จุนโกะฟุรุตะ มีสไตล์การแต่งเพลงหรือการเขียนอย่างไร?

เราเป็นคนที่ติดงานสยองขวัญของจุนจิ อิโต้จนหยุดคิดไม่ได้ เลยมีมุมมองที่ค่อนข้างกว้างเกี่ยวกับแหล่งบทสัมภาษณ์ฉบับภาษาไทยที่หาได้บ้าง ความจริงแล้วแหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือมักกระจายอยู่หลายที่ แหล่งแรกคือฉบับแปลภาษาไทยของมังงะเอง — มองที่ท้ายเล่มหรือคำนำหลังปกของหนังสือแปลไทยหลายเล่มมักมีบทสัมภาษณ์สั้น ๆ หรือคำบรรยายจากผู้แปลและบรรณาธิการ ตัวอย่างที่คุ้นตาได้แก่ฉบับแปลของ 'Uzumaki' หรือ 'Tomie' ที่บางครั้งใส่โน้ตพิเศษหรือบทสัมภาษณ์ย่อ ๆ รวมถึงคอลัมน์ในหนังสือรวมเล่มพิเศษ แหล่งที่สองคือนิตยสารหรือเว็บแมกกาซีนสายการ์ตูนและวรรณกรรมที่แปลหรือเรียบเรียงบทสัมภาษณ์มาเป็นภาษาไทย บทความเชิงวิเคราะห์ในเว็บแมกกาซีนบางแห่งมักสอดแทรกคำพูดจากการสัมภาษณ์เดิมไว้ด้วย แหล่งที่สามคือชุมชนออนไลน์และเพจแฟน ๆ — แม้บางครั้งจะเป็นการแปลจากภาษาญี่ปุ่นหรืออังกฤษโดยแฟน ๆ แต่มักมีการรวบรวมและอ้างอิงต้นฉบับ ทำให้เป็นทางเลือกเร็วสำหรับคนที่อยากอ่านในภาษาไทย โดยสรุป หากอยากอ่านบทสัมภาษณ์ฉบับภาษาไทยจริง ๆ ให้ลองไล่ดูท้ายเล่มหนังสือแปล, บทความในแมกกาซีนสายการ์ตูน, และโพสต์จากเพจหรือบล็อกแฟน ๆ — แต่ต้องระวังคุณภาพการแปลและการอ้างอิงต้นฉบับด้วย เสียงของงานและความคิดของผู้เขียนยังคงสะท้อนผ่านคำพูดเหล่านั้นได้เสมอ แล้วก็หวังว่าคนรักงานสยองจะเจอบทสัมภาษณ์ที่อ่านแล้วขนลุกได้บ้างนะ

ฉากสยองของจุนจิ อิโต้มักสะท้อนความกลัวที่ไม่ใช่แค่หวาดผวาชั่วคราว แต่เป็นความรู้สึกว่าตัวตนของเราถูกเคลื่อนย้ายหรือกลืนหายไปทีละน้อย บางครั้งภาพก้นหอยใน 'Uzumaki' ทำให้ฉันหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะมันไม่ใช่แค่สัญลักษณ์ แต่เป็นกระบวนการที่คืบคลานเข้ามาอย่างช้า ๆ และแน่นอน ชีวิตประจำวันถูกบิดให้ผิดรูปราวกับฟองสบู่ที่จะแตกเสมอ งานของอิโต้ชอบเล่นกับความเป็นไปไม่ได้ที่ค่อย ๆ กลายเป็นความจริง เช่น คนที่หมกมุ่นกับก้นหอยจนรู้สึกว่าหน้าตาและความคิดถูกเปลี่ยน การใช้ภาพใกล้ ๆ ให้เห็นรายละเอียดของผิวหนัง ตา ลายก้นหอย ทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าความเป็นมนุษย์ถูกทำลายลงทีละชิ้น นอกจากมุมมองเชิงกายภาพ ความกลัวที่ฉันได้รับจากงานของเขายังเป็นความกลัวเชิงปรัชญา—ความไร้เหตุผลของจักรวาลหรือความบิดเบี้ยวของโลจิกที่โดดเข้ามาในชีวิตประจำวัน