Paano Ang Paggawa Ng Tula Gamit Ang Mga Tema Ng Pag-Ibig?

Ang inspirasyon sa paggawa ng tula ay tila nakapaligid sa atin sa lahat ng dako. Tila ang kalikasan ang isa sa mga pinakamagandang pinagkukunan; isipin mo ang tatamis ng mga dahon habang natutulog sa mga bungkos ng mga bulaklak sa paligid. Oo, may mga pagkakataong sumasagi ako sa isip ng mga hugong ng hangin at tunog ng mga ibon habang naglalakad sa tabing-dagat. Ang mga elementong ito ay nagbibigay ng diwa at damdamin na bumasíng mula sa aking puso. Gayundin, ang mga pakikisalamuha ko sa mga tao sa aking paligid ay nagdadala ng inspirasyon. Isang simpleng pag-uusap o kahit ang mga ngiti ng mga bata ay may kuwentong hinahamon ang aking imahinasyon. Hanggang sa mga lungkot at saya sa silid ng mga alaala ko, lahat ito ay nagbibigay ng espasyo para sa pagsasanib ng mga salita sa aking mga tula. Dumako tayo sa mundo ng sining at literatura, na puno ng mga ibat-ibang tema at damdamin. Ang pagbabasa ng mga aklat ng mga kilalang makata gaya ni Jose Rizal o Emily Dickinson ay tila nagbubukas ng pinto sa iba’t ibang pananaw at karanasan. Makikita mo ang mga alaala, kwento, at damdaming tumatalab sa mga pahina at putsang nagiging dahilan ng mga tula. Ang mga pelikula at anime din ay nagbibigay ng napaka-espesyal na inspirasyon. Kapag napanood mo ang isang kwento na tumama sa iyong mga emosyon, madalas na iyon ang nagtutulak sa akin na lumikha ng mga tula. Ang mga boses ng mga tauhang nabubuhay sa mga eksena ay sumisipsip sa akin at bumubuo ng mga salita. Tulad din ng mga personal na karanasan, ang mga ito ay puno ng aral at damdamin. Mula sa mga madalas na pagkatalo hanggang sa mga tagumpay, nagdadala ang mga ito ng bagong perspektibo. Kapag naliligaw ako ng landas o may mga kaguluhan sa puso, ang mga kaganapan sa aking buhay ang nagbibigay ng mga imahinasyon na nagiging batayan ng mga tula. Kaya naman, sa bawat haplos ng aking pluma sa papel, may mga damdamin at alaala akong hinihigop at isinusulat. Sa tulong ng mga bagay na ito, nagiging inspirasyon ito para sa akin, kaya’t di kinakapos ang mga ideya sa mga tula na nilikha ko.

Paano kung isipin mo ang mga tula bilang mga pintadong larawan? Sa pagsusulat ng mga tula, ginagamit ko ang iba't ibang teknik na nagiging daan upang ipahayag ang damdamin at ideya. Unang-una, ang paggamit ng ritmo at sukat ay mahalaga. Isa itong paraan upang lumikha ng isang magandang daloy. Pangalawa, ang mga tayutay tulad ng metapora at simili ay nagbibigay ng lalim at kulay sa mga salita. Imbes na sabihing ‘masaya ako’, puwedeng isalaysay ito sa pamamagitan ng ‘ang puso ko ay parang maaraw na araw, puno ng init at liwanag’. Bukod pa rito, ang pagsasama ng mga imahen ay nakakatulong sa mga mambabasa na makilala at madama ang eksena. Lastly, ang pagbuo ng emosyonal na koneksyon gamit ang mga karanasan ko o mga kwento ng iba, ay isang mabisang paraan upang magbigay-buhay sa tula. Sobrang saya ng tao sa ganitong klaseng sining! Dahil sa pagiging malikhain, hindi lamang limitado ang mga teknik. Ang pagkakaroon ng malawak na bokabularyo ay nakakatulong upang mas maipahayag ang saloobin. Ang tamang pagpili ng mga salita ay maaaring magbukas ng mas malalim na pag-unawa. Halimbawa, sa halip na ‘umiiyak’, puwedeng ‘ang mga luha ay umaagos na parang ulan’. Ang pagsasanay at eksperimento gamit ang iba’t ibang istilo at teknik ay nagiging susi sa paglikha ng mga tula na talagang nakakaantig. Kadalasan, gusto kong makipag-usap sa ibang manunulat upang malaman ang kanilang mga teknik at inspirasyon. Ang kanilang mga pananaw at ideya ay maaaring magbukas sa akin ng mas maraming posibilidad. Kaya’t ang pagbahagi at pag-explore ng iba’t ibang istilo ay nagiging isang puno na baon sa proseso ng pagsulat ng mga tula.

