ตกกระได พลอยโจน หมายถึง ที่มาของสำนวนมาจากไหน?

คำพูดนี้มักถูกหยิบมาใช้เมื่อคนต้องการอธิบายว่ามีคนโดนพ่วงความรับผิดชอบหรือโดนกล่าวหาเพียงเพราะอยู่ในสถานการณ์เดียวกับคนอื่น ไม่ได้ตั้งใจทำเรื่องนั้นด้วยตัวเอง ผมมองว่า ‘ตกกระไดพลอยโจน’ แปลตรง ๆ ว่าเหมือนคนที่ตกบันไดแล้วถูกลากให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวที่หนักขึ้นไปอีก — สำนวนนี้เลยให้ความหมายเชิงถูกพ่วงหรือถูกพ่วงความผิดจากเหตุการณ์ที่ตัวเองไม่ได้เริ่ม ก่อนอื่นต้องบอกว่าเป็นสำนวนที่ค่อนข้างเป็นภาษาพูด เหมาะกับการสนทนาประจำวันหรือการเล่าเรื่องแบบไม่เป็นทางการ ตัวอย่างเช่น เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งโพสต์เรื่องราวส่วนตัวแล้วมีคนมาพาดพิงถึงคนอื่นที่ไม่ได้เกี่ยวข้อง ผู้ที่ถูกพ่วงมักจะอธิบายตัวเองว่าโดน ‘ตกกระไดพลอยโจน’ เมื่ออยู่ในสภาพแวดล้อมทางการอย่างที่ทำงานหรือการเขียนรายงาน ควรระวังการใช้สำนวนนี้เพราะมันให้น้ำเสียงที่ไม่เป็นทางการและอาจทำให้ผู้ฟังรู้สึกว่าคุณกำลังตัดสินหรือดูถูกโดยปริยาย ถ้าต้องการพูดอย่างสุภาพกว่า ผมมักเลือกใช้คำว่า “ถูกพ่วงความรับผิดชอบโดยไม่ตั้งใจ” หรือ “ถูกพ่วงมาโดยสถานการณ์” ซึ่งถ่ายทอดความหมายเดียวกันแต่สุภาพกว่าในบริบททางการ สรุปคือพูดได้ แต่ต้องดูบริบทและคนฟัง ถ้าจะคุยกับเพื่อนหรือในวงสังสรรค์ ถือว่าใช้ได้สบาย ๆ แต่ถ้าเป็นทางการก็เปลี่ยนถ้อยคำจะดีกว่า

คำว่า 'ตกกระได พลอยโจน' ฟังแล้วทำให้ฉันนึกถึงความรู้สึกที่โดนลากเข้าไปเกี่ยวข้องโดยไม่ได้ตั้งใจ เหมือนยืนอยู่ใกล้เปลวไฟแล้วถูกเผาไปด้วยโดยไม่ได้ก่อเหตุเอง ในภาษาพูดทั่วไปฉันมักใช้คำนี้เมื่ออยากบอกว่าใครสักคนถูกผลกระทบหรือถูกตำหนิเพราะความสัมพันธ์ สถานที่ หรือเวลา ที่บังเอิญตรงกันมากกว่าเพราะความผิดจริงๆ เมื่อเล่าให้คนอื่นฟัง ผมมักยกตัวอย่างจากที่ทำงาน เช่น เพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งทำงานพลาด แล้วทั้งทีมโดนผู้บังคับบัญชาดุด้วย ทั้งๆ ที่คนอื่นไม่ได้มีส่วนพลาดโดยตรง เหตุการณ์แบบนี้แหละคือ 'ตกกระได พลอยโจน' — มันสะท้อนความไม่ยุติธรรมเล็กๆ ในชีวิตประจำวัน และมักพูดด้วยน้ำเสียงทั้งขำทั้งเซ็งเหมือนบอกว่าเรื่องนี้มันไม่ยุติธรรมแต่ก็แก้ไขทันทีไม่ได้ อีกมุมนึงที่ฉันชอบคิดคือวลีนี้ยังเป็นเครื่องเตือนใจให้ระวังบริบทของตัวเราเอง บางครั้งแค่การไปอยู่ในสถานที่ผิดเวลา หรือคบคนบางคนเพียงชั่วคราว ก็พอให้คนมองเราไม่ดี แม้คนที่ถูกลากเข้าไปจะเงียบและไม่อยากมีเรื่อง แต่สังคมบางทีก็ตัดสินเร็วกว่าที่เราจะอธิบายได้ นี่คือเหตุผลที่ฉันมักจะเล่าเรื่องนี้ให้คนรอบตัวฟัง เพื่อให้เข้าใจว่าไม่ได้มีแต่การกระทำโดยตรงเท่านั้นที่ทำให้คนถูกตัดสิน

