Paano Makakatulong Ang 'Sina Vs Sila' Sa Pagsusulat Ng Fanfiction?

Sobrang nostalgic talaga kapag naaalala ko 'yung eksenang 'yun — para sa akin, ang pinaka-ekskaktong lokasyon kung saan nag-uusap sina Naruto at Sasuke ay ang sikat na 'Valley of the End'. Makikita mo agad ang dalawang dambuhalang estatwa na nakatayo sa magkabilang gilid ng talon, at doon madalas ang mahahalagang pag-uusap nila bago at pagkatapos ng mga malalaking labanan. Ang copious emotional weight ng eksena ay lumalabas lalo na sa dalawang pagkakataon: una, nung umalis si Sasuke at nagkaron sila ng matinding pag-uusap at bakbakan sa original na 'Naruto'; pangalawa, nung nagkagulo na ang lahat at nagwakas ang kanilang huling kumpas sa 'Naruto: Shippuden' — ang huling malaking duel at pag-uusap nila ay makikita mo sa mga huling episode ng serye, partikular sa 'Naruto: Shippuden' episodes 476–477. Kung gusto mo ng eksaktong lugar in-universe: talon, batuhan, at ang dalawang estatwa—iyon ang tunay na punto ng kanilang mukha-muka at damdamin.

Tara, kwento muna ako tungkol sa mga Maranaw na sayaw na talagang nakakaakit ng puso—lalo na kapag buhay na buhay ang kulintang at agung sa entablado. Ang pinaka-sikat sa atin ay ang ‘Singkil’, na madalas inuugnay sa epikong ‘Darangen’. Nakikita mo rito ang isang babaeng mananayaw na kumikilos na parang prinsesa: banayad ang galaw ng mga kamay, matikas ang paglalakad habang umiikot ang mga palda at hawak ang pamaypay. Sa ilang bersyon makikita rin ang paglalagay ng mga kawayan o kahoy na magkakasalungat na tumutugma sa ritmo—kailangan ng perpektong timing para hindi maipit ang paa. Ang tugtog ng kulintang, gandingan, agung at dabakan ang nagbibigay ng dramatikong pagtaas-baba ng tempo, kaya nag-iiba-iba ang kilos mula sa malumanay hanggang mabilis at masalimuot. Mayroon ding ‘Sagayan’ na kabaligtaran ng pinong kilos ng Singkil: isang mandirigmang sayaw ito. Madalas lalaki ang gumaganap, may kalasag at kris, malalakas at makapal ang hakbang, pagtalon at pagliko na nagpapakita ng lakas at tapang. Sa pangkalahatan, ang mga sayaw na ito ay hindi lang palabas—sila ay kwento: pag-ibig, pag-urong sa panganib, o pagdiriwang ng karangalan. Tuwing nanonood ako, lagi kong naaalala kung paanong ang sining na ito ay nagbubuklod ng pamilya at komunidad sa isang simpleng himig at galaw.

