Paano Nakakaapekto Ang Fanfiction Kung Ayaw Nga Sa Orihinal Na Nobela?

Isang gabi, naglalakad ako sa ilalim ng mga bituin, nag-iisip tungkol sa mga paraan ng pagkuha ng kwento at karanasan mula sa mga libro. Parang isang ilaw ang lumitaw sa aking isipan nang maisip ko ang tungkol sa mga audiobook. Kung ikaw ay katulad ko, na minsang nahihirapan sa tradisyonal na pagbabasa o nagtatrabaho sa busy na iskedyul, ang mga audiobook ang tamang solusyon! Hindi lang sila nag-aalok ng komportableng paraan upang marinig ang mga kwento mula sa mga libro, kundi pati na rin ang isang nakakaengganyo at immersive na karanasan. Kadalasan, sa pagiging abala ng buhay, ako mismo ay hindi nakakahanap ng oras para tumambay sa mga pahina ng isang nobela. Dito pumapasok ang mga audiobook. Magandang magpahinga ka lang habang pinapakinggan ang kwento – kahit na nasa biyahe ka, nag-eehersisyo, o nagkakape sa iyong paboritong coffee shop! Hindi lang iyon. Ang ibang mga audiobook ay gumagamit ng mga mahusay na narrators at voice talents na talagang nagbibigay-buhay sa kwento. Sa isang paraan, muli mong binabasa ang mga kwento sa ibang perspektibo. Subukan mong isipin ang isang paboritong karakter na nabubuhay sa boses ng isang mahusay na aktor, talagang nakakatuwa! Minsan, nakakahanap pa ako ng mga subtleties sa kwento na hindi ko napansin noong binasa ko ito. Ipinapakita nito ang kahalagahan ng pagbibigay ng pagkakataon sa iyong sarili na mag-explore sa mga kwento sa iba pang anyo at hitsura. Sa ibang pagkakataon, may mga tao na talagang mas madaling matuto sa pakikinig kaysa pagbabasa. Kung isa ka sa mga ito, tiyak na mapapabuti ng mga audiobook ang pagkakaintindi mo sa kwento at idadagdag pa sa iyong buo at masaya na karanasan sa pagbabasa. Kaya, kung ayaw mo sa pagbabasa, huwag mag-alala! Ang mundo ng mga kwento ay hindi mawawala sa'yo. Nandiyan ang mga audiobook, handang ipakita ang maraming kwento sa iyo – isa itong masayang pagkakataon na hindi mo dapat palampasin!

Bagamat hindi ko masyadong nagustuhan ang kwento ng isang pelikula, hindi maikakaila na ang soundtrack nito ay may malaking bahagi sa kabuuang karanasan ng manonood. Isang halimbawa ang 'Interstellar.' Tuwing naiisip ko ang mga eksena, bumabalik ang alaala ng kung paano ang orchestral score ni Hans Zimmer ay nagbigay-diin sa emosyong naramdaman ko. Kahit na ang mga eksena ay maaaring may kahirapan sa pag-unawa, ang tunog na humahalik sa aking isip ay nagdadala sa akin sa iba’t ibang dimensyon ng emosyon – mula sa takot hanggang sa pag-asa. Naramdaman ko talaga ang kalawakan, ang paglalakbay at kahit ang pangungulila sa pinalangga. Sa ilang pagkakataon, ang soundtrack ang nagbibigay ng buhay sa isang hindi kapani-paniwala na naratibo at tumutulong sa akin upang maipaalam ang mga damdamin ng mga tauhan, kahit na sila'y naglalakad sa isang kumplikadong balangkas. Ito rin ang dahilan kung bakit madalas kong pinapakinggan ang mga OST ng iba't ibang anime o pelikula. Ang 'Your Name' ay may mga awit na Josei na pumapagalaw sa mga alaala ko; ilang tonelada ng nostalgia ang nararamdaman ko tuwing bumabalik ako sa tingin at nadirinig ang 'Sparkle' mula kay RADWIMPS. Ang power ng mga tunog na ito ay madalas na mas malalim kaysa sa mismong kwento. Minsan, nagiging soundtrack ang pinakamemorable sa mga sandali, at kahit sa mga pagkakataong naninimot ako sa kabiguan ng kwento, ang musika ay nagsisilbing tanggulan, kaya mahalaga ito kahit gaano pa man kalayo ang posibleng pagpapahalaga ko sa kabuuan ng pelikula o serye na iyon.