ฉากที่ดูธรรมดาเช่นทางเดินหรือบ้าน กลับถูกเปลี่ยนให้เป็นกับดักทางสายตาและจิตใจ เหมือนมีเสียงกระซิบจากภาพที่บอกว่า 'ไม่มีอะไรปลอดภัย' สิ่งนี้ทำให้ฉากสยองของอิโต้ไม่เคยล้าสมัย เพราะมันไม่ใช่แค่อุปกรณ์หวาดกลัว แต่เป็นการสะท้อนความเปราะบางของการมีอยู่ในโลกที่เราเข้าใจได้ไม่หมด ฉันออกจากหน้าหนังสือด้วยความรู้สึกหนักแน่นและความคิดที่ว่าความปกติของวันพรุ่งนี้อาจจะไม่เหมือนเดิม

สิ่งแรกที่ทำให้ผิวขนลุกเมื่ออ่าน 'Tomie' คือความรู้สึกว่าความงามถูกใช้เป็นกับดักอย่างเย็นชาและต่อเนื่อง ฉันหลงใหลในวิธีที่อิโต้ฉาบความสวยงามของตัวเอกไว้เหนือความเป็นมนุษย์ จนความใคร่และความคลั่งไคล้กลายเป็นแรงกระทำที่ทำร้ายตัวละครรายรอบได้อย่างไร้ปราณี เรื่องสั้นหลายตอนในเล่มนี้เล่นกับการเกิดใหม่ของ 'โทมิเอะ' อย่างไม่หยุดหย่อน — เธอกลับมาหลังการตาย มีชิ้นส่วนร่างกายที่แยกตัวแล้วกลับรวมกัน และผู้คนที่ตกหลุมรักจนพร้อมจะทำสิ่งสยดสยองเพื่อเธอ ฉันรู้สึกขนลุกทุกครั้งที่เห็นภาพรอยยิ้มเยือกเย็นของเธอกับฉากที่คนใกล้ชิดค่อยๆ สูญเสียความเป็นตัวเองไป การเล่าเรื่องในเล่มนี้ไม่ใช่แค่สยองอย่างผิวเผิน แต่มันสะเทือนจิตแบบติดอยู่ในคอ — ความคลุมเครือของสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวละครทำให้ผู้อ่านต้องเติมเต็มช่องว่างเอง บางตอนชวนให้นึกถึงหนังสยองขวัญคลาสสิกที่ใช้บรรยากาศมากกว่าฉากเลือด ฉันอ่านมันตอนค่ำในห้องที่ไฟสลัวแล้วรู้สึกว่าทุกเงาในบ้านมีชีวิต โดยเฉพาะฉากที่โทมิเอะแทรกซึมเข้าไปในชีวิตคนธรรมดาอย่างช้าๆ ไม่โหมประโลม แต่แนบเนียนจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ปิดเล่มแล้วยังมีภาพติดตาอยู่นาน — ไม่ใช่แค่ภาพเลือดหรือการผ่าตัด แต่เป็นการถูกทำให้หวาดกลัวในระดับจิตใจที่ลึกกว่าเยื่อชั้นผิว นี่แหละเหตุผลที่ฉันมักแนะนำ 'Tomie' ให้คนที่อยากลองสัมผัสงานของจุนจิ อิโต้ ถ้าชอบความสยดสยองที่ทำให้คิดวนไปวนมา แถมภาพสวยงามทว่าร้ายกาจ เล่มนี้ตอบโจทย์ได้ดี

