May Mga Serye Bang Naglaho Ang Tema Sa Kalagitnaan?

Sa isang mundo kung saan ang mga tauhan ay naglalakbay mula sa mga pahina ng mga nobela patungo sa ating puso, kumikilos ang pagkawala bilang isang hindi inaasahang paglikha. Isipin ang tungkol sa mga tauhan na dati ay nasa ating isip, na puno ng mga pangarap, pag-asa, at takot. Halimbawa, nagustuhan ko si Albus Dumbledore mula sa 'Harry Potter'; may mga pagkakataong parang ang talino niya ay makakaalis sa mga suliranin, pero sa huli, siya rin ay naglaho. Ang kanyang pagkamatay ay nagdala sa akin ng sakit na hindi ko inaasahan, sa simpleng pagnanasa na ang mga tauhang ito ay nandiyan pa rin. Nang mawala ang isang tauhan, ang ginawa niya sa lumang kwento ay mabilis na nauubos, at nagiging tila hindi kumpleto. Isang simbolo ang kanilang pambihirang paglisan, na tila ipinaparamdam sa atin na kahit gaano natin kamahal ang isang kwento, may mga pagkakataong kailangang magpaalam. Minsan, ang mga paboritong tauhan ay hindi magtatagal dahil sa nabago o nabura na mga kwento, na nagiging sanhi upang makalimutan natin sila. Kagaya ni Frodo sa 'The Lord of the Rings', naglakbay siya ng mahaba at masakit, ngunit ang kanyang kwento ay naging panimulang yugto ng paglalakbay na iyon. Ang pagkakaroon ng mga tauhan na hindi umiiral sa ating mga isip ay nagdadala sa atin ng kalungkutan, ngunit dito rin nila natutunan na porke’t sila ay wala na, hindi nangangahulugang natapos ang kanilang kwento. Ang mga ganitong sumasalamin na karanasan sa pagbabasa ay nagbibigay ng puwang sa ating mga alaala, kahit na ang mga tauhan ay pumapalayo. Nakakatawa, pero sa mga pagkakataon, naisip ko kung paano ang ilang mga tauhan ay nagiging higit pa sa kanilang sariling kwento; nagiging alaala sila ng mga tao. Kadalasang namimiss natin ang kanilang mga tawa at pagkilos, ngunit ang maganda sa lahat ng ito ay ang mga alaala at aral na naiwan nila. Ang kanilang mga kwento ay naghuhubog sa atin, at ang kanilang tulay sa ating puso ay nananatili kahit na sila'y nagsimula nang maglaho. Ang paglipas ng panahon sa mga pag-alis na ganito ay tila pumapasa sa mga pahina ng ating alaala, na nag-uugat sa mas malalim na damdamin—at ito'y siyang nagbibigay kulay sa ating pagkatao. Umiiwan sila ng mga hayag na pagkilala sa ating isip, na kung saan ang kanilang mga alaala ay naging mahalimuyak na simbolo ng mga kwentong bumuhay sa atin.