Sa tuwina, hindi ko maiwasang madakila ang mga kwentong patungkol kay Ibn Sina, na mas kilala sa kanlurang mundo bilang Avicenna. Ang kanyang buhay at mga gawa ay napaka-interesante at mahahalagang bahagi ng kasaysayan ng medisina at pilosopiya. Dahil dito, marami sa mga nobela at aklat na tumatalakay sa kanyang buhay ay matatagpuan sa mga tiyak na bookstore o online retailers. Halimbawa, ang mga aklat yang sumusuri sa kanyang mga idea sa 'The Book of Healing' at 'The Canon of Medicine' ay pwedeng i-explore. Bukod pa rito, ang ilang mga historical fiction novels na nakabase kay Ibn Sina ay makikita sa mga lokal na aklatan, na nagbibigay ng mas masining na pananaw sa kanyang mga kontribusyon. Sa personal kong pagtingin, ang mga ganitong kwento ay makatutulong hindi lamang sa pag-unawa sa kanyang buhay kundi pati na rin sa takbo ng哲學 at medisina sa panahong iyon. Sa mga online platforms tulad ng Goodreads o Amazon, madalas may mga review at rekomendasyon tungkol sa mga aklat na may kinalaman kay Ibn Sina. Maaari rin tayo mag-check sa mga forums na dedicated sa historical novels. Kung interesado ka sa mas masining at dramatikong paraan ng pagsasalaysay, subukan ang mga nobelang nakatuon sa kanyang buhay na nilikha ng mga contemporary authors. Ang mga iyon ay kadalasang pinagkukunan ng inspirasyon mula sa kanyang mga turo, at tiyak na makapagbibigay ng panibagong pananaw sa ating pag-unawa sa kanyang pagkatao. Ang malawakan nating pag-aaral hinggil sa mga aklat na ito ay nagbubukas ng pinto para sa mas malalim na pag-unawa sa kanyang mga akda. Tuklasin ang mga makabagong edisyon ng mga aklat na ito at huwag kalimutang tingnan ang mga opinyon ng ibang mga mambabasa. Ang kanilang mga review ay maaaring magbigay ng nakakapahayag na ideya kung ano ang aasahan. Sa paglaon, sa mas malalim na pag-aaral, maari nating maituwid ang ating mga pananaw tungkol sa naiwan niyang pamana na patuloy pa ring umaantig sa maraming tao sa iba't ibang larangan, mula sa siyensiya hanggang sa pilosopiya. Ang paglalakbay patungo sa mga kwento ni Ibn Sina ay talaga namang kapana-panabik!

Sa pagpasok sa mundo ng wika, talagang nakakaintriga ang pagkakaiba ng pangalan at pangngalan sa Filipino. Ang mga pangalan, tulad ng mga alaala ng ating mga mahal sa buhay, ay mga tiyak na tumutukoy sa isang indibidwal. Tulad ng mga pangalan ng mga tao, gaya ng 'Juan' o 'Maria', nakakabit ang mga ito sa ating pagkatao at kung paano tayo kinikilala sa lipunan. Ngunit ang pangngalan naman ay mas malawak na sakop. Saklaw nito ang lahat ng bagay sa ating paligid, hindi lamang tao, kundi pati na rin mga hayop, bagay at lugar. Halimbawa, ang 'pusa' at 'bahay' ay mga pangngalan na naglalarawan ng mas pangkalahatang konsepto. Madalas na nakakalito ang dalawang ito para sa mga nag-aaral ng Filipino. Marahil dahil sa pagkakahalintulad. Pero sa tuwing inaabangan ko ang mga bagong palabas sa anime, na may sariling karakter na may natatanging pangalan, naiisip ko ang kahalagahan ng pagkakaalam sa mga terminolohiya. Ganoon din sa mga libro— paano pa nga ba natin maipapahayag ang ating nararamdaman kung di natin alam kung paano banggitin ng tama ang isang bagay? Hindi lamang ito terminolohiya, kundi sa mas malawak na antas ay nakakaapekto sa ating pakikipag-ugnayan sa mundo. Minsan, naiisip ko rin na ang pag-intindi sa mga konseptong ito ay nagpapalalim sa ating pag-unawa sa kultura. Halimbawa, sa mga paborito kong anime na ‘Naruto’, ang mga pangalan ng mga karakter ay may malalim na kahulugan, na tila bumabalot sa kanilang mga personalidad. Ang pangngalan at pangalan ay hindi lamang basta salita, kundi mga simbolo ng kung sino tayo sa ating komunidad. Kaya naman, sa bawat pagbigkas ng mga ito, tila bumabalik tayo sa ating pinagmulan.

