ตัวอย่างบทกลอนกาพย์ยานี 11 ที่น่าสนใจ

หนึ่งคือบุรุษที่นางมีสัญญารัก อีกหนึ่งคือนางกำนัลคนสนิทที่เปรียบเสมือนพี่น้อง ม้าพยศวิ่งตรงมาที่พวกนาง เขาดึงซิงอีไปกอดปกป้อง ถูกพิษพร้อมกัน ยาถอนพิษมีเพียงเม็ดเดียวเขาขอให้นางยกยาถอนพิษให้ซิงอี ต่อมาเขาวางแผนให้ซิงอีมาเป็นองค์หญิงแทนนาง นางตัดใจจากเขาแล้วออกจากวัง " ท่านลุงท่านคือคนที่ช่วยชีวิตข้าไว้นี่" " อย่ามาเรียกข้าว่าลุงข้าไม่ได้แก่ขนาดนั้น" " คำก็สามีสองคำก็สามี เขาทั้งขี้เหร่ทั้งดำแก่ก็แก่จนเป็นบิดาเจ้าได้ หากไม่มีตำแหน่งแม่ทัพเขาก็ไม่มีอะไรดีเลย เยว่ซิน สายตาของเจ้ามีปัญหารึยังไง" " อย่ามาว่าสามีข้านะ เขาแก่แล้วไงไปแก่บนหัวเจ้าเรอะ" องค์หญิงวัยละอ่อนแม่ทัพหนุ่มใหญ่

CRAZY LOVE ♡ คลั่งรัก ♥ Fahrenheit ฟาเรนไฮต์ - ผู้ชายสารเลวที่ไร้สามัญสำนึก - "สำหรับฉัน...ผู้หญิงอย่างเธอ" "ไม่มีค่าอะไรเลยนอกจาก เอา!" Nam Khing น้ำขิง - ผู้หญิงที่ยอมอดทนจนถึงวินาทีสุดท้าย - "ฆ่าฉันให้ตายเลยดีไหม?"  "เพราะทุกวันนี้ที่เป็นอยู่" "มันก็ไม่ต่างจากตกนรกทั้งเป็นเลยสักนิด" คำเตือน นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นเพียงแค่ในจินตนาการของไรท์เท่านั้น เหตุการณ์ทุกอย่างเป็นเพียงเรื่องสมมุติอยู่ในตะเกียงแก้ว และถือเป็นทรัพย์สินทางปัญญาของผู้เขียน อยู่ในตะเกียงแก้ว เท่านั้น เนื้อหาทุกตัวอักษรและรูปภาพฉากประกอบ ไม่อนุญาตให้นำไปเผยแพร่ หรือทำซ้ำ ดัดแปลงเด็ดขาด** หากจากละเมิดลิขสิทธิ์สามารถดำเนินการตามกฎหมายคุ้มครองทรัพย์สินทางปัญญา พ.ร.บ ลิขสิทธิ์ 2537 มีโทษทั้งจำทั้งปรับ Do not Copy , Reproduce , Plagiarism เริ่มเผยแพร่วันแรกในวันที่ 11 / 10 / 21

ร่างแกร่งของชายหนุ่มที่เพิ่งกลับจากทำงานหนักทั้งวัน พร้อมลูกน้องที่เดินตามหลังมานับสิบ สายตาคู่เย็นเฉียบเรียบนิ่ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ แม่บ้านหลายคนที่เดินออกมารับ พร้อมเตรียมรองเท้า รับของที่เจ้านายหนุ่มถือมา “ทำไมบ้านเงียบ?” “คุณท่านไม่อยู่ค่ะ” แม่บ้านเอ่ย “อืม แล้ว…” “เฮียยยยยยย” เสียงใสๆของหญิงสาวที่กำลังวิ่งมาอย่างร่าเริงเข้ามาหา ก่อนกระโดดกอดเขาเต็มแรง “หรรษา ทำไมหนูต้องวิ่ง” “รอเฮียมาทั้งวัน กว่าจะเสด็จกลับมานะคะ”หรรษาเอ่ย “รอเฮียทำไม จะเอาอะไรอีก” “หนูขอออกไปเที่ยวนะคืนนี้” หรรษาเอ่ย “จะไปก็ไปซิ ปกติหนูก็ไปไม่ใช่เหรอหรรษา” กะตัญเอ่ย “หนูจะขอพาเอแคลไปด้วยไงคะ” “ทำไมต้องพาเอแคบไปด้วย?” “ก็น้องจบม.6แล้ว หนูจะพาไปฉลอง เป็นอันว่าขอแล้วนะคะ ฟ่อดดด รักเฮียจัง” เอแคลที่หรรษาพูดถึง เป็นหนึ่งในสาวใช้ในบ้าน ซึ่งเธอเป็นหลานสาวของหัวหน้าแม่บ้านที่นี่ โตที่นี่ และดินแดนกับพาเพลินก็เอ็นดูส่งเสียให้เรียน “นี่สาบานว่าเป็นแฝดผมจริง” กะตัญเอ่ยกับป้าแม่บ้าน “คุณหนูหรรษาร่าเริงจริงๆค่ะ”

