Sino Ang Mga May-Akda Na Ipinanganak Na May Talento Sa Pagsulat Ng Nobela?

Nakakatuwang pag-usapan ang pinagmulan ni Masiela Lusha dahil parang maliit na salaysay ng pag-asa ang buhay niya para sa akin. Siya ay ipinanganak sa Tirana, Albania noong Oktubre 23, 1985 — isang petsa na madalas kong maalala tuwing may old-school na reruns ng mga palabas na pinanood ko noong bata pa ako. Lumaki ang interes ko sa kanya dahil sa pagiging versatile niya: hindi lang aktres kundi manunulat at aktibista rin. Nang lumipat siya patungong Estados Unidos kasama ang pamilya niya, unti-unti siyang nakilala sa mainstream dahil sa role niya sa 'George Lopez', at mula noon naging inspirasyon siya sa maraming kabataang immigrant na gustong magtagumpay. Para sa akin, ang kuwento niya ay paalala na mula sa maliit na lungsod sa ibang bansa, puwede kang magtamo ng malaking boses at impluwensya kung determinado ka — at iyon ang laging humahaplos sa puso ko kapag iniisip ko ang kanyang pinagdaanan.

Aba, nakakatuwa ang usaping ito kasi isa siyang misteryo na madalas pagpilitin ng fandom na lutasin—and honestly, enjoy ko yang parte ng pagiging fan. Sa totoo lang, wala sa canon ng 'Kimetsu no Yaiba' ang tahasang nagsasabi kung saan ipinanganak si Sakonji Urokodaki. Makikita sa serye ang kanyang tirahan at kung saan niya inihanda ang mga estudyante—ang bundok na kilala bilang Mount Sagiri, kung saan niya sinanay si Tanjiro, pati na rin sina Sabito at Makomo sa nakaraang panahon. Doon siya umiikot: isang retiradong mandirigma na nagtatago sa tuktok ng bundok, may tengu mask at madalas na iginigiit ang mahigpit na disiplina ng Water Breathing. Pero ang lugar ng kanyang kapanganakan? Hindi ipinakita sa manga o sa anime. Wala ring flashback na naglalahad ng kanyang kabataan sa isang partikular na probinsya o bayan. Dahil sa kawalan ng opisyal na impormasyon, nagkakaroon ng maraming haka-haka. May mga fans na nagsasabi na tila taga-kanlurang o gitnang bahagi siya ng Japan dahil sa kanyang accent at istilo, habang ang iba naman ay nagtuturok sa ideya na lumaki siya sa paligid ng mga bundok at ilog—dahil natural ang pagtuon niya sa Water Breathing at ang buong vibe ng kanyang misyon. Personal, gustung-gusto ko ang ganitong open-endedness: nagiging puwang ito para sa fan fiction, fan art, at mga teoriyang puno ng emosyon. Ibig sabihin, kahit hindi natin alam ang eksaktong lugar ng kanyang kapanganakan, napalilibutan siya ng malinaw na backstory bilang guro at tagapangalaga sa mga nalalabing mandirigma. Para sa akin, mas nakakaengganyo yung mga karakter na may bahagyang lihim—parang sinabi ng serye, hindi lahat ng detalye kailangang ilatag para umindak ang imahinasyon ng reader o viewer. Tapos, syempre, hindi mawawala ang curiosity ko kung isang araw ay lalabas ang isang spin-off o databook na magbibigay-linaw—pero sa ngayon, enjoy muna ako sa mga palaisipan.

Isang araw, habang naglalakad ako sa isang lumang bookstore, nadiskubre ko ang 'Alamat ng Sibuyas'. Ngayon, ang kwentong ito ay umuukit sa aking isipan simula nang mabasa ko ito. Ayon sa mga tala, ang alamat na ito ay nagmula sa mga Pilipino noong panahon ng mga Espanyol, na nagpasimula ng mga kwento na naglalaman ng aral at tradisyon. Ipinanganak ang alamat sa mga baryo at nayon, karaniwang isinasalaysay sa paligid ng apoy tuwing gabi. Sini-simbulo nito ang buhay ng mga tao noon, pinapakita ang mga kilalang ugali at kultura ng mga Pilipino sa malikhain at masayang paraan. Natutuwa ako sa paraan ng pagpapahayag ng mga tao sa pamamagitan ng mga alamat. Kasama ang mga tradisyon at pag-uugali mula sa nakaraan, nakikita natin kung paano nakaapekto ang mga alamat sa ating pagkatao sa kasalukuyan. Ang alamat ng sibuyas ay isang magandang halimbawa ng pag-aaral at pag-unawa sa ating kultura. Na ilalarawan ito hindi lamang bilang isang kwento kundi parang tulay na nag-uugnay sa mga henerasyon. Ang mga simbolismo sa kwento ay nagiging inspirasyon din sa mga tao na higit pang pahalagahan ang kanilang mga ugat at tradisyon. Nagmumula ang alamat na ito mula sa mga oral na kwento, na unti-unting nasusulat over time. Patunay lamang ito na ang mga kwento ay may buhay at patuloy na umuunlad. Naniniwala ako na ang mga ganitong klaseng alamat ay napakahalaga, lalo na sa mga kabataan ngayon. Paalala ito na dapat nating yakapin at ipagmalaki ang ating mga tradisyon dahil dito nakaugat ang ating pagkakakilanlan bilang mga Pilipino.