Sa mundo ng panitikan at media, ang paggamit ng pangalan versus pangngalan ay nakakawili at may malalim na tema. Isang magandang halimbawa ay ang ‘Nineteen Eighty-Four’ ni George Orwell, kung saan ang lahat ng karakter, mula kay Winston Smith hanggang kay Big Brother, ay kumakatawan sa mga ideya at sistema ng lipunan. Ang kanilang mga pangalan ay madalas na nagpapahayag ng kanilang papel sa dystopian na kwento. Kay Winston, ang pangalan ay tumutukoy sa kanyang pagnanais para sa pagbabago habang si Big Brother ay isang simbolo ng patriyarkal na kontrol at panunupil. Sa ganitong konteksto, ang mga pangalan ay hindi lamang mga label. Sila ay nagdadala ng boses ng kwento at naglalarawan ng mas malawak na ideya ng pamamahala at pagsalungat. Isang nakakaengganyang halimbawa sa anime ay ang ‘Attack on Titan’ kung saan ang mga pangngalan ng mga tao ay may mga nakatagong kahulugan. Halimbawa, ang mga titans at ang mga tao ay may pinagmulan na nakatago sa kanilang mga pangalan, na may kinalaman sa kasaysayan ng kanilang mga lahi. Ang pakikipagsapalaran ni Eren Yeager sa pagbibigay ng pangalan sa kanyang pagkilos laban sa mga titans ay ang pagkakaroon ng pag-asa sa isang mas magandang bukas. Kahalagahan sa kwentong ito ang pagkakaiba sa pagitan ng tao at monster, na nagiging pangunahing tema sa kanilang mga pangalan at tawag. Sa pamamagitan ng mga simbolikong pangngalan, ang kwento ay nagiging mas makulay at nagbibigay inspirasyon para sa mga manonood. Sa mga komiks, sikat na halimbawa ang ‘Watchmen.’ Dito, ang mga karakter na may kakaibang pangalan tulad nina Rorschach at Dr. Manhattan ay nagbibigay-diin sa kanilang mga katangian at tema. Rorschach, sa pamamagitan ng kanyang pangalan, ay nagpapakita ng kanyang black-and-white view sa moralidad, habang si Dr. Manhattan ay isa sa mga pinaka-makapangyarihang superhero na sumasagisag sa mga implikasyon ng teknolohiya at tao. Ang mga pangalang ito ay naglalarawan ng kanilang mga personalidad at nagdadala ng mas malalim na mensahe sa kwento, na nagpapakita na ang halaga ng mga pangalan ay hindi natatapos sa kanilang pagkilala, kundi ang mga mensaheng dala nila sa kanilang mga kwento.

Sa mundo ng panitikan, ang paggamit ng 'sina' at 'sila' ay tila lilitaw na isang maliit na bagay, ngunit may malalim na epekto ito sa aming mga kwento. Bilang isang tagahanga ng mga nobela at kwentong nais bigyang-diin ang pagtukoy sa mga tauhan, talagang mas rewarding ang pagsasama ng 'sina' sa mga talata. Halimbawa, sa isang kwento tungkol sa mga kaibigang matagal nang hindi nagkikita, ang paggamit ng 'sina' hindi lamang naglalarawan ng dalawa o higit pang indibidwal kundi lumilikha rin ng mas personal na koneksyon sa mambabasa. Iba’t ibang damdamin ang pwedeng lumabas kapag ginamit ko ang 'sina' kumpara sa 'sila' na mas impersonal. Minsan, ang 'sila' ay maaaring magbigay ng general idea na may grupo pero mas malalim ang naidudulot ng 'sina'—parang hinahawakan mo ang bawat tauhan at binibigyan mo sila ng sariling kulay sa iyong kwento. Sa mga sitwasyong may kaguluhan, gaya ng sa isang fantasy novel na puno ng digmaan, madalas kong ginagamit ang 'sila' upang ilarawan ang mga kaaway o estranghero na hindi gaanong kilala ng tagapanood. Ang pag-uusap tungkol sa mga tauhan gamit ang 'sila' ay nagiging mas makabuluhan, dahil pinapakita nito ang distansya at kaibang kamay na kaaway sa naghihirap na bayan. Sa ganitong paraan, parang naglalaro ako sa emosyon ng mambabasa, sapagkat habang sinusundan nila ang kwento, alam nilang may mga tauhang itinatago ang tunay na pagkatao. Bilang isang masugid na tagahanga na nagmamasid sa mga salitang maaaring maghatid ng damdamin, palagi kong pinipili ang tamang gamit ng 'sina' at 'sila' batay sa tinutukoy na konteksto sa kwento. Ang mahalaga ay ang tono at damdamin na nais kong iparating sa mga mambabasa, kaya’t ang paggamit ng tamang salitang ito ay nagiging pangunahing daan upang makuha ang puso ng kwento. At sa bawat pahina, nararamdaman ko na ako ay lumilipad sa napakaraming mundo ng mga tauhan at kwento.