Sa mundo ng anime at mga komiks, sobrang daming karakter na parang talagang hindi masaya sa kanilang kwento. Isang magandang halimbawa ay si Shinji Ikari mula sa 'Neon Genesis Evangelion'. Parang sa halos buong serye, makikita mo na dahil sa matinding pressure mula sa kanyang ama at sa mga inaasahan ng mundo, tila ba nahuhulog siya sa isang madilim na puwang. Hindi siya masaya sa kanyang papel bilang isang piloto ng EVA at madalas na nagtataka kung para saan ba talaga ang lahat ng ito. Kakaibang pinagdaraanan niya ang makakalag ng mismong kwento, na karaniwan ay nagiging sanhi ng kanyang mga desisyon na kadalasang masuway sa kung ano ang inaasahan sa kanya. Nakakagambalang isipin na ang kanyang paglalakbay ay puno ng paghihirap na siya mismo ang tila ayaw. Isang iba pang halimbawa ay si Edward Elric sa 'Fullmetal Alchemist'. Sa simula ng kwento, mayroong napakalaking pangarap ang dalawang magkapatid, na gusto nilang ibalik ang kanilang ina sa pamamagitan ng alchemy. Pero pagkatapos ng mga kaganapan na nagpapakita ng mga malupit na epekto ng kanilang misyon, si Edward ay tila nagiging sobrang bigat sa balikat. Sa bawat pagkakamali na nagagawa nila, naiisip ko na ayaw niya na talagang nandiyan lang siya, nakakulong sa kwento ng pag-aayos ng kanyang mga pagkakamali. Pangit, pero may ganitong mga karakter tayo na talagang nagiging masalimuot ang pagbibigay ng kanilang parte sa kwento, kaya naman lalo itong nabibihag ang puso at isipan ng mga tagahanga. Hindi maikakaila na ang mga ganitong karakter ay nagbibigay liwanag sa tema ng 'huwag sumuko'. Kaya kahit na parang wala silang gustong gawin, sama-sama pa rin silang bumubuo ng bagong damdamin at pananaw para sa ating mga manonood at mambabasa.

Isang kagiliw-giliw na aspeto ng mga kwento, lalo na ang mga tales na kadalasang tinuturing na 'wag po' ng mga estudyante, ay ang kanilang kakayahang pumatak sa ating isip at puso sa mga pinaka hindi inaasahang paraan. Kadalasan, ang mga akdang ito ay nagdadala ng mga mensahe na tila napakalalim, at positibo sa kabila ng mga unang impresyon. Nakikita ko ito sa mga mag-aaral na madalas pumipili ng higit pang mga nakakaakit na kwento, ngunit sa isang pagninilay, may mga kwentong mas mahirap intidihin na sa kalaunan ay nagbubukas ng mga bagong pananaw at karanasan. Ang mga tales na ito, kahit na sa tingin ng mga estudianteng nakapag-aral, ay nagbibigay-diin sa atin ng mga tema na humaharap sa jerks ng buhay—tulad ng pagkatalo, pakikipagsapalaran, at pag-ibig. Para sa akin, nakikita ko ang pagkakaroon ng mgatulay sa pagitan ng mga cultural narratives at ang mga personal na kwento ng bawat indibidwal. Nang isinasalabata ang ganitong mga tales, nagkakaroon tayo ng pagkakataon na bumalik sa ating mga pangarap, mga takot at aspirations na tayong lahat, kahit na sa takot ng hindi pagkakaunawaan, ay hinaharap sa isang anyo ng naratibo. Isang halimbawa na nakatatak sa isip ko ay ang 'The Little Prince.' Madalas, iniisip ng mga estudyante na napaka bata at 'mababaw' ng kwento, na may sobrang malalim na kahulugan. Pero sa kabila ng mga nag-uudyok na tuklasin ang mga pempasyong mambabasa sa maaral na tema kasama ang pagkakaibigan at ating pag-uugali sa pag-ibig na kung saan ay hindi palaging umaabot sa mga inaasahan. Walang duda na nakikita ito ng ilan sa ating mga kabataan, ngunit pagnaisipin ay nagiging inspirasyon ito sa kanila upang ipagpatuloy ang mga naisin sa buhay. Habang hindi ito isang sikat na libro sa paningin ng ilan, nagiging sariwang daluyan ng mga saloobin na nagbibigay lakas sa mga kabataan upang muling umibig sa simpleng detalye kung paano nila nakikita ang mundo. Sinasalamin nito ang puso ng mga kabataan—nasa gitna ng tunog ng kanilang kabataan at ang mga talas ng hamon na kanilang hinaharap.