การดัดแปลงงานของ จุนจิ อิโต้ มักจะเปลี่ยนจังหวะการเล่าเรื่องอย่างชัดเจน และนั่นคือสิ่งแรกที่ฉันสังเกตเสมอเมื่อเปรียบเทียบผลงานต้นฉบับกับเวอร์ชันอนิเมะหรือหนัง ในมังงะ 'Uzumaki' ความน่ากลัวเกิดจากการจัดองค์ประกอบภาพนิ่งที่ค่อย ๆ ทำให้ผู้อ่านจมดิ่งกับรายละเอียดของก้นหอย การเว้นวรรคระหว่างเฟรม และการคงความไม่ชัดเจนของบางฉากไว้ให้นานเท่าที่ต้องการ เมื่อนำมาดัดแปลง ภาพเคลื่อนไหวเองต้องกำหนดจังหวะและช่วงเวลาใหม่ทั้งหมด เสียงและดนตรีช่วยเพิ่มบรรยากาศ แต่ก็ฉุดเอาความไม่แน่นอนในต้นฉบับออกไปบางส่วน ฉันรู้สึกว่าบางฉากในอนิเมะเลือกที่จะเร่งหรือขยายจังหวะเพื่อให้เข้ากับรูปแบบภาพเคลื่อนไหว ซึ่งให้ผลทั้งด้านบวกและด้านลบ อีกประเด็นที่มักเกิดขึ้นคือการแปลงความละเมียดของเส้นและเงา—สิ่งที่อิโต้ถนัดในกระดาษเมื่อขยับกลายเป็นเทคนิคแสง กล้อง และการเคลื่อนไหว กล้องที่ซูมช้า ๆ หรือมุมกล้องที่เปลี่ยนทำให้สยองในแบบใหม่ แต่ในเวลาเดียวกันก็สามารถทำให้ภาพสูญเสียความคมกริบของความหลุดโลกแบบมังงะได้ ฉันชอบทั้งสองรูปแบบในโอกาสต่างกัน: มังงะให้ความท่วมท้นแบบค้างคา ขณะที่อนิเมะให้ความตึงเครียดผ่านเสียงและการเคลื่อนไหว—ทั้งคู่มีเอกลักษณ์ของตัวเองและให้ความน่ากลัวคนละแบบ

หัวข้อที่ฉันชอบพูดถึงคือแฟนฟิคริมุรุแนวโรแมนติก เพราะความเป็นตัวละครที่ยืดหยุ่นของริมุรุทำให้เขาไปได้กับทุกเมทริกซ์ความรัก ตั้งแต่ความนุ่มนวลแบบ slice-of-life ไปจนถึงความเคลื่อนไหวของอารมณ์แบบ slow-burn ที่ซับซ้อน ในฐานะแฟนที่ตามอ่านทั้งฟิคและงานต้นฉบับ 'That Time I Got Reincarnated as a Slime' ฉันมักจะชอบพล็อตที่วางริมุรุไว้ในบริบทที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย เช่น AU โรงเรียน หรือ AU โลกสมัยใหม่ ที่ช่วยเปิดมุมมองให้เห็นด้านที่อ่อนโยนและเป็นมนุษย์ของเขามากขึ้น แฟนฟิคแนวโรแมนติกที่ดีสำหรับริมุรุควรเล่นกับความต่างของสเกลตัวละคร — เขาอาจเป็นผู้ปกครองมหาอาณาจักรที่อ่อนโยน หรือเป็นหนุ่มออฟฟิศที่สุภาพ แต่เมื่อรักแล้วก็แสดงออกอย่างจริงใจและมั่นคง แนะนำประเภทและตัวอย่างเรื่องที่อ่านสนุก: ถาชอบบรรยากาศฮีลลิ่ง แนะนำแนว slice-of-life อย่าง 'ความเงียบในเมืองที่วุ่น' ซึ่งวางริมุรุเป็นเพื่อนบ้านอบอุ่น ค่อยๆ พัฒนาความสัมพันธ์ผ่านเรื่องเล็กๆ ของชีวิตประจำวัน เช่น ช่วยต้มซุปยามฝนตกหรือดูแลต้นไม้ในระเบียง จะได้ความฟีลอ่อนโยนและการดูแลที่ทำให้คนอ่านยิ้มได้ ส่วนคนที่หลงรัก slow-burn ให้ลอง 'ใต้เงาจันทร์ของลอร์ดสไลม์' ที่ขยับความสัมพันธ์ทีละนิด มีความเข้าใจผิดและบทสนทนาละเมียดละไม ทำให้การรอคอยมีรสชาติ และตอนจบมักรู้สึกคุ้มค่า ถ้าชอบความตลกผสมโรแมนติก ลอง 