คิม จุน-ฮัน มีผลงานอนิเมะหรือมังงะไหม?

เราเป็นคนที่ติดงานสยองขวัญของจุนจิ อิโต้จนหยุดคิดไม่ได้ เลยมีมุมมองที่ค่อนข้างกว้างเกี่ยวกับแหล่งบทสัมภาษณ์ฉบับภาษาไทยที่หาได้บ้าง ความจริงแล้วแหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือมักกระจายอยู่หลายที่ แหล่งแรกคือฉบับแปลภาษาไทยของมังงะเอง — มองที่ท้ายเล่มหรือคำนำหลังปกของหนังสือแปลไทยหลายเล่มมักมีบทสัมภาษณ์สั้น ๆ หรือคำบรรยายจากผู้แปลและบรรณาธิการ ตัวอย่างที่คุ้นตาได้แก่ฉบับแปลของ 'Uzumaki' หรือ 'Tomie' ที่บางครั้งใส่โน้ตพิเศษหรือบทสัมภาษณ์ย่อ ๆ รวมถึงคอลัมน์ในหนังสือรวมเล่มพิเศษ แหล่งที่สองคือนิตยสารหรือเว็บแมกกาซีนสายการ์ตูนและวรรณกรรมที่แปลหรือเรียบเรียงบทสัมภาษณ์มาเป็นภาษาไทย บทความเชิงวิเคราะห์ในเว็บแมกกาซีนบางแห่งมักสอดแทรกคำพูดจากการสัมภาษณ์เดิมไว้ด้วย แหล่งที่สามคือชุมชนออนไลน์และเพจแฟน ๆ — แม้บางครั้งจะเป็นการแปลจากภาษาญี่ปุ่นหรืออังกฤษโดยแฟน ๆ แต่มักมีการรวบรวมและอ้างอิงต้นฉบับ ทำให้เป็นทางเลือกเร็วสำหรับคนที่อยากอ่านในภาษาไทย โดยสรุป หากอยากอ่านบทสัมภาษณ์ฉบับภาษาไทยจริง ๆ ให้ลองไล่ดูท้ายเล่มหนังสือแปล, บทความในแมกกาซีนสายการ์ตูน, และโพสต์จากเพจหรือบล็อกแฟน ๆ — แต่ต้องระวังคุณภาพการแปลและการอ้างอิงต้นฉบับด้วย เสียงของงานและความคิดของผู้เขียนยังคงสะท้อนผ่านคำพูดเหล่านั้นได้เสมอ แล้วก็หวังว่าคนรักงานสยองจะเจอบทสัมภาษณ์ที่อ่านแล้วขนลุกได้บ้างนะ

ฉากสยองของจุนจิ อิโต้มักสะท้อนความกลัวที่ไม่ใช่แค่หวาดผวาชั่วคราว แต่เป็นความรู้สึกว่าตัวตนของเราถูกเคลื่อนย้ายหรือกลืนหายไปทีละน้อย บางครั้งภาพก้นหอยใน 'Uzumaki' ทำให้ฉันหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะมันไม่ใช่แค่สัญลักษณ์ แต่เป็นกระบวนการที่คืบคลานเข้ามาอย่างช้า ๆ และแน่นอน ชีวิตประจำวันถูกบิดให้ผิดรูปราวกับฟองสบู่ที่จะแตกเสมอ งานของอิโต้ชอบเล่นกับความเป็นไปไม่ได้ที่ค่อย ๆ กลายเป็นความจริง เช่น คนที่หมกมุ่นกับก้นหอยจนรู้สึกว่าหน้าตาและความคิดถูกเปลี่ยน การใช้ภาพใกล้ ๆ ให้เห็นรายละเอียดของผิวหนัง ตา ลายก้นหอย ทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าความเป็นมนุษย์ถูกทำลายลงทีละชิ้น นอกจากมุมมองเชิงกายภาพ ความกลัวที่ฉันได้รับจากงานของเขายังเป็นความกลัวเชิงปรัชญา—ความไร้เหตุผลของจักรวาลหรือความบิดเบี้ยวของโลจิกที่โดดเข้ามาในชีวิตประจำวัน