Sa mundo ng anime, parang may isang mahika na hindi kayang maipaliwanag sa kahit anong live-action adaptation. Isipin mo, sa bawat sulok ng isang anime, isinasalaysay dito ang mga damdamin at ideya sa paraang tanging animasyon lamang ang makakagawa. Ang mga kulay, galaw, at mga istoryang bumabalot sa bawat karakter ay nagbibigay ng kakaibang karanasan na mahirap ipahayag sa totoong buhay. Kung iisipin mo, ang anime ay hindi lang basta palabas; ito ay isang sining na buhay na buhay sa harap ng ating mga mata, at kadalasang mas mahirap ipahayag ang ganda nito gamit ang aktwal na mga tao. Ang mas mataas na antas ng paglikha sa mga anime na ito, tulad ng paggamit ng mga exaggerated emotions at mga surreal na sitwasyon, ay tila mas mahusay na naiparating sa anyong animated. Nadalasan, ang mga fans ng anime ay may malalim na koneksyon sa daloy ng kwento at mga karakter. Napakainit-kaiisip ng mga karanasan ng mga karakter na sa kabila ng kanilang mga pagkukulang at pakikibaka, tagumpay at pagkatalo, nagiging mas relatable ang mga ito. Pagdating sa live-action adaptations, naroon ang takot na ang mga paboritong karakter ay hindi mapagkakatiwalaan o hindi maipapahayag nang tama. Gusto natin na maranasan ang kwento gaya ng ating naisip o iyong mga naunawaan gamit ang ating sariling imahinasyon. Kapag nagiging masyadong malayo ang isang live-action adaptation sa orihinal na materyal, nagiging dahilan ito upang ang mga tagahanga ay makaramdam ng panghihinayang at pagkabigo. Ang paglikha ng isang live-action na bersyon ay tila pagtibag sa gawain ng sining na mahalaga na sa puso ng mga tagahanga. Bilang karagdagan, ang anime ay nag-aalok ng isang mas malawak na mundo ng mythos, lore, at detalye na sa mga kaso ay mas mahirap ipakita sa tunay na buhay. Ang bilang ng mga genre at temang isinasaad sa bawat anime ay tahasang nakakaakit sa mga tagahanga, mula sa slice of life, fantasy, mecha, horror, at marami pang iba. Para sa mga tagahanga, ang isang anime tulad ng 'Attack on Titan' ay hindi lamang basta isang kwento ng pakikidigma kundi isang masalimuot na talakayan sa kalayaan at ang kahulugan ng pagkatao. Sa ganitong paraan, ang mamatay sa labas ng tunay na mga aspeto at limitado ng live-action ay tila isang kakulangan sa kung ano ang dapat sana ay isang kahanga-hangang kwento. Sa huli, ito ang halo ng nostalgia, artistic expression, at personal na koneksyon na nagtutulak sa libu-libong tao na mahilig sa anime. Kahit anong pagsubok na gawing live-action ang kanilang mga paborito ay epekto ng mga labanang hindi kailanman mapapasok sa kanilang puso. Kaya't pakiramdam ko, habang lumalago ang industriya ng anime sa iba't ibang anyo ng sining, mananatili silang nakatayo mula sa mga pagkakataon ng realidad, na nagbibigay ligaya at damdamin na hindi matutumbasan ng sino mang tao.