คำที่มักนำมาใช้แทน 'ตกกระได พลอยโจน' มีหลายแบบ แต่ละคำมีน้ำเสียงและความหมายเฉพาะตัวที่ไม่เหมือนกันเลย ฉันชอบเริ่มจากภาพรวมก่อน: บ่อยครั้งคนจะใช้คำอย่าง 'พลอยรับเคราะห์' หรือ 'พลอยเดือดร้อน' เมื่อต้องการเน้นความไม่ตั้งใจของผู้ถูกกระทำ ส่วนคำอย่าง 'ติดร่างแห' มักสื่อว่าคนคนนั้นถูกดึงเข้าไปในปัญหาเพราะความสัมพันธ์ หรือเพราะถูกคนอื่นลากไปด้วย ในทางกลับกัน 'พ่วงความผิด' กับ 'พ่วงคดี' จะเน้นมิติความรับผิดที่ถูกโยง แม้คนคนนั้นอาจไม่มีส่วนรู้เห็นจริง ๆ ในชีวิตประจำวันยังมีสำนวนที่เป็นกันเองกว่า เช่น 'โดนลากไปด้วย' หรือ 'ถูกโยง' ซึ่งฟังแล้วทันสมัยและพูดตรง ๆ เวลาอยู่ในวงเพื่อน ส่วนในสื่อข่าวหรือแวดวงกฎหมายจะชอบใช้คำเป็นทางการกว่า เช่น 'ถูกพ่วงความผิด' หรือ 'พลอยได้รับความเสียหาย' เพราะให้ความชัดเจนด้านความรับผิดและผลกระทบที่ตามมา จากมุมมองของคนที่เคยเห็นคนถูกโยงเรื่องไม่เป็นธรรมมาก่อน ผมมักคิดว่าการเลือกคำสำคัญมากเมื่อต้องสื่อสารกับผู้อื่น—คำบางคำลดทอนความรุนแรง บางคำทำให้สถานการณ์ดูหนักขึ้น เลือกให้เหมาะกับบริบทและความรู้สึกของผู้ถูกกระทำ ดูแลคำพูดให้ดี เดี๋ยวความหมายจะพาไปไกลกว่าที่ตั้งใจ

พอจะพูดถึงสำนวนนี้แล้วฉันมักนึกถึงความรู้สึกถูกลากเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจและต้องรับภาระแทนคนอื่น คำว่า 'ตกกระได พลอยโจน' ในมุมมองของฉันคือการถูกพัวพันในเหตุการณ์โดยไม่ได้เป็นผู้เริ่มต้น แต่กลับต้องแบกรับผลกระทบหรือความรับผิดชอบไปด้วย มันต่างจากการตั้งใจเข้าร่วม เพราะคนที่ตกกระไดพลอยโจนส่วนใหญ่รู้สึกว่าถูกผลักให้ต้องจัดการสถานการณ์อย่างเร่งด่วน ทั้งเรื่องงาน เรื่องบ้าน หรือความสัมพันธ์ ฉันมักอธิบายให้เพื่อนฟังว่าเป็นแบบเดียวกับถูกโยนภารกิจใหม่ที่ไม่ใช่ของเรา แต่เราหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพื่อให้เข้าใจได้ง่ายขึ้น นี่คือตัวอย่างประโยคที่ฉันใช้บ่อย: นายเอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับโครงการนี้ แต่ว่าตกกระไดพลอยโจนต้องชี้แจงกับหัวหน้าทุกข้อ เมื่อแม่บ้านลืมปิดก๊อกน้ำ บ้านข้างล่างได้รับความเสียหายและฉันที่เช่าชั้นล่างตกกระไดพลอยโจนต้องไปเจรจา เพื่อนชวนไปงานรวมรุ่นแล้วเกิดเรื่องวิวาท ฉันไปด้วยแต่กลับตกกระไดพลอยโจนถูกถามความเห็น ในที่ทำงานมีเอกสารผิดพลาด แม้ว่าจะไม่ใช่ความผิดของฉัน แต่ฉันตกกระไดพลอยโจนต้องช่วยแก้ไขเอกสารทั้งหมด เด็กในหมู่บ้านเล่นกันแล้วทำกระจกแตก บ้านฉันไม่ได้ทำแต่ตกกระไดพลอยโจนโดนตำหนิจากเจ้าของบ้าน ชอบความที่สำนวนนี้สื่อความเป็นมนุษย์ได้ดี — มันบอกถึงความไม่ตั้งใจแต่ต้องแบกภาระ ฉันมักใช้มันเวลาอยากให้คนอื่นเข้าใจความไม่ยุติธรรมแบบวันต่อวัน