Isang napaka-espesyal na proseso ang pagsusulat ng tula, dahil sa kakayahan nitong pagmukhaing buhay ang mga emosyon. Kapag nagsusulat ako, parang iniimagine ko na nasa isang pamamasyal ako sa loob ng aking isip, ipinapaubaya ang aking mga saloobin sa letra. Ang bawat taludtod ay nagbibigay-daan para saakin na ipakita ang mga damdaming madalas kong itinatago. Halimbawa, kung naguguluhan ako sa isang sitwasyon, ang mga salita ay nagsisilbing outlet kung saan puwede kong ilabas ang aking mga alalahanin at takot. Ang sarap isipin na sa pamamagitan ng masining na steroid na ito, nagiging mas malalim ang aking pag-unawa sa sarili ko, at saka ko lang nare-realize na kahit papaano, ang aking mga karanasan ay katulad din ng iba. Hindi lang sa sarili ang epekto ng tula; madalas kasi, ang mga pinagdaraanan ng iba ay lumalabas din sa mga letra ko. Parang nakikipag-usap ako sa iba, sumasalamin ang bawat linya sa mga emosyon na hinaharap nila. Sa simpleng pag-angat ng panulat, umaabot ako sa ibang puso. Kaya't laging bumabalik sa akin ang pakiramdam na hindi ako nag-iisa, at ito ang nagiging dahilan kung bakit muli akong bumabalik sa paglikha ng mga tula - para ma-connect sa mga tao sa mas malasakit na paraan. Sa kabuuan, ang pagsusulat ng tula ay higit pa sa simpleng pagpapahayag ng mga emosyon; ito ay isang personal na paglalakbay at pinto na nagbubukas sa mga posibilidad ng koneksyon at empatiya. Sa bawat paglikha, nakikita ko ang mundong puno ng damdamin at saloobin, at natututo akong pahalagahan ang mga maliliit na kagandahan na nagkukubli sa likod ng hindi maipaliwanag na mga karanasan. Ang mga ito ang nagsisilbing tulay sa akin at sa mundo, at yun ang tunay na kagandahan ng paggawa ng tula.

Tila parang isang magic trick ang paggawa ng tula – bawat linya ay kasiningan na nakatago sa mga salita. Una sa lahat, dapat may tema ang tula. Ito ang nagiging puso ng tula; ang mensahe na nais iparating. Kung walang malinaw na tema, parang naglalakad ka sa isang madilim na silid, wala kang direksyon. Kasama ng tema, ang matalinong paggamit ng mga imahen at simbolismo ay napakahalaga. Isipin mo ang mga salita bilang pintura - kailangan nilang maging makulay at nakaka-engganyo upang maipakita ang nararamdaman ng isang tao. Dito pumapasok ang ritmo at tunog. Sa aking mga karanasan sa pagbabasa ng mga tula, palaging may mga salitang bumulusok sa isip ko sa ritmo. Samantalang ang rima ay nakakatulong na magdagdag ng musika sa tula, ang mga tunog at assonance ay nagbibigay-diin sa iniisip na damdamin. Pero higit sa lahat ng ito, ang personal na boses ng makata ay dapat maramdaman. Ang tono at istilo ay mga elemento na nagpapakita ng pagkatao ng may-akda. Ang bawat tula ay isang kaibigan na nakikipag-chat sa iyo mula sa puso ng makata.