ฉากที่ดูธรรมดาเช่นทางเดินหรือบ้าน กลับถูกเปลี่ยนให้เป็นกับดักทางสายตาและจิตใจ เหมือนมีเสียงกระซิบจากภาพที่บอกว่า 'ไม่มีอะไรปลอดภัย' สิ่งนี้ทำให้ฉากสยองของอิโต้ไม่เคยล้าสมัย เพราะมันไม่ใช่แค่อุปกรณ์หวาดกลัว แต่เป็นการสะท้อนความเปราะบางของการมีอยู่ในโลกที่เราเข้าใจได้ไม่หมด ฉันออกจากหน้าหนังสือด้วยความรู้สึกหนักแน่นและความคิดที่ว่าความปกติของวันพรุ่งนี้อาจจะไม่เหมือนเดิม

สิ่งแรกที่ทำให้ผิวขนลุกเมื่ออ่าน 'Tomie' คือความรู้สึกว่าความงามถูกใช้เป็นกับดักอย่างเย็นชาและต่อเนื่อง ฉันหลงใหลในวิธีที่อิโต้ฉาบความสวยงามของตัวเอกไว้เหนือความเป็นมนุษย์ จนความใคร่และความคลั่งไคล้กลายเป็นแรงกระทำที่ทำร้ายตัวละครรายรอบได้อย่างไร้ปราณี เรื่องสั้นหลายตอนในเล่มนี้เล่นกับการเกิดใหม่ของ 'โทมิเอะ' อย่างไม่หยุดหย่อน — เธอกลับมาหลังการตาย มีชิ้นส่วนร่างกายที่แยกตัวแล้วกลับรวมกัน และผู้คนที่ตกหลุมรักจนพร้อมจะทำสิ่งสยดสยองเพื่อเธอ ฉันรู้สึกขนลุกทุกครั้งที่เห็นภาพรอยยิ้มเยือกเย็นของเธอกับฉากที่คนใกล้ชิดค่อยๆ สูญเสียความเป็นตัวเองไป การเล่าเรื่องในเล่มนี้ไม่ใช่แค่สยองอย่างผิวเผิน แต่มันสะเทือนจิตแบบติดอยู่ในคอ — ความคลุมเครือของสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวละครทำให้ผู้อ่านต้องเติมเต็มช่องว่างเอง บางตอนชวนให้นึกถึงหนังสยองขวัญคลาสสิกที่ใช้บรรยากาศมากกว่าฉากเลือด ฉันอ่านมันตอนค่ำในห้องที่ไฟสลัวแล้วรู้สึกว่าทุกเงาในบ้านมีชีวิต โดยเฉพาะฉากที่โทมิเอะแทรกซึมเข้าไปในชีวิตคนธรรมดาอย่างช้าๆ ไม่โหมประโลม แต่แนบเนียนจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ปิดเล่มแล้วยังมีภาพติดตาอยู่นาน — ไม่ใช่แค่ภาพเลือดหรือการผ่าตัด แต่เป็นการถูกทำให้หวาดกลัวในระดับจิตใจที่ลึกกว่าเยื่อชั้นผิว นี่แหละเหตุผลที่ฉันมักแนะนำ 'Tomie' ให้คนที่อยากลองสัมผัสงานของจุนจิ อิโต้ ถ้าชอบความสยดสยองที่ทำให้คิดวนไปวนมา แถมภาพสวยงามทว่าร้ายกาจ เล่มนี้ตอบโจทย์ได้ดี