หลังจากแต่งงานกันมาได้สามปี เขาก็ทอดทิ้งเธอราวกับรองเท้าที่ขาดๆคู่หนึ่ง แต่กลับไปพะเน้าพะนออยู่กับยอดดวงใจราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า เขาละเลยเธอ ปฏิบัติต่อเธออย่างรุนแรง และการแต่งงานของพวกเขาก็เป็นเหมือนดั่งกรงขัง เฉียวซุนอดทนต่อทุกอย่าง เพราะเธอรักลู่เจ๋ออย่างสุดซึ้ง! จนกระทั่งในคืนที่ฝนตกหนัก เขาทอดทิ้งเธอที่กำลังตั้งครรภ์ให้อยู่เพียงลำพัง แต่กลับบินไปต่างประเทศเพื่อคลอเคลียอยู่กับยอดดวงใจ ในขณะที่ขาของเฉียวซุนมีเลือดออก และเธอก็ต้องคลานออกไปเพื่อเรียกรถพยาบาล... ในที่สุดเธอก็เข้าใจในทุกสิ่งแล้วว่า หัวใจของใครบางคนไม่ได้อยู่กับเธอเลยตั้งแต่ต้น เฉียวซุนเขียนข้อตกลงการหย่าร้างและจากไปอย่างเงียบ ๆ ... สองปีผ่านไป เฉียวซุนก็กลับมา โดยที่มีคนวิ่งไล่ตามจีบเธอจำนวนนับไม่ถ้วน แต่ไอ้สารเลวสามีเก่าของเธอกลับดันเธอแนบกับประตู แล้วกดดันเธอแรงขึ้นเรื่อยๆ "คุณนายลู่ ผมยังไม่ได้เซ็นชื่อในสัญญาเลยนะ! คุณอย่าฝันไปเลยที่จะไปดีกับคนอื่น!" เฉียวซุนยิ้มเบา ๆ "คุณลู่ ไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างเราอีกต่อไปแล้วนะ!" ดวงตาของชายคนนั้นแดงระเรื่อ และเขาก็กล่าวคำสาบานในงานแต่งงานด้วยเสียงที่สั่นเครือว่า "ลู่เจ๋อ เฉียวซุน จะไม่มีวันทอดทิ้งกันไปตลอดชีวิต ห้ามหย่าร้าง!"

“หึ ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เป็นแม่ของลูกฉันจำใส่หัวเธอไว้!” “ค่ะ หนูรู้ตัวดีว่าตัวเองก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งที่คุณใช้เงินซื้อมา” “รู้ตัวก็ดี จะได้ไม่ต้องพูดซ้ำ!”

ทะลุมิติมาเป็นองค์รัชทายาทแห่งต้าเฉียน ทว่ากลับต้องมาเจอเสด็จพ่อที่ลำเอียง รักใคร่เพียงองค์ชายที่เกิดจากสนม! ไม่ว่าตนเองจะสร้างคุณงามความดียิ่งใหญ่เพียงใด ล้วนถูกมองข้ามไปหมด! เมื่อเห็นพวกเขาร่วมมือกับคนในราชสำนักเพื่อเล่นงานตนเอง ฉินหมิงก็โกรธขึ้นมา องค์รัชทายาทแห่งจักรวรรดิอย่างนั้นหรือ? ข้าไม่เป็นมันแล้ว! เขาออกจากเมืองหลวง นำทัพเข้าสู่หลิ่งหนาน พัฒนาอุตสาหกรรม! สร้างกองทัพติดอาวุธ! กระตุ้นเศรษฐกิจ! ปราบปรามชนเผ่าหนานหมาน! เชื่อมสัมพันธ์กับถู่ปัว! สร้างเรือลงสู่ทะเลใต้ สร้างผลงานอันยิ่งใหญ่สืบทอดไปนับหมื่นปี! ในเวลานี้ ราชสำนักก็พลันตระหนักได้ว่า แม้จะไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง แต่ฉินหมิงกลับโดดเด่นไม่ว่าจะไปที่ใด! ทว่าเมื่อราชสำนักไร้ซึ่งองค์รัชทายาทผู้นี้ กลับปรากฏช่องโหว่ที่ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ! ฮ่องเต้เฉียนร้อนรน : เจ้ากลับมาเถอะ เป่ยหมั่งต้านเอาไว้ไม่อยู่แล้ว! เหล่าขุนนางต่างตื่นตระหนก : องค์รัชทายาท ท่านกลับมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ! ท้องพระคลังว่างเปล่า รับไม่ไหวแล้ว! องค์ชายเก้า : ท่านพี่ บัลลังก์นี้ข้ายกให้ท่าน ข้านั่งต่อไปไม่ไหวแล้ว!