ฉากที่ทำให้ลุกขึ้นจากโซฟาคือฉากเผชิญหน้ากลางฝนที่
ชิกิริยืนอยู่คนเดียวบนสะพาน
ฉันจำได้ว่าน้ำเสียงและการเคลื่อนไหวของกล้องทำให้ความตึงเครียดเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เสียงฝนเป็นเหมือนเครื่องนับจังหวะ ก่อนหน้านั้นเรื่องเล่าโหมข่าวความขัดแย้งเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ฉากนี้เป็นจุดเปลี่ยนที่ชัดเจน—ชิกิริไม่ได้เป็นแค่ตัวประกอบอีกต่อไป ความมุมมองของเธอถูกขยายออก นักพากย์ใส่ทุกเสียงเล็ก ๆ ให้มีน้ำหนัก ส่วนดนตรีเบื้องหลังเลือกใช้ทำนองที่ไม่โอ้อวดแต่ทอนใจได้อย่างแรง
หลังจากจบฉากนี้เส้นเรื่องของตัวละครอื่นเริ่มสะท้อนกลับมาที่ชิกิริ ความสัมพันธ์ที่เคยมืดมนเริ่มเห็นช่องว่างให้เยียวยา ฉากเดียวนี้สรุปทั้งอดีตและความเป็นไปได้ในอนาคต มันเป็นเหตุผลที่ฉันหยิบกลับมาดูซ้ำเสมอ—เพราะฉากนั้นทั้งเทคนิคและอารมณ์รวมกันจนเป็นหนึ่งเดียว