คำว่า เคะ เมะ คือ มีตัวอย่างตัวละครไหนในอนิเมะยอดนิยม?

หลายคนคงเคยได้ยินคำว่าเคะ/เมะในคอมมูนิตี้ แต่ผมชอบมองมันจากมุมของแฟนรุ่นใหม่ที่ชอบจับคู่ตัวละครจากงานนอกแนว BL เหมือนกัน

เมื่อไล่ดูแฟนอาร์ตหรือฟิค จะเห็นว่าคู่จาก 'Yuri!!! on Ice' อย่างวิกเตอร์กับยูริถูกแฟนๆ บางกลุ่มมองว่าเป็นเมะ-เคะได้ง่าย เพราะวิกเตอร์ทำหน้าที่เป็นที่พึ่งและนำทางให้ยูริเติบโต ขณะที่คู่จาก 'banana fish' อย่างแอชกับเอจี้ ก็มีไดนามิกที่ฝ่ายหนึ่งเข้มแข็งและอีกฝ่ายเปราะบางในบางฉาก ทำให้แฟนงานตีความได้หลากหลาย ส่วนในโลกแฟนดอมของ 'Attack on Titan' คู่แบบเลวี/เออร์วิน กลายเป็นตัวอย่างคลาสสิกของการจับคู่อำนาจและความรับผิดชอบที่ถูกอ่านเป็นเมะ-เคะ ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่าคำสองคำนี้ถูกใช้เป็นเลนส์ให้เราอ่านความสัมพันธ์ ไม่ใช่ป้ายบอกความเป็นตัวตนตายตัว

ฉันมองว่าสุดท้ายเรื่องนี้สนุกตรงที่ทุกคนเอากรอบไปเล่นต่อ จะชอบแบบคงที่หรือชอบให้สลับบทบาทก็ได้ ทั้งสองอย่างช่วยให้ชุมชนแฟนคลับมีพื้นที่สื่อสารและสร้างผลงานที่หลากหลาย ซึ่งเป็นส่วนที่ทำให้การดูและตีความตัวละครมันมีรสชาติขึ้น

คำศัพท์ 'เคะ' กับ 'เมะ' เป็นคำสั้นๆ ที่แฟนๆ ใช้บอกบทบาทเชิงไดนามิกระหว่างตัวละครชายสองคน—แต่ความหมายจริงๆ มันมีมิติมากกว่าคำว่า 'คนรุก' กับ 'คนรับ' เสมอ

ในมุมมองของผม 'เมะ' มักจะหมายถึงคนที่มีท่าทีมั่นใจ เป็นฝ่ายริเริ่มทั้งทางอารมณ์และร่างกาย แต่ไม่ได้แปลว่าจะต้องแข็งแกร่งหรือใจร้อนเสมอไป บางครั้งเมะคือคนที่อ่อนโยนและคอยพยุงอีกฝ่าย ในขณะที่ 'เคะ' มักถูกมองว่าเป็นฝ่ายที่ยอมรับ ดูอ่อนหวาน หรือแสดงความเปราะบางให้เห็นมากกว่า ความเข้าใจนี้มาจากงาน Boys' Love ในญี่ปุ่นซึ่งใช้คำว่า 'seme' และ 'uke' แต่พอเข้ามาในชุมชนไทยมันถูกยืดขยายไปเป็นสเปกบุคลิกภาพด้วย

ตัวอย่างที่ชัดเจนและมักถูกยกมาในวงการคือคู่จากงานอย่าง 'junjou romantica' ที่มักวางตำแหน่ง Akihiko เป็นเมะและ Misaki เป็นเคะ แบบแสดงได้ชัดเจนเกี่ยวกับบทบาทอารมณ์และอำนาจในความสัมพันธ์ อีกเรื่องที่ผมชอบยกคือ 'Sekaiichi Hatsukoi' ซึ่งโทนอ่อน-แข็งของคู่หลักช่วยให้เราเห็นว่าบทบาทเมะ/เคะไม่ได้ตายตัว บ่อยครั้งตัวละครที่ฉลาดหรือเป็นผู้นำในงานปกติกลับกลายเป็นเคะในโลกคู่รัก เพราะการเปิดใจหรือจุดอ่อนของเขาทำให้ฝ่ายตรงข้ามดูเป็นคนคอยปกป้องมากกว่า

พูดแบบส่วนตัวแล้ว ผมมองว่าเมะกับเคะเป็นกรอบที่ช่วยให้แฟนๆ สะดวกใจในการเข้าใจไดนามิกของคู่ แต่ก็ชอบเมื่อคนแต่งหรือผู้สร้างบิดกรอบนี้—เช่นให้ตัวละครเป็น 'สวิทช์' สลับบทบาทหรือออกแบบความสัมพันธ์ให้ซับซ้อนกว่าแค่รุก/รับ เพราะนั่นทำให้การตีความมีชีวิตขึ้นและเปิดพื้นที่ให้การเล่าเรื่องแปลกใหม่ได้มากขึ้น