Ang kultura sa Pilipinas ay isang masalimuot na halo ng iba't ibang impluwensiya mula sa mga katutubo, kolonisador, at modernong panahon. Kapag gumagawa tayo ng tula, ang mga temang ito ay mahalaga dahil ang mga ito ay nagiging salamin ng ating mga karanasan, pananaw, at pagkakakilanlan. Halimbawa, ang mga tradisyonal na tema ng kalikasan, pag-ibig, at pamayanan ay madalas na nasasalamin sa ating mga tula. Tila ba ang bawat taludtod ay may kargadang kwento na mula sa ating mga ninuno at sa ating mga natutunan mula sa kasaysayan. Ang mga tula, na kadalasang isinulat sa sariling wika, ay nagbibigay-diin sa yaman ng ating diwa at pagkakapareho bilang isang lahi. Sa pamamagitan ng tula, naapahayag natin ang ating mga damdamin sa mga isyung panlipunan, pulitikal, at kultural. Madalas na nagiging himig ng protesta at pagninilay ang mga tula. Sa kasalukuyan, makikita natin ang maraming makabagong makata na gumagamit ng kanilang sining upang ipahayag ang kanilang saloobin sa mga usaping kritikal sa lipunan, tulad ng karapatan ng mga tao at kalikasan. Ang halaga ng kultura sa paggawa ng tula ay hindi lamang sa pagpapakita ng sining, kundi pati narin sa pagpapanatili ng ating pagkakakilanlan habang umuusad tayo sa modernong mundo.

Nasa likod ng bawat tula ang isang masigasig na proseso na talagang nagpapahalaga sa sining ng salita. Upang makagawa ng tula na talagang kapana-panabik, unang hakbang ang pagbuo ng isang malinaw na tema o paksa. Mahalaga ito dahil dito umiikot ang mga ideya, damdamin, at imahen na nais mong ipahayag. Pagkatapos, simulan ang brainstorming! Isulat ang kahit anong mga salita o parirala na nagpapahayag ng paksa. Huwag matakot sa mga random na ideya – minsan, ang mga ito ang nagiging simula ng magagandang linya. Susunod, maglaro ng ritmo at tunog. Ang pagsasaayos ng mga salita sa isang paraan na may tunog at daloy ay importante. Ipagpatuloy ang pag-eksperimento sa iba't ibang anyo gaya ng haiku, soneto, o libre na tula. Kahit anong estilo ang piliin mo, tiyaking may pagkakaugnay-ugnay ang mga linya at taludtod. Huwag kalimutan ang mga matatayog na imahen; ang paghahalo ng mga literal at metaporikal na pahayag ay talagang nagiging buhay sa tula. Ang huli, balikan at suriin ang iyong gawain. Hanapin ang mga bahagi na kailangan ng pagwawasto o pagrepaso. Ang mabisang tula ay hindi lamang basta mga salita; ito ay dapat na makabuo ng emosyon at reaksyon. Pagkatapos ng lahat ng ito, i-share ang iyong gawa at makinig sa mga reaksyon ng iba. Ang bawat tula ay isang personal na paglalakbay, at ito ay kasing makabuluhan ng sinumang makabasa nito.