Isang bagay na talagang kahanga-hanga sa pagsusuri ng mga karakter sa mga kwento ay ang tugon ng mga tagapakinig sa mga simpleng salita tulad ng 'sina' at 'sila'. Ang salitang 'sina' ay nagdadala ng mas personal at matibay na koneksyon sa mga tauhan na binanggit, na para bang talagang nakikilala natin sila. Kapag sinasabi nating 'sina Maria at Juan', may isang piraso ng pagkakaibigan o pagkilala na nadarama, habang ang 'sila' ay mas pangkalahatan at madalas na nagbibigay ng distansya. Ang pag-intindi sa mga ugnayang iyon ay nakasalalay sa kung paano natin nakikita ang mga tauhan sa ating mga puso at isipan. Nang makapanood ako ng isang anime tulad ng 'Your Lie in April', napansin ko kung paano nakatulong ang mga salitang ito sa pagbuo ng mas malalim na pag-unawa sa mga karakter. Sa halos bawat eksena, nakikita mo ang mga pananaw at damdamin ng mga tauhan na lumalabas, at mas damang-dama ito kapag ang pagtukoy sa kanila ay may emosyonal na koneksyon. Kung 'sila' lang ang ginamit, mawawala ang personal na puwersa na namamagitan sa kanila, na nagbibigay-daan sa mga manonood na mas mabatid ang kanilang mga bottleneck at pag-aalinlangan. Sa madaling salita, ang paggamit ng 'sina' ginagawang mas makulay at mas ganap ang kwento. Tila ba ang bawat karakter ay may kani-kaniyang espasyo sa puso ng mga mambabasa at tagapanood, na ipinapakita na talagang mahalaga sila sa kumplikadong tapestry ng kwento. Ang panako sa mga karakter ay mas matibay at mas mabisa kapag ang mga detalye tulad nito ay nabigyang-diin sa paraan ng pagtukoy sa kanila.

Tara, pag-usapan natin nang mabuti ito dahil madalas talaga akong nakikitang naguguluhan sa 'ng' at 'nang'. Sa madaling salita, ang 'ng' ang ginagamit kapag may pagmamay-ari o kapag ginagawang object ng pandiwa ang kasunod na salita. Halimbawa, sa pangungusap na 'bahay ng bata'—ang bahay ay pag-aari ng bata; sa 'kumain ng mansanas si Ana' naman, ang 'mansanas' ang bagay na kinain (object). Kapag ganito ang gamit, isipin mo na parang genitive marker o tagapahiwatig ng direct object: 'ng' ang tama. Samantala, ang 'nang' ay ibang klase ng salita: kadalasa’y ginagamit bilang pang-ugnay na nagpapakita ng paraan, oras, layunin, o bilang pang-ugnay sa sugnay ('when' o 'upang' sa Ingles). Halimbawa, 'tumakbo siya nang mabilis' (paano tumakbo? nang mabilis), 'Nang dumating siya, umulan' (kapag dumating), at 'Nag-aral siya nang makapasa' (para makapasa). Ginagamit din ang 'nang' bago ang bilang o bilang ng ulit: 'umiyak siya nang tatlong beses.' Praktikal na paalala na lagi kong sinasabing sa mga kaibigan ko: kung ipinapakita ng kasunod na salita ang pagmamay-ari o direct object, 'ng' ang ilalagay. Kung nagpapaliwanag naman kung paano, kailan, o bakit nangyari ang kilos, o nagsisilbing conjunction/pang-ugnay, gamitin ang 'nang'. Sa usapan, magkadikit lang ang tunog nila kaya madaling magkamali — pero kapag inisip mo ang papel ng salita sa pangungusap, lumilinaw agad ang sagot.