Sa bawat paglipat mula sa libro patungo sa pelikula o serye, may mga kwento tayong nagiging paborito, ngunit napapalitan ang ilang detalye na maaring hindi tugma. Halimbawa, sa adaptasyon ng ‘The Golden Compass’ ni Philip Pullman, wala ang mga bata tulad ni Lyra sa iba’t ibang serye at pelikula. Ito ay isang malupit na pagbabago, lalo na’t ang pagkakaibigan at pakikipagsapalaran ng mga bata ay napakahalaga. Ang pag-proseso ng ganitong mga kwento ay tila ba nahuhugot mula sa mga pahina ng ating pagkabata na bumabalik sa kasalukuyan. Sino ang makakalimot sa mga aral na naka-embed sa bawat pag-pasok sa isang mundo na puno ng mga misteryo at mahika? Sa bawat kwento, mayroon tayong mga eksena o tauhan na madalas na mahalaga sa pagkakaintindi natin sa kaganapan. Tulad ni Lyra, ang kanyang karakter sa libro ay simbolo ng pagkatuto at pag-unlad. Sa mga adaptasyon, madalas ang sinasabing oras o sakripisyo sa halip na ilarawan ang mga bata, na nagdudulot ng mas mabigat na pagbabalik tanaw. Parang iniwan natin ang isang bahagi ng ating sarili, hindi ba? Napakalaking piraso ang nawala kapag hindi natin natutunton ang mensahe na iniiwan ng mga bata sa dakong dulo. Itinataas nito ang tanong: gaano ka-importante ang representasyong ito para sa ating mas malawak na pag-unawa sa kwento? Ang mga adaptasyon ay ibang hayop, na may posibilidad na in-capture ang mga damdamin at sining na nailalarawan sa mga pahina, pero paano kung nagiging mangmang sa mga mahalaga at masalimuot na piraso ng kwento? Kung ang orihinal na salin ay bumabati sa kadakilaan ng mga bata, may 'powdered down' na ang ilang adaptasyon. Ibang kaarawan ito, nangingibabaw ang mas 'adult' na tema na maaaring ang iba sa ating mga kabataan ay hindi na maabot o makilala. Mayroon akong pagmamahal sa mga kwentong ginagawang sanggunian ang mga bata. Ang mga layunin ng isang kwento ay dapat hindi masaktan o mabawasan. Ang pagkatawid ng mga bata—ang kanilang damdamin, mga kagustuhan, at ang paghubog ng kanilang pananaw—ay dapat maging bahagi ng anumang adaptasyon. Nakakainis man, subalit sa bawat nawawalang bata sa adaptasyon, may bagong nilikha, at sa bawat nilikhang iyon, kailangan tayong maging mas maalam na mga manonood at mambabasa upang umunawa sa mas malaking konteksto ng kwento.

Isang masakit na realidad na tila sapilitang uminog ang mundo ng mga online na forum. Dati, ang mga paboritong sanaysay ay naging pangunahing bahagi ng ating interaksyon at pakikipagpalitan ng mga ideya. Kumbaga, nagiging templo ito ng kaalaman at opinion kung saan ang bawat isa ay nadirinig at nabibigyan ng puwang. Subalit, ngayong ang social media ay tila nagmumula sa lahat ng sulok, napansin ko na kumikilos ang mga tao sa mga mas mabilis at maiikli na format—mas mabangsang tweets at maikling post na puno ng meme kaysa sa malalim na sulatin. May mga pagkakataon na ang mga mahahabang sanaysay ay pinapalitan na ng ‘tl;dr’ na pamagat, na tila kabawasan ng ating kakayahang makapagmuni-muni nang mas malalim. Bilang isang masugid na tagahanga ng mga online na diskurso, nagiging labis akong nostalgic tungkol sa mga panahong ang mga sanaysay ay tumatawag sa pagsusuri at malikhain o sustantibong pag-iisip. Marahil, ito rin ay isang palatandaan ng ating napakabilis na takbo ng buhay—lahat tayo ay tila nagmamadali at wala nang oras upang magbabad sa mga ideya. Minsan, nagiging mabigat na gawain ang pagsusuri sa isang mahabang teksto. Ngunit, kasabay ng pagkawala ng mga sanaysay, nawawala rin ang ganda ng pagkakaroon ng mga panglong-dibdib na pag-uusap, kung saan ang bawat isa sa atin ay nakakapag-ambag ng kaalaman nang mas masigla. Kung balikan natin ang mga nakaraang dekada, ang mga forum kahit papaano ay naglaan ng puwang para sa mas maiinit at masusustansyang palitan ng mga opinyon, na nag-aanyaya sa bawat isa na maging bahagi ng isang mas malaking komunidad. Sa bawat isa sa atin na nagbigay ng oras at atensyon, may malaon nang diyalogo at pagsusuri na lumalabas mula sa ating mga karanasan. Kaya't natutukan ko nang maiwasan ang mga platform na palaging nakatunog sa 'what's trending'. Tila nalita ang mga talakayan na mayaman sa ideolohiya. Tinangkilik ko ang mga forum na patuloy na naglalantad ng mas malalim na usapan, kahit na hindi na ito kasing sikat tulad ng dati. Nawa'y muling makatagpo ang mga sanaysay ng kanilang lugar at makilala ang mas malawak na pamayanan, dahil iyon ang tunay na diwa ng pagbuo ng komunidad.