Kapag nasa salin ng tula, hindi maiiwasan ang pagdapo sa maselang sining ng sukat at tugma. Ang isyu ng paglikha ng mga tula ay tila isang hamon, pero ang tamang pamamalakad sa mga teknikang ito ay makakatulong upang makabuo ng magandang mensahe. Umpisahan natin sa sukat—mahalaga ito sapagkat naglalatag ito ng estruktura sa tula. Ang pinaka-karaniwang sukat sa tula ay ang maliwanag na pagkakaroon ng tiyak na bilang ng pantig sa bawat taludtod. Karaniwan itong 4, 8, o 12 na pantig, ngunit maaari ring lumabas sa iba pang anyo. Halimbawa, kung gusto mong maglaro sa damdamin, maaari mong simulan ang iyong taludtod sa 8 pantig, at sa susunod ay bumagsak sa 4. Ganoon! Sa ganitong paraan, nadarama ng mambabasa ang paglikha ng emosyon sa bawat pagbabasa. Pagkatapos nito, ang tugma ay isang masarap na aspeto na kasunod ng sukat. Kapag ang mga huling salita ng mga taludtod ay may katulad na tunog, nagiging kaakit-akit ito at mas madaling kabisahin para sa mga mambabasa. Sa ganitong sitwasyon, maaari kang gumamit ng mga salitang nagtatapos sa parehong tunog. Halimbawa, kung ang iyong taludtod ay nagtatapos sa 'bituin,' ang kasunod na taludtod ay maaaring magtapos sa 'landas.' Ang tugma ay nagsisilbing masining na bond para sa mga taludtod na lumikha ng magandang daloy. Ang mga teknik na ito ay hindi lamang nagpapadali sa iyong pagsusulat kundi pati na rin nagdadala ng diwa at damdamin sa tula. Kaya naman, sa paglikha ng tula, isipin ang mga aspeto ng sukat at tugma na tila mga pintor na nagsasabi sa kwento sa kanilang mga obra. Tulad ng sa maraming sining, ang pagsasanay ang susi dito. Sabihin natin, may mga pagkakataon na nagbabasa ako ng mga klasikong tula sa Filipino, at napansin ko ang mga teknik na ginamit ng mga makatang ito. Tila bumubuo ng pananaw ang mga ito sa aking mga sulatin. Kaya't huwag matakot mag-eksperimento sa iyong pagsusulat at tamasahin ang proseso. Dito, mas kilala mo ang iyong sariling boses habang unti-unting nahuhubog ang iyong sining na may sukat at tugma!

Anong gabi ang umulan ng mga bituin habang nag-iisip ako tungkol sa mga elemento ng mitolohiya! Iba't ibang sagot ang pumapasok sa isip ko, at tila ang bawat kultura ay may sariling magandang kwento na umuunlad mula sa mga salik na ito. Una sa lahat, ang mga tauhan ay talagang mahalaga. Kadalasan, makikita mo ang mga diyos, diyosa, at higit pang makapangyarihang nilalang na nagbibigay buhay sa mga kwento. Halimbawa, si Thor sa Norse mythology o si Zeus sa Greek. Ang kanilang mga pagsubok at tagumpay ay nagbibigay ng pagkakataon sa mga tao na maunawaan ang ikot ng buhay at pagkatao. Mahalaga rin ang mga tema at aral. Sa bawat kwento, may mga leksyon na dapat matutunan, gaya ng katapatan, katatagan, o pagsasakripisyo. Ang mga aral na ito ay nagpapahayag ng mga halaga ng isang lipunan. Isang magandang halimbawa nito ay ang kwento ni Icarus sa Greek mythology, na nagtuturo sa atin tungkol sa panganib ng labis na kumpiyansa. Ang puwersang likas o supernatural ay nagpapalitaw din ng matinding epekto sa mga kwento, kaya kumakatawan ang mga ito sa mga natural na fenomeno na nagbibigay ng takot at paggalang sa tao. Higit pa rito, ang setting o konteksto ay hindi rin dapat kalimutan. Ang mga vikings sa Norse mythology ay madalas na ginagampanan sa matitinding tanawin tulad ng mga bundok at dagat, na nagdadala ng sariling saloobin at karakter sa kwento. Lahat ng ito ay nagtutulungan upang bumuo ng masalimuot na mundo ng mitolohiya na puno ng pagkahilig at tunay na damdamin, kung kaya’t hindi ko maiwasang humanga sa kahusayan ng mga kuwentong itinatag sa mga ganitong elemento!