Sobrang naiintriga ako kasi ang eksaktong pinagmulan ni Nanami Momozono ay medyo mahirap tuklasin: sa canon ng serye, hindi talaga ipinapahayag ang eksaktong lugar at petsa ng kanyang kapanganakan. Sa madaling salita, official material gaya ng manga at anime ng 'Kamisama Kiss' (o 'Kamisama Hajimemashita') ay tumutuon sa kanyang buhay noong naging makasaysayan ang mga pangyayari — pagiging homeless, pagkuha ng shrine ng isang diyos, at ang paglago niya kasama si Tomoe — pero hindi binibigay ang detalyadong birth record. Sa konteksto ng kuwento, malinaw na siya ay isang batang Hapon at lumaki sa modernong lungsod sa Japan; sa maraming eksena makikita ang urban na setting at pamilyang may pinansyal na suliranin na nauwi sa pagtakas ng tatay niya, kaya ang impression ng karamihan sa fans ay na siya ay taga-Tokyo o katulad na malaking lungsod. Ang edad niya kapag nagsimula ang serye ay nasa high school — mga mid-teens — kaya madaling isipin na ipinanganak siya mga labing-siyam o labing-anim na taon bago nagsimula ang kwento, ngunit ito ay haka-haka lamang. Personal, gusto ko ang misteryosong side nito: nagbibigay ito ng espasyo para sa fan theories at pag-celebrate ng birthday sa fandom nang iba-iba, imbes na maging limitado sa iisang opisyal na petsa. Mas masarap ang mag-imagine ng sariling backstory para kay Nanami, lalo na kapag reread mo ang mga sweet at awkward niyang moments sa series.

Nakakabilib talaga kapag naiisip ko kung paano nag-iwan ng bakas ang mga taong tulad ni Ildefonso P. Santos sa ating mga lungsod — at oo, ipinanganak siya noong 1929. Lumaki ako na napapaligiran ng mga parkeng may balanseng disenyo at mga plaza na mukhang pinag-isipan, at doon ko unang napansin ang istilong pinagpapahalagahan ng mga landscape designer tulad niya. Sa mga lumang litrato at lathala, makikita mong ibang-iba ang pananaw sa pampublikong espasyo noong panahon niya, mas may puso at may pakikipag-ugnay sa tao kaysa puro betong at metal lang. Bilang isang taong mahilig maglakad-lakad at magmuni sa mga open spaces, madalas kong i-link ang mga lugar na may maayos na mga puno, daanan, at upuan sa mga prinsipyo na ipinakilala ni Santos noong mga dekada ng kanyang pag-angat. Hindi ko sinasabi na siya lang ang gumawa ng lahat, pero malinaw na ang kanyang taon ng kapanganakan — 1929 — ay naglagay sa kanya sa henerasyon na nagpasimula ng modernong pag-unawa sa urban landscape sa Pilipinas. Sa personal na level, natutuwa ako na may mga personalidad tulad niya na inuuna ang human scale sa disenyo. Tuwing nakikita ko ang mga hugis ng punong nag-aalok ng lilim o ang maayos na paglalagay ng mga bangko sa isang plaza, naiisip ko na marami sa mga ideyang iyon ipinakilala o pinagyaman noong panahon niya. Ang simpleng impormasyong ito — 1929 — nagbubukas ng mas malalim na pagtingin sa konteksto ng kanyang gawain at ng panahon kung saan siya lumitaw.

