Series Ang Pinakapaborito Ng Mga Fans Ngayong Taon?

Tila ba sobrang dami nating pagpipilian na parang candy store kapag pinag-uusapan ang genre — pero kapag tinitingnan ko nang seryoso, may malinaw na pagkakaiba-iba kung sino ang swak sa bawat isa. Para sa mga bata, ako ay laging nagrerekomenda ng malilikot at makulay na fantasy o adventure na may malinaw na moral, dahil mas madaling makuha ang atensyon nila at natututo rin sila habang nage-enjoy. Halimbawa, ang mga palabas na may simpleng kwento at positibong tema, tulad ng mga lumalapit sa magic school concept, ay maganda para sa 6–12 taong gulang. Sa kabilang banda, ang mga tweens at teen ay madalas nabibighani sa coming-of-age at shonen na may malalaking emotional stakes — ito ang edad na gustong-gusto ang pagkakakilanlan sa bida at ang pagsubok ng pagkakaibigan at pangarap. Pagdating sa matatanda, mas gusto ko ang mga serye o nobelang may masalimuot na tema: psychological thrillers, mature slice-of-life, o mga meta-works na nagtatanong tungkol sa kultura at identity. Ang mga ito ay hindi lang libangan; nagbibigay sila ng mga bagong pananaw at minsan ay nakakapanindig-balahibo dahil sa lalim. Sa madaling salita, piliin ang genre batay sa emosyonal na kakayahan at interes ng mambabasa o manonood — at syempre, huwag matakot sa mga crossover na nagiging sorpresa mong paborito.

Isang nakakaintrigang detalye ang pag-usapan ang mga pelikulang Pilipino na umabot sa pandaigdigang pagkilala. Isang magandang halimbawa ay ang 'Himala' ni Ishmael Bernal, na talagang gumawa ng ingay sa 1982 at hanggang ngayon ay binabalikan bilang isang klasikal na obra. Ang tema ng pananampalataya at pagbibiro ng kapalaran ay pinalutang gamit ang husay ng mga aktor, nagsisilbing isang simbolo. Napakahalaga rin ng pagkakapanalo ni Brillante Mendoza sa Cannes Film Festival para sa kanyang pelikulang 'Kinatay', na binigyan siya ng Best Director award. Ipinakita nito na hindi lamang tayo nagbibigay ng entertainment kundi may malalim na mensahe at mahuhusay na sining sa likod nito. Kasama ang mga ito, huwag kalimutan ang 'The Woman Who Left' ni Lav Diaz, na dinakip ang Golden Lion sa Venice Film Festival noong 2016. Ang mga gawain ng mga direktor tulad nila Mendoza at Diaz ay nagpapakitang ang ating mga kwento ay kaya talagang makipagsabayan sa mas malalaking entablado. May mga salinwika ng mga pelikula at talagang sinasalamin nito ang kulturang Pilipino, na patuloy na umaangat sa sining sa pandaigdigang larangan. Kaya, kapag tinitingnan ang ganitong mga pelikula, hindi lang tayo basta nakikinood. Nagsisilbing paraan ito upang makilala ang ating kulturang mayaman at ang kakayahan ng mga Pilipino na makalikha ng mga kwentong tunay na tumatagos sa puso at isipan ng sinumang nanonood. Ang mga pelikulang ito ay hindi lamang pang-nasyonal, kundi para sa lahat. Pagpahalaga sa sining sa likod ng kamera!

Tila bumabalik ang aking mga alaala sa mga blockbuster films na pumukaw sa puso ng maraming tao! Isang production company na halos hindi na mapaghiwalay sa malalaking pelikula ay ang Walt Disney Studios. Isipin mo, mula sa mga animated classics tulad ng 'The Lion King' at 'Aladdin', hanggang sa napakalaking Marvel Cinematic Universe, nandiyan sila sa bawat hakbang. Ang kanilang kakayahan na lumikha ng mga kahanga-hangang kwento na nag-uugnay sa mga tao, mula sa mga bata hanggang sa mga matatanda, ay talagang hindi matutumbasan. Balikat-kamay silang nagtulungan sa Pixar, na nagdala sa atin ng mga paghanga tulad ng 'Toy Story' at 'Finding Nemo', na nagpalawak ng aming pagmamahal sa animated films. Isa pang production company na nangunguna sa industriya ay ang Warner Bros. Pictures. Ang kanilang mga blockbuster tulad ng 'Harry Potter' series at 'The Dark Knight' trilogy ay hindi lang basta pelikula kundi mga cultural phenomena na nag-iwan ng tatak sa ating lahat. Ang paraan ng kanilang paglikha ng mundo na puno ng inspirasyon at karakter ay isa sa mga dahilan kung bakit tayo nahuhumaling sa mga kwento. At huwag kalimutan ang Universal Pictures, na naging tahanan ng mga iconic franchises gaya ng 'Jurassic Park' at 'Fast & Furious'. Ang bawat pelikula ay tila nagdadala sa atin sa isang pagsasadula ng hindi kapani-paniwalang mga karanasan na puno ng aksyon at aliw. Talaga namang naiwan nila ang kanilang marka sa kasaysayan ng pelikula, na siyang nagtutulak sa mga tao upang patuloy na umasa sa kanilang mga susunod na proyekto.

