จักรพงษ์ เมษพันธุ์ ผลงานใดถูกนำไปดัดแปลงเป็นซีรีส์หรือหนัง

มีเพื่อนในวงการนักอ่านที่ชอบสะสมมังงะเล่มแรกสุดถึงเล่มปัจจุบันของ 'เค็นอิจิ ลูกแกะพันธุ์เสือ' บอกว่าจนถึงตอนนี้รวมแล้วประมาณ 61 เล่มจบ! เรื่องนี้น่าสนใจตรงที่ตัวเอกเริ่มจากเด็กขี้กลัวแต่พัฒนาฝีมือผ่านการฝึกแบบเข้มข้น แนวสปอร์ตผสมมาร์เชียลอาตส์แบบนี้ดึงดูดให้คนติดตามมานานกว่า 15 ปี การที่ซีรีส์ยาวขนาดนี้แต่ยังคงความเข้มข้นของเนื้อหาได้ถือว่ายอดเยี่ยมมาก

ใครที่ติดตาม 'เค็นอิจิ ลูกแกะพันธุ์เสือ' ตั้งแต่แรกคงถูกใจเพลงเปิดสุดคลาสสิกอย่าง 'Be Strong' โดย เคียวสุเกะ นากาโนะ ซึ่งเป็นเพลงที่ถ่ายทอดพลังและความมุ่งมั่นของตัวเอกได้อย่างลงตัว ส่วนเพลงปิดอย่าง 'Shangri-La' ของ ANGELA ก็ไม่น้อยหน้า แฝงไปด้วยความหวังและแรงบันดาลใจ ผสมผสานกับจังหวะร็อคที่เข้ากับบรรยากาศการฝึกฝนของเค็นอิจิได้ดีมากๆ เวลาฟังทีไรนึกถึงฉากที่เขาสู้ไม่ถอยอยู่เสมอ

เคยมีโอกาสได้เลี้ยงอาคิตะมาเมื่อสิบปีก่อน น้องเป็นสุนัขที่สง่างามมากเลยนะคะ โครงสร้างกระดูกใหญ่ กล้ามเนื้อแน่น โดยเฉพาะช่วงอกที่เต็มไปด้วยพลัง พูดถึงสีขนก็ต้องบอกว่ามีความพิเศษ เพราะขนสองชั้นหนานุ่ม สีที่พบได้บ่อยคือแดงน้ำตาลหรือสีขาวบริสุทธิ์ แต่ที่ฮิตที่สุดคงเป็นสีเซซาม (แดงกับขาวผสม) จุดเด่นที่ทำให้รู้ทันทีว่าเป็นสายพันธุ์แท้คือใบหน้าที่มีรูปสามเหลี่ยมคล้ายสุนัขจิ้งจอก ดวงตาสีเข้มเล็กได้รูป หูตั้งชันเป็นรูปสามเหลี่ยม และหางเป็นพวงที่ม้วนโค้งสวย ลักษณะนิสัยก็เป็นเอกลักษณ์ไม่แพ้กัน น้องจะซื่อสัตย์กับเจ้าของมาก แต่ค่อนข้างระวังตัวกับคนแปลกหน้า บางทีก็ดื้อเงียบเหมือนวัยรุ่นเลยล่ะ เรื่องขนาดตัวเมื่อโตเต็มวัยก็ประมาณ 60-70 เซนติเมตร ที่สำคัญคือต้องดูสัดส่วนให้สมส่วนทุกส่วน ไม่เล็กหรือใหญ่เกินไป เพราะสมัยนี้มีคนผสมขายเยอะแยะไปหมด เลี้ยงไปแล้วอาจไม่ได้น้องหมาที่มีลักษณะนิสัยแท้ๆแบบอาคิตะดั้งเดิม

การที่มือสังหารอมตะจะตายได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับกฎของโลกในเรื่องนั้นๆ นะ 'Blade of the Immortal' เป็นตัวอย่างที่ดีที่แสดงให้เห็นว่าตัวเอกแม้จะถูกสาปให้เป็นอมตะ แต่ก็ยังมีความเปราะบางในแบบของเขา เขาต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดและความเสียหายที่สะสมไปเรื่อยๆ บางครั้งการเป็นอมตะก็เหมือนคำสาปมากกว่าของขวัญ มันทำให้ตัวละครต้องทนทุกข์กับความเหงาและการเห็นคนที่รักจากไป ทัศนคติแบบนี้ทำให้เราเห็นว่าอมตะอาจไม่ใช่สิ่งที่วิเศษสุดเหมือนในเทพนิยาย