Sino ang makakapagsabi kung kailan nagiging masakit ang pagkakagusto sa isang anime? Habang tayo ay abala sa paglalakbay sa masalimuot na mundo ng ating paboritong palabas, darating ang panahon na magkasalungat ang mga opinyon at pananaw ng mga fans. Ang pagbabago ng puso, tila isang pahina ng isang nobela, ay naglalaman ng mga emosyon, alaala, at manipis na linya ng pagkatalo. Kapag ang isang anime na kanilang minahal ay naging tampulan ng kritisismo, ang mga tagahanga ay nahaharap sa isang paradox na hindi nila inaasahan — mula sa matinding pagmamahal, biglang nagiging gamit na lang ito at nagiging dahilan ng mga hidwaan at taga-puna. Isang halimbawa ay ang 'Attack on Titan'. Maraming fans ang nag-agree sa simula, ngunit habang umuusad ang kwento, ang ilang aspeto ng karakter o ang takbo ng kwento ay nagbago. Ang mga tagahanga ay naggugulo sa kabangyarihan ng anime na makilala ang mga pagkukulang nito, na nagreresulta sa mga heated debates sa online forums at social media. Nakita ko rin na parang isang frisbee na pinaikot sa mga kamay ng mga bata, ang mga opinyon ay patuloy na nagpapalit-palitan, at ang bawat isa ay tila subok na ikutin upang makuha ang ninanais na dingding. Kapag ang mga kaibigan o mga kapwa fans ay bumaling sa mahigpit na pagkukuwento bilang dahilan ng kanilang pagkagalit o pagkabigo sa anime, madalas na nakikita ang isang sitwasyon na may mga nakabukas na pintuan ng pag-uusap. Palaging nagiging masaya ang mga pagtatalo, hanggang sa nagiging hindi na sila masaya. Maraming tagahanga ang nakakaapekto sa kanilang mga pananaw. Kanilang naiisip kung dapat ba nilang ipagpatuloy ang pagsunod sa seryeng ito o dapat na ba silang lumipat sa mga bagong bagay, na puno ng ingay at sigasig. Ang mga komento sa ilalim ng mga episode o sa mga review ay tila amalgam ng pag-asa at pagkagalit. Kung baga, atas na awitin sa isang konsiyerto, ang bawat isa ay nagnanais na ang kanilang tinig ay marinig ngunit nag-aalala na mawawala na ang dating spark. Sa huli, ang pananaw ng mga fans ay nagiging repleksyon ng mga sarili nilang karanasan sa kwento. May mga sumusuporta pa rin at nagtatangkang makita ang magandang bahagi, samantalang may ilan namang tila naglalagnat sa sakit ng pagkabigo. Sa pagninilay, ang pagbabagong pananaw ay hindi lamang simpleng pagbibitiw sa isang bagay, kundi mas malalim na proseso na nagbibigay sa atin ng pagkakataong tuklasin ang ating sariling mga paniniwala at pagkakakilanlan. Ang anime ay hindi lamang entertainment; ito ay kwento ng buhay na puno ng aral. Ang proseso ng pagtanggap at pag-unawa dito ay tila isang dance na hinahamon ang ating kakayahan sa pagbuo ng mga bagong relasyon, ideya, at pananaw. Sa huli, saan man tayo mapadpad, dala natin ang ating mga natutunan at alaala, hindi ba?

Kapag sinimulan mong pag-isipan kung bakit nagkakaroon tayo ng mga negatibong pananaw sa isang pelikula, hindi maiiwasang ma-engganyo sa mas malalim na bahagi ng sining ng pelikula. Napakaraming aspeto ang maaaring magpahina sa isang pelikula, mula sa kinuha nilang kwento hanggang sa casting at direksyon. Isang kadahilanan na madalas na umaabot sa aking isip ay ang kwento mismo. Kung ang kwento ay walang sapat na lalim o hindi kapani-paniwala, mabilis na nakakaramdam ng pagkabagot ang mga manonood. Halimbawa, kung may isang pelikula na nagtatangkang ipakita ang isang komplikadong tema ngunit nagiging mababaw sa pag-uusap at pagsasalaysay, tiyak na magkakaroon ito ng hindi kanais-nais na epekto. Namumuhay tayo sa isang mundo kung saan ang mga kwento ay kailangan na kumonekta sa ating damdamin, at kung walang emosyonal na hook, mahirap gawing maganda ang karanasan sa panonood. Kasunod nito, ang mga karakter ay may malaking papel din