Tila mahirap talakayin ang tukoy na petsa ng kapanganakan ni Jesus, ngunit kung gusto mo talagang malalim na pang-unawa, kailangan nating tingnan ang ilan sa mga konteksto sa Bibliya at kasaysayan. Ayon sa tradisyon, karaniwang pinaniniwalaan na ipinanganak siya sa paligid ng 4 B.C. hanggang 6 B.C. Ang dahilan nito ay batay sa mga tala ng mga opisyal na tao noong panahong iyon, lalo na ang pagtatalaga ni Herodes. Sa mga Ebanghelyo, nabanggit ang kanyang kapanganakan na naganap sa Betlehem, isang mahalagang lugar sa kasaysayan ng mga Hudyo. Sa katunayan, maraming iskolar ang nagtutukoy ng iba't ibang evidensya, mula sa mga tala ng mga pastol sa mga Bethlehemian hills hanggang sa pagbabanggit ng mga astrologo na naglakbay mula sa silangan, na nagsasaad ng isang napaka-espesyal na kapanganakan. Ngunit ang talagang nakaka-engganyo ay ang simbolismo ng kanyang kapanganakan. Ipinanganak siya sa isang sabsaban; tila ang Simplisidad nito ay nagbigay-diin sa kanyang mensahe ng pag-ibig at kabutihan. Kaya't hindi lang ito isang simpleng petsa; ito ay pagsasagisag ng pag-asa at rebisyon. Kung iisipin mo ang kanyang kahalagahan, tunay na makikita natin kung paano ang isang simpleng pagsilang ay nagbukas ng pintuan sa marami pang kwento at karanasan sa buhay ng tao, hindi lamang sa kanyang panahon kundi hanggang sa mga kasalukuyang araw.

Sobrang nakakatuwa na maliit na detalye pero madalas kong binabalik-balikan: ayon sa opisyal na materyales, ipinanganak si Hinata Hyuga tuwing December 27. Ito ang binanggit sa mga databook at iba pang opisyal na reference ng serye 'Naruto', kaya tinuturing itong canon na petsa ng kanyang kaarawan. Para sa akin, may koneksyon talaga ang petsang ito sa karakter—December 27 ay bahagi ng Capricorn zodiac, at parang tumutugma sa katahimikan, tiyaga, at determinasyon ni Hinata. Hindi malinaw o hindi pinangalanan ang taon sa karamihan ng opisyal na sources, kaya madalas na tinitingnan lang natin ang mismong buwan at araw kapag nagpe-fan celebration o gumagawa ng fanart. Bilang longtime fan, lagi akong natutuwa kapag may nagpo-post ng “happy birthday Hinata” tuwing late December—may kakaibang init sa community kapag sabay-sabay ang pag-alaala sa mga karakter ng 'Naruto'.

Sa maingay at puno ng buhay na bayang Bethlehem, doon ipinanganak si Jesus. Ang Bethlehem ay hindi lamang isang simpleng lugar sa mapa; ito ay mayaman sa kasaysayan at simbolismo. Ayon sa Bibliya, ito ang ipinangako na lugar ng pagdating ng Messiah, na pinalakas pa ng mga propesiya mula sa mga sinaunang tao tulad ni Micah. Napakahalaga ng kanyang kapanganakan, hindi lamang para sa mga Kristiyano kundi pati na rin sa buong mundo, dahil sinasalamin nito ang pag-asa, pagbabago, at ang simula ng isang bagong yugto sa kasaysayan ng sangkatauhan. Ang salitang 'Bethlehem' mismo ay nangangahulugang 'bahay ng tinapay' sa Hebreo. Sa isang nakakaantig na paraan, ito ay nag-uugnay sa ideya ng espirituwal na pagkain na ibinibigay ni Jesus sa kanyang mga tagasunod. Hindi lamang siya ipinanganak bilang isang anak, kundi bilang isang gabay na nagbibigay ng liwanag at lakas sa mga tao. Sa kanyang kapanganakan, nagbukas ang isip at puso ng marami sa posibilidad ng pagmamahal at awa na maaari nating ipamalas sa isa’t isa. Ang kanyang misa ay nagbigay-diin sa kahalagahan ng kababaan ng loob at simpleng pamumuhay, na naipapakita sa napakasimpleng kalagayan ng kanyang pagsilang—sa isang sabsaban, sa tabi ng mga hayop, sa ilalim ng takip ng mga bituin. Sa ating pagmumuni-muni, mahirap hindi isipin ang mga aral na dala ni Jesus mula sa kanyang pagsilang. Ang mga kwento ng kanyang buhay ay nagsisilbing paalala sa atin na ang tunay na halaga ng isang tao ay hindi nasusukat sa materyal na bagay, kundi sa kanilang kakayahang magmahal at makiramay sa kapwa. Ang kanyang mensahe ay nananatiling mahalaga, na parang isang ilaw na naglalakbay sa madilim na mga sulok ng ating mga puso. Sa bawat paggunita sa kanyang kapanganakan, tayo ay naaalala sa ating sariling mga hangarin at ang pangarap na tayo rin ay makapaghatid ng kabutihan at pag-asa sa iba. Ang kwento ng kanyang buhay ay isang walang hanggan na inspirasyon sa atin na patuloy na mangarap ng mas mabuti, at higit sa lahat, mahalin ang ating kapwa.