ฉันตรวจเช็กข่าวคราวของ 'คิม ซองกยู' ให้แล้วแต่ยังไม่เจอประกาศทางการว่ามีทัวร์คอนเสิร์ตในไทยกำหนดไว้แน่นอน จากที่ติดตามมาตลอด นักร้องเกาหลีมักปล่อยข่าวทัวร์หรือคอนเสิร์ตเดี่ยวผ่านช่องทางหลักของต้นสังกัดก่อนเสมอ อย่าง 'Woollim Entertainment' หรือบัญชีโซเชียลของศิลปินเอง ดังนั้นถ้ายังไม่มีโพสต์จากแหล่งเหล่านั้น นั่นหมายความว่ายังไม่มีกำหนดแน่ชัดสำหรับการมายังประเทศเรา นอกจากนั้นโปรโมเตอร์ในไทยและเว็บขายบัตรหลักอย่าง 'Thaiticketmajor' และ 'Ticketmelon' มักจะอัพเดตเมื่อมีการยืนยัน เป็นที่ปลอดภัยที่สุดถ้าเราจะรอการประกาศจากช่องทางเหล่านี้ เคล็ดลับจากการที่ฉันตามคอนเสิร์ตมานานคือ ให้เปิดการแจ้งเตือนของบัญชีศิลปินและต้นสังกัด, เข้าร่วมกลุ่มแฟนคลับในไทยเพื่อข่าวลือที่มักจะหลุดเร็ว และสมัครอีเมลเตือนจากเว็บขายบัตร ถ้ามีทัวร์จริง กำหนดการมักจะประกาศล่วงหน้าเป็นสัปดาห์ถึงเดือน บางครั้งมีพรีเซลสำหรับแฟนคลับก่อนเปิดขายจริง ดังนั้นเตรียมข้อมูลบัตรเครดิต/บัญชีชำระเงินไว้ล่วงหน้า จะได้ไม่พลาดโอกาส สุดท้ายนี้ฉันเข้าใจความตื่นเต้นของคนที่อยากเห็น 'คิม ซองกยู' บนเวทีไทย เหมือนกันเลย — ถ้าได้ข่าวแน่นอน ฉันก็จะดีใจมากและคงจะรีบบอกต่อเพื่อน ๆ ในกลุ่มแฟนคลับด้วยความกระตือรือร้น

การดัดแปลงงานของ จุนจิ อิโต้ มักจะเปลี่ยนจังหวะการเล่าเรื่องอย่างชัดเจน และนั่นคือสิ่งแรกที่ฉันสังเกตเสมอเมื่อเปรียบเทียบผลงานต้นฉบับกับเวอร์ชันอนิเมะหรือหนัง ในมังงะ 'Uzumaki' ความน่ากลัวเกิดจากการจัดองค์ประกอบภาพนิ่งที่ค่อย ๆ ทำให้ผู้อ่านจมดิ่งกับรายละเอียดของก้นหอย การเว้นวรรคระหว่างเฟรม และการคงความไม่ชัดเจนของบางฉากไว้ให้นานเท่าที่ต้องการ เมื่อนำมาดัดแปลง ภาพเคลื่อนไหวเองต้องกำหนดจังหวะและช่วงเวลาใหม่ทั้งหมด เสียงและดนตรีช่วยเพิ่มบรรยากาศ แต่ก็ฉุดเอาความไม่แน่นอนในต้นฉบับออกไปบางส่วน ฉันรู้สึกว่าบางฉากในอนิเมะเลือกที่จะเร่งหรือขยายจังหวะเพื่อให้เข้ากับรูปแบบภาพเคลื่อนไหว ซึ่งให้ผลทั้งด้านบวกและด้านลบ อีกประเด็นที่มักเกิดขึ้นคือการแปลงความละเมียดของเส้นและเงา—สิ่งที่อิโต้ถนัดในกระดาษเมื่อขยับกลายเป็นเทคนิคแสง กล้อง และการเคลื่อนไหว กล้องที่ซูมช้า ๆ หรือมุมกล้องที่เปลี่ยนทำให้สยองในแบบใหม่ แต่ในเวลาเดียวกันก็สามารถทำให้ภาพสูญเสียความคมกริบของความหลุดโลกแบบมังงะได้ ฉันชอบทั้งสองรูปแบบในโอกาสต่างกัน: มังงะให้ความท่วมท้นแบบค้างคา ขณะที่อนิเมะให้ความตึงเครียดผ่านเสียงและการเคลื่อนไหว—ทั้งคู่มีเอกลักษณ์ของตัวเองและให้ความน่ากลัวคนละแบบ