Buwan ng Mayo, ginugunita ko ang isang di malilimutang episode ng 'Naruto' kung saan bumalik ang mga karakter mula sa nakaraan. Pero sa iba pang mga anime, may mga pagkakataong naglalaho ang mga paborito nating tauhan. Isa itong pangunahing elemento ng plot na naglalayong magbigay-diin sa emosyonal na tensyon o trahedya. Halimbawa, ang pagkawala ng mga tauhan tulad nina Erza sa 'Fairy Tail' at Itachi sa 'Naruto' ay nagbigay ng mabigat na damdamin at lalim sa kanilang mga kwento. Ang kanilang pagkawala ay nagdudulot ng pagninilay sa mga natitirang tauhan at nagsasabi na ang buhay ay puno ng pagbabago at sakripisyo. Ito ay nagsisilibing paalala na sa kabila ng mga hamon, may pag-asa na muling makapagpapatuloy. Ang pagkakaroon ng ganitong mga karanasan sa kwento ay nagiging dahilan kung bakit nakakakilig ang mga kwento ng anime. Sinasalamin din nito ang hindi maiiwasang bahagi ng ating totoong buhay; lahat tayo ay nagkakaroon ng mga taong nawala sa ating daan, sa iba't ibang paraan o sitwasyon. Kung walang mga ganitong sitwasyon, mawawalan ng halaga ang bawat tagumpay o pagsusumikap ng mga tauhan na nananatili sa kwento. Ang pagwawakas ng ilang mga tauhan ay nagtuturo sa atin ng mahalagang leksyon: ang pagbubukas ng pinto para sa mga bagong karanasan at personalidad na makakapagpabago sa kwento. Ipinapakita nito na ang kwento ay hindi lamang umiikot sa mga tauhang nawala, kundi pati na rin sa mga natirang nilalang at kung paano sila nagbabago, nagiging mas matatag, at patuloy na lumalaban sa kanilang mga laban. Sa bawat pag-alis, parang nagiging pagkakataon ito na muling tuklasin ang ating mga paboritong mundo at kung gaano pa kalalim ang kanilang mga istorya. Ang paglisan ng mga karakter ay talagang puno ng simbolismo at damdamin. May mga pagkakataon din na ang pagkawala ng mga tauhan ay nagiging paraan upang bumuo ng mas solidong relasyon sa natitirang tauhan. Sa 'Attack on Titan', ang pagkamatay ng ilan sa mga paboritong karakter ay naging catalyst para sa iba upang lumabas sa kanilang mga shell. Ang mga bagong ugnayan at pwersa ay nabuo mula sa mga alaala ng mga nawalang tao, na nagbigay ng mas malalim na koneksyon sa kwento, at talagang ipinapakita na ang kanilang mga nakaraang karanasan ay may malaking halaga sa paghubog ng kasalukuyan. Sa huli, ang mga nawalang tauhan ay hindi lang simpleng karagdagan sa kwento; sila ay nagsisilbing mga gabay at alaala na hinuhubog ang mga karakter na naiwan. Ang bawat pag-alis ay nagdadala ng bagong hamon at pagkakataon, na nagbibigay-daan sa mas maraming kwento, mas maraming emosyon, at mas maraming koneksyon para sa mga tagapanood. Kaya, kapag ang isang karakter ay naglaho, iniwan nila ang kanilang tatak, at sa pagmumuni-muni sa mga alaala nila, natututo tayong lumikha ng mas mahalagang mga kwento sa ating sariling buhay.