'สไลม์กับแฟนคลับสุดซ่า' ที่เล่นมุกปรับบท ฮีโร่ที่ไม่ธรรมดาต้องปรับตัวในโลกวุ่นวายของความรักยุคใหม่ หรือถ้าอยากได้ความเข้มข้นแบบแฟนตาซี โรแมนติกร่วมกับการเมืองและการปกครอง ฉันแนะนำ 'ปาฏิหาริย์ในวังวนแห่งพายุ' ที่ริมุรุต้องตัดสินใจระหว่างหน้าที่และหัวใจ ซึ่งฉากโรแมนติกจะมาพร้อมกับ stakes สูง ทำให้อารมณ์ของเรื่องหนักแน่นขึ้น สิ่งที่ฉันมักดูเมื่อเลือกอ่านคือจังหวะการเล่า การพัฒนาตัวละครฝ่ายรัก และความเคมีระหว่างคู่ที่ไม่ใช่แค่บทพูดหวานๆ แต่ต้องมีเหตุผลรองรับ ทำให้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นสมจริงและไม่น่าเบื่อ ติดตามบทวิจารณ์สั้นๆ จากผู้อ่านคนอื่นหรือดู rating ของเรื่อง แต่ที่สำคัญคือเปิดใจให้กับ AU แบบต่างๆ เพราะหลายครั้ง AU ที่ดูแปลกกลับเปิดมุมใหม่ของริมุรุที่ทำให้ฉันหลงรักเขามากขึ้น อธิบายเพิ่มว่าอย่าเน้นแค่จบแบบดราม่าบ่อยๆ เลือกเรื่องที่บาลานซ์ระหว่างความสุขกับความท้าทาย เพราะจะได้ทั้งความฟินและความประทับใจยาวนาน สรุปว่าแฟนฟิคริมุรุแนวโรแมนติกที่น่าอ่านคือเรื่องที่รู้จักใช้คาแรกเตอร์ของริมุรุให้เป็นประโยชน์ ทั้งการแสดงออกทางอารมณ์ ความอบอุ่น ความเป็นผู้นำ หรือความขี้เล่น ในบรรดาที่อ่านมา เรื่องที่อิงชีวิตประจำวันผสานความเข้าใจลึกซึ้งคือสิ่งที่ทำให้ฉันยิ้มได้มากที่สุด และท้ายสุดแล้ว ความโรแมนติกที่ทำให้ฉันประทับใจที่สุดคือฉากเล็กๆ ที่แสดงให้เห็นการใส่ใจอย่างแท้จริง — นั่นแหละที่ทำให้แฟนฟิคเรื่องหนึ่งยืนยาวในใจฉัน

ฉันชอบมองว่าฉากสวีทของริมุรุมักจะโดดเด่นเพราะมันไม่ใช่แค่ความหวานแบบโรแมนติกเพียว ๆ แต่เป็นการผสมผสานระหว่างความอบอุ่น ความน่ารัก และความแปลกประหลาดที่ทำให้แฟนคลับยิ้มได้ทุกครั้ง ฉากที่แฟน ๆ ชื่นชอบมักจะเป็นช่วงเวลาที่ตัวละครทั้งสองเปิดเผยความเปราะบางหรือความทะลึ่งนิด ๆ ออกมามากกว่าฉากสารภาพรักแบบตรง ๆ ใน 'That Time I Got Reincarnated as a Slime' ความสัมพันธ์ระหว่างริมุรุกับคนรอบตัวถึงแม้จะมีพื้นฐานจากความเป็นผู้นำและความเคารพ แต่ยังแฝงไปด้วยความเป็นเพื่อนสนิทที่พร้อมจะปกป้องกันและกัน ซึ่งคนดูอินได้ง่ายเพราะมันเข้าถึงได้และไม่น่าเขินจนเกินไป อีกตัวอย่างที่มักถูกยกให้เป็นฉากสวีทยอดนิยมคือช่วงเวลาที่มิลิมมาเยือนเทมเพสต์และทำตัวเป็นเด็กซนกับริมุรุ ความสัมพันธ์แบบซุกซนแต่เต็มไปด้วยความผูกพันแบบเพื่อนสนิททำให้หลายคนยิ้มตามได้ง่าย