Minsang nagbabasa ako ng fanfiction, napansin ko na si Kanna Kamui mula sa 'Miss Kobayashi’s Dragon Maid' ay may pinakapayak ngunit talagang nakakabighaning kwento. Sa isang fanfiction na itinampok siya, sinubukan niyang mag-adjust sa buhay ng tao habang may mga tradisyonal na bahagi pa rin ng kanyang dragon heritage. Sobrang nakakaaliw at naiiyak ang mga eksena kung saan nagpapakita siya ng mga bata o medyo childish na mga katangian, lalo na sa pakikipag-ugnayan niya kay Kobayashi. Ang balangkas ay naka-sentro sa kanyang paglalakbay—kung paano siya natututo ng mga bagay-bagay mula sa mundo ng tao at kung paano siya nagdadala ng calidarya ng kanyang pakanin sa mga tao. Ang mga tema ng pagtanggap at lakas ng loob bilang isang bata na nagna-navigate sa isang kumplikadong mundo ay talagang umantig sa aking puso, at madalas kong i-access ang kwentong ito kapag kailangan kong makaramdam ng inspirasyon. My personal connection with Kanna sa fanfiction na ito ay nagbigay-diin sa kung gano'n niya kaganda ang kuwentong ito. Pagbasa sa kanyang mga kwento ay parang paglalakbay sa sarili—napagtanto kong minsan, kailangan lang ng mas simpleng punto ng view upang makatagpo ng takot at kagustuhan na maging bahagi ng mas malawak na komunidad. Hindi na ako nagtataka kung bakit maraming tagahanga ang nahuhumaling sa kanya at sa kwento niya; talagang nakakatuwang tamasahin ang pananaw na ito habang pinapahalagahan ko ang pagkakaiba-iba ng mga karakter sa fanfiction. Habang naisip ko ang iba pang mga fanfiction, ang story ni Kanna ay tila hindi maatim ng ibang kwento. Ang kanyang paglalakbay mula sa isang simpleng dragon patungo sa isang buhay na puno ng mga tao ay bunga ng mas malalim na pag-usapan ng pagkakaiba-iba at pagtanggap sa sarili. Ang mga tema na nilalaman sa kwento ay kumakatawan sa zany na kwento ng pagkakaibigan, pagtanggap, at pagiging natatangi sa pagkakaiba natin sa isa’t isa; at ako, hindi ko maiiwasang bumalik sa kwentong ito mula sa oras-oras.

Tila madalas tayong napapaisip kung saan nagmumula ang mga ideya na bumabalot sa ating mga paboritong pelikula. Marahil ang isa sa pinakatanyag na halimbawa ay ang serye ng mga aklat na 'The Lord of the Rings' ni J.R.R. Tolkien. Ang mga pelikula na pinagbibidahan nina Elijah Wood at Ian McKellen ay talagang bumihag sa lahat ng nakapanood, at ang basehan ng kwentong ito ay ang malalim na mundong nilikha ni Tolkien. Hindi lamang pinalakas ng mga pelikulang ito ang kultura ng fandom, kundi pati na rin ang mga aspeto ng higher fantasy na patuloy na hinahanap ng mga tagahanga hanggang sa kasalukuyan. Ipinakita ng mga pelikula ang kahalagahan ng pagkakaibigan, sakripisyo, at katapatan, na mas madamdamin sa mga pahina ng libro, ngunit talagang nakamit ang visual na engganyo sa sinema. Isa pang interesanteng halimbawa ay ang mga adaptasyon ng mga aklat ni Stephen King. Bawat taon, tila may bagong pelikula mula sa kanyang mga kwento tulad ng 'It' at 'The Shining'. Ang mga kwento ni King ay puno ng psychological horror at mga karakter na kumakatawan sa ating mga pinakalalim na takot. Halimbawa, ang 'The Shawshank Redemption' ay isang kwento ng pag-asa at pagkakaibigan na hindi lang nagbigay inspirasyon sa mga tao, kundi nagkaroon din ng epektibong pelikulang kwentong nakakapukaw ng damdamin. Minsan naiisip ko kung paano kayang magpabago ng buong pananaw ang isang magandang aklat sa mundo ng pelikula. Huwag nating kalimutan ang mga aklat na bumagay sa mas modernong audience tulad ng 'Harry Potter' series ni J.K. Rowling. Ang mga pelikulang ito ay umusbong bilang isa sa pinakasikat na franchise sa lahat ng panahon. Napaka-importante ng mensahe ng pag-ibig at pagkakaibigan sa bawat kwento, at kahit na marami tayong nakitang pagbabago sa mga adaptasyon, hindi maikakaila ang orihinal na chuchu ng libro na patuloy na nag-uugnay sa mga bata at matatanda, saan mang sulok ng mundo. Ang mga paglikha tulad ng Harry Potter ay walang duda na nagbigay inspirasyon at nagbukas ng isip sa mga kabataan tungkol sa tema ng moralidad at pagkakaibigan, at umaasa akong kahit sa mga susunod na henerasyon ay magpapatuloy ito.

