บางอย่างที่ชอบเกี่ยวกับมังงะแนวช้าคือมันให้เวลาตัวละครและผู้อ่านได้เติบโตไปพร้อมกัน ผมมักจะจับจ้องที่รายละเอียดเล็กๆ ที่คนเขียนใส่ใจ เช่น อาหารมื้อเล็กๆ การเดินทางข้ามฤดูกาล หรือการสนทนาที่ไม่มีจุดจบชัดเจน ตัวอย่างที่จำได้ชัดคือ '
barakamon' ซึ่งใช้เหตุการณ์ธรรมดามาสะท้อนการเปลี่ยนแปลงภายในของตัวเอก และ 'Yuru Camp' ที่สร้างบรรยากาศอบอุ่นจากการตั้งแคมป์และการพูดคุยเรื่อยเปื่อย
ถ้าจะแยกเป็นข้อสั้นๆ ที่ทำให้ผมติดใจแนวนี้ ก็มีดังนี้:
- ความไม่รีบร้อน: ฉากถูกยืดเพื่อให้ความหมายซึมลึก
- ความใส่ใจในรายละเอียดชีวิตประจำวัน: ของจิ๋วๆ กลายเป็นจุดเชื่อมอารมณ์
- โทนเรื่องที่ปลอบประโลม: เหมาะกับวันที่อยากพักจากความเครียด
วิธีอ่านของผมคือเปิดใจ ปล่อยให้หน้ากระดาษชวนคุยมากกว่าต้องจับคำตอบทั้งหมด มันเหมือนการฟังเพลงบรรเลงยาวๆ มากกว่าฟังฮิตชั่วคราว และนั่นทำให้หลายเรื่องยังคงอยู่ในความคิดผมได้นาน