sa pagbuo ng ating pananaw sa pelikula. Kung ang mga karakter ay walang tatak, hindi makikilala, o tila walang direksyon sa kanilang pag-unlad, tuluyang nagiging di kapanipaniwala ang buong kwento. Isang halimbawa na bumalik sa isip ko ay ang isang pelikulang nagtatangkang ipakita ang isang romance story na labas sa realistik na konteksto. Ang mga karakter nito ay hindi lamang nagkulang sa kemistri – bumagsak din sila sa isang pahinang papel ng kawalan ng writes o lalim. Ang mga manonood ay palaging naghahanap ng mga karakter na maaring maging konektado sa tunay na buhay o magtatagal sa kanilang isipan. Isang malaking pagkakamali rin na iwanan ang bahagi ng produksyon na hindi napagtuunan ng pansin. Tulad ng cinematography at editing, ang mga teknikal na elemento na ito ay nagtutulungan upang lumikha ng kabuuang karanasan. Kapag ang isang pelikula ay tumutok lamang sa kwento pero nilimot ang mga visual na aspeto, nagiging unsatisfactory ang kabuuang epekto nito. Isipin mo na lang ang isang fighting action film na may maiitim na kuha na nahirap sundan; nagiging nakakapagod lamang ito sa mata. Sa huli, ang damdamin ng mga manonood habang sila ay umuuwi mula sa sinehan ay talagang may malalim na epekto. Kung ang pelikula ay nagbigay sa iyo ng hindi magandang pakiramdam, kahit gaano pa ito ka-tanyag o ka-fun, kadalasang bumubulwak ang mga negatibong opinyon sa mga social media. Kumbaga, hindi lang ito isang simpleng paghatol sa kwento o sa mga aktor – ito ay tungkol sa kabuuang karanasan at koneksyon na nilikha ng pelikula. Sa huli, ang bawat tao ay may kanya-kanyang pagkakaiba, at ang mga salik na ito ang nagiging dahilan kung bakit ang isang pelikula ay maaaring magsimula ng debate at bawiin ang init ng bawat manonood.

Tila isang trahedya ang mawala sa oras ng mga tagahanga kapag ang isang manga ay may ayaw sa orihinal na anime. Isipin mo ang isang kwentong pinangarap mong makita na mas buhay na mas higit pa sa mga pahina ng manga, ngunit nang sumapit ito sa telebisyon, tila na walang silbi ang mga ikinuwento. Ang pakiramdam na ito ay parang nagdedesisyon kang kumain ng paborito mong dessert ngunit sa halip, isang alternatibong lasa ang ibinibigay sa iyo. Halos masakit sa puso kapag ang mga bahagi na nagbigay inspirasyon at sigla sa iyo habang binabasa mo ang manga ay hindi na nakikita sa anime adaptation. Minsan nagiging biktima ito ng mga desisyon sa produksiyon, mga pagbabago sa kuwento, o simpleng kakulangan sa oras para maipakita ang buong argumento o karakterisasyon. Madalas, ang mga tagahanga ay nagiging vocal sa kanilang mga saloobin sa online komunidad, nagtatalo kung dapat bang ipagpatuloy ang pagkakaroon ng ganitong mga adaptasyon kung hindi naman ito dapat mangyari. Isang halimbawa nito ay ang ‘Boruto: Naruto Next Generations’. Ang mga tagahanga ng ‘Naruto’ ay tila nahulog sa sarili nilang mga inaasahan, umaasa sa katulad na kwento na puno ng masalimuot na mga karakter at masinsinang mga laban. Ngunit sa halip, nakita nila na lumihis ito mula sa mga kilalang tema at karakter. Ang iba ay nagalit, ang iba naman ay patuloy pa ring pumapansin, umaasang makakahuli pa rin ito ng dating alindog. Sa mga pagkakataong ito, maaaring magdulot ito ng hinanakit, ngunit nagpapakita rin ito ng paano nagtutulungan ang manga at anime sa pagtukoy sa mga ideya at tema na mahalaga sa mga tagahanga. Sa kabuuan, sa kabila ng kalungkutan na dulot ng hindi pagkakasunduan sa pagitan ng manga at anime, nagpapakita ito ng mas malalim na pagsasalamin sa mga inaasahan ng mga tagahanga. Ang mga pagkakaiba ay normal, at tulad ng ibang anyo ng sining, mas maraming pananaw ang nagbibigay-daan sa mas masiglang talakayan at pag-unawa sa mga likha na ating minamahal.