เสียงวิจารณ์ต่อการดัดแปลง '
อุบัติรัก' แผ่หลายเหมือนสีสันในเฟรมของหนังเอง — บางคนยกย่องว่าทีมงานจับแก่นเรื่องและความละมุนของต้นฉบับได้อย่างอ่อนโยน ขณะที่อีกฝ่ายมองว่าแผนการเล่าเรื่องบางช่วงกลายเป็นความพยายามจะทำให้ยิ่งใหญ่ขึ้นจนสูญเสียความเปราะบางที่ทำให้ต้นฉบับน่าจดจำ นักวิจารณ์เชิงบวกมักชี้ให้เห็นว่าการคัดสรรนักแสดงหลักและเคมีระหว่างคู่พระ-นางคือหัวใจสำคัญที่ช่วยพยุงโทนของเรื่องไว้ได้ ถึงแม้บทภาพยนตร์จะเปลี่ยนจังหวะบางฉาก แต่ฉากเล็ก ๆ หลายฉากยังคงทำงานได้ดีและสัมผัสได้ถึงรายละเอียดทางอารมณ์ที่แฟนเดิมรัก
ในแง่ของงานสร้าง นักวิจารณ์หลายคนยกให้ภาพและดนตรีเป็นจุดแข็งที่ไม่ควรมองข้าม แผนภาพนิ่ง ๆ ที่ใช้โทนสีอุ่นและการจัดแสงบางฉากช่วยเสริมบรรยากาศโรแมนติกได้มาก จังหวะการตัดต่อที่เน้นจังหวะช้า ๆ ในช่วงสำคัญทำให้ผู้ชมมีพื้นที่ให้หายใจและซึมซับอารมณ์ อย่างไรก็ตาม บทวิเคราะห์เชิงเทคนิคก็มีเสียงเตือนเกี่ยวกับการจัดจังหวะที่หวังผลอารมณ์จนรู้สึกยืดยาดในช่วงกลางเรื่อง และการเลือกมุมกล้องที่บางครั้งรู้สึกพยายามสื่อสารมากไปจนลืมความเป็นธรรมชาติของตัวละคร ฉันเห็นด้วยกับนักวิจารณ์ที่บอกว่าถ้าลดความโอเวอร์ในบางซีนลง การเล่าเรื่องน่าจะกระชับขึ้นและเข้าถึงผู้ชมได้กว้างกว่าเดิม
เรื่องการตีความตัวละครเป็นประเด็นที่นักวิจารณ์มักถกเถียงกันมากที่สุด บางบทวิจารณ์ชมว่าหนังเปิดพื้นที่ให้ตัวละครรองได้มีมิติขึ้น ต่างจากต้นฉบับที่อาจให้ความสำคัญกับคู่เอกเพียงอย่างเดียว ขณะเดียวกันก็มีความไม่พอใจจากแฟนเก่าที่เห็นการเปลี่ยนแปลงคาแรกเตอร์หรือฉากสำคัญที่ถูกย่อหรือย้ายจุดมีนัยสำคัญ ซึ่งนักวิจารณ์หลายคนชี้ว่าการดัดแปลงย่อมต้องมีการตัดต่อเพื่อให้เหมาะกับสื่อใหม่ แต่ปัญหาคือการตัดบางอย่างลงไปอาจทำให้จุดเปลี่ยนของตัวละครดูขาดน้ำหนัก ฉันเองคิดว่าการเลือกจะเน้นอารมณ์บางจุดมากกว่าความสมบูรณ์ของพล็อตเป็นทางเลือกของผู้สร้าง แต่ผลลัพธ์ขึ้นอยู่กับว่าผู้ชมคนใดรับสไตล์นั้นได้หรือไม่
ท้ายที่สุด เสียงวิจารณ์โดยรวมไม่ได้บอกว่าการดัดแปลง 'อุบัติรัก' สำเร็จหรือไม่ชัดเจนเป็นคำตอบเดียว — แต่มันสะท้อนว่าผลงานนี้กล้าทดลองและมีความตั้งใจในการสร้างอารมณ์ ถ้าชื่นชมการถ่ายทอดภาพและการแสดง คุณอาจรู้สึกว่าได้พบกับเวอร์ชันที่เติมเต็มบางมิติที่หนังสือไม่ได้เน้น แต่ถาใครยึดติดกับรายละเอียดต้นฉบับมาก อาจมีความผิดหวังอยู่บ้าง สำหรับฉันแล้ว มันเป็นงานที่มีทั้งความสวยงามและข้อบกพร่องแบบมนุษย์ ๆ — ดูแล้วก็ยังคงคิดถึงฉากเล็ก ๆ ที่ทำให้ยิ้มได้จนยากจะลืม