ความนิยมของ 'กูจุนฮเว' ในช่วงปีสองปีมานี้ช่างน่าสนใจ! ถ้าลองสังเกตดีๆ จะเห็นว่าวัฒนธรรมป๊อปเกาหลีตอนนี้เน้นไปที่การสร้างตัวละครที่มีเสน่ห์เฉพาะตัว แบบที่เรียกว่า 'anti-fragile' คือไม่ใช่แค่ดูดีหรือเก่งอย่างเดียว แต่ต้องมีด้านมืดหรือความเปราะบางที่คนทั่วไปเข้าถึงได้ ตัวอย่างที่เห็นชัดคือซีรีส์ 'The Glory' ที่ตัวละครหลักอย่างดงอึนแจดูโหดเหี้ยมแต่กลับมีแฟนคลับเพียบ เพราะคนดูสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ ต่างจากยุคก่อนที่ฮีโร่ต้องสมบูรณ์แบบเสมอ ส่วนเพลงป๊อปก็เช่นกัน เนื้อหาที่พูดถึงความล้มเหลวหรือความเหงากลายเป็นเทรนด์แทนการเล่าเรื่องความสำเร็จ ตัวกูจุนฮเวเองก็มีลักษณะนี้ คือดูเป็นคนเรียบร้อยแต่แฝงไปด้วยความตัดสินใจเด็ดขาด ที่สำคัญคือการผสมผสานวัฒนธรรมแบบนี้ทำให้ผลงานเกาหลีเข้าถึงผู้ชมทั่วโลกได้ง่ายขึ้น

จำได้ว่าครั้งแรกที่ได้ยินเสียงของคิม ซองกยูแล้วรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างจับใจตั้งแต่ทำนองแรกเลย เส้นทางการเดบิวต์ของเขาเป็นไปในแบบที่แฟนๆ หลายคนคุ้นเคย: ผ่านการเป็นเด็กฝึกอย่างเข้มข้นจนได้รับโอกาสเดบิวต์ในฐานะหัวหน้าวงและนักร้องนำของ 'Infinite' ภายใต้สังกัด Woollim Entertainment วงเริ่มเดบิวต์ด้วยมินิอัลบั้ม 'First Invasion' ในปี 2010 ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ชื่อของซองกยูเป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็ว เสียงร้องที่มีเอกลักษณ์และการแสดงบนเวทีที่มีพลังทำให้เขาได้รับตำแหน่งความน่าเชื่อถือทั้งในฐานะนักร้องโซโลและผู้นำทีม การเรียนรู้ด้านดนตรีของซองกยูมักจะถูกเล่าในแบบที่ผสมกันระหว่างการเรียนแบบเป็นทางการและการฝึกฝนจริงบนเวที เขาต้องบาลานซ์การเรียนกับการเป็นเด็กฝึกและตารางงานที่แน่น บางช่วงเวลาจึงต้องหยุดหรือปรับเปลี่ยนการเรียนเพื่อให้เข้ากับการโปรโมต แต่สิ่งที่เด่นชัดคือความตั้งใจในการพัฒนาทักษะการร้องและการแสดง ซึ่งไม่ใช่แค่เรื่องการเรียนในห้องเรียนเท่านั้น แต่ยังมาจากการลงสนามจริง การทำงานร่วมกับโปรดิวเซอร์ และการรับบทบาทในงานโซโล่และมิวสิคัลที่ช่วยขัดเกลาฝีมือ มุมมองส่วนตัวบอกเลยว่าเสน่ห์ของซองกยูมาจากการผสมผสานระหว่างพรสวรรค์ที่ฝึกฝนมาอย่างหนักและการเรียนรู้ที่ต่อเนื่อง ถ้าฟังผลงานตั้งแต่ยุคเดบิวต์จนถึงผลงานโซโล่ จะเห็นพัฒนาการชัดเจน ทั้งเทคนิคการร้อง การควบคุมอารมณ์ และการตีความเพลง ซึ่งทั้งหมดสะท้อนถึงคนที่ยังคงหมั่นเรียนรู้ตลอดเวลา