Isang bagay na wala akong maitatago ay ang halaga ng soundtrack sa buong karanasan ng panonood ng anime. Isang mahusay na halimbawa nito ay ang soundtrack ng 'Attack on Titan.' Ang mga komposisyon ni Hiroyuki Sawano ay talagang pumatay—literal at biswal! Ang bawat pagpindot ng nota ay tila nararamdaman ang tension at drama na nagbabalot sa kwento. Noong una kong narinig ang mga pirasong tulad ng 'Vogel im Käfig,' parang nilamon ako ng kwento; ang bawat tunog ay bumabuhay sa mga eksena. Hindi lang ito basta background music; ito ang mismong puso ng kwento. Ang pinagsamang paggamit ng orkestra, koro, at electronic music ay nagbibigay ng napaka-epic na karanasan. Sa mga nakaraang taon, hindi rin maikakaila ang shine ng 'Your Lie in April' na ang soundtrack ay puno ng damdamin at nostalgia. Ang mga pirasong kanta na ginampanan ng mga pianists sa kwento ay talagang umaantig sa puso. Nakita ko talaga ang pag-unlad ng character ni Kousei Kazama, at ang bawat nota ay parang kwentong isinasalaysay. Ang tunog ng piano, lalo na sa mga clashing na damdamin ng saya at lungkot, ay nagdala sa akin pabalik sa aking sariling mga alaala, na nagbigay ng mas malalim na koneksyon sa kwento. Dagdag pa, hindi matatawaran ang impact ng 'Demon Slayer' at ang soundtrack nito na nilikha ni Yuki Kajiura at Go Shiina. Ang mga piraso gaya ng 'Kamado Tanjiro no Uta' ay nagdadala ng kaakit-akit na pagsasama ng melody na nakaugat sa tradisyonal na Japanese na tunog. Parang sinasalamin ng bawat liriko ang pagsisikap at determinasyon ni Tanjiro. Ang mga malakas at melodikong elemento ay bumabalot sa mga eksena ng labanan at nagdadala sa kanya sa isang mas mataas na antas ng emosyon. Hindi nakapagtataka na marami ang bumibilib sa soundtrack na ito—talagang nag-uumapaw sa pinaka-mahuhusay na pag-inog ng musika sa anime.

Ang bawat sandali ay tila nagdadala ng bagong mga uso sa ating buhay, at isa na talagang kahanga-hanga ay ang pag-usbong ng mga virtual influencers. Kung titingnan mo ang mundo ng social media, makikita mo ang mga taong kilala sa kanilang mga digital na persona na hindi naman tao. Isang magandang halimbawa ay si Lil Miquela, na nabuo bilang isang hybrid na karakter na parang tao, ngunit nasa likod nito ay isang serye ng coding at disenyo. Ang epekto ng mga virtual influencers ay lampas sa social media; nagiging bahagi na sila ng mga kampanya sa marketing at ilan sa kanila ay lumalabas na rin sa mga pelikula at music video. Sobrang interesting na pag-isipan kung paano ang technology ay nag-uugnay sa katotohanan at imahinasyon. Ang kanilang presensya ay nagbibigay ng insight sa ating kaugalian—kung paano tayo kumokonekta sa mga bagay na synthesized. Ang tanong dito ay: gaano pa tayo kalayo sa virtual na mundo? Tandaan ang 'Sairen', isang Japanese virtual idol na nagtipon ng milyun-milyong tagahanga; kanyang pagsasalarawan ay nagbibigay ng bagong kaalaman sa kung paano natin natutukoy ang ating mga idol. Ang mga ganitong uso ay hindi lang basta entertainment; may epekto rin ito sa ating perception sa identity at celebrity culture. Abangan ang pag-usbong ng mga ganitong klase ng influencer, kasi tiyak na maaapektuhan ang mga future trends—isang bagay na hindi natin dapat ipagwalang-bahala sa henerasyong ito.