Isang napaka-espesyal na aspeto ng storytelling ay ang kakayahan ng mga naglaho na tauhan na mag-iwan ng matinding bakas sa kwento. Isipin na lang ang mga pagkamatay ng mga pangunahing tauhan sa mga paborito nating serye. Ang paghuhugot mula sa mga alaala, mga pangarap, at pagkakataon ay nagiging huwaran ng pag-unawa para sa mga natitirang tauhan at pati na rin sa mga tagapanood. Para sa akin, ang mga naglaho na tauhan ay hindi lang basta isang bahagi ng nakaraan; sila ay nagiging simbolo ng mga pagsubok na maaaring muling suriin ng iba pang tauhan. Sa 'Attack on Titan', halimbawa, ang pagkamatay ni Marco Bott ay nagbigay-diin sa mga harapang laban at ang emosyonal na mga epekto ng digmaan. Ang mga tauhan na ito ay nagiging isang gabay para sa mga natitirang tauhan, na nagdadala ng kasaysayan at aral na dapat ipagpatuloy.

Bakit nga ba nagtatanong ang mga tao tungkol sa mga naglaho na pelikula? Madalas tayong makakita ng mga neon-lit na poster at makinig sa mga pag-uusap tungkol sa mga pelikulang tila hindi na natin alam kung nasaan. Sa isang pagkakataon, nasubukan kong hanapin ang ilang paborito kong pelikula, at napagtanto kong marami sa kanila ang nawala sa mga digital na platform. Ang mga pelikulang gaya ng 'The Thing' o ang mga nakakatakot na klasikal na 'Eraserhead' ay tila nawawala sa eksena. Ipinapakita nito ang delikadong kalikasan ng media at kung paano ang mga alaala ng mga tagahanga ay nagiging pag-iisip na lamang sa mga bagong henerasyon. Isa itong panggising na reminder na dapat nating pahalagahan ang mga obra na ito, dahil sa kabila ng kanilang halaga, maaari silang mawala sa pangkalahatang kamalayan ng mga tao. Isang bagay na nakakagulat ay ang dami ng mga tagahanga na handang makipag-debate tungkol dito. Karamihan sa kanila ay bumabalik sa mga paborito nilang pelikula, sinasabi ang kanilang nostalgia sa daloy ng mga tunay na karanasan at pagkakawalang-bahay. Madalas kong marinig ang mga katagang, 'Dapat talagang ibalik ang mga ganitong klasikal na pelikula!' at 'Sana ma-reboot ito!' para sa mga nais nilang balikan. Isa itong senyales na kahit gaano pa man ito nakatago, ang mga 'naglaho' na pelikula ay patuloy na bumubuo ng koneksyon sa mga tao at lumilikha ng bagong kaalaman na bumabalik. Parang mahalaga talaga na balikan ito dahil maaaring maging boses ang mga tao dito upang ipahayag ang kanilang pagdagsa sa mga pelikulang kanilang iniibig. Sa huli, ang mga tagahanga ay nagiging tulay upang ipakita ang halaga ng mga pelikulang nawawala, nagiging mga tagapagtanggol ng mga kulto at kaganapan, habang binubuksan din ang pintuan sa mga bagong manonood. Ang kanilang mga alaala, ideya, at adbokasiya ay nagbibigay-inspirasyon at nag-uudyok para sa mga susunod na henerasyon na tuklasin ang mga kayamanang ito. Sadyang mahirap isipin na ang mga alaala ay maaaring mawala, pero sa ganitong paraan, patuloy tayong matututo mula rito at makakahanap ng bago, mga pelikulang magbibigay ng saya sa mga susunod na panahon!