ๆ เสน่ห์ของฉากพวกนี้มาจากคาแร็กเตอร์ของมิลิมที่ตรงข้ามกับความมีเหตุผลของริมุรุ ทำให้ทุกการกระทำที่เป็นมิตรหรือการแสดงความห่วงใยกลายเป็นโมเมนต์น่ารักทันที ฉากที่ทั้งสองนั่งคุยเล่นกัน จับมือ หรือที่มิลิมเรียกชื่อริมุรุด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายมักจะถูกแชร์ซ้ำ ๆ ในชุมชนแฟน ๆ เพราะมันดูเป็นธรรมชาติและจริงใจ มุมอบอุ่นในแบบผู้หญิงอื่นก็มีเสน่ห์ไม่น้อย โดยเฉพาะฉากระหว่างริมุรุกับชิออนหรือชูนา ซึ่งมักเป็นฉากที่ความดูแลเอาใจใส่กลายเป็นสวีทเล็ก ๆ เช่นการป้อนอาหาร การปฐมพยาบาลหลังการต่อสู้ หรือโมเมนต์ที่ตัวละครหญิงอาย ๆ แต่อัดแน่นด้วยความห่วงใย ไดนามิกแบบนี้ทำให้แฟน ๆ ชอบเพราะมันแสดงให้เห็นมิติของริมุรุในฐานะผู้นำที่ยังคงอบอุ่นและเป็นมนุษย์ มากกว่าฮีโร่ที่ห่างเหิน นอกจากนี้ฉากที่ริมุรุแสดงความห่วงใยต่อชาวเมืองเทมเพสต์โดยที่ไม่มีใครเห็น ก็ถือเป็นสวีทในแบบที่โตขึ้นและซาบซึ้งมากสำหรับแฟน ๆ ที่ชอบความนิ่ง ๆ ลึก ๆ โดยส่วนตัวฉันมักชอบฉากสวีทที่ผสมทั้งความใกล้ชิดและความฮาเข้าไว้ด้วยกันมากที่สุด เพราะมันทำให้ตัวละครทั้งสองมีเคมีที่ชัดเจนและไม่รู้สึกฝืน ตัวอย่างเช่นฉากเล่นมุขหรือหยอกล้อกันแล้วจบด้วยการกอดสั้น ๆ หรือคำพูดให้กำลังใจสั้น ๆ นั่นแหละที่ยั่งยืนในความทรงจำของแฟน ๆ สำหรับฉันแล้วโมเมนต์แบบนี้สะท้อนว่าความสัมพันธ์ของริมุรุไม่ได้ถูกจำกัดแค่โรแมนติก แต่ยังรวมถึงความเป็นเพื่อน ความไว้ใจ และการปกป้อง ซึ่งทำให้ทุกฉากสวีทมีความหมายมากกว่าความน่ารักเพียงอย่างเดียว และนั่นแหละคือเสน่ห์ที่ทำให้ฉากพวกนี้ยังคงถูกพูดถึงอยู่เสมอในชุมชนแฟน ๆ

เพลงที่เล่นในฉากหวาน ๆ ของริมุรุมักจะเป็นธีมประจำตัวของเขาที่ถูกดัดแปลงหลายเวอร์ชันใน OST ของอนิเมะ 'That Time I Got Reincarnated as a Slime' — โดยทั่วไปแฟน ๆ มักเรียกกันในภาพรวมว่า 'Rimuru's Theme' (หรือบางครั้งเห็นเป็นชื่อใกล้เคียงอย่าง 'Rimuru Tempest Theme') ซึ่งเป็นมิวสิกมอติฟที่ถูกแต่งขึ้นให้เข้ากับอารมณ์ฉากต่าง ๆ ทั้งเวอร์ชันเปียโนเดี่ยว เวอร์ชันออร์เคสตรา และเวอร์ชันที่ใส่คอรัสบางส่วนเข้ามา ตอนฟังครั้งแรกผมยังประทับใจว่าวิธีเรียงคอร์ดกับเมโลดี้ทำให้ฉากดูอบอุ่นโดยไม่เลี่ยน ยิ่งเป็นฉากสนิทสนมที่ต้องการให้ผู้ชมรู้สึกเป็นส่วนตัว เมโลดี้เปียโนที่ซอยจังหวะแบบนี้กับสายไวโอลินซัพพอร์ตจะทำหน้าที่แทนคำพูดได้ดีมาก