แฟนตัวจริงคงรู้สึกใจจดใจจ่อกับ 'มือสังหารพันธุ์อมตะ' ซีซั่นใหม่ไม่น้อยเลย ตอนนี้ยังไม่มีวันที่ออกอย่างเป็นทางการ แต่จากกระแสในทวิตเตอร์ #ImmortalAssassin ที่กำลังมาแรง มีการคาดการณ์กันว่าอาจปล่อยไตรมาสสุดท้ายของปีนี้ ทีมงานเคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่ากำลังเร่งผลิตเพื่อให้ตรงกับเทศกาลสำคัญ ซึ่งถ้าดูจากรูปแบบการปล่อยก่อนหน้านี้ อาจเป็นช่วงปลายพฤศจิกายนก็เป็นได้ คอยติดตามเพจอนิเมะทางการเพื่ออัปเดตแรกๆนะ

ความแตกต่างที่ชัดเจนที่สุดระหว่างนิยายและอนิเมะของ 'GTO' คือรายละเอียดของเนื้อเรื่องและความเข้มข้นของตัวละคร ตัวละครอย่างออนิซูกiในนิยายถูกพัฒนามากกว่า มีแง่มุมจิตใจที่ซับซ้อนและฉากหลังที่ลึกซึ้ง ในขณะที่อนิเมะเน้นไปที่การ์ตูนและความตลกมากกว่า อีกจุดที่ต่างกันคือจังหวะการเล่าเรื่อง นิยายใช้เวลาสร้างบรรยากาศและความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครอย่างค่อยเป็นค่อยไป ส่วนอนิเมะต้องเร่งเรื่องเพื่อให้เหมาะกับจำนวนตอนที่จำกัด ทำให้บางส่วนของเนื้อเรื่องถูกตัดออกไป อย่างไรก็ดี ทั้งสองเวอร์ชั่นยังคงรักษาจิตวิญญาณหลักของเรื่องไว้ได้ดี

จริงๆแล้วผมเป็นคนที่ชอบขุดประวัติการสร้างอนิเมะเก่า ๆ อยู่บ่อยครั้ง และเมื่อพูดถึง 'GTO' หรือที่คนไทยเรียกกันว่า 'คุณครู พันธุ์หายาก' ทีมหลักที่รับผิดชอบงานทีวีอนิเมะชุดดั้งเดิมคือสตูดิโอ 'Pierrot' พร้อมกับผู้กำกับที่มีบทบาทเด่นอย่าง โนริยูกิ อาเบะ (Noriyuki Abe) งานชุดทีวีของเรื่องนี้ออกอากาศช่วงปี 1999–2000 และมีความยาวราว 43 ตอน ซึ่งสไตล์การดัดแปลงนั้นชัดเจนว่าได้รับอิทธิพลจากการที่สตูดิโอถนัดงานแนวชounen และยังสามารถบาลานซ์ระหว่างมุกตลกแบบบ้าน ๆ กับดราม่าที่หนักแน่นได้อย่างลงตัว เมื่อมองในเชิงทีมงานมากกว่าชื่อเดียว ผมเห็นว่า Pierrot ไม่ได้เป็นแค่โรงงานอนิเมะ แต่มีวัฒนธรรมการผลิตที่เหมาะกับงานซีรีส์ยาว ๆ และคาแรกเตอร์เด่น ๆ ของผู้กำกับก็เข้ามาช่วยขับเน้นโทนเรื่องได้ดี โนริยูกิ อาเบะเองมีสไตล์การตัดต่อเล่าเรื่องที่เร้าอารมณ์และมุขภาพยนตร์บางช็อต เขาทำให้ฉากหยอดมุข หรือการปะทะทางอารมณ์ของโอนิซึกะมีแรงกระแทกมากขึ้น ซึ่งช่วยให้มังงะต้นฉบับกลายเป็นอนิเมะที่ดูไหลลื่น นอกจากนี้ยังมีทีมงานอนิเมเตอร์และหัวหน้าฝ่ายศิลป์ที่เลือกโทนสีและการเคลื่อนไหวให้เข้ากับบรรยากาศโรงเรียนยุคปลาย 90s อย่างได้ผล ถ้าจะยกผลงานที่ทำให้คนจดจำสตูดิโอนี้ง่าย ๆ ก็ต้องนึกถึงงานยาว ๆ ที่พวกเขาดูแลอย่างจริงจัง เพราะสิ่งนี้สะท้อนให้เห็นในงานของ 'GTO' ด้วย งานของสตูดิโอ Pierrot มักมีทั้งซีรีส์ที่สร้างฐานแฟนจำนวนมาก และผลงานที่กลายเป็นวัฒนธรรมป๊อปไปเลย ซึ่งช่วยอธิบายได้ว่าทำไมการดัดแปลง 'GTO' ถึงได้รับการตอบรับดีในยุคนั้น เมื่อลงท้ายด้วยมุมมองส่วนตัว ผมมองว่าการที่ 'GTO' ยังคงถูกพูดถึงจนถึงวันนี้เป็นเครื่องยืนยันว่าทีมงานทั้งสตูดิโอและผู้กำกับจับคาแรกเตอร์และพลังของเรื่องได้อย่างตรงจุด—มันคือมรดกการเล่าเรื่องที่ยังดูสดอยู่ในหัวใจแฟน ๆ หลายรุ่น