คำว่า 'ตกกระได พลอยโจน' มักถูกหยิบมาใช้เมื่อคนธรรมดา ๆ ถูกลากเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องโดยบังเอิญ แม้ไม่ได้ตั้งใจหรือไม่มีความผิดจริง ๆ แต่กลับต้องรับผลกระทบไปด้วย รู้สึกเหมือนเป็นผู้เคราะห์ร้ายที่โชคไม่ดีซ้อนโชคไม่ดีอีกชั้นหนึ่ง ฉันมองว่าคำนี้ชี้ถึงการถูกผลักให้เป็นผู้ร่วมเหตุจากความสัมพันธ์หรือสถานที่มากกว่าการตั้งใจทำผิด ตัวอย่างที่เจอบ่อยสุดในชีวิตประจำวันคือเวลามีเรื่องทะเลาะในที่ทำงานหรือในกลุ่มเพื่อน คนที่อยู่ใกล้ ๆ คนก่อเรื่องมักถูกมองว่าเกี่ยวข้องด้วย เช่น พนักงานที่อยู่ตรงนั้นตอนมีปัญหาแม้ไม่ได้พูดอะไร ก็อาจโดนวิจารณ์ตามไปด้วย ความหมายจะต่างจากการกล่าวหาโดยตรงตรงที่น้ำเสียงมักเป็นแบบว่า "โดนด้วยเพราะอยู่ตรงนั้น" มากกว่าเป็นผู้กระทำจริง ๆ เคยเห็นใน 'Detective Conan' ด้วยนะ เมื่อมีคดีเกิดขึ้น ผู้คนที่อยู่ใกล้สถานที่เกิดเหตุหรือมีความสัมพันธ์กับผู้ต้องสงสัย จะถูกสืบสาวหรือสงสัยไปด้วย ทั้ง ๆ ที่หลายคนบริสุทธิ์ นั่นแหละคืออารมณ์ของสำนวนนี้ — มันมีทั้งความขำในเชิงโชคร้ายและความเห็นใจผสมกัน ทำให้คำนี้สะท้อนภาพสังคมได้ชัดเจนทีเดียว

ฉันมักจะอธิบายสำนวน 'ตกกระได พลอยโจน' ว่าเป็นภาพของคนที่ไม่ได้ตั้งใจมีส่วนเกี่ยวข้อง แต่กลับตกอยู่ในความยุ่งยากเพราะความบังเอิญหรือเพราะความใกล้ชิดกับเหตุการณ์นั้น ๆ ความต่างที่ชัดเจนระหว่างสำนวนนี้กับสำนวนอื่นคือความเน้นที่ความไม่สมัครใจและความเป็นเหยื่อโดยบริสุทธิ์ เช่น เทียบกับสำนวนที่สื่อถึงการรับผิดชอบโดยตั้งใจหรือการมีส่วนร่วม เช่น 'น้ำขึ้นให้รีบตัก' ซึ่งพูดถึงโอกาสที่ผู้คนไขว่คว้าโดยรู้ตัว ในขณะที่ 'ตกกระได พลอยโจน' ไม่มีองค์ประกอบของการตั้งใจ คนที่ตกกระไดมักเป็นคนที่ถูกลากเข้าไปโดยเหตุการณ์หรือคนรอบข้าง ฉันนึกถึงฉากใน 'Attack on Titan' ที่พลเรือนธรรมดาถูกผลกระทบจากการตัดสินใจของคนชั้นนำ เหมือนคนธรรมดาถูกพัดพาไปกับกระแสน้ำใหญ่โดยไม่ได้ต้องการ นี่คือแก่นของสำนวนนี้: มันพูดถึงความอยุติธรรมแบบไม่ตั้งใจและความบังเอิญที่ทำให้คนไร้เดียงสาต้องแบกรับผลพวง ซึ่งทำให้สำนวนนี้ใช้ได้ดีเวลาพูดถึงคนที่ตกเป็นเหยื่อของสภาพแวดล้อมมากกว่าจะเป็นผู้ทำผิดเอง