คนที่อยากเริ่มอ่านงานของอิโต้ จุนจิ แล้วหาไม่ถูก ผมขอแนะนำให้เริ่มจากงานที่เป็นตัวแทนสไตล์และอารมณ์ของเขาก่อน เพื่อให้รู้สึกว่าคุณกำลังเข้าสู่โลกของความหลอนที่ค่อย ๆ แทรกเข้ามาในชีวิตประจำวัน ไม่ต้องเริ่มด้วยผลงานยาวทันที แต่ลองเปิดดูชุดเรื่องสั้นและหนึ่งหรือสองผลงานไล่ระดับความเข้มข้นจะดีที่สุด เริ่มจาก 'Tomie' ก่อนแล้วค่อยขยับไปยัง 'Uzumaki' — สองชิ้นนี้เป็นประตูที่คนส่วนใหญ่แนะนำเพราะให้ภาพรวมชัดเจนของความหลอนแบบอิโต้ 'Tomie' คือชุดเรื่องสั้นที่เล่าเรื่องหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งไม่ตายและสร้างความสับสน วนลูปของความหลงใหลและความรุนแรงในชุมชน อ่านแล้วจะเข้าใจว่าทำไมธีมการกลับมาอย่างไม่รู้จบและการบิดเบี้ยวทางสังคมถึงเป็นของถนัดของเขา งานนี้อ่านง่ายเป็นตอน ๆ เหมาะกับคนที่ยังไม่คุ้นชินกับโทนหลอนแบบญี่ปุ่น หลังจากค่อย ๆ ทำความคุ้นเคยกับบรรยากาศแบบเรื่องสั้นแล้ว ให้ลองเปิด 'Uzumaki' ต่อ ความแตกต่างคือมันเป็นนิยายสยองขวัญเชิงธีมเดียวที่ขยายตัวไปเรื่อย ๆ จนกลายเป็นจักรวาลของ 'ลวดลายเกลียว' ที่คืบคลานเข้ามาในชีวิตผู้คนและสถานที่ งานนี้แสดงให้เห็นความสามารถของอิโต้ในการยืดความไม่สบายใจจากภาพเล็ก ๆ ให้กลายเป็นความหวาดกลัวเชิงคติภาพ ใบหน้า ลายเส้น และการจัดแผงภาพช่วยเพิ่มความรู้สึกอึดอัดอย่างต่อเนื่อง ฉากบางฉากจะฝังอยู่ในใจนานหลังวางหนังสือ อย่าลืมเก็บรวมเล่มเรื่องสั้นของเขาไว้บ้าง เพราะงานสั้นบางเรื่องสั้นแต่ทรงพลังมาก เช่นเรื่องที่ขึ้นมาทำให้เหงื่อเย็นตามจังหวะ และผลงานอื่น ๆ อย่าง 'Gyo' จะเป็นขั้นต่อไปถ้าคุณต้องการความหลอนเชิงไบโอเมคคานิคที่แหวกแนวขึ้น โดยรวมให้ลองอ่านตามลำดับ: เรื่องสั้นเพื่อสำรวจ รู้จักธีมจาก 'Tomie' แล้วโดดเข้า 'Uzumaki' เพื่อสัมผัสความต่อเนื่อง และถ้าพร้อมค่อยขยับไปยังงานยาวหรือชุดรวมเรื่องสั้นที่แปลแล้วในตลาดไทย สรุปว่าการเริ่มต้นกับอิโต้จึงควรให้เวลากับจังหวะที่เขาเล่า งานบางชิ้นเหมาะกับการอ่านทีละตอนเพื่อซึมซับภาพ ในขณะที่งานยาวต้องการการอ่านต่อเนื่องเพื่อเห็นความบิดเบี้ยวที่ค่อย ๆ ทอเข้าด้วยกัน ผมยังรู้สึกว่าทุกครั้งที่หยิบ 'Tomie' หรือ 'Uzumaki' ขึ้นมาอ่าน จะได้เจอรายละเอียดใหม่ ๆ ที่ทำให้ใจเต้นไม่เท่ากัน อารมณ์แบบนี้เป็นเหตุผลที่ยังคงกลับไปหาเขาเสมอ