ๆ ในหลายตอนของซีรีส์ เสียงสังเคราะห์บางช่วงจะค่อย ๆ เติมความกว้างให้ความรู้สึกเหมือนเป็นฉากในโลกแฟนตาซีแต่ก็ยังคงความอ่อนโยนแบบมนุษย์ ในมุมมองผู้ฟังที่ติดตาม OST แบบละเอียด ผมสังเกตว่าทีมคอมโพส (มักระบุในเครดิต OST ของอนิเมะ) จะทำธีมนี้หลายเวอร์ชันตามโทนของฉาก ถ้าชอบเวอร์ชันเปียโนสะอาด ๆ ให้ฟังแทร็กที่บันทึกแบบ solo ส่วนถ้าต้องการความยิ่งใหญ่กับน้ำหนักอารมณ์ให้หาเวอร์ชันออร์เคสตราจากอัลบั้ม OST จะเจอการเรียบเรียงที่ต่างกันชัดเจน เสน่ห์ของเพลงนี้ไม่ใช่แค่ทำนอง แต่เป็นวิธีที่ดนตรีสอดคล้องกับบทสนทนาและภาพ ทำให้ฉากริมุรุกับคนอื่น ๆ รู้สึกมีสีสันขึ้นมาก เป็นเพลงที่ฟังคนเดียวแล้วก็ยิ้มได้แบบเนียน ๆ

สายคอสเพลย์อย่างฉันมักจะเห็นสไตล์ที่หลากหลายสำหรับ 'ริมุรุ' ในงานญี่ปุ่น แต่ที่ฮิตสุดจะมีอยู่ไม่กี่แบบที่เด่นชัดทั้งในเรื่องความเท่และความน่ารัก แบบแรกที่เจอบ่อยคือเวอร์ชันมนุษย์ในชุดทางการ — เสื้อคลุมยาวสีเข้มกับเครื่องประดับแบบผู้นำ นักคอสจะใส่วิกสีน้ำเงินเฉดเดียวกับตัวละคร และแต่งตาให้ดูเฉียบเพื่อให้ความรู้สึกของผู้นำของเมือง 'เทมเพสต์' บางคนก็เพิ่มชิ้นส่วนโลหะหรือปกขนเทียมเพื่อเพิ่มมิติ ซึ่งพอถ่ายรูปแล้วจะออกมาโอเวอร์แบบมีพลังสุดๆ แบบที่สองคือเวอร์ชันสลายหรือตัวสไลม์ — นี่เป็นมุมที่สนุกและสร้างสรรค์มาก นักคอสจะใช้วัสดุโปร่งใสแบบเรซิ่น บับเบิ้ลเจล หรือบอลลูนสีน้ำเงินมาเป็นพร็อพ เพื่อให้เกิดประกายดูเหมือนสลิมจริง บางคนทำเป็นหมอนหรือกระเป๋าให้พก ถือแล้วถ่ายรูปกับไฟสีน้ำเงินคือปังสุดๆ แบบที่สามที่สังเกตได้บ่อยคือคู่คอสหรือกรุ๊ปคอส — คนที่ชอบเล่นคาแรกเตอร์มักจับคู่ 'ริมุรุ' กับตัวละครที่มีไดนามิกชัด เช่นคู่กับ 'มิลิม' ในสไตล์คอนทราสต์หวือหวา หรือจับคู่กับ 'ชิออน' ที่เน้นความเข้มแข็งและชุดชุดใหญ่แบบนักรบ แล้วก็มีการเล่นมู้ดภาพนิ่งเป็นฉากจากมูฟเมนต์ที่คนในงานชื่นชอบ การจับคู่แบบนี้ดึงดูดคนดูและช่างภาพได้ง่าย เทคนิคเล็กๆ ที่เห็นบ่อยคือการทำคอสให้สบายต่อการเดินงานยาวๆ เพราะในงานที่ญี่ปุ่นคนค่อนข้างเดินเยอะ ฉะนั้นการเลือกวัสดุที่เบาและการจัดการพร็อพให้พกพาสะดวกจะทำให้คอสชนะใจทั้งตัวเองและเพื่อนร่วมถ่ายรูป สรุปแล้ว 'ริมุรุ' มีมิติให้เล่นเยอะ จะเน้นความเท่ ความน่ารัก หรือความล้ำก็ได้ ขึ้นกับคอนเซปต์และความกล้าที่จะทดลองของคนคอสเอง