เคยสังเกตไหมว่าคำว่า 'ตกกระได พลอยโจน' มันหนักแน่นกว่าคำว่าแค่ 'บังเอิญ' เยอะเลย และผมชอบที่คนเขียนนิยายกับบทละครหยิบวลีนี้มาใช้เพราะมันอัดแน่นด้วยความหมายและจังหวะดราม่า เวลาผมอ่านนิยายแนวดราม่าครอบครัวหรือดูละครหลังข่าว บทสนทนาที่ว่าใกล้เคียงกับฉากที่คนธรรมดาถูกลากเข้าไปพัวพันกับความขัดแย้งของคนใกล้ชิดเสมอ เช่น ลูกสะใภ้ที่ถูกสงสัยในคดีขโมยเพราะไปเจอของในบ้าน หรือคนที่ร่วมงานปาร์ตี้แล้วถูกกล่าวหาทำเรื่องไม่น่าอภิรมย์ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจ แต่คนรอบข้างมองต่างไป—นั่นแหละคือแก่นของการตกกระไดพลอยโจน บ่อยครั้งผู้เขียนใช้วลีนี้เป็นเครื่องมือเบลนด์ระหว่างความเห็นใจและความตลกร้าย ผมชอบฉากที่ตัวละครเล่าแบบครึ่งอมยิ้มครึ่งสลดว่าโดน 'ตกกระได พลอยโจน' เพราะมันทำให้บทพูดจริงใจและเข้าถึงง่าย เสียงของคนที่ถูกอ้างถึงแบบนี้มักจะเป็นเสียงนิ่งๆ ที่ซ่อนความขม ปิดท้ายด้วยความคิดว่าเรื่องเล็กอาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้เพียงเพราะสถานการณ์ไม่เป็นใจ—แล้วผมก็ยังชอบมุมมองนั้น เพราะมันทำให้ตัวละครดูเป็นมนุษย์มากขึ้น

คนที่ทำให้ฉันสะดุดตาใน 'ตกกระไดพลอยโจน' มากที่สุดคือผู้เล่นที่รับบทเป็นแกนหลักของเรื่อง เพราะเขาสามารถเดินไต่เส้นระหว่างความตลกกับความเจ็บปวดได้อย่างกลมกลืน จังหวะคอมเมดี้ไม่เคยทำให้บทดูตื้น แต่กลับเสริมให้การระเบิดอารมณ์ในฉากดราม่ามีพลังขึ้นอย่างไม่คาดคิด ตอนที่ตัวละครถูกผลักเข้าสู่สถานการณ์อึดอัดจนต้องตัดสินใจ ฉากนั้นยังอยู่ในหัวฉันเสมอ — การสื่อสารด้วยสายตาเพียงเสี้ยววินาทีกลับบอกเรื่องราวได้มากกว่าพันคำพูด การแสดงชิ้นนี้ทำให้บทที่อาจจะกลายเป็นสต็อกคาแร็คเตอร์กลายเป็นคนที่เราอยากติดตาม เชื่อมโยง และห่วงใย สไตล์การแสดงของเขาไม่ได้พึ่งเทคนิคล้วน ๆ แต่มีความเป็นมนุษย์ แก้ปัญหาฉากยาก ๆ ด้วยการเลือกโทนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เข้ากับบริบท เช่นการลดน้ำหนักบทพูดลงเพื่อให้การกระทำพูดแทน หรือใช้การหยุดหายใจเป็นเครื่องมือสร้างความอึดอัด ซึ่งทำให้ฉากคอมเมดี้หลายฉากมีชั้นเชิงมากกว่าที่คิด ผลลัพธ์คือเขาเป็นคนที่ฉันเห็นแล้วรู้สึกว่าหนังยังคงอยู่ในหัวหลังจากเครดิตขึ้นทีละนาน ๆ