ในฐานะแฟนรุ่นเก่าที่เติบโตมากับการ์ตูนในกลุ่มเพื่อน โรงเรียน และร้านเช่าวิดีโอ ผมเจอชุมชนที่พูดคุยเกี่ยวกับ 'GTO' หรือชื่อไทย 'คุณครู พันธุ์หายาก' กระจัดกระจายอยู่หลายมุมเลย บน Facebook มักมีเพจแฟนคลับและกลุ่มเฉพาะเรื่องที่จัดกิจกรรมดูพร้อมคอมเมนต์สด บางกลุ่มจะตั้งโพสต์นัดวัน ดูแบบสตรีมแล้วคนคุยกันในคอมเมนต์ อย่างกลุ่มแฟนคลับไทยที่เน้นอนิเมะยุค 90s และ 2000s มักจะมีทั้งรีวิวตอนเก่า วิเคราะห์ตัวละคร และแชร์มุมมองเรื่องการสอนของโอนิซึกะ นอกเหนือจากออนไลน์ งานอีเวนต์ใหญ่ๆ อย่างงานคอมมิคหรือเทศกาลอนิเมะท้องถิ่นมักมีวงเสวนาเกี่ยวกับซีรีส์ที่เป็นตำนาน หลายครั้งผมได้ร่วมฟังคนทำแฟนซับ นักพากย์สมัครเล่น หรือครูอาจารย์ที่ชอบอนิเมะมาพูดคุย เต็มไปด้วยมุมมองเชิงสังคมกับการตีความบทเรียนของเรื่อง นอกจากนี้ ชมรมอนิเมะตามมหาวิทยาลัยก็เป็นอีกพื้นที่ที่จัดกิจกรรมดู-คุยแบบเป็นวงเล็กๆ เผชิญหน้ากันจริงจัง บางครั้งมีการจัดมินิคอสเพลย์หรือฉากรีแอคท์ ทำให้การพูดคุยไม่ใช่แค่แลกความเห็น แต่กลายเป็นพื้นที่สร้างสรรค์ร่วมกัน สำหรับคนที่ชอบบรรยากาศเป็นกันเองมากขึ้น ผมเห็นว่าร้านกาแฟนั่งชิลที่เปิดพื้นที่ให้แฟนอนิเมะจัดมิตติ้งก็เป็นจุดเชื่อมต่อที่ดี บางร้านมีโปรเจคเตอร์ เปิดตอนคลาสสิกแล้วคุยกันหลังจบ เหมือนชวนเพื่อนเก่าออกมาเม้ามอย เรื่องเล่าประสบการณ์การเรียน การเป็นครูในชีวิตจริง ถูกโยงไปกับเหตุการณ์ใน 'GTO' จนบทสนทนาลึกขึ้น นี่คือสิ่งที่ทำให้ซีรีส์เก่ามีชีวิตใหม่ในสังคมแฟนคลับไทย — ไม่ว่าจะเป็นการแลกมุมมองเชิงติวหรือแค่หัวเราะกับฉากป่วนๆ มันก็เติมเต็มความคิดถึงและความสนุกได้อย่างลงตัว